De jihad tegen het roken

Woensdag 31 December 2003 in categorie Politiek & Maatschappij, Lijf en ledematen, Opinie

De discussie rond het roken laait op het eind van het jaar nog even lekker fel op. Want morgen is het 1 januari 2004 en dan heeft iedereen recht op een rookvrije werkplek. Ook als je dat helemaal niet wilt: je hebt een verplicht recht. Opvallend is het fanatisme waarmee de strijd wordt gevoerd, vooral van de zijde van organisaties voor niet-rokers als Stivoro en Clean Air Now. Ik ben zelf al enige tijd gestopt met roken, maar als ik dan dat verbeten hoofd zie van mevrouw Geertruida (Trudy) Prins, directeur van Stivoro, dan denk ik: hier wil ik eigenlijk niet bij horen.

De anti-rooklobby staat mij tegen. Ik vind het prima wanneer niet-rokers worden gevrijwaard van tabaksrook. Je hoeft tenslotte de zooi van een ander niet in te ademen als je dat niet wilt. Maar de anti-rokers stralen een type onverdraagzaamheid uit die verder gaat dan het anti-roken. Je krijgt de indruk dat zelfs wanneer héél Nederland morgen stopt met paffen, zij zich dan wel weer op iets anders werpen om hun medemens het leven zuur te maken.

We hoeven helemaal geen discussie te houden over de ongezondheid van roken en de noodzaak tot stoppen. Van mij mogen ze doorgaan met hun pogingen mensen over te halen van de sigaretten af te blijven en de belangen van niet-rokers te verdedigen. Maar moet dit gebeuren met de onsympathieke methoden die uit de Verenigde Staten worden geïmporteerd? Want het is natuurlijk te dol voor woorden dat mensen die ervoor kiezen om wèl te blijven roken, direct naar koude en tochtige hangplekken worden verbannen. Wanneer je niet rokende werknemers recht geeft op een rookvrije werkplek, kun je toch minstens het fatsoen opbrengen om wèl rokende medewerkers een behoorlijke gebruikersruimte te geven.

Over gebruikersruimten gesproken: café's zijn feitelijk gebruikersruimten voor verslaafden aan alcohol, nicotine en cafeïne. Daar moet je dus niet het roken willen verbieden. Wie niet geconfronteerd wil worden met de bijverschijnselen van drugs (alcohol, nicotine, marihuana) moet wegblijven uit de gebruikersruimten (café's en coffeeshops). Maar zelfs hier willen Stivoro en Clean Air Now hun zin doordrammen. Heel sluw wordt hiervoor de Arbo-wet misbruikt: de werknemer in een gebruikersruimte heeft recht op een rookvrije werkplek.



Volgens mij moet dit niet de manier zijn waarop wij in dit land met elkaar om willen gaan, namelijk de methode van repressie en stigmatisering. Dat wil niet zeggen dat we weer op de toer moeten gaan zitten van 'we komen er samen wel uit', want die blijkt in de praktijk toch te weinig bescherming te bieden aan mensen met luchtwegaandoeningen. Regels zijn nodig, maar laat daarbij beide partijen in hun waarde.

Momenteel gaat men teveel voorbij aan de kern van het probleem: roken is feitelijk een nicotineverslaving. En een verslaving dient ook als zodanig te worden benaderd. Mevrouw Trudy Prins van Stivoro gaat hier te makkelijk aan voorbij. In een column somt zij eerst de extreem verslavende eigenschappen van nicotine op, om daarna te beweren dat nicotine niet zo'n schadelijke stof is. Met dergelijke redeneringen schieten we weinig op natuurlijk. Het zou beter zijn om het beestje gewoon bij de naam te noemen en met nadruk te spreken van een nicotineverslaving. Op die verslaving moet je vervolgens je beleid en je voorlichting heel gericht afstemmen. In dit licht is het bijvoorbeeld helemaal fout om stoppers aan te raden nicotinepleisters of -kauwgom te gebruiken, want daarmee houd je de verslaving in stand.

Er moeten veel betere programma's komen om mensen te helpen bij het afkicken van een nicotineverslaving. Dit gaat verder dan alleen maar 'stoppen met roken'. Ook het probleem van de gewichtstoename na het stoppen moet bijvoorbeeld serieus aandacht krijgen. Momenteel wordt de mensen alleen maar het volgende schuldgevoel aangepraat: je bent te dik, dus ga daar wat aan doen! Opnieuw een campagne in de verwijtende sfeer dus. Net als bij alcoholverslaafden blijft ook de nicotineverslaafde levenslang verslaafd, ook al stopt hij met gebruiken. In dit kader is het interessant nogmaals te wijzen op de veelzeggende informatie bij Noorderlicht.

Tot slot zou ik ervoor willen pleiten om nimmer ex-rokers aan te stellen als bestrijders van het roken. Velen van hen slaan zo ongelooflijk door naar het andere uiterste dat je welhaast kunt spreken van een jihad tegen rokers. Elk gevoel voor proporties wordt uit het oog verloren, vooral het feit dat rokers net zulke gewone mensen zijn als niet-rokers. Ik ben in 't geheel niet verbaasd wanneer ik lees dat mevrouw Prins in het verleden zelf twee pakjes per dag rookte...

Meer over dit onderwerp bij Verbal Jam (serieus en minder serieus):

De Trekplek
Edje krijgt zijn vetje
Nicotinisme
Vertrouwd adresje
Stoppen met roken
Geen gevaar

Andere interessante links:

How stuff works: nicotine
Forces Nederland: informatiesite voor rokers.
Nicotine Anonymous
Stichting Rokersbelangen
Je eerste sigaret

De jihad tegen het roken

bernard eilers

Woensdag 31 December 2003 in categorie Kunst en Cultuur

Laatst las ik ergens iets van iemand die schreef 'dat hij niet zoveel met Amsterdam had'. Dan wordt het hoog tijd voor een inburgeringscursus, denk ik dan. Om te beginnen bij Eilers. Kijk eens aan, dat treft, want in het Amsterdamse Gemeentearchief vindt nog tot 29 februari 2004 een tentoonstelling plaats met het werk van de fotograaf Bernard Eilers (1878-1951). Het leuke is dat het gemeentearchief van Amsterdam steeds meer beeldmateriaal online zet, zodat u een belangrijk deel van de tentoonstelling ook gewoon thuis achter de computer kunt bekijken.

Bernard Eilers wordt terecht de Breitner van de fotografie genoemd. Niemand heeft de stad ooit zo sfeervol op de gevoelige plaat vastgelegd als hij. Het werd dan ook hoog tijd dat deze man eens duidelijk voor het voetlicht werd gebracht, want meestal worden de historische stadsgezichten van Amsterdam vooral in verband gebracht met de naam van Jacob Olie. Eilers was echter veel meer een kunstenaar.

Mijn vader heeft Eilers gekend en kwam beroepshalve bij hem over de vloer, tot op het laatst toe, toen Eilers al op zijn ziekbed lag. Het was een innemende man, met een enorme passie voor zijn werk en liefde voor de stad Amsterdam. Anderzijds was hij volgens mijn vader af en toe ook een niet te stoppen kletsmeier. Het is voorgekomen dat mijn vader in telefoongesprekken met Eilers ten einde raad de telefoonhoorn maar een tijdje op z'n bureaublad heeft gelegd. Onderwijl werkte hij stiekem door, want hij had als grafisch ontwerper zelf ook zijn deadlines, al heette dat toen nog niet zo. Maar voor het overige roemde mijn vader de kwaliteit van de drukwerkclichés die Eilers voor hem vervaardigde. En daar gaat het natuurlijk maar om: de kwaliteit van het werk. Dus ga ervan genieten!

bernard eilers

Klein in memoriam

Maandag 29 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Als ik op internet zoek naar 'Frank van Nobelen' kom ik hem wel tegen, maar het is niet de goede. Het is niet mijn Frank van Nobelen. De mijne is er ruim een week geleden stilletjes tussenuit gepiept, lag eenzaam dood in bed en is daar 's morgens door z'n werkster aangetroffen. Hij wilde vervolgens in alle stilte worden gecremeerd, zonder een mens erbij. Dat had hij ergens opgeschreven. Typisch Frank, altijd al een lone wolf geweest, dus nu ook lekker stiekem voorgoed aftaaien, niemand die het merkt. En natuurlijk weer nét voor de feestdagen!

Klein in memoriam Lees verder...

de nieuwe agenda

Zaterdag 27 December 2003 in categorie Klein Proza

Het mooie van 1 januari is, dat je dan weer met een nieuwe agenda mag beginnen. Zo'n maagdelijk boekje is toch een beetje het symbool van een frisse en verse start. Ik kreeg er al eentje voor mijn verjaardag in oktober. Vol verlangen heeft de nieuwe agenda sindsdien liggen wachten tot zij invulling mocht geven aan mijn bestaan. Ik laat de nu nog maagdelijke bladzijden langs mijn vingers glijden en vraag me af wat iedereen zich afvraagt: wat brengt zo'n nieuw jaar?

Een optimist wrijft zich in zo'n geval al in de handen bij het vooruitzicht van vreugdevolle en opwindende gebeurtenissen. De pessimist onderdrukt een vaag beklemmend gevoel. Tenslotte moet je zo'n jaar toch maar weer zonder kleerscheuren zien door te komen. Om de moed erin te houden tekent hij dan vast bij zijn verjaardag een vlaggetje met het woordje 'Hoera!' ernaast.
Niet eens een slecht idee overigens. Zo zouden we meer dagen moeten aanpakken, dat geeft ons leven richting. Eigenlijk is het te gek dat we ons laten regeren door de onzekerheden van de toekomst. Gewoon zelf het heft in handen nemen!

Het is een kwestie van positief denken. Stel, je wilt een nieuwe auto. Niet 's nachts gaan liggen woelen hoe je het geld bij elkaar krijgt, nee, hup je nest uit en noteer. Maandag 20 september om half negen: auto naar garage voor vijfduizend kilometer beurt. En als je toch bezig bent: in het weekend van 25 september die videobanden van de vakantie in Kenia monteren, anders stel je dat maar steeds weer uit.
Je krijgt nu de smaak te pakken. Donderdag 1 april: schoenen zonder veters aantrekken. Zaterdag 29 mei: examenfeest bij jou thuis, zondag 30 mei de kamer opnieuw behangen en maandag 31 mei het verragde vloerkleed en de laatste feestgangers aan de stoeprand zetten.
Vrijdag 6 augustus: romantisch diner met geliefde en zaterdag 7 augustus het waterbed bijtanken.
Dat gaat lekker zo, dat belooft een goed jaartje te worden!

Er zijn natuurlijk van die verwende types die alles al gezien en gedaan hebben. Hun dagen lopen het risico ontmoedigend leeg te blijven. De verveling dreigt. In de betere agenda is ook met deze categorie rekening gehouden. Zij kunnen data prikken waarop zij achtereenvolgens uit hun hoofd leren: de titulatuur, de schijngestalten der maan, de verjaardagen van het koninklijk huis, de Kamers van Koophandel en Fabrieken en de tijden van hoogwater te Rotterdam.
Maar verder een geweldig idee toch? Zo kijkt iedereen straks op 31 december tevreden terug op een gelukkig, gezond en uiterst boeiend 2004!


№ 14 de nieuwe agenda

Kerstdrukte

Vrijdag 26 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Ik moet eventjes voortmaken, want ik heb vandaag weinig tijd. Er staat hier ten huize namelijk nog een gigantische kerstafwas en ík ben de afwasmachine. Ook de woonkamer ziet eruit als na een mega-houseparty, want mijn neefje van drie was op bezoek en u weet wat die kleintjes kunnen aanrichten wanneer je ze een momentje uit het oog verliest.

Verder moet ik alle nieuwjaarskaarten nog fabriceren. Daarmee heb ik mij de afgelopen decennia stevig in de nesten gewerkt. Ik ben ook zo'n sufferd in die dingen. In plaats van zoals de meer praktische mensen gewoon een pakje Anton Pieck plaatjes bij de kantoorboekhandel aan te schaffen, moest ik weer zo nodig origineel doen. Ik ging zèlf iets verzinnen. Altijd een leuk verhaaltje. Met als gevolg dat het een traditie is geworden en iedereen nu elk jaar opnieuw 'iets origineels' van mij verwacht. Daar gaat me toch een boel werk in zitten, zeg! En ook al zou ik willen, ik kan nu niet meer met goed fatsoen met een lullig sneeuwlandschapje aankomen!

Ik denk dat ik de mensen dit jaar geheel in overeenstemming met de tijdgeest maar eens ga wijzen op hun eigen verantwoordelijkheid! Waarom moet ik ze allerlei goede dingen toewensen? Ze moeten hun lot gewoon eens wat meer in eigen hand nemen, niet altijd maar passief en afwachtend zitten doen over wat de toekomst brengt. Ik zou zeggen: u weet best wat u allemaal wilt, dus schrijf dat maar vast in uw agenda voor het komend jaar.


Kerstdrukte

het kersthumeur van de hoofdredacteur

Donderdag 25 December 2003 in categorie Media

Vele weekbladen hebben een dubbeldik eindejaarsnummer. Ik kocht er drie en in twee daarvan maakten de hoofdredacteuren melding van de 'ontlezing' van onze samenleving. U merkt: blijkbaar een nieuw papegaaiwoord op de redactieburelen. Vervolgens prijzen zij zichzelf gelukkig met de oplagestijging in het afgelopen jaar. Ach ja, zolang er Mabels en Margarita's zijn zal het niet zo'n vaart lopen met die 'ontlezing', denk ik dan stiekem.
De heren hoofdredacteuren kloppen zichzelf ongegeneerd op de borst. De zelfgenoegzaamheid straalt van de pagina: hún blad is dankzij hún inspirerende leiding ontkomen aan de ontlezingstrend, zo dienen wij tussen de regels door te lezen.

Het meest ongeremd in de verheerlijking van zijn blad, en daarmee van zichzelf, is Henk Steenhuis, hoofdredacteur van HP/De Tijd. Waarschijnlijk heeft hij zijn stukje met een te diep glas in de hand geschreven tijdens de kerstborrel. Een en ander zal hem door de collega-hoofdredacteuren ongetwijfeld in grote dank worden afgenomen.
Kort samengevat vindt de heer Steenhuis dat het maar droef gesteld is met de opinievorming bij de kranten en tijdschriften en dat HP/De Tijd zo'n beetje als enige een eigen mening geeft (de cursivering is van hem). Wanneer de eigenzinnige werkwijze van HP/De Tijd meer zou worden nagevolgd, zou dit de verscheidenheid aan meningen ten goede komen. Maar helaas gebeurt dat niet, constateert Steenhuis en vervolgens gaat hij vertellen hoe dat komt. Het komt doordat de 'linkse ideologie' domineert. Die 'linkse ideologie' is een breed gedragen leer, waarbij het woord 'slachtoffer' een kernbegrip is.

Ik kijk nog eens goed op de buitenkant of ik niet per ongeluk Elsevier zit te lezen in plaats van de HP. Maar nee, het is geen zinsbegoocheling mijnerzijds. Steenhuis moet dus minstens al aan z'n tiende jenevertje toe zijn, want hij begint zich te beklagen over al die media die maar blindelings zoveel mogelijk mensen tot zielig en hulpbehoevend bestempelen. Hij somt op:
“Vrouwen, immigranten, bejaarden, werklozen, steuntrekkers, zigeuners, WAO'ers, ADHD-kinderen en ga zo maar door; bij elkaar gaat het om miljoenen mensen die niet op eigen benen kunnen staan en die de verzorgingsstaat nodig hebben om in leven te blijven. In dit verband is een bijzondere taak voor de media weggelegd. Die dienen vol begrip en devotie over de bedreigde mensensoorten te schrijven. Daarnaast zien ze het als hun taak de overheid bijzonder mild te gejegenen als er weer iets fout gaat bij de uitvoering van deze immense hulpoperaties. In het bijzonder mensen met macht worden met fluwelen handschoenen aangepakt.”
Maar bij HP/De Tijd zijn ze niet in de ban van enige heilsleer, besluit Steenhuis zijn kerstcollege. Bij HP/De Tijd proberen de auteurs met hun verstand de wereld te begrijpen.

Ja, ja, het is wat met u, meneer Steenhuis... Wat moeten wij nu hiermede? Moeten uw collega's van andere kranten en tijdschriften nu heftig gaan ontkennen dat er bij hen sprake is van een 'linkse heilsleer, een linkse ideologie, een slachtoffer-denken'?
Het zijn van die etiketten die door een zekere meneer Steenhuis tot waarheid worden bestempeld, dooddoeners waar nooit een weerwoord op mogelijk is dat het niveau van 'nietes' zal ontstijgen. Hoezo en waarom nou juist weer links? Hoezo heilsleer? Hoezo ideologie?

U heeft een belangrijk ding niet goed begrepen, hoofdredacteur Steenhuis. Al die zogenaamde slachtoffers die u noemt zijn voor een groot deel in principe best in staat om op eigen benen te staan, maar worden juist tot slachtoffer gemáákt door een 'rechtse ideologie' die hen met een eenzijdig bezuinigingsbeleid onderuit schopt. Wanneer u het afgelopen jaar op dit fenomeen had gelet in plaats van op de oplagecijfers, was zelfs u dit opgevallen. Daarom is wat u daar onder het kerstbuffet ligt te lallen en raaskallen gewoon dubbeldikke kerstnummer-onzin.

het kersthumeur van de hoofdredacteur

kerstsfeer

Dinsdag 23 December 2003 in categorie Waargebeurde verzinsels

Bij onze Albert Heijn waren de lichtslangen in de bonus-aanbieding. Deze buitenbonuskans lieten wij natuurlijk niet lopen! We hebben meteen de gehele voorraad opgekocht. Thuisgekomen hebben we ramen, deuren, goudviskom, toiletpot en al het meubilair afgebiesd met lichtslangen. U ziet, wij gaan een buitengemeen sfeervolle kerst tegemoet. Tenminste, wanneer we de doorgeslagen stoppen nog op tijd gerepareerd krijgen. Anders moeten zullen we het noodgedwongen moeten doen met kaarsjes.



Interessante links: Kerstmis in Den Ilp. kerstsfeer

tja, wat doen we met de kerst?

Zondag 21 December 2003 in categorie Klein Proza

Goede vraag! Wat doen we met de kerst? Onze voornaamste zorg met Kerstmis is altijd: wat gaan wij eten en bij wie? De kerstdagen zijn traditioneel de dagen der schoonmoeders. Zij nemen dan wraak voor een jaar verwaarlozing en willen eindelijk de aandacht die hen toekomt. Met de kerst dient er bij hun gegeten te worden en daarmee basta! Vervolgens ontstaat er een familieruzie over wie op welke dag aan de beurt is. Want de eerste kerstdag is belangrijker dan de tweede. En zo staan de onderlinge verhoudingen al snel op scherp en op gespannen voet met de kerstgedachte.
Ach, de vrede op aarde is sowieso een wassen neus. Dat is het sinds mensenheugenis geweest. Gewoon een slecht marketingconcept. Aan de oorlog valt nu eenmaal meer te verdienen. Ik dwaal trouwens af, merk ik.

Wij gaan door met de vraag wat wij gaan eten. Hier komt direct een kink in de kabel. Heel veel mensen op deze wereld hebben namelijk slecht of helemaal niet te eten. Uitgerekend met kerst gaat dit beschamende feit aan ons geweten knagen. Maar strikt genomen hoeven wij ons daar in deze periode niet meer of minder van aan te trekken dan in de rest van het jaar. Het merendeel van die lui gelooft toch niet in het kindeke en heeft gelukkig geen idee hoe schijnheilig wij zitten te doen in deze regio. Niettemin vindt ons innerlijk stemmetje het fatsoenlijker wanneer wij ons niet ál te erg te buiten gaan.
We bedenken pragmatisch dat het wellicht handig is om ons geweten te beperken tot onze landsgrenzen. Dan kunnen we tenminste tóch nog iets behoorlijks op tafel zetten.
Hoewel... De afgelopen week werd bekend dat er een heleboel mensen méér dan vorig jaar onder de armoedegrens zitten. Eigenlijk een rotstreek om dat juist nu te zeggen! Hadden ze daarmee niet kunnen wachten tot ná de feestdagen? Maar ik dwaal andermaal af, merk ik.

Wij waren nog steeds doende met de vraag wat wij gingen eten. Mogen wij onze adoptiekip nu slachten of is dat niet de bedoeling? In het kader van de actie 'Eet geen dierenleed' zijn Georgina Verbaan en Katja Schuurman gezellig onder de lakens gekropen met een schattig biggetje tussen hen in. Het is een heel toepasselijke foto geworden, want Georgina en Katja behoren feitelijk zelf ook tot de categorie scharrelvlees. Ik dwaal opnieuw af, merk ik.

In Drente kunnen de herdertjes niet langer bij nachte liggen. Vanwege de bezuinigingen zijn de subsidies voor de schaapskudden ingetrokken. Mogen wij die overcomplete schapen dan zonder wroeging op het kerstmenu zetten? Het zijn tenslotte scharrelschapen... Ik dwaal wederom af, merk ik.

Tja, wat doen we met de kerst? Deze vraag had oorspronkelijk eigenlijk alleen maar betrekking op hetgeen ik ter gelegenheid van de kerstdagen hier zou gaan schrijven. Dit blijkt nog knap ingewikkeld wanneer je niet in clichés wilt vervallen. Een heleboel wereldleed wil met name met de kerst aandacht krijgen. Geen wonder dat ik telkens afdwaal...


№ 13 tja, wat doen we met de kerst?

vervelende verdachten

Zondag 21 December 2003 in categorie Criminaliteit en recht

Er is een moord gepleegd. Niet zomaar een gevalletje burengerucht of rollatordiefstal dus. De inspecteur en zijn hulpje gaan samen enkele verdachte personen langs om hen eens stevig aan de tand te voelen. De eerste verdachte werkt in een garage. Tijdens de ondervraging blijft hij gewoon met zijn kop onder de motorkap aan het luchtfilter rommelen. De tweede verdachte verdient zijn brood in een magazijn. Tijdens de ondervraging blijft hij ijskoud met dozen en kratten heen en weer lopen. De vertegenwoordigers van de sterke arm sjokken braaf achter hem aan.

Deze beelden berusten niet op de werkelijkheid maar op de televisie. In de film en in de politieserie mogen zelfs de lastigste verdachten vrijwel altijd gewoon doorgaan waar ze mee bezig waren! Is u dat wel eens opgevallen? Waanzinnig irritant is dit en het is ook bijzonder sullig van die detectives dat zij dit over hun kant laten gaan. Dat zal toch godverdegodver een beetje mooi worden! Je staat als dienaar van de wet met iemand te praten en die onbeschofte proleet gaat ondertussen nota bene doodleuk verder met het klusje dat hij op dat moment aan het doen is! En ze flikken het niet bij zomaar de eerste de beste, nee, zelfs prominenten als Dalziel, Frost en Morse laten zich gewoon voor lul zetten door dat tuig! Het gaat hier wèl om een moord ja? Dat grijp je dat soort schorem toch even bij de revers en ramt ze tegen de muur: luisteren jij en antwoord geven! Wat zullen we nou krijgen? Dit is belemmering van de rechtsgang! Sta ik hier belangrijke informatie in te winnen, ga jij gewoon door met afwassen, duiven melken, grafdelven, kantklossen, mest ruimen, vis fileren, van het kastje naar de muur lopen of waar die gasten in die films zo nodig allemaal mee bezig moeten zijn. Kan dat niet eventjes wachten? Op deze manier ben je voor mij al bij voorbaat verdacht. We kunnen dit gesprek óók op het bureau voortzetten, begrijp je? Dus zitten en luisteren!

Ja! Zo is 't toch? In de werkelijkheid is het oplossingspercentage al laag genoeg! Dan moeten ze in de film niet óók nog eens gaan tegenwerken!

vervelende verdachten

Seksschandaal

Zaterdag 20 December 2003 in categorie Incrowd: over webloggen

Onbedoeld is Verbal Jam verwikkeld geraakt in een oud seksschandaal. In mijn referrers zie ik telkens blogdex staan. Op een of andere manier heeft deze onduidelijke service (wat doet dat blogdex eigenlijk?) Verbal Jam gerelateerd aan de Paris Hilton video. U weet wel, dat sexfilmpje van het hersenloze miljonairswicht dat het in enkele standen doet met een knaap waarvan ik de naam niet heb onthouden. Zij zelf waarschijnlijk ook niet.

Anyway, dat filmpje staat dus niet hier en ik moet de bezoekers die daarvoor zijn langs gekomen dan ook teleurstellen. Het is de schuld van blogdex. Om de Hilton-hijgertjes niet helemaal onverrichter zake weg te sturen kan ik wel even vertellen hoe het filmpje gaat: de belichting is slecht, de acteurs zijn dat ook, je ziet een lulletje close-up in een kaal kutje en ze doen het ook een keer op z'n hondjes. Kortom, geen enkele reden voor ophef of opwinding, want Paris Hilton is van onder tot boven een armetierig scharminkel. Geld heeft ze natuurlijk wel, maar daarvan is in het filmpje niets te zien. Sterker nog, het jetsetsletje heeft geen draad aan haar lijf. Gulp dicht en doorlopen dus.

Seksschandaal

uw ideale kerstpakket

Donderdag 18 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Heeft u het al binnen, uw kerstpakket? Bijna was het ons door de neus geboord door deze fijne regering. Minister Zalm wilde er in zijn boekhoudersdrift belasting over gaan heffen. Gelukkig heeft de Tweede Kamer hier een stokje voor gestoken, want men zag waarschijnlijk het eigen welvoorziene pakket al sneuvelen.

Wanneer je er achteraf nader over nadenkt getuigt het toch wel van een enorme dunpoepende benepenheid om de Werkende Mensch dit symbolische bedankje van werkgeverszijde óók nog af te willen pakken. Het is geheel in de geest van de Scrooge-mentaliteit van dit kabinet. Ik wed dat de zuinige Zeeuw Balkenende zijn ministers opdracht geeft om naar elk diner bij een Eurotopconferentie een doggy bag mee te nemen. Zelf doet hij dat ook. Dan hebben de anderen ook nog wat te smikkelen tijdens het vrijdagse kabinetsberaad en het spaart weer broodjes uit.

Misschien maakt het u allemaal niets uit omdat u een baas heeft wiens fantasie niet verder reikt dan het standaardpakket. Met daarin het flesje koppijnwijn, het pakje toastjes, het blikje zalm (aha! dát zat hem dwars!), het potje asperges, het doosje smeerkaasjes van La Vache qui rit, het potje olijven, een kaarsje en wat servetjes. Een armoeiige boel dus.

Daarom dacht ik: laat ik de lezers van Verbal Jam eens aanmoedigen het gedroomde kerstpakket samen te stellen, uw ideaal. Het hoeft niet per se compleet te zijn, u mag desnoods enkele produkten aandragen. Geld speelt geen rol, de bazen kijken voor zichzelf ook nooit op een tientje. Dit alles onder het motto: Laat Zalm een poepie ruiken! Want die moet hier met lede ogen aanzien hoeveel belastinginkomsten hij misloopt.



uw ideale kerstpakket

Uw ideale kerstpakket

Donderdag 18 December 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Geldkwesties

Heeft u het al binnen, uw kerstpakket? Bijna was het ons door de neus geboord door deze fijne regering. Minister Zalm wilde er in zijn boekhoudersdrift belasting over gaan heffen. Gelukkig heeft de Tweede Kamer hier een stokje voor gestoken, want men zag waarschijnlijk het eigen welvoorziene pakket al sneuvelen.

Wanneer je er achteraf nader over nadenkt getuigt het toch wel van een enorme dunpoepende benepenheid om de Werkende Mensch dit symbolische bedankje van werkgeverszijde óók nog af te willen pakken. Het is geheel in de geest van de Scrooge-mentaliteit van dit kabinet. Ik wed dat de zuinige Zeeuw Balkenende zijn ministers opdracht geeft om naar elk diner bij een Eurotopconferentie een doggy bag mee te nemen. Zelf doet hij dat ook. Dan hebben de anderen ook nog wat te smikkelen tijdens het vrijdagse kabinetsberaad en het spaart weer broodjes uit.

Uw ideale kerstpakket Lees verder...

taalfilosofieën

Woensdag 17 December 2003 in categorie Baldadig

Zeg, nog heel eventjes over dat dictee en dan houden we erover op. Want ik vroeg mij zo ineens af: waarom is het trouwens 'papegaai' en niet 'papengaai'? Omdat 'papen' een scheldwoord is voor katholieken? Mij lijkt het wel bruikbaar. Heel toepasselijk bijvoorbeeld als belediging aan het adres van Maxime Verhagen: die man is een papengaai.
Dit leidt weer tot associaties. Tijdens de Reformatie werden de katholieken behoorlijk vervolgd en was het 'papengraaien' een echte volkssport. Dat werk.
Nu ik dit soort baldadige dingen zit op te schrijven denk ik: hoe komt men eigenlijk aan het woord baldadig? Bestaat er zoiets als een baldaad? In de sport misschien, of in de seks. Het wordt echter nooit zo benoemd. Niemand die even uitlegt hoe precies zo'n baldaad gaat...
Maar goed, genoeg met die flouwitijten...

taalfilosofieën

Het Groot Dictee

Dinsdag 16 December 2003 in categorie Media

Ik dacht -geheel impulsief- bij het begin van het Groot Dictee: “Laat ik nou voor de gein en volkomen onvoorbereid meeschrijven. Eens kijken wat ik ervan bak.” Niks dus. Eénenveertig fouten.
Ik was niet de enige. Volgens voorzitter Vonhoff betekende de gemiddelde prestatie van de deelnemers (39 fouten) een dieptepunt in de geschiedenis van Het Dictee. Rob Oudkerk zei tegen de Volkskrant rond de zestig fouten te hebben (Volkskrant schrijft '60', maar tijdens het dictee mocht zoiets niet). Minister Veerman 55. Gerda Verburg (CDA) ondanks bestudering van het Groene Boekje 44 fouten. Mat Herben was van de prominenten de minst slechte, met 27 fouten.

Het telt trouwens lekker aan wanneer je een fout maakt. Elke letter die je fout schrijft geldt als fout. Dus toen ik 'turquoise' schreef in plaats van 'turkoois' omdat ik dacht dat Philip Freriks het natuurlijk weer eens verkeerd uitsprak, moest ik direct drie fouten incasseren. Nu ben ik niet iemand die niet tegen z'n verlies kan en daarom meteen gaat mekkeren. Maar zóveel fouten, dat kan nooit aan mij liggen. Want wanneer ik nou de enige was... Het Groot Dictee Lees verder...

Het gevaar van de hond

Zondag 14 December 2003 in categorie Milieu, flora, fauna, Paranoia

Het is misschien een rare gedachte, maar daar zitten we hier voor, om af en toe rare gedachten te hebben. Rare gedachten verhogen de amusementswaarde. De rare gedachte die ik in gedachten had was de volgende: een hond als huisdier is een potentiële bedreiging voor de privacy. De enige barrière tussen uw privacy en een schandaal is de omstandigheid dat een hond slechts gebrekkig communiceert. Maar er komt ongetwijfeld een dag dat de één of andere gisse wetenschapper deze barrière weet te doorbreken en dan zijn de rapen gaar. Dan volgen er sappige onthullingen.

Het gevaar van de hond Lees verder...

Het gevaar van de hond

Zondag 14 December 2003 in categorie Persoonlijke notities, Milieu, flora, fauna

Het is misschien een rare gedachte, maar daar zitten we hier voor, om af en toe rare gedachten te hebben.
Rare gedachten verhogen de amusementswaarde.
De rare gedachte die ik in gedachten had was de volgende: een hond als huisdier is een potentiële bedreiging voor de privacy. De enige barrière tussen uw privacy en een schandaal is de omstandigheid dat een hond slechts gebrekkig communiceert. Maar er komt ongetwijfeld een dag dat de één of andere gisse wetenschapper deze barrière weet te doorbreken en dan zijn de rapen gaar.
Dan volgen er sappige onthullingen.

Het gevaar van de hond Lees verder...

de folders van de armoe

Zaterdag 13 December 2003 in categorie Klein Proza

De decembermaand draait weer op volle toeren en dus pakken de landelijke leveranciers van frutsels flink uit. U weet natuurlijk allemaal welke winkels ik daarmee bedoel, maar dat ga ik niet zeggen, want tegenwoordig heb je voor het minste of geringste een van de Moszkowiczen achter je aan.
Ik lees de kerstfolders en ben geschokt door de geestelijke armoede waartoe wij zijn vervallen. Ons worden de meest onzinnige snuisterijen gepresenteerd en blijkbaar zijn wij intellectueel dusdanig in de goot geraakt dat wij al die bric-à-brac nog willen bezitten óók!

Ik kan slechts één aanvaardbare reden bedenken om zo'n hebbedingetje aan te schaffen: pure pesterij. Wanneer ik een sociaal verplicht cadeautje nodig heb voor iemand waaraan ik een hekel heb, vind ik bij de frutselwinkels altijd wel iets van mijn gading. Het is het soort troep dat tot in lengte van jaren nutteloos in de weg blijft liggen. En ze kunnen het lekker niet weggooien 'omdat het immers een cadeautje was'. Bijvoorbeeld zo'n leuke dwarsfluit spelende engel op een bal. Van polystone, wat dat ook moge zijn. Hij is 37 centimeter hoog en daarmee een voldoende irritant obstakel.

Ik zie dan altijd meteen de arme mensen in ontwikkelingslanden voor me die deze onzin moeten produceren. Zij verdienen er een schamel loontje mee, maar hadden dat waarschijnlijk liever gedaan met het maken van iets nuttigs. Dik kans dat ze geen benul hebben van wat ze nu eigenlijk in elkaar zitten te flansen. Weten zij eigenlijk waartoe de 'potpourribrander ajour' dient? Of waar die zoetjesdispenser voor wordt gebruikt? Is de geinige 'taartschep met muziek' die Happy Birthday speelt een megahit in de sloppenwijken? Stinken zij des avonds na twaalf uur arbeid nog een uur in de wind naar de geurkaarsjes in blik?
U heeft wellicht inmiddels geen flauw idee meer waar ik het over heb. Niettemin zwerft er waarschijnlijk wel ergens stiekem een dergelijk kulproduct in uw huis rond. Ik bedoel: staat het kaarsentrappetje reeds in de vensterbank?

Ik fantaseer dat mijn reeds lang overleden grootmoeder naast mij zit. Zij wil een beetje worden bijgepraat over de ontwikkelingen op praktisch huishoudelijk gebied sinds haar verscheiden. Enthousiast vertel ik haar dat we nu Senseo hebben in plaats van pruttelkoffie. En een Tefal gourmet/raclette Ambiance ter afwisseling van het oliestelletje voor de sudderlapjes. Ik zie aan haar gezicht dat ik een draai om mijn oren riskeer.

Zijn wij nu niet in staat om eens met andere ogen naar onze zogenaamde verworvenheden te kijken? Laten we zeggen met de ogen van een pas gearriveerde asielzoeker uit een arm en ver land? Een bord, een pan, een beker en bestek zullen we probleemloos herkennen. Een strijkijzer ook nog wel. Maar zullen we dan afspreken dat we verder alles dat we niet direct kunnen thuisbrengen in de container kieperen? Volgens mij worden we daar niet eens zo héél veel ongelukkiger van...



№ 12 de folders van de armoe

De deegkop van Komrij

Donderdag 11 December 2003 in categorie Kunst en Cultuur

Volgens mij gaat het niet echt lekker met de Nederlandse poëzie wanneer één persoon een te grote vinger in de pap heeft. Die ene persoon is Gerrit Komrij. Als Dichter des Vaderlands en samensteller van de mega-bloemlezing 'De Nederlandse poëzie van de 19e, 20e en 21e eeuw in 2000 en enige gedichten' doet hij het dichtend deel der natie voor zich beven. Zijn bloemlezing wordt beschouwd als een standaardwerk. Als je dáár in staat ben je een erkend dichter.

De deegkop van Komrij Lees verder...

de geus liegt in nova

Woensdag 10 December 2003 in categorie Media

Minister De Geus hoor ik zojuist in Nova glashard beweren dat het een idee van Groen Links was om de Robin Hood rekening in te stellen en dat hij hen daarmee had willen helpen. De Geus betoont zich hiermee een goed lid van de Boevenbende van Balkenende, want hij liegt. Ferry Mingelen corrigeert hem niet. Dat zal ik dan maar doen: Groen Links had het idee om de rijkste Nederlanders via de belastingen een bijdrage van 500 Euro op te leggen. Het was De Geus zèlf die dit plannetje heel slap omboog naar een rekening waarop de rijken vrijwillig een bijdrage konden storten.

de geus liegt in nova

Plagiaat!

Woensdag 10 December 2003 in categorie Tragische misverstanden

Ach, kijk nu toch eens aan, ik word geplagieerd! Iets eervollers kan je als schrijver bijna niet overkomen, nietwaar? Een van mijn gewaardeerde lezers maakte mij erop attent dat de column De Boevenbende van Balkenende in belangrijke mate alhier was overgeschreven. Dit stelt mij in staat u het verschil te laten zien tussen echt en namaak. Tussen een echte Verbal Jam en goedkope rommel uit het Verre Oosten, om het zo maar eens uit te drukken.

Toen ik nog even verder las kwam ik ook nog mijn column Wij zijn allemaal achterlijk in verbasterde vorm tegen.

Voor straf moet de dader een financiële donatie doen, vindt u ook niet? Het gironummer staat linksonder op de pagina.



Update: Inmiddels zijn wij erachter dat er ook onbekommerd uit Gozertje wordt overgeschreven. Volgens mij heeft iemand niet begrepen dat een weblog iets van jezelf hoort te zijn. Plagiaat!

Het koninklijk wicht

Dinsdag 09 December 2003 in categorie Royalty

Als Schaduwminister Zonder Portefeuille (dat is vanwege de bezuinigingen) ben ik nogal veel op reis. Zo ook de afgelopen week. Eergisteren moest ik echter mijn staatsbezoek aan Friesland halsoverkop afbreken omdat het Koninklijk Wicht geworpen was!

Ik lag net even mijn middagdutje te doen toen er dringend op de deur van mijn hotelkamer werd geklopt. Ik grapte nog: “Alleen voor beschuit kom ik eruit!” Tja, en toen was ik dus de klos, dat begrijpt u. De gerant stond al klaar met een blad vol met oranje muisjesbeschuiten. Die krengen zijn altijd zo hard, vindt u ook niet? En als Schaduwbewindsman moet je dan toch doorbijten. Je kunt in zo'n geval niet zeggen: ik blief geen beschuit. Of vragen om gestampte muisjes. Beter had ik mij dus slapend gehouden.

Op de terugweg naar de Randstad kwamen mij uit alle windstreken reeds hysterisch hossende en lallende menigten oranjeklanten tegemoet. Dat plebs grijpt ook altijd de geringste gelegenheid aan om zich vol te laten lopen. Het resultaat was er dan ook naar, want men trok in polonaise richting Bronovo hospitaal onder het zingen van 'Er is een kindeke geboren op aard'. Gelukkig is men daar nooit gearriveerd, want al snel was men collectief de weg kwijt.

Bij het Koninklijk Stel aangekomen viel ik midden in een knetterende ruzie over de te kiezen naam. De vader wilde Catharina-Amalia, maar de moeder krijste dat het Jorgina Videla ging worden en niks anders. Voorlichter Eef Brouwers probeerde de zaak te sussen door de jonge moeder in overweging te geven dat voor een dergelijke naam onvoldoende maatschappelijk draagvlak zou zijn. Hij droop letterlijk en figuurlijk af nadat Hare Hormonaal Gestresste Hoogheid hem woedend de koninklijke nageboorte naar het hoofd had geslingerd. Daar had hij uiteraard niet van terug.

Ik hield mij wijselijk buiten deze commotie, zoals een Schaduwminister betaamt: onzichtbaar, maar niettemin hinderlijk aanwezig. Toen kort daarop onze vorstin samen met Mabel terugkeerde van een rookpauze op de intensive care (daar klaagt toch nooit iemand over meeroken), heb ik de familie alleen gelaten. Deze discussie kon nog uren duren. Terwijl ik de deur van de kraamkamer achter mij dichttrok hoorde ik Mabel opperen om het kind Neeltje Jacoba te noemen. En ik wist: dit gaat helemaal goed komen! De voorlopige afloop kent u, de kroonprins deelde op de persconferentie ietwat bibberig mede dat 'ze er nog niet helemaal uit waren...'



Update: De koninklijke deerne heet inderdaad Catharina-Amalia, met daarbij nog de namen Beatrix Carmen Victoria. Dit lezen wij in de rubriek Achterklap (!) van Nu.nl.

<%image(achterklap2.jpg|356|264|)%> Het koninklijk wicht

gozertje

Maandag 08 December 2003 in categorie Kort en Tussendoor

Voor de fans na lang wachten een nieuwe bijdrage van gozertje. 't Is maar dat u het weet.
gozertje

glasblazen

Zondag 07 December 2003 in categorie Gozertje

Op vrijdagmiddag hebben wij altijd wereldoriëntatie. Want dan heeft die ouwe meester Kramer van ons namelijk ook niet zo'n zin meer en dan kan ie heel gemakzuchtig een video opzetten. Bijvoorbeeld over hoe bijen in hun kast zitten bij zo'n vent met een netje over z'n hoofd. Of van kikkerdril tot kikker. Of over een poes die jongen krijgt.
Twee kinderen moeten dan in de pauze alvast de boel gaan klaarzetten. Die boel is een ouwe teevee op een karretje met een video eronder.

Pas geleden hadden we een film over glasblazen. Daarin zag je van die ouderwetse kerels met enorme bolle wangen door een lange buis staan blazen. Die draaiden ze dan heel snel in het vuur rond. Aan de andere kant van die buis zat een kleverige klont glas. Maar op laatst werd het dan ineens een bol of een vaas ofzo...
Toen ik dat thuis vertelde zei m'n vader dat het al een hele ouwe film was. “Die draaiden ze bij ons op school ook al,” zei m'n moeder. “Draaien ze die nou nòg steeds? Volgens mij is dat 'Glas', van Bert Haanstra...” Mijn moeder weet altijd alle titels van films en boeken. Mijn vader niet.

Elke week zijn er twee andere kinderen aan de beurt om het zakie klaar te zetten. Er hangt een lijstje naast het bord met welke kinderen en welke film. Alle banden staan in een grote kast in het documentatiecentrum.
Vorige week moesten Jerry en ik. Speciaal daarvoor had Jerry een geintje bedacht, maar hij durfde alleen als ik zou meedoen. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje link, maar aan de andere kant wil ik ook niet dat Jerry gaat rondvertellen dat ik een lafbek ben, dus moest ik wel.
Jerry zei dat z'n vader allemaal pornobanden had en dat hij er wel eentje zou meenemen. En nou wou Jerry stiekem zo'n seksband in de video doen in plaats van die film over hoe paddestoelen groeien. Want die moesten we eigenlijk doen: hoe paddestoelen groeien.

Nou, het ging eigenlijk allemaal prima. Wij die zooi klaargezet, meester Kramer start de band en we zien meteen een lekker wijf die iemand z'n stijve lul in haar mond steekt.
Iemand in de klas riep: “Hè getsie! Alwéér glasblazen!”
En meteen een enorme keet natuurlijk. Ik zeg nog zachtjes tegen Jerry: “Had je nou niet iets met gewoon neuken? Dit vinnik niks!” Maar de rest van de klas vond het geweldig zag ik wel...

“Stilte!” brulde meester Kramer woest. En meteen ging de video uit. “Eens kijken wie hier méér van weet!” schreeuwde hij. Nou, iederéén wist eigenlijk best wel veel over dit onderwerp, zo aan het gejoel te horen. Maar goed, dat bedoelde hij dus duidelijk niet, want hij liep onderwijl naar het lijstje en zag meteen dat Jerry en ik het hadden gedaan.
En nu moeten onze ouders op school komen. Dat zal Jerry z'n vader vast een geinige verrassing vinden. Ik ben trouwens benieuwd of m'n moeder deze film óók kent. glasblazen

bladafval

Zaterdag 06 December 2003 in categorie Klein Proza

Bezorgd zie ik toe hoe mijn huishouden bedolven raakt onder bladafval. Niet alleen in de herfst, maar het hele jaar door. Het wordt een serieus probleem.
In mijn argeloosheid nam ik een kortingsabonnement voor op het spoor. Ik kreeg er een blad bij. Gratis regelmatig in mijn brievenbus. In dat blad laat de NS mij zogezegd alle hoeken van Nederland zien. Liefst met de trein natuurlijk. Uit protest neem ik de auto. Want ik hoef geen blad, ik hoef alleen korting.

Over de auto gesproken... Ik kocht een auto, want de vorige was stuk. Een bescheiden tweedehandsje, maar toch... Ik kreeg er een blad bij. Eveneens gratis en eveneens regelmatig. Daarin staan steeds de nieuwste modellen van dat merk die ik niet kan betalen en die ik niet hoef. Want ik hèb immers net een andere auto? Wrijft de dealer mij hier de beperkingen van mijn modale inkomen in? Ik hoef geen blad, ik wilde alleen die fijne tweedehands auto.

In mijn grootheidswaan voorzag ik mijzelf van een creditcard. Van de Postbank. Ik kreeg er een blad bij. Daarin denkt de Postbank dat ik in de Quote 500 sta. Men vertelt mij dat ik de overwaarde van mijn huis kan gebruiken om een luxe badkamer te bouwen. Er staan foto’s naast. Als ik zo'n badkamer had zou ik hem niet eens nat durven maken, zo duur lijkt hij.
Een gratis bladzij verder roept de bank enthousiast dat ik honderden euro's korting kan krijgen op een woningtaxatie. Mag ik er even tussenkomen, Postbank? Deze armoedzaaier woont in een huurhuis. Dus ik wil geen blad, ik wil alleen een creditcard.

Je kunt het tegenwoordig zo gek niet verzinnen of je krijgt er een blad bij opgedrongen. Je bent lid van het ziekenfonds, maar je ontvangt tevens een 'magazine' dat je vertelt hoe ongezond je leeft. Je geeft je op voor de uitvaartcoöperatie en zowaar, er valt periodiek een bescheiden tijdschriftje in de bus waarin men in wisselende bewoordingen het memento mori aan de orde stelt, een onderwerp dat ik nu juist het liefst verdring.
O, kijk, da's toevallig, dat zul je altijd zien. Ik krijg zojuist het maandelijkse blad van de woningbouwvereniging binnen! Hup jongens, huizen bouwen! Bladen hebben we genoeg, huizen te weinig!

Op straat informeerde iemand beleefd of ik drie weken gratis een dagblad wilde. En na die drie weken? Ja, dan werd het betalen. Ik heb hem op mijn beurt beleefd doch vierkant in zijn gezicht uitgelachen. Betalen? Voor een blad??? En krijg ik er niet eens een creditcard bij? Of op zijn minst een auto?
De tragiek is dat we straks letterlijk door de bladen het bos niet meer zien.


№ 11 bladafval

De boevenbende van Balkenende

Vrijdag 05 December 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Voorzitster Erica Terpstra (VVD) riep Agnes Kant (SP) tot de orde tijdens een debat met een minister. Tijdens welk debat met welke minister weet ik even niet. Ik ving het terloops op. Doet er ook niet toe. Agnes had het gewaagd tegen de minister de zinsnede 'Kom op!' te bezigen. Volgens Terpstra, die wij gezien haar ietwat uit de hand gelopen postuur beter kunnen betitelen als De Terp, behoorde Agnes 'een minister van de Kroon' zo niet aan te spreken. Ik zeg u Terp: deze minister kwam nog heel goed weg.

Indien wij ons hart volgen, Terp, duiden wij deze hele regering voortaan aan als De Boevenbende van Balkenende. Want men is volstrekt doof voor de talloze problemen die deze schandalige bezuinigingen in de maatschappij teweeg brengen. Ondertussen worden er wel diverse dure hobbies beoefend zoals het sturen van troepen naar Irak. Dit gebeurde uiteraard alleen om Jaap de Hoop Scheffer aan zijn baantje bij de Navo te helpen, want wij hebben in dat land helemaal niets te zoeken. Nu gaat er ook nog een stelletje commando's heen. Het kan niet op. Verder staat er nog allerlei duur speelgoed op de begroting, zoals de Joint Strike Fighter.

Van het geld voor lunches en diners tijdens de recente OVSE-top in Maastricht hadden alle bijstandsgerechtigden uit een middelgrote gemeente minstens een jaar lang kunnen eten. Voorzitter Jaap is niet eventjes langs de Febo gegaan omdat wij een probleempje met onze begroting hadden. Dat zult u dan allemaal wel weer flauwe opmerkingen vinden, Terp. Maar wat moeten wij anders?

Kamerleden, journalisten, cartoonisten en columnisten moeten het toch altijd een beetje fatsoenlijk houden. Wij mogen niet een gigantische scheldkanonnade ten beste geven, hoewel wij graag ons hart op die manier eens zouden luchten. Deze regering verdient nu eenmaal niet beter. Men huichelt, men liegt, men pakt de armen en zieken en bevoordeelt de rijken. Maar dat is natuurlijk weer heel 'links' als ik dat zeg, hè Terp?

Dus mevrouw Terpstra, het liefst zouden wij die hele incompetente club eens lekker ordinair, recht van de straat uitkafferen. Deze Ministers van de Kroon verdienen niet beter. Daarom wil ik dat zij toch minstens de geschiedenis in gaan als De Boevenbende van Balkenende. Dat is nog eens wat anders dan de puinhopen van paars.

De boevenbende van Balkenende

De tol van de roem

Donderdag 04 December 2003 in categorie Tragische misverstanden

Ik zou zeggen, denk er nog eens rustig over na indien u aspiraties in die richting heeft. Laat die voorronden van Idols maar zitten, zo lollig is het niet om een Jamai te zijn. Dan val je al gauw ten prooi aan corpulente nichten die Paul heten en denken dat ze lollig zijn. Nee, eerst goed nagaan wat precies de consequenties zijn.

De tol van de roem Lees verder...

Poëzie: Karel Wasch

Dinsdag 02 December 2003 in categorie Lezen

Tot voor kort was ik niet zo fanatiek in het lezen van poëzie, moet ik bekennen. De schoonheid ervan is in het verleden effectief beklad door diverse docenten Nederlands, die allemaal gemeen hadden dat ze wilden weten 'wat de dichter hier bedoeld had'. En wanneer de dichter volgens mij iets anders had bedoeld dan volgens de leraar werd dit meestal uitgedrukt in een onvoldoende.

Poëzie: Karel Wasch Lees verder...

Verbal Jam's week van de poëzie 2

Dinsdag 02 December 2003 in categorie Kunst en Cultuur

Tot voor kort was ik niet zo fanatiek in het lezen van poëzie, moet ik bekennen. De schoonheid ervan is in het verleden effectief beklad door diverse docenten Nederlands, die allemaal gemeen hadden dat ze wilden weten “wat de dichter hier bedoeld had”. En wanneer de dichter volgens mij iets anders had bedoeld dan volgens de leraar werd dit meestal uitgedrukt in een onvoldoende.

De dichter Karel Wasch komt de eer toe mij weer onder de bekoring van de poëzie te hebben gebracht. Hij is absoluut en met afstand mijn meest geliefde en bewonderde dichter. Bij hem hoef ik mij niet af te vragen wat hij heeft bedoeld, zijn woorden en zinnen schrijven rechtstreeks op mijn gemoed. Zo hoort poëzie voor mij te zijn, zonder een rationele vertaalslag tussen papier en lezer, niet telkens weer zinnen moeten overlezen, puzzelen en gissen wat voor kronkels uit het brein van de dichter ik nu weer dien te volgen. Als ik dàt wil koop ik wel een boekje met cryptogrammen en Zweedse doorlopers.

Karel Wasch weet zijn woorden en zinnen zo trefzeker te kiezen dat men direct een beeld op het netvlies heeft, een gevoel in het hart en een stemming in de ziel.

Eén van zijn meest geciteerde gedichten is bijvoorbeeld het gedicht Misschien. Niet verwonderlijk, want het is voor velen direct herkenbaar.

Verbal Jam's week van de poëzie 2 Lees verder...

Karel Wasch, de dichter

Dinsdag 02 December 2003 in categorie Lezen

De dichter Karel Wasch komt de eer toe mij weer onder de bekoring van de poëzie te hebben gebracht. Hij is absoluut en met afstand mijn meest geliefde en bewonderde dichter. Bij hem hoef ik mij niet af te vragen wat hij heeft bedoeld, zijn woorden en zinnen schrijven rechtstreeks op mijn gemoed. Zo hoort poëzie voor mij te zijn, zonder een rationele vertaalslag tussen papier en lezer, niet telkens weer zinnen moeten overlezen, puzzelen en gissen wat voor kronkels uit het brein van de dichter ik nu weer dien te volgen. Als ik dàt wil koop ik wel een boekje met cryptogrammen en Zweedse doorlopers.

Karel Wasch weet zijn woorden en zinnen zo trefzeker te kiezen dat men direct een beeld op het netvlies heeft, een gevoel in het hart en een stemming in de ziel.

Eén van zijn meest geciteerde gedichten is bijvoorbeeld het gedicht Misschien. Niet verwonderlijk, want het is voor velen direct herkenbaar.

Een al wat ouder, maar zeer aansprekend gedicht vind ik Gang door de steedse dag:

Karel Wasch begrijpt als weinig andere Nederlandse dichters het ritme van de klank en de stuwende kracht van de alliteratie en maakt daar een mooi en gedoseerd gebruik van. Heel subtiel vlecht hij deze vorm van rijm door zijn woorden en voor een Germaanse taal als het Nederlands werkt dit naar mijn smaak veel sterker dan het Romaanse eindrijm. Tot slot laat ik u nog even genieten van het stemmige gedicht Mysterie.

Meer over Karel Wasch op de site van het literair tijdschrift Opspraak.

Karel Wasch, de dichter

de mobieltjesmaffia

Maandag 01 December 2003 in categorie Opinie

In de Volkskrant lees ik dat ongebruikte beltegoeden van mobiele telefoons volgend jaar waarschijnlijk opeisbaar worden. Daar heeft de Europese Commissie voor gezorgd, want van onze nationale overheid hoeven we op dit soort punten zelden iets te verwachten. Het is verstandsverbijsterend waar het bedrijfsleven in Nederland allemaal mee wegkomt af en toe.

Ik vond het altijd al pure diefstal wanneer je het beltegoed gewoon kwijt was indien je niet tijdig opwaardeerde. Betaald is betaald, nietwaar? Eerst mochten we het een jaar gebruiken, daarna gingen KPN en Vodafone (voorheen Libertel) al na een half jaar de kassa plunderen. de mobieltjesmaffia Lees verder...

Verbal Jam's week van de poëzie

Maandag 01 December 2003 in categorie Kunst en Cultuur

Eigenlijk is dit de week van de poëzie. Want er is geen periode in het jaar waarin er zoveel gedichten worden gemaakt als nu. Ja, hoor eens, zult u zeggen, dat is geen poëzie, dat zijn Sinterklaasgedichten, dat is rijmelarij...
Dat maakt niet uit, werp ik dan tegen, het is de enige week van het jaar waarin het Nederlandse volk zich massaal actief en productief met gedichten bezighoudt.

Grijp dus uw kans en zet uw favoriete gedicht bij Verbal Jam online in het reactiescherm. Het mag van uzelf zijn, van een andere dichter(es), al of niet gerenommeerd, het doet er niet toe.
Alleen hoop ik dat er geen dichters of uitgevers zijn die dan gaan zeuren over auteursrechten. Tegen hen zou ik met een valse grijns willen zeggen: wees blij dat je weer eens wordt gepubliceerd. Ja toch?

Verbal Jam's week van de poëzie