De ethiek van het vechten

Slechts één keer in mijn leven heb ik iemand in elkaar geslagen: Japie. Op het schoolplein. En dan nog bleef dat 'in elkaar slaan' beperkt tot een bloedneus. Maar zo noemden wij dat toen.
Ik had als tienjarig jochie vlak voor schooltijd overmoedig lopen beweren dat ik sterker was dan Japie. Toen deze op het schoolplein arriveerde, werd ik onder druk gezet om mijn claim waar te maken en al gauw ontstond er een kring om ons heen. Er was geen ontkomen meer aan.
Japie had zich het begin van de schooldag waarschijnlijk heel anders voorgesteld. Ik ook, maar er was geen weg terug, anders dan de eerloze afgang.

De jaarlijkse Zwarte Piet discussie

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Zoals elk jaar is er weer een hoop gedoe over Zwarte Piet. De krant staat er vol mee. De één vindt hem een racistisch overblijfsel uit de koloniale tijd, de ander vindt hem een onderdeel van ons vaderlands cultuurgoed, dat beslist behouden moet blijven. Wethouder Andrée van Es wil hem afschaffen en vervangen door een witte piet met zwarte veeg op de wang.
Ik houd mij wijselijk buiten deze discussie, laat ik hooguit een enkele kanttekening plaatsen.

Vervelend

Je hebt leuke klusjes en vervelende klusjes. Waarbij vastgesteld moet worden dat leuke klusjes vervelend zijn om over te schrijven en omgekeerd. En dus kies ik voor een betoog over een vervelend klusje.
Vervelende klusjes worden vervelender naarmate ze onontkoombaarder zijn. Zoals het oppompen der autobanden. Ik heb daar een uitgesproken hekel aan. De ontwikkelingen in de techniek hebben ons op dit punt behoorlijk in de steek gelaten. Auto's staan inmiddels op de drempel van het vermogen zichzelf te besturen, maar automatisch de banden op spanning houden is nog verre toekomst. Als het er al ooit van komt…

Autobanden oppompen vind ik vooral vervelend door de omstandigheden waarin dit moet gebeuren. Je denkt het karwei even mee te pakken bij de tankbeurt, maar zo simpel steekt de wereld niet in elkaar.
Ten eerste moet je maar afwachten of de bandenpomp niet defect is. Dat is hij namelijk dikwijls. Een andere pomp zoeken is nu net weer effe teveel moeite. Met als gevolg dat je meestal nog een tijdje blijft rijden met een knagend te-zachte-banden-gevoel tussen de oren. Al dan niet terecht, maar wanneer je eenmaal het idee hebt dat je banden te zacht zijn, kom je daar niet meer vanaf.

De koperdief

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Van alle kleine (?) criminelen is de koperdief toch wel de meest treurige figuur. De ultieme loser, verstoken van elk besef van cultuur, veiligheid en respect voor emotioneel waardevol eigendom. De koperdief zaagt bronzen beelden van hun sokkels, sloopt nietsontziend antieke trapleuningen uit een Artisgebouw en steelt de waterleidingen uit de volkstuinhuisjes van jan met de pet.
Ondertussen richt hij een schade aan die in geen enkele verhouding staat tot de schamele opbrengst van het koper.

Wordt Sinterklaas nooit eens dement?

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Zondag is in Amsterdam de intocht van Sinterklaas. Dan kunnen wij meteen kijken hoe de oude baas eraan toe is. We zien immers zelfs pausen in de loop der jaren vreselijk aftakelen, dus moeten wij ook de Sint een beetje in de gaten houden. Dat hij geen geen tekenen van dementie vertoont bijvoorbeeld, geen rare dingen gaat doen.
Er zijn namelijk hardnekkige geruchten dat de Sint wel eens met paard en al op daken wordt waargenomen. Het liefst bij volle maan. In de psychogeriatrie ziet men dit als typisch dwaalgedrag. Ingrijpen is dan gewenst. Voor zijn eigen veiligheid. En anders wel de onze.
In de krant heb ik gelezen dat er dit jaar meer pieten zijn dan ooit. Waarschijnlijk omdat het steeds meer moeite kost om de goedheiligman in het gareel te houden, maar daar schrijven ze dan weer niks over.

Een chronisch gevalletje zelfoverschatting

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Het gaat er nu eindelijk eens van komen, lees ik in de krant: het nieuwe kabinet gaat de grote graaiers in de zorg flink korten op hun bizar hoge salarissen. Ze mogen straks niet meer verdienen dan een minister en dat is 'slechts' 144.000 euro.
Het Parool drukt er nog een sappig lijstje bij af van Amsterdamse ziekenhuisdirecteuren die onbeschaamd hun zakken vullen uit de publieke middelen. De meesten verdienen momenteel een veelvoud van dat ministerssalaris. In hun eigen beleving zullen ze binnenkort aan de bedelstaf geraken. Het schijnheilig gejank uit die hoek is dan ook niet van de lucht. Het klinkt lachwekkend in al z'n treurigheid.

Iets met handen uit de mouwen...

Dit is tegenwoordig het niveau van onze kranten, dames en heren. Niet alleen in de economie is het crisis. Hoe ging die uitdrukking nu ook alweer..?

[Klik voor hele afbeelding]