kunst en chocomel

Zaterdag 29 November 2003 in categorie Klein Proza

Ik ontmoet OD (Onderbelichte Dichter) in de kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae. Het voelt voor hem als zo'n beetje de enige plaats waar hij blijkens zijn lidmaatschap nog als kunstenaar wordt gezien. Dit is voor hem een troostende omgeving en ik begrijp nu waarom het woord sociëteit vrouwelijk is. Want alles in deze ruimte ademt zachte warmte, bedachtzaamheid, de bescherming van het goede en verfijnde.
Hier is de kalmte en de knusheid van de negentiende eeuw al meer dan honderdzestig jaar liefdevol gekoesterd en bewaard. Het zacht-warme licht van grote bolvormige lampen streelt met de juiste temperatuur de antieke rijkdom aan eikenhout, de balken in het plafond, de beleefd zwijgende beelden langs de muren, de leestafel en het biljart. De geuren van tabak, leer en cognac stellen de zintuigen op hun gemak.

Ja, deze huiskamer der huiskamers is wel wat voor hem. Hier houdt men ingewikkelde gesprekken over de kunst, de koetjes, de kalfjes en de gebreken van collega's. Hier kan OD met benevelde argumenten verongelijkt de wereld kritiseren en zijn vriendschappelijke hoon over mij uitstorten.
Een heerlijke plek, dat Arti et Amicitiae. Latijn is voor mij altijd een dode taal gebleven, dus ik gok maar dat het zoiets als Kunst en Vriendschap betekent. En inderdaad, ik merk dat als de Kunst wat dieper in het glaasje kijkt, de Vriendschap vanzelf ontstaat. Dat komt mij niet ongelegen, want ik sta op het punt één van zijn manuscripten venijnig te fileren.

Maar los daarvan hoop ik dat vele mensen de werken van de Onderbelichte Dichter nog gaan lezen, want zij zijn de moeite waard, te mooi om slechts terloops bij een cognacje in de sociëteit te worden gedeclameerd. Zijn poëzie is prachtig.
Ja, ja, hoor ik u al tegenwerpen, de heren hebben daar lekker zitten doorzakken en dan is álles geniaal! Gelooft u mij, ik zeg geen woord teveel, zoals dronkaards inderdaad nogal eens plegen te doen. Ik ben berucht om mijn vileine nuchterheid. Ik drink alleen maar chocomel.


№ 10 kunst en chocomel

Vals haar

Zaterdag 29 November 2003 in categorie Politieke Portretten

Alle nylon draadjes liggen perfect in het gelid. Er is geen enkele grijze bij. Het is ook altijd precies even lang als vorige week, vorige maand en vorig jaar. Wanneer er onverhoopt een weerbarstig krulletje uit de kruin van Balkenende omhoog steekt vraagt hij aan zijn voorlichter: “Is dit nog te lijmen zo gauw?”
De voorlichter doet wat hij altijd al zo graag eens had willen doen en spuugt hem eens flink op de kop. Maar nee, het krulletje blijft oppositie voeren. De premier wil niet dat hem opnieuw gebrek aan daadkracht zal worden verweten en neemt de moeilijke maar onvermijdelijke beslissing: “Zeg maar af, die persconferentie.”

Vals haar Lees verder...

woord van het jaar

Donderdag 27 November 2003 in categorie Incrowd: over webloggen

Blijkbaar word ik als een autoriteit op dit gebied beschouwd, want ik word opeens betrokken bij een discussie over Het Woord van het Jaar. Ik krijg daar tenminste steeds emailtjes over van ene heer Dick Ettema. Ik bevind mij zelfs in het eervolle gezelschap van de heer De Bie, want die krijgt ook die mailtjes. Eens even kijken waar het over gaat...

Ah juist ja, het is een verkiezing van het meest nieuwe, actuele en/of vermakelijke woord van het jaar. U kunt zelf woorden insturen en u kunt op woorden stemmen.
De ervaring leert dat verkiezingen op het web steevast leiden tot een rel. Want waar gestemd mag worden gooit website Retecool immer massaal het achterbangepeupel in de strijd, dit keer om het woord 'fotofucken' erdoor te drukken (dat rijmt trouwens wel leuk). Dat vond de redactie van WvhJ niet sportief en men verwijderde het woord.

Tja, dan is je verkiezing al naar de kloten (woord van het jaar 1642) om zo te zeggen, want dan roept men direct censuur en terroriseert (woord van het jaar 2001) het achterbangepeupel de redactie, zo lees ik. De meest antieke woorden passeren de revue, zoals gamen (bestond al in 1986 denk ik), giebeltante (±1953) en bom (±1300).
Niet bepaald actueel, vermakelijk of nieuw dus. Maar het doet er ook allemaal niet toe, want het hele initiatief lijkt vooral bedoeld om de aandacht te vestigen op het bedrijf thelanguagelab, dat de verkiezing heeft opgezet. Deze hele rel is een prima reclame, dus het bedrijf heeft bij voorbaat zèlf de verkiezing gewonnen. Het woord van het jaar is: thelanguagelab. Sommigen moet je ook alles uitleggen...

woord van het jaar

veiligheidslekken

Dinsdag 25 November 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Beste Bill,

Ten einde raad richt ik mij tot u, de hoogste baas van Microsoft, de veroorzaker van Windows. Er is namelijk geen helpdesk die mij helpen kan. Tot voor kort ging alles goed. Ik werkte des avonds lekker aan mijn pc. Daarna ging ik altijd de hond uitlaten. En dat is dan altijd zo leuk met honden, ze leren de geinigste dingen. Op zeker moment kwam Fifi (zo heet de hond van mijn vrouw die ik altijd moet uitlaten) al met de riem aanzetten als het Windows afsluitmelodietje klonk! Aha, baasje sluit zijn pc af, we gaan naar buiten! Fifi spurt naar de gang, rukt de riem van de haak en staat twee seconden later met de riem in de bek en een verwachtingsvolle blik in de ogen naar baasje te kwispelen.

Sinds kort heb ik een permanente aansluiting op internet. Uw Windows is dan zo attent allerlei veiligheidsupdates eigener beweging te downloaden. Er staat altijd een dermate verontrustende beschrijving bij dat ik die dan maar dadelijk installeer! Er kunnen volgens u allerlei indringers het besturingssysteem binnenkomen! Waarom noemt u zo'n besturingssysteem dan ook Windows? En waarom heet u zelf Gates? Dat is vragen om moeilijkheden! Noem het dan van meet af aan Bunkers ofzo, dan weten inbrekers tenminste meteen dat het onbegonnen werk is!

Maar goed, dit terzijde, ik dwaal af, het kwaad is nú al geschied. Ik installeer dus die veiligheidsupdates en dan wil de computer altijd herstarten. Kijk, en dáár heb ik nou grote problemen mee, meneer Gates. Want dan klinkt óók weer telkens die Windows-deun en daarvan raakt Fifi volledig van slag. Dan staat ze prompt weer met de riem naast mij te keffen en te kwispelen. Mijn vraag is dus: hoe leg ik Fifi het verschil uit tussen een herstart en een permanente afsluiting? Want eigenlijk is Fifi dus een heel irritante hond, zo'n kleine sikkeneurige spleetlikker weet u wel, zo eentje waarmee je op straat als man zijnde meteen als hopeloze suflul wordt aangemerkt.

Ik wil dus zo min mogelijk met dat beest worden gesignaleerd, begrijpt u? Maar door de vele veiligheidslekken en vastlopers in Windows ben ik dagelijks wel zo'n vijf keer de lul! Hup, daar scheurt Fifi weer naar de gang! En als het haar te lang duurt komt ze achtereenvolgens met mijn schoenen, mijn jas, mijn baseballpetje en mijn paraplu aanzetten. Ze begint venijnig aan mij te sjorren, accepteert geen nee als antwoord en ik ben dus gedwongen elke keer een wandeling van minstens vier kilometer met haar te maken. Soms ben ik net terug, moet Windows weer zo nodig opnieuw en kan ik direct wéér op stap. Dat is geen doen zo, dat begrijpt u! Of heeft u zelf geen hond? Nee, dat zal dan wel niet... Anders had u er wel voor gezorgd dat Windows niet steeds opnieuw gestart hoefde te worden.

O wacht... Ik zie hier net dat het geluid uit kan... Loop ik dus al vijf maanden voor niks twintig kilometer per dag.

veiligheidslekken

veiligheidslekken

Dinsdag 25 November 2003 in categorie Satire

Beste Bill,
Ten einde raad richt ik mij tot u, de hoogste baas van Microsoft, de veroorzaker van Windows. Er is namelijk geen helpdesk die mij helpen kan. Tot voor kort ging alles goed. Ik werkte des avonds lekker aan mijn pc. Daarna ging ik altijd de hond uitlaten. En dat is dan altijd zo leuk met honden, ze leren de geinigste dingen. Op zeker moment kwam Fifi (zo heet de hond van mijn vrouw die ik altijd moet uitlaten) al met de riem aanzetten als het Windows afsluitmelodietje klonk! Aha, baasje sluit zijn pc af, we gaan naar buiten! Fifi spurt naar de gang, rukt de riem van de haak en staat twee seconden later met de riem in de bek en een verwachtingsvolle blik in de ogen naar baasje te kwispelen.

Sinds kort heb ik een permanente aansluiting op internet. Uw Windows is dan zo attent allerlei veiligheidsupdates eigener beweging te downloaden. Er staat altijd een dermate verontrustende beschrijving bij dat ik die dan maar dadelijk installeer! Er kunnen volgens u allerlei indringers het besturingssysteem binnenkomen! Waarom noemt u zo'n besturingssysteem dan ook Windows? En waarom heet u zelf Gates? Dat is vragen om moeilijkheden! Noem het dan van meet af aan Bunkers ofzo, dan weten inbrekers tenminste meteen dat het onbegonnen werk is!

Maar goed, dit terzijde, ik dwaal af, het kwaad is nú al geschied. Ik installeer dus die veiligheidsupdates en dan wil de computer altijd herstarten. Kijk, en dáár heb ik nou grote problemen mee, meneer Gates. Want dan klinkt óók weer telkens die Windows-deun en daarvan raakt Fifi volledig van slag. Dan staat ze prompt weer met de riem naast mij te keffen en te kwispelen. Mijn vraag is dus: hoe leg ik Fifi het verschil uit tussen een herstart en een permanente afsluiting? Want eigenlijk is Fifi dus een heel irritante hond, zo'n kleine sikkeneurige spleetlikker weet u wel, zo eentje waarmee je op straat als man zijnde meteen als hopeloze suflul wordt aangemerkt.

Ik wil dus zo min mogelijk met dat beest worden gesignaleerd, begrijpt u? Maar door de vele veiligheidslekken en vastlopers in Windows ben ik dagelijks wel zo'n vijf keer de lul! Hup, daar scheurt Fifi weer naar de gang! En als het haar te lang duurt komt ze achtereenvolgens met mijn schoenen, mijn jas, mijn baseballpetje en mijn paraplu aanzetten. Ze begint venijnig aan mij te sjorren, accepteert geen nee als antwoord en ik ben dus gedwongen elke keer een wandeling van minstens vier kilometer met haar te maken. Soms ben ik net terug, moet Windows weer zo nodig opnieuw en kan ik direct wéér op stap. Dat is geen doen zo, dat begrijpt u! Of heeft u zelf geen hond? Nee, dat zal dan wel niet... Anders had u er wel voor gezorgd dat Windows niet steeds opnieuw gestart hoefde te worden.

O wacht... Ik zie hier net dat het geluid uit kan... Loop ik dus al vijf maanden voor niks twintig kilometer per dag.

veiligheidslekken

de strijd tegen spam

Maandag 24 November 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Deel 1: Het folderjong
Een puber zweeft met een benauwd gezicht een halve meter boven de grond. Onderwijl vindt het volgende indringende gesprek plaats.

Wat heb jij daar in die fietstassen?
- Folders meneer!
Wat voor folders?
- Nou, van de blokker, de zeeman, de praxis en de gamma, meneer...
En wat was je daarmee van plan?
- Die moet ik in de brievenbussen doen, meneer!
Schaam jij je niet?
- Nee meneer.
Weet jij wat 'spammen' is?
- Nee meneer.
Dat dacht ik al.
- Hoezo meneer? Zie ik er zo dom uit dan?
Een jongen die steeds beleefd 'meneer' zegt kan niet van deze tijd zijn.
- Wilt u me nu weer op de grond zetten meneer?
Waarom zou ik?
- Mijn oren gaan nogal zeer doen!
Blijf jij nog maar even hangen.
- Mag ik dan tenminste m'n fiets loslaten meneer? Die fietstassen zitten hardstikke vol!
Ik wil jouw folders niet in mijn brievenbus, begrepen?
- Dan moet u er een sticker opdoen meneer!
Die heb jij er laatst zelf afgetrokken, rotjong!

Deel 2: De TPG-bode.
Temidden van honderden enveloppen drijft een man met een karretje in het water. Onderwijl vindt het volgende indringende gesprek plaats.

Dus u weet het zeker, postbode? U heeft mij echt niets anders te bieden?
- Nee, helaas... Alleen Postcodeloterij en bedelbrieven vandaag.
Daar heb ik niet om gevraagd!
- Uw adres staat er nu eenmaal op.
Ja, dat adres hebben jullie aan die gasten verkocht! Niet ik!
- Daar ga ik niet over, meneer.
U neemt ze maar weer mee.
- Daar kan ik niet aan beginnen, meneer.
Dan laat ik je mooi in de gracht liggen.
- Maar zo weken de postzegels los!
Ach, wie spaart er tegenwoordig nou nog postzegels...

Nuttig: Infofilter, Antwoordnummer 666, 1000 TL Amsterdam of via internet.
Gerelateerd: Zooi.
de strijd tegen spam

de strijd tegen spam

Maandag 24 November 2003 in categorie Satire

Deel 1: Het folderjong
Een puber zweeft met een benauwd gezicht een halve meter boven de grond. Onderwijl vindt het volgende indringende gesprek plaats.

Wat heb jij daar in die fietstassen?
- Folders meneer!
Wat voor folders?
- Nou, van de blokker, de zeeman, de praxis en de gamma, meneer...
En wat was je daarmee van plan?
- Die moet ik in de brievenbussen doen, meneer!
Schaam jij je niet?
- Nee meneer.
Weet jij wat 'spammen' is?
- Nee meneer.
Dat dacht ik al.
- Hoezo meneer? Zie ik er zo dom uit dan?
Een jongen die steeds beleefd 'meneer' zegt kan niet van deze tijd zijn.
- Wilt u me nu weer op de grond zetten meneer?
Waarom zou ik?
- Mijn oren gaan nogal zeer doen!
Blijf jij nog maar even hangen.
- Mag ik dan tenminste m'n fiets loslaten meneer? Die fietstassen zitten hardstikke vol!
Ik wil jouw folders niet in mijn brievenbus, begrepen?
- Dan moet u er een sticker opdoen meneer!
Die heb jij er laatst zelf afgetrokken, rotjong!

Deel 2: De TPG-bode.
Temidden van honderden enveloppen drijft een man met een karretje in het water. Onderwijl vindt het volgende indringende gesprek plaats.

Dus u weet het zeker, postbode? U heeft mij echt niets anders te bieden?
- Nee, helaas... Alleen Postcodeloterij en bedelbrieven vandaag.
Daar heb ik niet om gevraagd!
- Uw adres staat er nu eenmaal op.
Ja, dat adres hebben jullie aan die gasten verkocht! Niet ik!
- Daar ga ik niet over, meneer.
U neemt ze maar weer mee.
- Daar kan ik niet aan beginnen, meneer.
Dan laat ik je mooi in de gracht liggen.
- Maar zo weken de postzegels los!
Ach, wie spaart er tegenwoordig nou nog postzegels...

Nuttig: Infofilter, Antwoordnummer 666, 1000 TL Amsterdam of via internet.
Gerelateerd: Zooi.
de strijd tegen spam

doe meer met vet!

Zaterdag 22 November 2003 in categorie Klein Proza

Zij stuurde aan iedereen in haar adresboek een e-mail die glunderde van trots. Zij moest het de wereld vertellen. Want het was precies een jaar geleden dat de dokter nog als enige oplossing voor haar overgewicht de plaatsing van een maagband zag. Dàt was de calorie die de weegschaal deed overkoken! Zij dwong zichzelf in een regime van gezond eten en fanatiek sporten. De plicht veranderde al rap in puur genieten, want het hielp!
Triomfantelijk meldt zij nu dat zij 43 kilo is afgevallen, haar kledingmaat is gekrompen van 56 naar 42 en dat zelfs haar schoenen nu een maatje kleiner mogen. Voorwaar, dat geeft de burger moed.

Zelf doe ik dagelijks een rustig drafje door het park, want ik pas wel op om niet teveel te overdrijven. Ik word echter aan alle kanten ingehaald door mensen die dat wèl doen. Men zwoegt wat af om al die overtollige kilo's kwijt te raken. En dat klinkt niet gezond, kan ik u zeggen.
Na verloop van tijd begin je te herkennen wie je van achteren nadert. Je hoort het aan de ademhaling en de tred. Zo is daar het rochelende rund, even later gevolgd door de fluitende museumstoomtram. Of het enigszins flappend geluid van het dunne meisje met de grote boezem dat met x-benen loopt.

Ik stond vroeger regelmatig met een corpulente buurman in de lift. Hij droeg een trainingspak en had een handdoek om zijn nek. Hij maakte de indruk dat hij op pad was geweest met het voornemen er in een half uurtje even gauw vijf kilo af te werken. Zijn ademhaling klonk als een antiquarisch luchtbedpompje. Het zweet stroomde in bergbeekjes van zijn zorgwekkend paars aangelopen hoofd. De bril met goudkleurig montuur was beslagen. Onwillekeurig keek ik naar beneden of zich op de vloer wellicht een plasje vormde. Zo meed ik tevens zijn aanblik, want in het onbarmhartig licht van de tl-buizen leek zijn toestand nog een graadje ernstiger.
Op zeker moment kregen wij nieuwe, moderne liften met een spiegelwand erin. De confrontatie met zichzelf zal buurman tot inkeer hebben gebracht. Ik zie hem nooit meer in de hoedanigheid van paarse natte dweil.

Wanneer ik zelf zo quasi sportief door het park hobbel heb ik gelegenheid om na te denken. Dit gaat mij goed af, waarschijnlijk omdat mijn hersens dan meer zuurstof krijgen dan gewoonlijk.
Eerst wacht ik tot het dunne meisje met de grote boezem uit het zicht is. Dan kan ik mij namelijk weer richten op de hogere hersenfuncties.
Vervolgens bedenk ik: dat overtollig vet van ons, dat is eigenlijk allemaal biomassa! We kunnen het veel nuttiger verbranden dan we nu doen. Met fitnessapparatuur kunnen we tegelijk stroom opwekken en die toevoeren aan het elektriciteitsnet. Hardlopers kunnen zich verdienstelijk maken in grote tredmolenparken. Energiebedrijven komen met een nieuw product: sportstroom.
Zo oogt dat fysiek geploeter direct een stuk minder treurig en zinloos, want iedereen beseft dat onderwijl toch mooi flink wat huishoudens van elektriciteit worden voorzien.

№ 09 doe meer met vet!

Het verdriet van Wesley Sneijder

Vrijdag 21 November 2003 in categorie Sport

U zult wel denken: komt er nog wat nieuws? Ja hoor, maar ik was even bezig. Donderdagmorgen kreeg ik namelijk een jankende Wesley Sneijder aan de telefoon. Ik heb helemaal geen verstand van voetballen, dus ik wist aanvankelijk bij god niet wie er belde! Hij snikte bedeesd dat hij van het Nederlands elftal was.
Ik zeg: "Hoe kom jij aan mijn nummer? Ik práát helemaal niet met het Nederlands elftal!"
Of ik niet voor één keertje een uitzondering kon maken, want hij had de hele nacht niet kunnen slapen.
"O, zeker weer tot het ochtendgloren met het hele team zitten zuipen en hoereren, hè?"
Nee, nee, dat was het allemaal niet, hij was netjes op tijd naar bed gegaan, maar het zat hem zo dwars dat hij niet met de pers had mogen praten.

Het verdriet van Wesley Sneijder Lees verder...

de trekplek™

Dinsdag 18 November 2003 in categorie Media

Vanaf 1 januari 2004 heeft iedereen recht op een rookvrije werkplek. Want meeroken kost duizenden doden per jaar, zegt de Gezondheidsraad in een rapport. Bedrijven schaffen daarom op grote schaal rookcabines aan om de rokers naartoe te verbannen. Leergierig als ik ben vroeg ik meteen de Stichting Volksgezondheid en Roken (Stivoro) wat ik me daarbij moet voorstellen. Het zijn een soort bushokjes met afzuigsysteem, zeiden ze. Dat geeft direct associaties met een afwerkplek in de tippelzone. Maar ik geef toe: behalve smerige longen heb ik ook een smerige geest. Waarschijnlijk krijgen de rookcabines snel de bijnaam Trekplek™.

Goed, ze lijken dus op bushokjes. Dan moeten de rokers zeker weer staan! En ja hoor! Het bedrijf Smoke Free Systems heeft diverse modellen in het assortiment, maar er is geen enkel model met een gezellig zitje. Ik ben blij dat ik niet meer rook, want ik heb de pest aan staan. Ik krijg er rugklachten van.
De rokers hebben er natuurlijk allemaal zwaar de dood over in. Zij worden weggezet als paria's, als melaatsen. Het stiekem roken zal gigantisch toenemen. Ah, de fanatiek niet-rokende collega is even van z'n plek, gauw even een trekje! Dat had u gedacht! De collega heeft een rookmelder onder zijn bureau gemonteerd en het alarm gaat direct af. Tja, dat had u kunnen weten, dat is nu eenmaal de mentaliteit van de anti-rook fanaat.

U begrijpt dat ik voor thuis ook direct zo'n rookcabine heb besteld. Dat leek mij veiliger voor de roker dan op het balkon te moeten staan. De buitenlucht op mijn balkon is namelijk een regelrechte bedreiging voor de volksgezondheid! Ik hoop dat de Gezondheidsraad dáár ook eens gedegen onderzoek naar doet, want de hoeveelheid roetaanslag van vliegtuigen en autoverkeer is werkelijk zorgwekkend. Ter illustratie heb ik voor de raad alvast een fotootje gemaakt van een stoel op mijn balkon.
Als niet-roker heb ik dus allerminst de illusie dat ik nu schonere lucht binnenkrijg. Integendeel, allemaal diesel- en kerosineresten! Die zooi zit natuurlijk ook in fikse concentraties in mijn longen opgehoopt. Wacht maar af, binnenkort wordt ons waarschijnlijk afgeraden uit te ademen in de buurt van open vuur.


Interessant: Je eerste sigaret (met dank aan CieKee). de trekplek™

de verpaupering van swiebertje (m/v)

Zondag 16 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Ze zit rillend en ineengedoken op een bankje met uitzicht over het meer, maar zij houdt haar ogen gesloten. Rondom haar liggen haar bezittingen in vele plastic tassen. Haar kleding is te dun voor de herfstwind, zij is van top tot teen slechts gewikkeld in wat vervuilde Indiase doeken en wrijft zichzelf daaronder aan één stuk door warm. Haar voeten in korstige sokken houdt zij kouwelijk over elkaar gevouwen. Opvallend is het paar veel te grote nieuwe witte sportschoenen dat voor haar op de grond staat. Haar oude afgetrapte schoenen staan er nog naast. Daar zit aan de oever van het meer, in de buitenwijken van de stad, een ritmisch schuddend wezen dat zich met de ogen dicht thermisch en sociaal probeert af te schermen van de buitenwereld.

Daar lopen wij dan langs en in eerste instantie aan voorbij, de vriendin en ik. Meteen al met moeite, want de vraag of hier hulp geboden moet worden dringt zich op. De volgende vijftig meter vertragen gevoelens van onmacht, verantwoordelijk en zelfs schuld steeds verder onze passen. Totdat wij uiteindelijk stilstaan en omkijken. We overleggen en keren terug op onze schreden. Ik ga pal voor haar staan en spreek haar aan. Zij schrikt op uit haar afzondering, opent haar ogen en kijkt wat waterig maar helder onder haar blauwe hoofddoek vandaan. Het is zo te zien een vrouw van ruim boven de vijftig, centimeters lange grijze haren groeien vlassig uit haar kin, haar bruine tanden staan afzichtelijk schots en scheef in haar welwillende glimlach.

Ik stel haar concrete vragen: of het wel goed met haar gaat, of zij hulp nodig heeft, of zij het koud heeft, of zij onderdak heeft. Zij geeft op vriendelijke toon duidelijke, maar afwerende antwoorden. Ja, het gaat goed met haar, zij heeft het niet koud en zij heeft geen hulp nodig. Wij mogen gerust doorlopen. En dus lopen wij door, maar gerust, nee...

Onze stemming zwalkt tussen gelaten en kwaad. Je kunt niets doen voor mensen die niet geholpen willen worden. Je kunt ook maar beperkt iets doen voor mensen die wèl geholpen willen worden, want ons ontbreekt de deskundigheid. Eigenlijk willen wij deze mensen helemaal niet in deze ellendige toestand op straat tegenkomen. Zij horen daar niet te zijn. Niet omdat zij ons zouden ergeren, maar omdat wij pretenderen een verzorgingsstaat te zijn. Wij betalen belasting om ondermeer goed en deskundig voor deze mensen te kunnen laten zorgen. Velen van hen hebben namelijk een psychisch of een verslavingsprobleem. We voelen ons in zekere zin opgelicht, alsof we betalen voor kinderopvang en op een kwade dag ons kind zwervend op straat aantreffen.

Al sinds de tachtiger jaren is er bezuinigd op de zorg voor mensen met psychische problemen. Vooral door kabinetten met CDA en VVD erin. Allerlei instellingen voor psychiatrische patiënten zijn gesloten of verkleind. Die zorg moest allemaal maar 'ambulant'. En ambulant zijn ze geworden: ze zwerven nu deels over straat.

En al net zolang zwetst het CDA, de partij waarvan je toch Christelijk meededogen als topprioriteit mag verwachten, over dingen als 'ethisch reveil', 'samenleven doe je niet alleen', over 'normen en waarden'. Maar in werkelijkheid verkwist men mijn belastingcenten liever aan volkomen overbodige kruisraketten en JSF-straaljagers. Toegegeven, het is altijd wat tendentieus om het over 'mijn belastingcenten' te hebben. Maar een feit blijft dat wanneer een Christelijk gedomineerde regering de keuze heeft tussen investeren in welzijn of investeren in miljardenverslindend oorlogstuig, men voornamelijk kiest voor het laatste. Voor één JSF minder helpt men waarschijnlijk de complete daklozenproblematiek uit Nederland. Als Christelijk geïnspireerde partij stelt het CDA dus totaal niets voor en is zij al jaren volstrekt overbodig.

Bij Buitenhof vandaag vertelde Andrée van Es, voorzitster van GGZ Nederland dat in de geestelijke gezondheidszorg de afgelopen twintig jaar een stille revolutie heeft plaatsgevonden. Je zult het misschien niet altijd direct zien op straat, maar er wordt goed aan dit soort problemen gewerkt, vindt zij. Dat wil ik best van haar aannemen, maar feit blijft dat je dertig jaar geleden geen zwervers op straat zag en geen arme sloebers uit de vuilnisbakken zag vreten.
de verpaupering van swiebertje (m/v)

nieuw geld

Zaterdag 15 November 2003 in categorie Klein Proza

Vorige week laadde ik mijn Chipknip op. Ik deed dit voor het eerst en had mij ferm voorgenomen deze moderne wijze van betalen nu eindelijk eens intensief te gaan gebruiken. De vele verschillende Euromunten werden mij namelijk te zwaar en zonder leesbril te onherkenbaar

Ik heb in den beginne eerlijk mijn best gedaan mij aan te passen aan de Euro, maar ik trek het gewoon niet meer. Niet te geloven welk een hoeveelheid metaal een mens met zich mee torst sinds de introductie van dit nieuwe geld. Tegen beter weten in heb ik nog een tijdje aangemodderd met een quasi-handig munthoudertje van Blokker.
In het houdertje pasten van elke munttype zes exemplaren. Samen waren dat 48 munten die bij elkaar 23,28 Euro waard zijn en op een ongeijkt keukenweegschaaltje 261 gram wegen.
Aangezien middenstanders altijd schijnheilig doen met prijzen als 1,98 krijg je doorgaans meer metaal retour dan papier. Ik was al spoedig genoodzaakt nogmaals langs de Blokker te gaan en een extra houdertje te kopen. Na een rondje boodschappen kwam ik met pakweg een pond Euri thuis.

Die nieuwe Euromuntjes waren het levenswerk van Wim Duisenberg. Ik zie hem nog apetrots dat eerste gratis setje uitdelen. Of was dat Wellink? Nu ja, beleefdheidshalve heb ik in elk geval maar gewacht tot Wim weg was bij de Europese Centrale Bank. Daarna was het subiet afgelopen met mijn consideratie voor hem en zijn muntjes en ging ik met mijn Chipknip naar een oplaadpunt. Stiekem voerde ik het kaartje twintig Euro's. Althans, dit neem ik dan maar aan, want elektronisch betalingsverkeer doet een sterk beroep op je goedgelovigheid en je vertrouwen in de medemens. Ik moest mijn pincode en een bedrag intoetsen. Het schermpje verzekerde mij daarna dat alles dik in orde was. Maar aan het plastic kaartje was verder niks te zien.

In een parkeergarage gaf ik mijn eerste virtuele geld uit. Een barse automaat slikte hebberig mijn Chipknipje in. Rien ne va plus! Hij ging het belachelijk hoge bedrag van zes euro vijftig van mijn kaartje grissen. De afzetter! En pingelen was er ook al niet bij. Ik had geen keus, het was het losgeld voor mijn auto.

Zwetend wachtte ik het resultaat van de transactie af. Zou ik mijn Chipknip nog wel terugkrijgen? Werd er alleen het verschuldigde bedrag afgehaald of stak die elektronische beurzensnijder maar dadelijk het hele saldo in z'n zak? Ja, je weet het niet tegenwoordig... Het was tenslotte een parkeergarage. In politieseries is dat de standaardlocatie voor zogeheten 'rip deals', waarbij één van de partijen wèl het geld inpikt, maar niet afkomt met de 'merchandise'.

Het liep allemaal goed af voor zover ik het nu kan overzien. Ik kreeg mijn plastic betaalmiddel weer door de gleuf aangereikt. Ik mocht de parkeergarage uit. Mijn Chipknip weegt zelfs nog net zoveel als vóór de betaling, te weten vijf gram. Toch zal ik ongetwijfeld weer wat armer zijn. Mijn geld mag dan steeds meer ongrijpbaar worden, er zijn er genoeg die er met succes naar blijven graaien

№ 08 nieuw geld

geiten als groupies

Vrijdag 14 November 2003 in categorie Incrowd: over webloggen

Via de altijd alerte collega's bij Sargasso komen we te weten dat de arme Luuk Koelman vandaag het kort geding verloor dat Gretta Duisenberg tegen hem aanspande vanwege de column “Menselijk schild in Ramallah”. Hij moet de column van zijn website verwijderen en binnen drie dagen rectificeren. Op het altijd anarchistische internet wordt zo'n column dan direct op andere sites 'veiliggesteld', zoals bij Gooly. In de reacties bij Koelman zijn inmiddels al tientallen sites te vinden waar de column eveneens is gekopieerd. Dus dat schiet lekker op voor mevrouw Duisenberg op die manier.

Hopelijk gaat Koelman in hoger beroep, want hij heeft wel de pech gehad dat hij blijkbaar een bijzonder preutse dan wel conservatieve rechter trof. Waar hebben we het over zeg! Een satirische column heb ik altijd als een verbale cartoon beschouwd, of zoals Koelman het zelf noemt, een spotprent in woorden. En zoals met alle cartoons: je kunt er om lachen of niet. Cartoonisten kunnen héél ver gaan. Ik herinner mij uit een ver verleden een tekening van Peter van Straaten in Vrij Nederland waarop hij Sonja Barend portretteert als een hond die met een lange tong haar eigen kut likt. Ik dacht toen nog: dit levert hem de eeuwige haat op van de dame in kwestie.

Ook columnisten hebben veel ruimte. Theo van Gogh noemt bijvoorbeeld zonder schroom consequent alle moslims 'geitenneukers'. Dit is bepaald kwetsend voor een groot deel van de wereldbevolking, om nog maar te zwijgen over het psychisch dierenleed dat de geiten met zulke uitspraken wordt aangedaan. Maar ook Yasser Arafat is een moslim en volgens de definitie van Van Gogh dus een geitenneuker. Luuk Koelman plaatst mevrouw Duisenberg in de woorden van haar advocaat 'in een erotische context' met Arafat. Aha, op die manier! Nou begin ik het te snappen! Tja, dat kan natuurlijk niet Koelman, mevrouw Duisenberg impliciet uitmaken voor een geit!



Gerelateerde artikelen:
masterclass satire
gretige gretta geiten als groupies

een koningin met ballen

Vrijdag 14 November 2003 in categorie Kort en Tussendoor

Ik dacht eerst: wat zielig voor Ger, hij wordt geheel ten onrechte bij die satirediscussie betrokken. Hij heeft namelijk een heel serieus toneelstuk geschreven met Hare Majesteit in de hoofdrol. Het heet Landgenoten en daarin wordt Beatrix in een monoloog ten tonele gevoerd. Nu beweert de Volkskrant dat de koningin zich juist aan zijn stuk stoort. Althans, aan wat ze er in Vrij Nederland over heeft gelezen. Wat een getut nu toch weer! Als je nou een koningin met ballen bent (bij wijze van spreken dan), dan ga je zelf eens dat stuk bekijken. Dat is zelfs humor! Bea op het podium, Bea in de zaal. Ger Beukenkamp zal daar zelf het hardst om kunnen lachen, want zo is hij wel.

een koningin met ballen

kaasklootzakjes

Woensdag 12 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Wanneer u die hele satirediscussie zat bent moet u gewoon gaan terugbladeren door de krantenstapel. Of kijken of er nog journaals van een paar weken geleden op een verdwaalde videoband staan. Dat is pas echt lachen! Dan ziet u bijvoorbeeld onze Haagse hopman bij het NOS-journaal Ferry Mingelen laatdunkend gniffelen over de Antilliaanse premier Mirna Godett.

Weet u het nog ongeveer? Nederland had gedreigd de landingsrechten in te trekken van de Antilliaanse luchtvaartmaatschappij DCA wanneer ze niet meehielpen dat gedonder met die bolletjesslikkers in te perken. Zoiets was het. Mevrouw Godett liet dit niet op zich zitten en dreigde op haar beurt spontaan de landingsrechten aan de KLM te ontnemen. Hahaha! De Nederlandse ministers lagen natuurlijk in een deuk! En Nieuwspoortlakei Mingelen met hen. Dat kòn immers helemaal niet, hahaha! Dan zouden de Antillen meteen onbereikbaar zijn, hahaha! Je zag ze denken: wat een dom volk toch, die negertjes daarzo! kaasklootzakjes Lees verder...

Een waarschuwing bij Sint Maarten

Dinsdag 11 November 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Het is al vele jaren geleden, maar ik weet het nog als de dag van vandaag.
In de vooravond zat ik mijzelve na een zware dag eens net lekker en uitgebreid te ontlasten op het toilet, toen er werd aangebeld.

Ik dacht: ja hoor eens, jullie bekijken het maar, ik ben hier nog lang niet klaar!
Maar het bellen hield aan, langdurig en uiterst dringend.
Het klonk als een ernstige crisis, waarschijnlijk verkeerde een van de buren in gevaar! Was er brand, was er iemand onwel geworden?

Acuut stelde ik enige noodprocedures in werking om het productieproces tussentijds stil te leggen. U zult met mij mee kunnen voelen hoe ingewikkeld dat nog kan zijn. Tijdens deze 'shutdown' hield het alarmbellen continu aan.
Er waren reeds enkele kostbare minuten verstreken toen ik mij, onderwijl struikelend mijn broek opsjorrend, door de gang richting voordeur spoedde. Ik rukte hem haastig open. Was ik nog op tijd?

Een waarschuwing bij Sint Maarten Lees verder...

een waarschuwing

Dinsdag 11 November 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie

Het is al vele jaren geleden, maar ik weet het nog als de dag van vandaag. In de vooravond zat ik mijzelve na een zware dag eens net lekker en uitgebreid te ontlasten op het toilet toen er werd aangebeld. Ik dacht: ja hoor eens, jullie bekijken het maar, ik ben hier nog lang niet klaar! Maar het bellen hield aan, langdurig en uiterst dringend. Het klonk als een ernstige crisis, waarschijnlijk verkeerde een van de buren in gevaar! Was er brand, was er iemand onwel geworden? Acuut stelde ik enige noodprocedures in werking om het productieproces tussentijds stil te leggen. U zult met mij mee kunnen voelen hoe ingewikkeld dat nog kan zijn. Tijdens deze 'shutdown' hield het alarmbellen continu aan. Er waren reeds enkele kostbare minuten verstreken toen ik mij, onderwijl struikelend mijn broek opsjorrend, door de gang richting voordeur spoedde. Ik rukte hem haastig open. Was ik nog op tijd?

Ja hoor, zeker wel! Door twee pukkelige jongeheren van een jaar of veertien werd mij het volgende slome gezang in het verbijsterde gelaat geslingerd: "Sinte sinte Maarten, de koeien hebben staarten..." Ik moet bekennen dat ik toen even mijn anders zo legendarische zelfbeheersing verloor. Met woedende woeste kracht knalde ik de deur weer dicht. Met bedrukte gezichten dropen de pubers af, want het naambordje op de deur stond nu in spiegelbeeld in hun voorhoofd geïmpregneerd. Sindsdien zijn er steeds meer klachten dat kinderen niet meer veilig langs de deuren kunnen. Een schande is het!
een waarschuwing

vanzo

Maandag 10 November 2003 in categorie Incrowd: over webloggen

Ik was hem niet vergeten. Ik wist dat het ergens deze week een jaar geleden moest zijn. Zijn site bestaat nog steeds en er zijn nog mensen die zijn nagedachtenis in stand houden.

vanzo

Harde herfstaanpak

Maandag 10 November 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen

Het jengeljaargetijde is voor de NS weer aangebroken. O jee: de blaadjes vallen! Wat is dat toch een watjesbedrijf geworden! Laten we nu eens met z'n allen terugdenken naar de tijd van vóór de verzelfstandiging, gewoon gezellig naar vroeger. Had u toen ooit gehoord van treinen met vierkante wielen? Van dienstregelingen die in de war raakten door bladafval? Nee toch zeker? Als die wieltjes van tegenwoordig te broos zijn om full speed over een paar blaadjes te rijden stappen ze maar weer over op stoomlocomotieven.

Nee, dan moeten ze maar eens in onze wijk komen kijken. Hier wordt de herfst dit jaar keihard aangepakt! Men duldt geen enkele overlast van bladeren meer. We kunnen dus gerust spreken van een zero-tolerance beleid op dit gebied. Hele pelotons bladblazers zijn ingezet om de bladeren bijeen te drijven. Vervolgens heeft een creatieve geest blijkens de borden enig zwaar materieel uit de tippelzone geleend en hoppa, klaar is Kees! Dat is nog eens wat anders dan dat gehannes met dat anti-glijmiddel van de NS.

Harde herfstaanpak

Masterclass satire

Zondag 09 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Dat is nu weer jammer voor Gretta Duisenberg! Is zij er net in geslaagd de aandacht op zich te vestigen middels een rechtszaak tegen de satire van Luuk Koelman, gooit premier Balkenende weer roet in het eten! Onze nationale normen en waarden specialist verlegt namelijk de focus van de satire-discussie naar het Koninklijk Huis. Tja, en dan heeft Gretta dus het nakijken.

Bij Buitenhof komt het grootste feestnummer uit het Balkkabinet, Piet Hein Donner, nog eens uitleggen waarom het toch echt de spuigaten uitloopt met die satires. Het zijn er teveel, ze zijn smakeloos en ze gaan allemaal veel te ver. Donner sluit zijn sketchje prachtig af met een regelrechte dijenkletser: wanneer iedereen telkens het Koninklijk Huis te grazen neemt loopt ons land het gevaar dat ditzelfde Koninklijk Huis straks niet meer als een samenbindende factor wordt ervaren.

Masterclass satire Lees verder...

het formaat van een koe

Zaterdag 08 November 2003 in categorie Klein Proza

Ik leun op het hek van het weiland en een koe staart mij afwachtend aan. Maar ik heb niets te snacken bij me voor haar en ik zeg brutaal: “Wat moet je? Wat sta je te kijken? Heb ik iets van je aan?”
Ik besef te laat mijn blunder en staar ietwat beschaamd naar mijn leren schoenen. De koe schudt de vliegen van haar kop over zoveel domheid. Mijn stadse gedrag heeft mij weer parten gespeeld: grote mond, altijd bijdehand, onnadenkend, superieur en daarom irritant. Dat moet ik toch eens afleren.

De stad maakt uit wat hip en trendy is, waarover gepraat wordt in dit land, wat kunst is en wat kitsch. Alles is er groter, hoger, langer en breder. Tussen de herrie en de vieze lucht haast men zich voort en doet men belangrijk. De stad is tegennatuurlijk, tegen de natuur van de mens en tegen de natuur van de natuur.

Het platteland zou de norm moeten zijn, niet de stad. Op het platteland passen alle maten nog bij die van onszelf en de geluiden nog bij elkaar. De kinderen schreeuwen er minder hard, de lucht is er lichter en het licht heeft er geen grauwe sluier.

In de middeleeuwen was je economische kostje gekocht wanneer je als gemeenschap stadsrechten kreeg. In de huidige tijd zouden daarentegen eens dorpsrechten moeten worden ingevoerd. Het lijkt me gezond voor een stad om die status na te streven. Dorpsrechten krijg je toegekend wanneer je de schaal weer wat verkleint, opdat de mensen weer beter in hun omgeving passen en zich niet overvleugeld voelen door torens van Babylon. Dorpsrechten betekenen ook dorpsplichten, zoals een dorpspomp op de Dam, de Coolsingel of het Binnenhof. Je moet je buren weer gaan helpen en de supermarkten moeten allemaal als SRV-man langs de deuren.

Ja, maar de stad biedt meer vermaak, hoor ik mijzelf al tegenwerpen. Daar bruist het leven, daar bloeit de cultuur, daar tiert de misdaad en dat is toch allemaal ook wel spannend! Bijna meewarig duwt de koe haar natte neus tegen mijn hand en kauwt haar kostje. In haar ogen lees ik: overdrijf niet zo! Op het platteland is men minsten net zo dronken op z'n tijd, schettert de fanfare en galmt het Christelijk Mannenkoor Concordia! En op het Ganzenbord zit je nog altijd prettiger in de put of in 't gevang dan in de Bijlmerbajes!

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen, want de koe heft haar staart en gaat achteloos staan poepen. Ik kan haar geen ongelijk geven. Ik van mijn kant ga óók maar weer eens verder met de dagelijkse werkelijkheid...

№ 07 het formaat van een koe

gretige gretta

Vrijdag 07 November 2003 in categorie Media

Collega Luuk Koelman zit in de juridische problemen omdat hij in de Metro een satirische column had geschreven over Gretta Duisenberg. Hierin werd zij als een soort groupie in een erotische situatie met Yasser Arafat geportretteerd. Gretta eist nu voor de rechtbank in Breda rectificatie en 30.000 Euro schadevergoeding. Dat is een fors bedrag. Maar hierbij dient te worden bedacht dat de kostwinner in het gezin Duisenberg onlangs bij de Europese Centrale Bank vertrok en dat er dus een inkomensdaling moet worden gecompenseerd.

Uiteraard hebben wij even contact gezocht met het hoofdkwartier in Ramallah om de mening van Arafat over deze kwestie te vragen. Het principe van hoor en wederhoor zeg maar. Een woordvoerder Arafat liet weten dat die Koelman zijn borst wel kan natmaken. Ook de Palestijnse leider gaat een hoge schadeclaim bij hem indienen. Sinds het laatste bezoek van mevrouw Gretta Duisenberg wenst Arafat namelijk op geen enkele wijze meer met haar geassocieerd te worden, zelfs niet in een satirische column. Volgens de woordvoerder zou hij hebben gezegd: "Er zijn traumatische zaken waarover je nu eenmaal geen grappen maakt. Gretta Duisenberg is daar één van. Koelman rijt weer wonden bij mij open die net een beetje waren geheeld. Hij wordt bedánkt!"

gretige gretta

controle

Vrijdag 07 November 2003 in categorie Kort en Tussendoor

Ik ben daarnet een minuutje Albert Heijn binnengeglipt, want er hing een groot prijzenoorlogspandoek boven de ingang. Even controleren dus of die prijzen inderdaad zo laag zijn. Nou, geloof ze niet, geloof mij maar: wist u dat de kauwgom wel 31 Euro per kilo kost?

controle

kleine criminaliteit

Woensdag 05 November 2003 in categorie Media

Ik vind het onbegrijpelijk dat de meerderheid van de kamer zich uitspreekt tegen de kleutertoets. De minister heeft groot gelijk dat ze voet bij stuk houdt. Die kleuters van tegenwoordig moet je namelijk wel degelijk in de gaten houden! Dat blijkt al uit het feit dat die kleine opdonders er zelfs niet meer voor terugdeinzen om in de klas harddrugs te gaan lopen 'pushen'.

De minister mag trouwens nog best een stapje verder gaan, anders komt ze zo 'soft' over in vergelijking met de rest van het CDA. Dus vooral die allochtone kleuters meteen laten onderzoeken door minstens twee verschillende schoolartsen, een kleuterblaastest invoeren op de aanwezigheid van opiaten en alcohol in het bloed, risicokleuters laten natrekken door de Algemene Inlichtingen & Veiligheidsdienst en de hele klas elke dag bij de schooldeur preventief fouilleren op wapenbezit.

kleine criminaliteit

commercieel correct

Maandag 03 November 2003 in categorie Incrowd: over webloggen

Dat geeft natuurlijk wel te denken wanneer Verbal Jam meldt dat hij gesponsord wordt en dat hij niet vies is van nog méér donaties. In elk geval is het een aangenaam discussieonderwerp, dat af en toe ook wel elders op weblogs opduikt. Hangen we er meteen het label 'commercieel' aan wanneer individuen, bedrijven of instellingen het leuk vinden een bepaald initiatief of project te steunen? Of mag dat alleen als je groot bent, een pop- of dancefestival, een literatuurprijs of iets multicultureels?

Schrijft de krant minder onafhankelijk als er advertenties in staan? Wordt de uitslag van de wedstrijd beïnvloed door shirtreclame? Had degene die de wereld rondfietste dit niet op een gratis Giant, Gazelle of Batavus mogen doen, maar had hij of zij zélf een fiets moeten aanschaffen bij de Halfords? Kreeg Youp van 't Hek indertijd geld van de concurrentie om Buckler bier belachelijk te maken? Gaat Verbal Jam nu beter op z'n woorden passen of de sponsors naar de mond praten? Niets van dat al.

Juist in de schrijverij staat vrijheid altijd voorop. Redactionele onafhankelijkheid is in de journalistiek het eksteroog waarop je nooit moet gaan staan. Geldstromen lopen altijd gescheiden van de woordenstroom. Wanneer Verbal Jam een bescheiden sponsorbedrag ontvangt als ondersteuning voor het in de lucht houden van de site wordt er meteen geroepen: commercieel!
Wanneer iemand een gratis blogspot-accountje voor z'n log heeft moet er als tegenprestatie een flinke banner boven en komt dat dus op hetzelfde neer. Anderen doen t-shirts in de verkoop. Uiteindelijk lopen ze er alleen zelf in, maar het gaat om het principe.

U ziet, de redenaties kunnen nogal eens kronkelen. Het is algemeen geaccepteerd dat de fotograaf, de drukker en de vormgever hun centjes krijgen, maar schrijven moet het liefst gratis. Ja hoor eens, een auteur heeft ook zijn/haar onkosten! Bergen rook- of snoepwaar naast het toetsenbord, liters sterke drank of andere geestverruimende middelen. Allemaal brandstof voor de inspiratie. Dat loopt behoorlijk in de papieren kan ik u zeggen en mijn collega's zullen dit beamen!

Omgekeerd 'sponsort' Verbal Jam ook weer anderen. Zo schrijft hij geheel 'om niet' de columns voor de wekelijkse nieuwsbrief van het literaire tijdschrift OpSpraak. En binnenkort krijgt ook de status van website Amsterdam Centraal een flinke gratis boost door bijdragen van zijn hand. Ik bedoel maar, niemand die zich in dit soort gevallen dan eens afvraagt: heeft die jongen nog te eten?

Maar goed, discussieert u rustig verder. Misschien leer ik nog hoe ik mij commercieel correct hoor op te stellen.

commercieel correct

g.i. henk

Zondag 02 November 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken

Kom op jongens, gaan we lekker bij Henkie spelen!
Henkie Kamp? Die duffe lul?
Ja, maar hij heeft wèl gaaf speelgoed man!
Heeft ie een Playstation of een Xbox?
Nee zakko, hij heb een heel slagveld in z'n kamer.
Ja, dat heb ik óók, zegt me moeder!
Nee, echt man, helemaal nagebouwd met legerautootjes en tanks enzo. En een megazooi soldaatjes.
Dus dan moeten we oorlogje spelen?
Ja en dan doen we dat de één Saddam Hoessein is en de ander Amerika.
Dan wil Henkie natuurlijk weer Amerika zijn.
Misschien mag je wel in zijn leger meedoen.
Dan wil ik met de commando's!
Nee, dat wil ie zelf zegt ie. Die doet ie dan fijn in de frontlijn.
Waarom doettie geen Saddam? Ik vind Henkie wel een typische loser, dus...
Maar hij kan niet tegen z'n verlies, laat nou maar...
Heeft Henkie eigenlijk wel kruisraketten?
Nee, die mag ie niet van z'n moeder.
Ja doeiii! Dan komen we niet!

g.i. henk

praten met apparaten

Zaterdag 01 November 2003 in categorie Klein Proza

Veel apparaten doen tegenwoordig pogingen om met hun gebruiker te communiceren. Dat is trendy en het staat geavanceerd. Waarschijnlijk speelt men in op de reeds langer bestaande neiging van mensen om voortdurend tegen taakverrichtende spullen te kletsen. En dan is het natuurlijk leuk wanneer er ook eens af en toe respons komt, nietwaar?

Gelukkig praten de meeste apparaten stilletjes via hun display. Dat is wel zo rustig, vind ik. Want de schaarse elektronica die écht het woord tot mij richt is doorgaans niet om aan te horen. Deze toestellen hebben enge monotone stemmetjes met een elektriek accent.

Toch heb ik gemerkt dat wanneer een apparaat met mij in contact treedt, dit meestal niet veel goeds voorspelt. Mijn videorecorder vermeldt bijvoorbeeld ineens op zijn schermpje: “F03”.
Tja, dáár heb ik natuurlijk geen boodschap aan, dus ik zeg: “Niks mee te maken, hup, doorwerken jij!” Maar dat schijnt nu juist het probleem te zijn, hij weigert verder iets te doen. Ik druk tevergeefs lukraak wat op de knoppen. De enige respons blijft “F03”.

Wat moet ik met zo’n nietszeggende opmerking? Als er nou “FNV” stond kon ik me er nog iets bij voorstellen: een arbeidsconflict of iets dergelijks. Maar “F03”... Is dat soms een nieuwe bond, een NU91 voor videorecorders?
Het ergste is dat het ding mijn videoband niet wil teruggeven. Ik voer de druk wat op, ram weer op de knoppen en schreeuw “Hier die band!” Maar hij blijft bij zijn blijkbaar niet onderhandelbare standpunt: “F03”. Die solliciteert naar ontslag op staande voet.

Er zijn apparaten die veel taalvaardiger zijn dan mijn videorecorder. Je zou denken: een computer. Maar niets is minder waar. Een computer is juist heel dom als hij zich niet senang voelt. Het enige dat hij dan produceert zijn wat panische piepjes. Verder doet hij niets en laat de eigenaar in wurgende onzekerheid.
Nee, dan mijn magnetron. Die kletst mij de oren van het hoofd en vertelt mij precies welke handelingen ik moet verrichten om tot een eetbaar resultaat te komen. Hij vraagt wat ik erin ga stoppen, bijvoorbeeld vis, gevogelte, vlees of pizza. Hij vraagt hoeveel het weegt: “Voer gewicht in.”
Soms trekt hij met een piepje mijn aandacht en dan beveelt het display: “Omdraaien!” De eerste keer draaide ik hem mijn rug toe. Gewoon een flauwigheidje om even te pesten. Hij nam wraak door na afloop van het kookproces te zeggen: “Afdekken en laten staan”. Ja kom zeg, ik heb honger!

Maar goed, de magnetron werkt tenminste nog. Het is natuurlijk afwachten wat hij nog te melden heeft als hij eenmaal stuk is. Waarschijnlijk zoiets als: “FEBO!”. Toch altijd nog duidelijker dan “F03”.

№ 06 praten met apparaten