Bezetenheid en partijverslaving

Ik heb nooit de aandrang gevoeld om mij te verbinden aan een politieke partij. Ik werd er geen lid van, ik stelde me nergens voor verkiesbaar. Want het partijprogramma is toch een keurslijf.
Regelmatig zie ik op sociale media of in blogs mensen voorbij komen die bezeten zijn van politiek. Ze geven hun ziel en zaligheid aan een partij. Elk dingetje wordt besproken, geanalyseerd, getwitterd en gefacebookt. Vooral op links heeft men de neiging om eindeloos door te zeiken over de partij, de idealen, de standpunten en de grote kwesties in de wereld. En dat zijn dan gewoon mensen als u en ik. Nou ja, bijna. Dan denk ik: ga nou ook eens wat léuks doen!

Politiek is dus in feite religie. En ik snap dat die verbondenheid een fijn gevoel kan geven. Samen voor dezelfde idealen. Maar dan is er net weer dat ene programmapunt (of misschien wel meer dan één) waar jijzelf radicaal anders over denkt. Sommigen komen daar pas achter als ze al twee jaar in de Kamer zitten. Zoals onlangs een zwaar teleurgestelde Myrthe Hilkens (PvdA). Die is nu al op zoek naar een therapeut, want haar leven is nu op slag ontzettend leeg.

Bij de apotheek is privacy een lachertje

Ik zal wel weer iets hebben gemist. Waarschijnlijk was het stiekem ook een beetje de bedoeling dat ik dit miste. Apotheken kunnen blijkbaar gewoon patiënt-informatie met elkaar uitwisselen. Persoonlijke gegevens, medicijngebruik, de hele mikmak.

Toen de regering enkele jaren geleden druk bezig was het Elektronisch Patiënten Dossier er doorheen te jassen, heb ik met een speciaal (papieren) formulier uitdrukkelijk aangegeven dat ik daar helemaal niets voor voelde en dat ze dat bij mij dus niet moesten flikken.
Uiteindelijk is dat EPD er niet gekomen, omdat de veiligheid ervan niet kon worden gegarandeerd.

Ik ben verhuisd en daarom meldde ik mij vorige week bij een apotheek bij mij in de buurt. Van de oude apotheek had ik nog een herhalingsreceptje, dus ik vroeg of ik dat ook bij deze nieuwe apotheek kon inwisselen. Welnu, dat was geen enkel probleem.

Binnen luttele seconden waren aan de hand van mijn oude adres al mijn gegevens in de computer boven water getrokken. Ook mijn nieuwe adres was al bekend. Ik was verbluft.

Corvee voor mantelzorgers

Zorgorganisatie Vierstroom in Gouda was afgelopen week prominent in het nieuws. Vierstroom heeft zestien verzorgings- en verpleeghuizen. In het journaal vertelde bestuurder Jeroen van den Oever dat hij de familie van cliënten moreel wil verplichten om minstens vier uur per maand 'een bijdrage te komen leveren aan het welzijn van de bewoners' (bron: Trouw).

Ik hoop niet dat hij navolging vindt in de regio Amsterdam, zoals bij Cordaan, Osira of Amsta. Het is namelijk een onzalig plan. Op het eerste gezicht hebben de bewoners er zeker profijt van. Ze krijgen immers meer aandacht. Maar het is principieel onjuist en brengt praktische risico's met zich mee.

Gebroken links

Vroeger, in het volledig papieren tijdperk, hadden wij veel meer grip op het bewaren van informatie. Alles stond op papier, men rangschikte de onderwerpen op alfabetische volgorde en stopte ze in een archief. Van eeuwen terug is op die manier het schriftelijk erfgoed terug te vinden. Het zoeken is de laatste decennia vergemakkelijkt door het materiaal te digitaliseren. Tot zover geen probleem.

Het digitale tijdperk heeft er echter op sommige terreinen ook een zootje van gemaakt. Via het internet is er een overvloed aan lukraak aan elkaar geknoopte informatie beschikbaar. Op zichzelf is daar niets op tegen, zolang die informatie in een consistent systeem is opgeslagen. Maar daar wringt de schoen.

Friso in de speeltuin

Ik liep rond drie uur langs de speeltuin in mijn wijk. Er waren wat puberjongens aan het voetballen.
Op dat moment kwam er net nog eentje bij.
"Friso is overleden!" riep hij over het veld.
"Hèhèhè! spotlachte een ander.
"Friso is overleden," riep de jongen nog maar een keer en gaf de bal een trap.
"Voor wie het interesseert…" voegde hij er ietwat beschroomd aan toe. Want hij had ondertussen wel gemerkt dat niet iedereen onmiddellijk aan zijn lippen kwam hangen om de details te vernemen.

"Mij interesseert het geen reet! Net goed!" riep de spotlacher met bravoure. Waarschijnlijk had hij überhaupt geen benul over wie het eigenlijk ging.
En dus zat er voor het hele kluppie niets anders op dan maar gewoon verder te gaan met voetballen.

De Gay Games in Sochi

De Britse komiek Stephan Fry schreef een open brief. Hij deed daarin een oproep aan zijn premier om de Olympische Winterspelen in Rusland te boycotten. Dit vanwege de anti-homowetgeving in dat land.
Zoals te verwachten voelde David Cameron daar helemaal niets voor. Net als andere Europese ministers en regeringsleiders, waaronder onze eigen Frans Timmermans en Jet Bussemaker.
'Nee-nee-nee-nee, een boycot is helemaal geen goed middel, je kunt beter gewoon gaan en de zaak dáár aan de orde stellen!'

Altijd weer dezelfde kutsmoes om de handelsbelangen en de gasleveranties niet in gevaar te brengen. Mensenrechten, milieu, allemaal mooi en prima, maar niet ten koste van de economie.

Voor schut met de Receptenlijn

Onlangs had ik een herhalingsreceptje nodig. Nee, geen zorgen, het gaat goed met mij. Het is slechts toeval dat ik de laatste tijd wat meer aandacht besteed aan ongerechtigheden in het medisch circuit.

Voor herhalingsrecepten bel ik de doktersassistent(e).
Normaal zou ik gewoon 'doktersassistente' schrijven, maar van de week kreeg ik ineens een man aan de lijn, dus u begrijpt dat dit geslachtstechnisch de zaken weer compliceert.

Maar goed.
Aangezien de huisarts tegenwoordig steeds meer taken afschuift op de assistent(e), heeft deze het inmiddels drukker dan de dokter zelf. Vooral met het beantwoorden van al die telefonische verzoekjes om herhalingsrecepten.

In de huisartsenpraktijk die ik frequenteer dachten ze slim te zijn door een 'Receptenlijn' in te stellen. Dat is een speciaal telefoonnummer met een antwoordapparaat erachter. De beller kan inspreken welke medicijnen hij nodig heeft. Op een rustig moment luistert de doktersassistent(e) dan naar het bandje en handelt alles achter elkaar af.

Theoretisch briljant, praktisch volslagen onwerkbaar. De evolutie heeft de mens namelijk niet toegerust voor het inspreken van antwoordapparaten. En dan is De Receptenlijn ook nog eens een van de meest sadistische verschijningsvormen daarvan.