Archief: artikelen van
April 2003.
Woensdag 30 April 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
Hedenochtend, de telefoon gaat in
Paleis Huis ten Bosch...
"Wat zijn dat voor fratsen, Brouwers? Mij om 6 uur wakker bellen!"
"We hebben een probleempje, Majesteit..."
"Laat me raden: Boris Dittrich heeft Balkenende verleid!"
"Veel erger, Majesteit: uw dubbelgangster heeft zich ziekgemeld!"
"Kom op Eef! Is dat alles? Gewoon alle afspraken afzeggen, zoals gewoonlijk!"
"Eh... Het is Koninginnedag, Majesteit..."
"Gut, is dat vandáág???"
"Inderdaad, Majesteit. Men verwacht u!"
"Daar zeg je zowat! Dan moet ik even langs moeder. En ik heb nog geen cadeautje!"
"Ik bedoel meer: u moet vandaag naar Wijhe en Deventer!"
"Jij bent hard op weg mijn dag te verzieken, Brouwers!"
"Er zit niks anders op, Majesteit..."
"Onmogelijk! Ik zie er niet uit! Je zou me eens moeten zien op dit uur..."
"Inderdaad niet denderend..."
"U bedoelt??"
"Eh... We hebben nu óók cameraatjes, Majesteit..."
"O. In elk geval: ik kan me zó niet aan den volke vertonen. Gelast de hele zaak maar af."
"Dat gaat zomaar niet. Al die mensen daar hebben speciaal voor u een enorme hoeveelheid werk verzet!"
"Je verzint maar een smoes. Gevaar voor kippenpest ofzo."
"Daar trapt men niet in. Het is in Overijssel. Daar geldt geen vervoersverbod."
"Kun je dat niet even afkondigen dan?"
"Majesteit, u zult er gewoon aan moeten geloven dit keer."
"Bel dan maar die vent die altijd die typetjes schminkt bij Kopspijkers, die grimeur, hoe heet ie..."
"Ik zoek het uit, Majesteit..."
"Misschien kan
die er nog wat van maken. Lijk ik tenminste nog een béétje op mezelf..."
Maandag 28 April 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Sargasso stelde vast dat de
SGP ook voor haar website de zondagsrust aanhoudt. Dit feit intrigeerde mij, want ineens vroeg ik mij af:
wannéér is het eigenlijk zondag? Wij hebben immers de zomertijd en strikt naar de ons door God gegeven tijd gerekend begint hun zondag dus eigenlijk pas om 1 uur. Hoe gaat de SGP hiermee om?
Ik heb deze vraag daarom voorgelegd aan de SGP. En eerlijk is eerlijk: ik kreeg keurig netjes dezelfde dag nog antwoord. Dat kunnen wij van
Klaas de Vries niet zeggen! Op
zijn reactie in een andere kwestie zitten we nog stééds te wachten!
Maar dit terzijde. Ik stuurde het volgende, beschaafd op de doelgroep afgestemde, emailtje naar de SGP:
"Geachte heren,
De zondagsrust dient geëerbiedigd te worden. Er is echter een vraag die mij bezighoudt in dit verband: hoe staat de SGP tegenover de zomertijd? Immers, de zomertijd is een afwijking van de werkelijke, door onze Schepper aangegeven tijd (als ik dit zo mag uitdrukken). De zomertijd is naar mijn idee voornamelijk ingegeven door economische motieven van de (werkende) mens.
Moeten wij dus de zondagsrust eerbiedigen volgens de werkelijke tijd (dus in de zomer een uur eerder beginnen en eindigen) of staat de SGP op het standpunt dat wij wel kunnen meegaan in het menselijk gesjoemel met de tijd?
Gaarne verneem ik hierover uw oordeel en bovendien of dit standpunt dan ook politiek wordt uitgedragen."
Bijna per omgaande kreeg ik antwoord van Rudi Biemond, afdeling Voorlichting & Vorming van de SGP. Men denkt daar natuurlijk: meteen afhandelen die post, want we
hebben al een dag minder! Het standpunt van de SGP aangaande de zomertijd blijkt als volgt:
"In de beginperiode van de SGP is er door de SGP geageerd tegen het invoeren van de zomertijd, ondermeer vanwege de door u genoemde redenen. Door de tijd heen zijn de negatieve connotaties bij het invoeren van de zomertijd echter grotendeels verdwenen, en is het ook zo gewoon geworden, dat er zelden meer geluiden tégen de zomertijd te horen zijn. Ook binnen de achterban is de zomertijd inmiddels geaccepteerd. Het is de vraag of dat goed is gezien het genoemde bezwaar, maar het is een punt van minder groot belang en daarom is het -naar mijn waarneming- vrij makkelijk geaccepteerd, ook binnen de SGP."
U ziet, de SGP is flexibeler dan wij denken, zelfs ten aanzien van zulke fundamentele dingen als de tijd en de aanvang van de zondagsrust. SGP-standpunten blijken wel degelijk bij te buigen, zeker wanneer regeringsdeelname in zicht komt. Nog eventjes geduld en zaken als het homohuwelijk, abortus, euthanasie, de rol van de vrouw en de nederwiet geven ook onder de preekstoel geen probleem meer. Die SGP wordt straks nog een behoorlijk Socialistisch Georiënteerde Partij!
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, maar best onderhandelbaar.
Maandag 28 April 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Wij gaan onze club eens opstoten in de vaart der volkeren!"
"Zó is dat! Hoe?"
"Wij gaan die vereniging van ons eens internationaal op de kaart zetten!"
"En hoe! Eh... en hoe?"
"Wij gaan een stadion bouwen! Een stadion van olympische allure!"
"Geniaal idee! Een Arena, een Gelredome!"
"Minstens! We pakken het dit keer eens groots aan!"
"Precies! Mensen denken altijd maar dat korfballen zo'n kutsportje is, maar..."
"...dat gaan wij nu eens even veranderen!"
Krijgen we ook korfbalhooligans!
Zaterdag 26 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Het zal ons toch niet gebeuren dat wij straks een kabinet krijgen van CDA, VVD, SGP en de Christen Unie? Ik ga het niet opzoeken, maar het zou best eens kunnen zijn dat we dan zitten opgescheept met één van de meest rechtse kabinetten uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis. Bovendien vraag ik mij af of op die manier de scheiding tussen kerk en staat nog voldoende is gewaarborgd. Maar het ergst van al is wel, dat wij dan vier jaar lang al die prekende hoofden als fijnchristelijke screensaver op ons televisiescherm hebben.
Neem
Bas van der Vlies, de bonkige voorman van de Staatkundig Gereformeerde Partij, welke eigenlijk geen politieke partij is, maar een politieke Herensociëteit. In dubbele zin, want men dient zowel de Heer als de heren der schepping. Vrouwen worden niet toegelaten tot deze club. Zijn vierkante granieten kop is Gods politieke pressiemiddel op aarde, hij is freelance prediker van het Woord en voormalig wiskundeleraar. Rechtlijniger kan het haast niet. Hij heeft vijf kinderen, waarvan het me niet zou verbazen wanneer zij allen bekend zijn bij Warchild. Je zult namelijk maar opgroeien in zo'n gezin... Ik zie al helemaal voor me hoe vader Van der Vlies met stentorstem de Bijbelse Leerstellingen over tafel bralt, de nagelborstelwenkbrauwen fronsend, de lijvige Statenbijbel om je oren rammend wanneer je het waagt onder het gebed maar even met je ogen te knipperen. Zijn woord is Gods Woord en dus bij voorbaat Wet. Dat wordt nog wat in het kabinetsberaad, want het Gereformeerde Opperwezen waag je niet te interrumperen.
Er staan ons zware tijden te wachten als een dergelijke regeringsploeg de macht krijgt. Ik krijg haast medelijden met Gerrit Zalm. Die moet straks bij elke kabinetsvergadering vooraf eerst een uur bijbellezen uitzitten. Met weemoed denkt hij terug aan dat gezellige Paars.
De bede gaat nooit meer uit de troonrede, sterker nog: de héle troonrede wordt vervangen door een bede. Als we niet uitkijken wordt straks in het zondige Nederland het Gereformeerd Recht ingevoerd, een gristelijke variant op de Sharia...
Laten wij allen bidden dat dit niet doorgaat!
Zaterdag 26 April 2003 in categorie Satire
Het zal ons toch niet gebeuren dat wij straks een kabinet krijgen van CDA, VVD, SGP en de Christen Unie? Ik ga het niet opzoeken, maar het zou best eens kunnen zijn dat we dan zitten opgescheept met één van de meest rechtse kabinetten uit de Nederlandse parlementaire geschiedenis. Bovendien vraag ik mij af of op die manier de scheiding tussen kerk en staat nog voldoende is gewaarborgd. Maar het ergst van al is wel, dat wij dan vier jaar lang al die prekende hoofden als fijnchristelijke screensaver op ons televisiescherm hebben.
Neem
Bas van der Vlies, de bonkige voorman van de Staatkundig Gereformeerde Partij, welke eigenlijk geen politieke partij is, maar een politieke Herensociëteit. In dubbele zin, want men dient zowel de Heer als de heren der schepping. Vrouwen worden niet toegelaten tot deze club. Zijn vierkante granieten kop is Gods politieke pressiemiddel op aarde, hij is freelance prediker van het Woord en voormalig wiskundeleraar. Rechtlijniger kan het haast niet. Hij heeft vijf kinderen, waarvan het me niet zou verbazen wanneer zij allen bekend zijn bij Warchild. Je zult namelijk maar opgroeien in zo'n gezin... Ik zie al helemaal voor me hoe vader Van der Vlies met stentorstem de Bijbelse Leerstellingen over tafel bralt, de nagelborstelwenkbrauwen fronsend, de lijvige Statenbijbel om je oren rammend wanneer je het waagt onder het gebed maar even met je ogen te knipperen. Zijn woord is Gods Woord en dus bij voorbaat Wet. Dat wordt nog wat in het kabinetsberaad, want het Gereformeerde Opperwezen waag je niet te interrumperen.
Er staan ons zware tijden te wachten als een dergelijke regeringsploeg de macht krijgt. Ik krijg haast medelijden met Gerrit Zalm. Die moet straks bij elke kabinetsvergadering vooraf eerst een uur bijbellezen uitzitten. Met weemoed denkt hij terug aan dat gezellige Paars.
De bede gaat nooit meer uit de troonrede, sterker nog: de héle troonrede wordt vervangen door een bede. Als we niet uitkijken wordt straks in het zondige Nederland het Gereformeerd Recht ingevoerd, een gristelijke variant op de Sharia...
Laten wij allen bidden dat dit niet doorgaat!
Zaterdag 26 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Is het u wel eens opgevallen? Politieagenten spreken altijd over elkaar als 'de collega's'. Natuurlijk verwijzen alle mensen die in een eenzelfde bedrijf werken naar elkaar als zijnde collega's, maar minder nadrukkelijk. Men heeft het hooguit over
mijn collega('s). Sommige dames spreken onderling zelfs graag over 'een collegaatje'. Hoe dan ook, het klinkt allemaal toch wat losser dan bij de politie. Daar heeft men het steevast over
de collega's. Dat
'de' hoort er absoluut bij, de politie heeft wel iets weg van een
clan.
Normaal gesproken noem je alleen mede-werknemers die je daadwerkelijk ként 'collega's'. Voor de rest zijn het bijvoorbeeld 'die lui van het hoofdkantoor' of 'die klojo's van de directie'. Zo niet in ons politie-apparaat. Voor randstedelijke smerissen zijn onbekende dienders die langs de verre en verlaten dorpswegen van Wittewierum in Oost-Groningen patrouilleren nog steeds
de collega's. Wanneer een politievakbondsman over zijn leden praat, blijft hij volharden in dezelfde aanduiding. Waarschijnlijk is het een accentuering van teamgeest, solidariteit, lotsverbondenheid. Wordt dit er soms op de politieschool al ingeramd? Vaak valt het woord 'collega' dermate frequent, dat ik niet meer weet of ik het vermakelijk dan wel een pietsie irritant moet gaan vinden.
Onlangs deed ik aangifte van het feit dat
mijn kentekenplaten waren gestolen. Ik moest eigenlijk dringend naar Friesland. Dan maar zonder nummerborden, dacht ik. De dienstdoende
collega raadde mij dit af.
De collega's in Amsterdam zouden dit nog wel door de vingers zien, maar hij kon niet garanderen dat
de collega's in Friesland dit ook zouden doen. Nou, ik wist wel zéker dat de Friese collega's dit niet zouden doen, sinds mijn ervaring met een soort
Feldwebel van het korps Lemsterland, die mij 'een stukje verkeersopvoeding' gaf omdat mijn achterband per ongeluk tien centimeter
op de stoeprand stond in plaats van ernaast.
Bromsnor (sorry, collega) nam mijn aangifte op. In vol ornaat zat hij achter zijn bureau: koppel met pistool, pepperspray, handboeien, communicatiemiddelen en weet ik al niet meer. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden. Vooral de pepperspray intrigeerde mij: op de plaats van het stoere spuitbusje zag ik in gedachten baldadig een krakkemikkig pepermolentje van Blokker aan zijn riem bungelen.
Met twee vertwijfeld zoekende priemvingertjes ging de politieman de strijd aan met de computer. Ik moest mij voortdurend bedwingen om niet te zeggen "laat mij maar even", want ik tiep zelf tien vingers blind. Een half uur (!) later mocht ik eindelijk de aangifte ondertekenen.
Hier is al dikwijls in de media over gesproken: dit kan efficiënter. Zet een vingervlugge administrateur met Schoeversgetuigschrift achter dat toetsenbord, laat het desnoods nakijken en ondertekenen door een daartoe wettelijk bevoegd opperhoofd en stuur bromsnor in het blauw de straat op om te voorkomen dat mijn nummerborden worden gejat. Dus als we het tóch over collega's hebben: het Nederlandse politiekorps kan nog wel een paar rappe administratievelingen gebruiken!
Minder blauw achter het bureau, dáár gaat het over!
Donderdag 24 April 2003 in categorie Opinie
De wereld is in toenemende mate enigszins paniekerig ontregeld door een nieuw virus dat wordt aangeduid als
SARS (Severe Acute Respiratory Syndrome). Het heerst al enige maanden in vooral Hong Kong, China en een beetje in Toronto. Patiënten worden in strikte quarantaine gehouden, scholen worden gesloten, luchtvaartmaatschappijen lijden verliezen en iedereen loopt met mondkapjes.
Tot dusver zijn er wereldwijd ongeveer 230 mensen aan SARS bezweken, het overlijdensrisico is ongeveer vijf procent. Voor allerlei overheden en instanties voldoende reden om zich ernstig ongerust te maken. SARS beheerst het nieuws.
Mag ik zo stoutmoedig zijn te vragen waar men zich eigenlijk zo druk over maakt? Even brutaal te informeren
waarom SARS het nieuws beheerst? Toegegeven, het virus is nieuw, onbekend, besmettelijk en nog zonder remedie. Echter, het overlijdensrisico is niet groter dan bij een 'normale' longontsteking.
En tóch is er wel degelijk reden voor ernstige bezorgdheid. Niet over SARS, maar over het feit dat men zich wereldwijd over het algemeen veel minder opwindt over de sterftecijfers tengevolge van honger, oorlog, gebrek aan schoon drinkwater, verkeersongevallen, tekort aan adequate medische voorzieningen en te dure medicijnen.
Valt het ú ook op dat de ophef over SARS vooral bestaat in de rijke landen? De ziekte is duidelijk niet best voor allerlei economische belangen. In minder bedeelde delen van de wereld lijken ze er nog niet zo wakker van te liggen. Logisch, want ga je niet aan SARS dood, dan is het wel aan een andere infectie- of armoedeziekte.
Kortom, zorgwekkender is die
andere soort SARS waaraan de rijke landen lijden:
Severe Apathy & Rapacity Syndrome (Ernstig Onverschilligheids- & Hebzucht Syndroom).
Woensdag 23 April 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Heb je dat gehoord? Amerika gaat misschien wel strafmaatregelen nemen tegen Frankrijk! Omdat ze zo tegenwerkten bij die oorlog tegen Irak!"
"Wat dan? Geen kikkerbilletjes meer eten?"
"Misschien... En natuurlijk geen Franse wijn meer drinken. En de Brie wordt vast en zeker óók taboe."
"Ze kunnen ze ook nog jennen met een aparte regiocode op hun DVD's, alleen voor Frankrijk..."
"Nah, daar heb je die Fransen niet mee. Die kijken tóch alleen hun eigen films."
"Of misschien stopt Microsoft wel de levering van Windows aan Frankrijk..."
"Je had het toch over stráfmaatregelen??"
"Mmm, volgens mij krijgen die Amerikanen er nog een hele klus aan. Die Fransen zijn niet zo makkelijk te pakken..."
"Nee, die nationaliseren gewoon alle McDonalds-vestigingen en noemen ze dan voortaan MacChirac ofzo..."
"Precies! En serveren daar doodleuk hun eigen Kikkerbilburgers..."
"En ze gaan natuurlijk terugtreiteren. Alleen nog maar Frans praten tegen Amerikaanse toeristen enzo."
"Dat dóen ze al!"
"Of het Vrijheidsbeeld terughalen! Daarmee ondermijnen ze meteen de gehele Amerikaanse identiteit."
"En wij in Europa moeten natuurlijk solidair zijn met Frankrijk. Geen CocaCola meer drinken onder het motto CocaHola."
"Het wordt sowieso misschien wel eens tijd dat we ons een beetje meer op andere culturen richten dan de Amerikaanse..."
"Zit wat in! Absoluut een goed idee! Nu ik erover nadenk: er gaat een wéreld voor ons open!"
Bij nader inzien een goed Amerikaans initiatief dus!
Dinsdag 22 April 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Af en toe moet hier iets worden geknutseld, dus even geen stukje. Je moet de mensen tenslotte ook niet overvoeren. Maar voor wie het interessant vindt: er worden referrers ingebouwd (zie linkerkolom, stukje naar beneden scrollen). En als u niet weet wat 'referrers' zijn, denk dan aan de klassieke carnavalskraker "Waar kom je vandaan, Daan...".
Niet weten wat referrers zijn is overigens een teken van mentale gezondheid
Update: zo, dat werkt! Verder had ik het vandaag eindelijk eens over SARS willen hebben, over Volkert die in beroep gaat en dat ik het zo heerlijk rustig vond dat ik de kabinetsformatie een week niet bijgehouden heb. Maar dat gaat dus nu allemaal niet door.
Trouwens, als D66 mee gaat doen begint de boel toch alweer aardig paars aan te lopen. Nu dat CDA nog even wippen en we zijn weer terug bij af.
Zondag 20 April 2003 in categorie Klein Proza, Vertellingen
Voor het oog van mijn fantasie strekt zich een witte vlakte uit. Door de bijna smetteloze sneeuw loopt een dun, enkelvoudig bandenspoor recht naar de horizon. Kenners weten dan: hier passeerde de man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst. Stabiel en altijd kalm, nooit een rimpeling in het gemoed die de handen mee doet trillen, het stuur lijkt vastgeroest. Rustig aan, dan breekt het lijntje niet. Dat moet een tekenaar zijn, want tekenaars houden van vloeiende, niet van gebroken lijnen.
De man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst fietst niet meer, want inmiddels is hij oud en stram. Zijn rechterbeen is niet langer in staat zich zwierig over het zadel te zwaaien om de man aldus het rijwiel te doen bestijgen. Maar vroeger, vroeger fietste hij elke dag naar zijn bestemming, in gelijkmatig tempo en vast op koers, zonder de geringste slingerbeweging. Het vlagerig dagelijks leven leek hem nooit uit zijn evenwicht te brengen. Behalve lang geleden, op een ijskoude vroege morgen in oktober. De winter was vroeg dat jaar...
Het bericht was gekomen uit de kraamkliniek. Een zoon, een eerste kind. Onverstoorbaar trok hij een warme jas aan, zette zijn hoed op, pakte zijn handschoenen en ging de trap af. Het was nog stil op straat. Buiten stond zijn statig herenrijwiel te kleumen tegen de gevel, onder het raam van de benedenburen. De wind schrijnde langs de onbedekte wangen. Hij legde zijn handschoenen op de bagagedrager, viste een klein sleuteltje uit zijn zak en haalde de fiets van het slot.
De man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerste trapte zijn rijwiel bedaard van west naar oost, op weg naar de eerste aanblik van zijn pasgeboren zoon. Hij doorsneed gelijkmatig de felle kou en nam niet eens de moeite de hardnekkige druppel van zijn neus te wissen. Bij de kraamkliniek aangekomen plaatste hij zijn fiets zorgvuldig tegen een boom. Toen hij het sleuteltje uit het fietsslot wilde halen zag hij dat zijn beide handschoenen nog immer op de bagagedrager lagen.
Sindsdien is hij waarlijk de man die de kunst van het rechtlijnig fietsen beheerst: uiterlijk onbewogen, niet de geringste slingering in zijn koers, slechts een paar vergeten handschoenen op de bagagedrager als stille, maar onmiskenbare getuigen van zijn innerlijke beroering. Mijn vader had zich verraden...
Zondag 20 April 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vannacht heeft een onverlaat beide kentekenplaten van mijn rode Mazda 626 gejat. Mijn auto verkeert nu in een identiteitscrisis. Ikzelf vrees dat ik de nummerborden hooguit nog een keertje in
Opsporing Verzocht zal terugzien.
Mocht u toevallig de komende tijd een andere auto dan de mijne met dit kenteken zien rondrijden: wat mij betreft heeft u een 'license to kill'!
Zou het helpen als iedereen in Nederland dit bericht op z'n website zet?
Vrijdag 18 April 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Het aantal leukigheidjes op deze site is weer uitgebreid. Allereerst staat er onder de titel van elk stuk nu een
categorie vermeld. Dan heeft u een beetje een idee wat u te wachten staat. Een soort kijk/leeswijzer dus. Dat scheelt misschien weer klachten bij de directie, want u was immers gewaarschuwd.
Ten tweede hebben we voor de nostalgen onder u een geinig dingetje ingebouwd om terug te gaan in de tijd. Kijk onder de kop 'Opnieuw actueel' in de linkerkolom, en daar vindt u ondermeer de regel 'ga precies 1 jaar terug'. Herbeleef de stukjes op Verbal Jam, je reinste toeristische attractie zogezegd!
Let op, krijgen we straks klachten dat pasen niet precies een jaar geleden was.
Update: inmiddels ook te bereiken door op het balkje onder de kalender te klikken.
Vrijdag 18 April 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Gisteravond hebben
Xiffy en ik een upgrade gedaan naar Nucleus versie 2.0 (de prachtige software waarop dit alles draait). De rolverdeling was als volgt: Xiffy deed de upgrade en ik zeurde aan zijn hoofd. Zo vormen wij samen een prima team.
Er is echter nog één oneffenheidje: het gebruik van aanhalingstekens en apostrofjes in de reacties leidt tot ongevraagde backslashes. Dit gaat ongetwijfeld opgelost worden, maar tot die tijd kunt u zich dus beter onthouden van aanhalingstekens en apostrofjes als u wilt dat uw opmerkingen er nog een beetje toonbaar uitzien.
Mijn pappenheimers kennende: jongens en meisjes, nu niet melig gaan zitten doen met voornoemde tekens in jullie reacties...
Update: De problemen zijn opgelost, u kunt weer naar believen aanhalingstekens en apostrofjes gebruiken. Met dank aan Xiffy uiteraard!
Want zoals de waard is...
Donderdag 17 April 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Elk jaar wordt in de Amsterdamse RAI de
ICT & Networking Event gehouden. Het is een beurs voor hen die in de ICT-branche actief zijn. Laat ik het maar direct zeggen: het is niks meer, u hoeft er niet heen. Verspilde tijd, zeker met dit mooie weer.
Vroeger was het veel beter. Toen nam je er tenminste nog wat van mee, zoals bekers, t-shirts, knuffelbeesten, balpennen, spelletjes, anti-stress balletjes, cd-mapjes, pepermuntjes of zelfs viskrukjes. Tegenwoordig is het maar een schamele bedoening. Geen t-shirt te bekennen, het echte lekkere knuffelbeest blijkt uitgestorven en de schamele oogst aan uitgedroogde balpennen is duidelijk nog overschot van vorig jaar. Wat een stelletje armoedzaaiers zeg! Ik zou echt niet weten waarvoor ik dáár volgend jaar nog heen zou gaan...
Nee, de ICT is niet meer wat het geweest is...
Woensdag 16 April 2003 in categorie Satire
Gisteren kreeg ik onverwacht Professor Janwillem Schrofer aan de deur. Denkt u nu niet meteen dat ik hier een beetje belangrijk zit te doen, want ik had nog nooit van deze sympathieke geleerde gehoord en ik veronderstelde aanvankelijk dat hij een Jehova-getuige was. Hij bleek echter niet van God gezonden, maar had zich aan mijn adres vervoegd in het kader van de jurering voor de Prix de Rome 2003, categorie Publieke Ruimten. Professor Janwillem Schrofer is namelijk directeur van de
Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Zo'n man laat je nu eenmaal niet in de publieke ruimte voor je gesloten deur staan.
Eerder die morgen had ik reeds een raadselachtig telefoontje gehad. Na te hebben opgenomen, was ik getuige van een auditieve rondleiding door de kathedraal van Santa Cruz. Ik kreeg het vermoeden dat iemand per abuis zijn mobiele telefoon in werking had gesteld terwijl hij in de kathedraal rondliep. Ik hoorde het verhaal van de gids enkele minuten aan, maar besloot toen op te hangen om de beller niet op kosten te jagen. Ik had namelijk niet direct paraat waar Santa Cruz ook weer lag, maar het leek me ver weg genoeg om een gepeperde telefoonrekening op te leveren.
Het verhaal gaat nog verder terug. Vorige week belde een dame bij mij aan en vroeg mij door de intercom om mijn aandacht. Ook toen was mijn primaire reflex: Jehova getuige! Maar haar eerste zin bevatte niet de woorden 'toekomst', 'leven' en 'redding', dus ik hoorde haar even aan. Zij wilde mij de volgende dag filmen in het kader van de Prix de Rome en de Publieke Ruimten. Ik geef het hier wat knullig door de bocht weer, maar onze intercom is niet zo best, dus méér kon ik er niet van maken. Sorry, professor.
Ik was de volgende dag niet aanwezig, dus de culturele conversatie door de intercom raakte in de vergetelheid. Wél lag er een dag later een grote kleurige ansichtkaart in de brievenbus. En nog wel een hele bijzondere, want hier werd gebruik gemaakt van een techniek die ik sinds mijn kindertijd vrijwel niet meer had gezien. Zo'n foto met plastic ribbeltjes, die, wanneer je hem een beetje draait, een totaal ander plaatje laat zien. Ik heb uren zitten kantelen met die kaart, heerlijk! Enerzijds een foto van mijn torenflat, anderzijds de kathedraal van Santa Cruz. Dat 'anderzijds' weet ik echter pas sinds mijn gesprek met de professor, dus dat is dan toch weer een leerzaam stukje verdieping.
Eigenlijk heb ik zonder het aanvankelijk te weten een bijzonder kunstzinnige week achter de rug. Professor Schrofer wilde van mij vernemen of ik het verband had gelegd tussen het telefoontje en de kaart, welke beide afkomstig waren van de kunstenaar in kwestie. Helaas niet, moet ik tot mijn schande bekennen. Maar ik heb een goed excuus. De artistieke signalen die naar mij zijn uitgezonden waren nu eenmaal bij voorbaat kansloos tegenover ingeprente afweermechanismen die een moderne mens nodig heeft ten overstaan van al die mobieltjes en Jehova's.
Die ellendige Jehova-colporteurs ook! Die hoor je nóóit over kunst! De Evangelieën voorzien daar niet in. Hooguit een beetje besmuikte praat over Jezus en publieke vrouwen, maar niet over Jezus en de publieke ruimte! Bij mijn weten dan, hoor... Maar door
hun kwalijke reputatie had ik dus wél bijna een belangrijke delegatie van de Rijksakademie op de overloop laten staan! En dan was de arme kunstenaar, wiens project moest worden beoordeeld, de dupe geweest!
Dus Professor Schrofer, laat die Publieke Ruimtevaarder (m/v) alstublieft maar zo'n Rome-prijsje winnen, al is het maar om mijn gevoel van schromelijk tekortschieten enigszins weg te nemen. Want het was écht een
hele leuke kaart, hij staat bij ons op de piano, hij wentelt dagelijks door mijn handen, sinds jaren heb ik mij niet meer zo'n onbevangen
homo ludens gevoeld!
Dankzij de kunst is mijn smoezelige torenflat ineens een heuse kathedraal!
Woensdag 16 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Gisteren kreeg ik onverwacht Professor Janwillem Schrofer aan de deur. Denkt u nu niet meteen dat ik hier een beetje belangrijk zit te doen, want ik had nog nooit van deze sympathieke geleerde gehoord en ik veronderstelde aanvankelijk dat hij een Jehova-getuige was. Hij bleek echter niet van God gezonden, maar had zich aan mijn adres vervoegd in het kader van de jurering voor de Prix de Rome 2003, categorie Publieke Ruimten. Professor Janwillem Schrofer is namelijk directeur van de
Rijksakademie van Beeldende Kunsten. Zo'n man laat je nu eenmaal niet in de publieke ruimte voor je gesloten deur staan.
Eerder die morgen had ik reeds een raadselachtig telefoontje gehad. Na te hebben opgenomen, was ik getuige van een auditieve rondleiding door de kathedraal van Santa Cruz. Ik kreeg het vermoeden dat iemand per abuis zijn mobiele telefoon in werking had gesteld terwijl hij in de kathedraal rondliep. Ik hoorde het verhaal van de gids enkele minuten aan, maar besloot toen op te hangen om de beller niet op kosten te jagen. Ik had namelijk niet direct paraat waar Santa Cruz ook weer lag, maar het leek me ver weg genoeg om een gepeperde telefoonrekening op te leveren.
Het verhaal gaat nog verder terug. Vorige week belde een dame bij mij aan en vroeg mij door de intercom om mijn aandacht. Ook toen was mijn primaire reflex: Jehova getuige! Maar haar eerste zin bevatte niet de woorden 'toekomst', 'leven' en 'redding', dus ik hoorde haar even aan. Zij wilde mij de volgende dag filmen in het kader van de Prix de Rome en de Publieke Ruimten. Ik geef het hier wat knullig door de bocht weer, maar onze intercom is niet zo best, dus méér kon ik er niet van maken. Sorry, professor.
Ik was de volgende dag niet aanwezig, dus de culturele conversatie door de intercom raakte in de vergetelheid. Wél lag er een dag later een grote kleurige ansichtkaart in de brievenbus. En nog wel een hele bijzondere, want hier werd gebruik gemaakt van een techniek die ik sinds mijn kindertijd vrijwel niet meer had gezien. Zo'n foto met plastic ribbeltjes, die, wanneer je hem een beetje draait, een totaal ander plaatje laat zien. Ik heb uren zitten kantelen met die kaart, heerlijk! Enerzijds een foto van mijn torenflat, anderzijds de kathedraal van Santa Cruz. Dat 'anderzijds' weet ik echter pas sinds mijn gesprek met de professor, dus dat is dan toch weer een leerzaam stukje verdieping.
Eigenlijk heb ik zonder het aanvankelijk te weten een bijzonder kunstzinnige week achter de rug. Professor Schrofer wilde van mij vernemen of ik het verband had gelegd tussen het telefoontje en de kaart, welke beide afkomstig waren van de kunstenaar in kwestie. Helaas niet, moet ik tot mijn schande bekennen. Maar ik heb een goed excuus. De artistieke signalen die naar mij zijn uitgezonden waren nu eenmaal bij voorbaat kansloos tegenover ingeprente afweermechanismen die een moderne mens nodig heeft ten overstaan van al die mobieltjes en Jehova's.
Die ellendige Jehova-colporteurs ook! Die hoor je nóóit over kunst! De Evangelieën voorzien daar niet in. Hooguit een beetje besmuikte praat over Jezus en publieke vrouwen, maar niet over Jezus en de publieke ruimte! Bij mijn weten dan, hoor... Maar door
hun kwalijke reputatie had ik dus wél bijna een belangrijke delegatie van de Rijksakademie op de overloop laten staan! En dan was de arme kunstenaar, wiens project moest worden beoordeeld, de dupe geweest!
Dus Professor Schrofer, laat die Publieke Ruimtevaarder (m/v) alstublieft maar zo'n Rome-prijsje winnen, al is het maar om mijn gevoel van schromelijk tekortschieten enigszins weg te nemen. Want het was écht een
hele leuke kaart, hij staat bij ons op de piano, hij wentelt dagelijks door mijn handen, sinds jaren heb ik mij niet meer zo'n onbevangen
homo ludens gevoeld!
Dankzij de kunst is mijn smoezelige torenflat ineens een heuse kathedraal!
Dinsdag 15 April 2003 in categorie Opinie
Volkert van der Graaf, de moordenaar van Pim Fortuyn, is vandaag veroordeeld tot 18 jaar cel. Er was levenslang geëist. Zij die Fortuyn als hun nieuwe heiland zagen, reageerden uiterst gefrustreerd en boos op het vonnis. "Wanneer Volkert vrijkomt zullen wij hem weten te vinden!", zo lieten zij publiekelijk en bij herhaling weten.
Het is verbijsterend te zien hoe deze mensen hun ziel en zaligheid met Pim lijken te hebben verbonden.
Maar er is hoop voor hen, zo leert ons deze periode rond Pasen: wanneer Pim Fortuyn werkelijk de heiland is die mensen van hem maken, keert hij zonder twijfel ééns weer terug op aarde.
Tot die tijd moeten wij ons behelpen met de woorden van de huidige Heiland: "Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen."
(Lucas 23:34).
Ook wel een iets sterkere tekst overigens...
Dinsdag 15 April 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Bekende onzin-uitspraak: wie schrijft, die blijft. Hoe weten ze dat nou? Want wie
niet is gebleven, heeft misschien óók wel geschreven. Daar hebben we dan alleen nooit iets van teruggevonden. Hoe het ook zij, iemand die schrijft denkt tenminste na, is mijn ervaring. Men flapt er niet zomaar allerlei onberedeneerde onzin uit, nee, men brengt gedachten onder woorden. En dat laatste suggereert een zorgvuldig afwegingsproces, structuur, woordkeuze. En dan nóg is er geen garantie tegen nutteloos geouwehoer, zoals dit.
Stukgelopen stukkie...
Zondag 13 April 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik ben te breedsprakig, beweert mijn
hosting-provider. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar volgens mij probeert hij mij wél iets in die richting duidelijk te maken. Hij schrijft mij dat mijn site een groot succes is, omdat ik vorige maand meer dan 5 Gigabyte aan dataverkeer heb gegenereerd. Hij zal het dit keer kosteloos door de vingers zien, maar als het nog een keer gebeurt wordt het extra dokken. Volgens de
'fair-use policy' mag ik namelijk hooguit 3 Gigabyte per maand consumeren.
Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee. Ik krijg hier op hoogtijdagen hooguit tweehonderd unieke bezoekers per etmaal. Dat lijkt me toch niet overdreven
unfair. En er komen hier merendeels nette mensen, helemaal niet van die uitvreters die direct de koelkast plunderen en zich volproppen met gigabytes. Dus waar ligt dat aan?
Blijkbaar moet ik dus toch op mijn woorden gaan passen. Of een wat luchtiger toon aanslaan, niet altijd van die zware woorden gebruiken. Zouden serieuze onderwerpen meer bandbreedte kosten dan een permanente stroom van slap geouwehoer? Wat moet ik doen, waarde lezer? Ik ben ten einde raad! Ik kan u toch moeilijk gaan verzoeken hier niet meer te komen! Ik voel mij financieel beknot in mijn vrijheid van meningsuiting. Straks moet ik letterlijk elk woord op een goudschaaltje gaan zitten wegen!
Maar goed, ik heb alweer teveel gezegd, vrees ik. Misschien kunt u af en toe een fooitje achterlaten...
Mijn gironummer is 4534870 o.v.v. Hulpbehoevend Verbal Jam.
Zaterdag 12 April 2003 in categorie Even afreageren
Misschien...
...moeten wij voor Jan-Peter Balkenende een standbeeld oprichten. Uiteraard met alvast een touw om de nek en een tank eraan vast. Dit lijkt mij voldoende psychologische druk om niet al teveel te willen bezuinigen en een volgende formatie binnen drie dagen af te ronden.
...moeten wij Mat Herben dit keer op een kameel hijsen in plaats van een olifant en hem vervolgens richting Bagdad jagen, het Walhalla voor vliegtuigspotters.
...moeten wij eens handelen met voorkennis en onze Zuiderburen waarschuwen dat Cor Boonstra graag Belg wil worden. Dat zal de betrekking tussen onze twee landen zeer ten goede komen.
...moeten wij Wouter Bos nog even laten weten dat wij met ingang van heden ons abonnement op de Bosbode (ja, die bestaat, je verzint het niet!) opzeggen vanwege het hoge Fabeltjeskrant-gehalte.
...moeten wij Maxime Verhagen wegpromoveren tot ambassadeur bij het Vaticaan, opdat in het vervolg alleen nog Katholieken last van hem hebben. Zijn Jezuïtentronie past ruim binnen het functieprofiel.
...moeten wij eens durven constateren dat het met ons land zo'n beetje dezelfde kant opgaat als met Argentinië sinds Máximá hier verblijft.
...was het achteraf beter geweest voor het aanzien van de politiek wanneer wij het plaatsje Kapelle (Zeeland) destijds buiten het Deltaplan hadden gelaten. Dan had Balkenende zijn tijd moeten besteden aan permanente dijkbewaking in plaats van aan zijn stuntelig worstelen om boven te komen in Den Haag.
...hebben wij er fout aan gedaan Volkert van der G. niet vooraf te vertellen dat je er in het Amerikaanse leger wél mee wegkomt.
...heeft Beatrix haar nichtje Margarita ervan kunnen overtuigen dat er belangrijker zaken in de wereld zijn dan een familieruzie, want gek genoeg hoor je er ineens niets meer over...
...hebben politici het wel veel te druk om zich met het land bezig te houden. Laat staan het volk...
...moeten wij in Nederland gewoon eens een staatsgreep plegen. Dit lijkt mij namelijk de enige formatie die nog een beetje vlot rond te krijgen is.
Maar misschien ook niet...
Vrijdag 11 April 2003 in categorie Vertellingen
[geactualiseerde, maar ernstig verminkte versie van een middeleeuws dierdicht]
"Doe quamen te sconinx hove
Alle die diere, groot ende cleene,
Sonder vos Reinaert alleene."
Nobel, de Koning der Dieren, had al zijn onderdanen rond zich verzameld om de lopende zaken in het bos te bespreken. Slechts één dier ontbrak: de vos Reinaert.
Vele dieren maakten van zijn afwezigheid gebruik door zich bij de koning te beklagen over de gemene streken die de sluwe vos telkens weer uithaalde. Zij waren nog niet uitgesproken, of daar kwam plotsklaps de vos toch nog aangerend.
Opgewonden en verontwaardigd richtte Reinaert zich terstond tot de koning en de andere dieren. Hij had iets vreselijks ontdekt! Hij waarschuwde alle aanwezigen dat zich helemaal aan de andere kant van het bos een kippenhok bevond waar het niet pluis was. Dit kippenhok, zo vertelde de vos op dramatische toon, lag namelijk vol met giftige eieren die op den duur alle dieren in het bos zouden kunnen doden. Een wrede haan, Cantecleer genaamd, zwaaide de scepter over dit Kippenhok van het Kwaad, zoals Reinaert het direct maar noemde. De vos eiste op hoge toon dat hier onmiddellijk werd ingegrepen en voegde eraan toe dat
hij dit klusje wel zou klaren.
De koning aarzelde, want hij kende de streken van de vos. Ook de meeste andere dieren vertrouwden Reinaert voor geen meter. De koning besloot daarom eerst maar eens Bruun de Beer op onderzoek uit te sturen. Na enige dagen keerde de beer terug met de mededeling dat hij in het kippenhok was geweest, maar nog niets had kunnen vinden. Hij had echter nu ook niet bepaald veel medewerking gekregen van de haan Cantecleer, die volgens Bruun inderdaad een nogal agressief tiepje was.
Reinaert zag zijn gelijk bevestigd en drong wederom aan op ingrijpen. Maar de koning wilde geen overhaaste beslissingen nemen, want het verre kippenhok was in principe een rijke bron van inkomsten en hij stuurde opnieuw Bruun naar het kippenhok met de eis dat Cantecleer zijn eieren zou laten controleren.
Het duurde weer enige tijd voordat Bruun terugkeerde om verslag uit te brengen aan de dieren die zich in vergadering rond koning Nobel hadden verenigd. Bruun had nog steeds geen giftige eieren kunnen vinden. Hij had weliswaar iets meer medewerking gekregen, maar de snode Cantecleer had niet kunnen bewijzen dat hij ze niet bezat. Bruun klaagde dat hij ook wel een beetje weinig tijd had en wilde wederom terug om nóg beter te kunnen kijken. Tenslotte waren die kippenhokken van tegenwoordig wél even wat groter dan die van vroeger, het viel niet mee om zo'n complete legbatterij grondig te doorzoeken.
De koning en de meeste dieren waren het hiermee eens en wilden Bruun meer tijd geven. Reinaert de Vos ontplofte bijkans en verklaarde op hoge toon dat hij het nu wel welletjes vond. Hij wilde niet langer wachten en zei dat hij dan wel zonder toestemming van de koning zou gaan ingrijpen. Immers, de boosaardige haan Cantecleer vormde een ernstige bedreiging voor het hele bos en dan zou
hij zijn verantwoordelijkheid wel nemen.
Met priemende oogjes keek de sluwe vos de kring der dieren rond en vroeg wie er met hem mee wilden gaan. Slechts zijn neef Grimbert de Das en Belijn de Ram verklaarden zich bereid met hem een coalitie te vormen. De Ezel Balkenende zegde toe Reinaerts actie alleen politiek te ondersteunen, maar zoals gewoonlijk werd er op deze bijziende druiloor nauwelijks gelet.
Het drietal trok onder aanvoering van Reinaert ten strijde tegen Cantecleer en sloopten binnen no-time diens hele kippenfarm. Triomfantelijke reportages over grootse daden en overwinningen overspoelden het ganse bos. Er kwam echter nog steeds geen enkele kennisgeving omtrent de vondst van giftige eieren. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat daarop inmiddels ook niet meer zo op werd gelet. De sluwe Reinaert had namelijk gaandeweg het accent van zijn beweegredenen listig verlegd naar het aspect van de afschuwelijke wreedheid van Cantecleer.
Waar was Reinaert allemaal mee bezig? Toen het karwei vrijwel was geklaard bereikten bovendien nog enige verontrustende berichten over vele uiteen gereten kippen en kuikens het hof van koning Nobel. Op een dag werd zelfs het ontzielde lichaam van de dode kip Coppe ten paleize bezorgd. Tevens scheen er volstrekte chaos te heersen onder het pluimvee en was er sprake van dermate heftige plunderingen dat de veren in het rond stoven.
Koning Nobel overzag het allemaal niet meer. Toen de ezel Balkenende vervolgens ook nog eens begon te raaskallen dat er zelfs kippenpest was uitgebroken, sloegen de stoppen bij de koning der dieren volledig door. Brullend en tierend schold de getergde monarch het warrige lastdier de huid vol, verklaarde tenslotte dat een Bos en een balkende ezel niet samengingen en joeg hem van zijn territorium.
Reinaert de Vos intussen voelde zich na zijn overwinning de Nieuwe Koning der Dieren, deed zich tegoed aan de rijkdommen in de pluimvee-sector. Hij trok zich niets aan van de beestenbende die hij in de regio had aangericht en waarvan de gevolgen nog lang merkbaar zouden zijn in het dierenbos.
Van Cantecleer is nimmer meer vernomen, in tegenstelling tot de ezel, die koppig is blijven proberen nog een stabiele coalitie met Gereart de Zalm te vormen en ondertussen in het wilde weg maar zélf wat kippen is gaan ruimen...
Moraal van dit verhaal: Als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen!
Binnenkort in Engelse vertaling: "About the fox Rumsfeld and the eggs of mass destruction"
Vrijdag 11 April 2003 in categorie Vertellingen
[geactualiseerde, maar ernstig verminkte versie van een middeleeuws dierdicht]
"Doe quamen te sconinx hove
Alle die diere, groot ende cleene,
Sonder vos Reinaert alleene."
Nobel, de Koning der Dieren, had al zijn onderdanen rond zich verzameld om de lopende zaken in het bos te bespreken. Slechts één dier ontbrak: de vos Reinaert.
Vele dieren maakten van zijn afwezigheid gebruik door zich bij de koning te beklagen over de gemene streken die de sluwe vos telkens weer uithaalde. Zij waren nog niet uitgesproken, of daar kwam plotsklaps de vos toch nog aangerend.
Opgewonden en verontwaardigd richtte Reinaert zich terstond tot de koning en de andere dieren. Hij had iets vreselijks ontdekt! Hij waarschuwde alle aanwezigen dat zich helemaal aan de andere kant van het bos een kippenhok bevond waar het niet pluis was. Dit kippenhok, zo vertelde de vos op dramatische toon, lag namelijk vol met giftige eieren die op den duur alle dieren in het bos zouden kunnen doden. Een wrede haan, Cantecleer genaamd, zwaaide de scepter over dit Kippenhok van het Kwaad, zoals Reinaert het direct maar noemde. De vos eiste op hoge toon dat hier onmiddellijk werd ingegrepen en voegde eraan toe dat
hij dit klusje wel zou klaren.
De koning aarzelde, want hij kende de streken van de vos. Ook de meeste andere dieren vertrouwden Reinaert voor geen meter. De koning besloot daarom eerst maar eens Bruun de Beer op onderzoek uit te sturen. Na enige dagen keerde de beer terug met de mededeling dat hij in het kippenhok was geweest, maar nog niets had kunnen vinden. Hij had echter nu ook niet bepaald veel medewerking gekregen van de haan Cantecleer, die volgens Bruun inderdaad een nogal agressief tiepje was.
Reinaert zag zijn gelijk bevestigd en drong wederom aan op ingrijpen. Maar de koning wilde geen overhaaste beslissingen nemen, want het verre kippenhok was in principe een rijke bron van inkomsten en hij stuurde opnieuw Bruun naar het kippenhok met de eis dat Cantecleer zijn eieren zou laten controleren.
Het duurde weer enige tijd voordat Bruun terugkeerde om verslag uit te brengen aan de dieren die zich in vergadering rond koning Nobel hadden verenigd. Bruun had nog steeds geen giftige eieren kunnen vinden. Hij had weliswaar iets meer medewerking gekregen, maar de snode Cantecleer had niet kunnen bewijzen dat hij ze niet bezat. Bruun klaagde dat hij ook wel een beetje weinig tijd had en wilde wederom terug om nóg beter te kunnen kijken. Tenslotte waren die kippenhokken van tegenwoordig wél even wat groter dan die van vroeger, het viel niet mee om zo'n complete legbatterij grondig te doorzoeken.
De koning en de meeste dieren waren het hiermee eens en wilden Bruun meer tijd geven. Reinaert de Vos ontplofte bijkans en verklaarde op hoge toon dat hij het nu wel welletjes vond. Hij wilde niet langer wachten en zei dat hij dan wel zonder toestemming van de koning zou gaan ingrijpen. Immers, de boosaardige haan Cantecleer vormde een ernstige bedreiging voor het hele bos en dan zou
hij zijn verantwoordelijkheid wel nemen.
Met priemende oogjes keek de sluwe vos de kring der dieren rond en vroeg wie er met hem mee wilden gaan. Slechts zijn neef Grimbert de Das en Belijn de Ram verklaarden zich bereid met hem een coalitie te vormen. De Ezel Balkenende zegde toe Reinaerts actie alleen politiek te ondersteunen, maar zoals gewoonlijk werd er op deze bijziende druiloor nauwelijks gelet.
Het drietal trok onder aanvoering van Reinaert ten strijde tegen Cantecleer en sloopten binnen no-time diens hele kippenfarm. Triomfantelijke reportages over grootse daden en overwinningen overspoelden het ganse bos. Er kwam echter nog steeds geen enkele kennisgeving omtrent de vondst van giftige eieren. De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat daarop inmiddels ook niet meer zo op werd gelet. De sluwe Reinaert had namelijk gaandeweg het accent van zijn beweegredenen listig verlegd naar het aspect van de afschuwelijke wreedheid van Cantecleer.
Waar was Reinaert allemaal mee bezig? Toen het karwei vrijwel was geklaard bereikten bovendien nog enige verontrustende berichten over vele uiteen gereten kippen en kuikens het hof van koning Nobel. Op een dag werd zelfs het ontzielde lichaam van de dode kip Coppe ten paleize bezorgd. Tevens scheen er volstrekte chaos te heersen onder het pluimvee en was er sprake van dermate heftige plunderingen dat de veren in het rond stoven.
Koning Nobel overzag het allemaal niet meer. Toen de ezel Balkenende vervolgens ook nog eens begon te raaskallen dat er zelfs kippenpest was uitgebroken, sloegen de stoppen bij de koning der dieren volledig door. Brullend en tierend schold de getergde monarch het warrige lastdier de huid vol, verklaarde tenslotte dat een Bos en een balkende ezel niet samengingen en joeg hem van zijn territorium.
Reinaert de Vos intussen voelde zich na zijn overwinning de Nieuwe Koning der Dieren, deed zich tegoed aan de rijkdommen in de pluimvee-sector. Hij trok zich niets aan van de beestenbende die hij in de regio had aangericht en waarvan de gevolgen nog lang merkbaar zouden zijn in het dierenbos.
Van Cantecleer is nimmer meer vernomen, in tegenstelling tot de ezel, die koppig is blijven proberen nog een stabiele coalitie met Gereart de Zalm te vormen en ondertussen in het wilde weg maar zélf wat kippen is gaan ruimen...
Moraal van dit verhaal: Als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen!
Binnenkort in Engelse vertaling: "About the fox Rumsfeld and the eggs of mass destruction"
Woensdag 09 April 2003 in categorie Lijf en ledematen
De scheiding tussen lichaam en geest is een mythe. Deze mythe hebben we te danken aan de Franse filosoof René Descartes, die in de zeventiende eeuw in zijn 'Méditations' beweerde dat het lichaam stoffelijk was en de geest onstoffelijk. Derhalve dienden deze twee componenten van het menselijk wezen te worden beschouwd als volstrekt losstaand van elkaar. Later heeft hij deze opvatting weliswaar genuanceerd in zijn geschrift 'Les passions de l'âme', maar de archeologische overblijfselen van zijn oorspronkelijke opvatting blijken moeilijk afbreekbaar en hierdoor zitten wij er tot op de dag van vandaag mee opgescheept.
kortzichtig
Bij menig ziekteverschijnsel dat door de medische wereld nog wat lastig te duiden is, wordt nog gemakshalve teruggegrepen op die altijd handige Descartes. Het zit tussen de oren, het is psychisch, aanstellerij of simpelweg 'niet aangetoond'. Met dit laatste wordt dan bedoeld: niets lichamelijks te vinden. En dus mankeert de patiënt officieel ook niets.
Nóg gretiger wordt onze René er impliciet bijgesleept wanneer het ziektebeeld teveel centjes dreigt te gaan kosten, getuige de alsmaar voortslepende WAO-discussie. De tendens is toch telkens om al het leed dat niet fysiek van oorsprong is maar uit de WAO te wippen. Een kortzichtige opvatting, die alles wat zich nog achter de horizon van de medische kennis bevindt gemakshalve als niet bestaand etiketteert.
radicaal
De kortzichtigheid laat zich aardig illustreren aan de hand van het verschijnsel 'vrije radicalen'. Vrije radicalen zijn simpel gezegd atomen of moleculen die een electron missen en daardoor instabiel zijn. Electronen moeten altijd 'gepaard' zijn, dus een atoom of molecuul waarbij een electron ontbreekt zal meedogenloos op zoek gaan om dit gemis op te heffen. In het menselijk lichaam kunnen vrije radicalen hierdoor flinke schade aanrichten aan celmembramen en het DNA, met als mogelijk gevolg ernstige aandoeningen als kanker en hart- en vaatziekten. Een van de simpele middelen om vrije radicalen af te vangen is vitamine C. Maar vitamine C is goedkoop en daardoor geen produkt dat in de belangstelling staat bij de onderzoekscentra van de farmaceutische industrie. Er valt domweg geen geld mee te verdienen.
weggehoonde vitamientjes
Tweevoudig Nobelprijswinnaar Dr. Linus Pauling (1901-1994) propageerde al in de jaren zestig het gebruik van extra vitaminen (met name vitamine C) en gezonde voeding in het algemeen als aanvullend middel voor de bescherming tegen ernstige ziekten als kanker. Eén van zijn Nobelprijzen had hij verdiend als chemicus en vanuit dit vakgebied benaderde hij dan ook de biochemische processen in het menselijk lichaam. Zijn principes raakten bekend onder de naam 'orthomoleculaire geneeskunde', waarin ook het gevaar van vrije radicalen en het gebruik van vitamine C voor het eerst serieus werd onderkend. De orthomoleculaire invalshoek is in de reguliere geneeskunde echter lange tijd verguisd. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ook allerlei 'genezers' met een nogal hoog zweefvermogen ermee aan de haal gingen en dat kwam de reputatie van Paulings theorieën niet ten goede.
Of Pauling helemáál gelijk had valt te bezien, maar zijn ideeën waren in elk geval een goede voorzet. Want grofweg het laatste decennium schijnen ook andere wetenschappers ontdekt te hebben dat je het fenomeen vrije radicalen maar beter serieus kunt nemen en staat het onderwerp volop in de belangstelling bij de reguliere geneeskunde. Een beginsel dat eerst werd weggehoond, krijgt eindelijk erkenning.
niet aangetoond
Helaas is het Descartes-denken nog steeds niet uitgebannen uit de wetenschap. Er blijven medische volksstammen die denken volgens de lijn: wat niet is aangetoond bestaat niet. Anekdotisch is in dit verband een interview dat ik eind jaren tachtig hield met een gerespecteerd allergoloog in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. Ik vroeg hem naar het mogelijk verband tussen voedingsstoffen en psychische aandoeningen. Stellig verklaarde hij: "Dat verband is niet aangetoond." Hierop informeerde ik of het verband überhaupt wel eens was onderzocht. Dat was niet zo. Ik kon niet nalaten op te merken dat het dan ook logisch was dat het niet was aangetoond, want als je iets niet onderzoekt valt er ook niets aan te tonen...
oogkleppen
En zo blijft het oogkleppen-denken doorgaan. Vele 'psychische' klachten zijn in het verleden afgedaan met allerlei modieuze dooddoeners als 'nervositeit', 'overspannenheid' of 'hyperventilatie'. De opzienbarend goede resultaten van relatief nieuwe geneesmiddelen als Prozac, Seroxat en aanverwante anti-depressiva (de zogeheten serotonine re-uptake remmers, SSRIs) duiden er echter wel degelijk op, dat men de oplossing in de biochemische hoek heeft gevonden. Deze medicijnen worden gebruikt tegen depressie, dwangmatige gedachten en paniekstoornissen. De regulering van een neurotransmitter, gewoon een chemisch stofje, is domweg uit balans en een Prozacje brengt de zaak weer netjes op orde. Volgens de redenering van Descartes zouden we nu dus moeten vaststellen dat klachten als depressie en paniekstoornissen de facto een fysiek probleem zijn en geen psychisch.
aardgas
Doktoren worden dikwijls erg zenuwachtig van 'vage klachten'. Want op alles moet liefst zo snel mogelijk een etiket. Maar daar werkt ons lichaam mooi niet aan mee. U bent chronisch moe? Misschien heeft u een Chronisch Vermoeidheids Syndroom. Het beestje heeft dan een naam, maar in het dagelijks leven schiet u daar weinig mee op. Moe is moe. En niet zo'n béétje moe, maar echt volledig gesloopt. En ja hoor, daar komt weer zo'n professor die roept dat het tussen de oren zit en dat een duchtige Cognitieve Gedragstherapie een hoop ellende wegneemt. Dit is arrogante modieuze praat om de aandacht op het eigen vakgebied te vestigen. Bij de professor zit het duidelijk niet tussen de oren, maar tussen de oogkleppen. Zijn therapie zal hooguit een nuttige bagage blijken op de weg naar beterschap. Want theoretisch zijn er duizenden manieren om chronisch moe te worden, maar die manieren worden dikwijls nog door de reguliere geneeskunde met scepsis bekeken. Allergie of intolerantie voor bepaalde (voedings)stoffen bijvoorbeeld. Zeker vijfentwintig procent van de Nederlandse bevolking is 'atopisch', hetgeen wil zeggen: heeft de erfelijke eigenschappen om mogelijk in zijn leven een allergie te ontwikkelen. Dit percentage is het hoogste in de wereld. Waarschijnlijk gewoon toeval, veroorzaakt door de genen die de oude Batavieren en Kaninefaten hier importeerden.
Allergie uit zich niet alleen hooikoorts of huiduitslag. Er kunnen ook heel andere andere klachten zijn, waaronder dus die chronische vermoeidheid, de angsten, de depressies, de stress. En zie er dan maar eens achter te komen wélk stofje de klachten precies veroorzaakt. Sommige mensen worden zelfs beroerd bij het ruiken van aardgas. Treffend is ook dat er zelfs een kans bestaat dat juist de lekkernijen waarvoor je 's nachts de voorraadkast induikt, duiden op een allergie of intolerantie voor dat produkt.
wondermiddel
De opvattingen van Descartes zijn verouderd. Ons lichaam is een veel te complex biochemisch systeem om zomaar in tweeën te hakken. En de les van Linus Pauling is, dat wij geen zaken moeten weghonen die nog achter de horizon van ons begrip liggen. Serieuze wetenschap staat juist open en onbevooroordeeld tegenover nieuwe ideeën. Wij moeten leren dat er niet één enkele oorzaak behoeft te zijn voor nog niet geheel te bevatten kwalen en dus ook niet één wondermiddel daartegen.
Laten we voorlopig dus die kunstmatige breuk tussen lichaam en geest maar lijmen. Ná dit leven kunnen we dan altijd nog bezien of Descartes misschien gelijk had...
Opgedragen aan mijn liefste doctorandus in de chemie.
Woensdag 09 April 2003 in categorie Lijf en ledematen
De scheiding tussen lichaam en geest is een mythe. Deze mythe hebben we te danken aan de Franse filosoof
René Descartes, die in de zeventiende eeuw in zijn '
Méditations' beweerde dat het lichaam stoffelijk was en de geest onstoffelijk. Derhalve dienden deze twee componenten van het menselijk wezen te worden beschouwd als volstrekt losstaand van elkaar. Later heeft hij deze opvatting weliswaar genuanceerd in zijn geschrift 'Les passions de l'âme', maar de archeologische overblijfselen van zijn oorspronkelijke opvatting blijken moeilijk afbreekbaar en hierdoor zitten wij er tot op de dag van vandaag mee opgescheept.
Kortzichtig
Bij menig ziekteverschijnsel dat door de medische wereld nog wat lastig te duiden is, wordt nog gemakshalve teruggegrepen op die altijd handige Descartes. Het zit tussen de oren, het is psychisch, aanstellerij of simpelweg 'niet aangetoond'. Met dit laatste wordt dan bedoeld: niets lichamelijks te vinden. En dus mankeert de patiënt officieel ook niets.
Nóg gretiger wordt onze René er impliciet bijgesleept wanneer het ziektebeeld teveel centjes dreigt te gaan kosten, getuige de alsmaar voortslepende WAO-discussie. De tendens is toch telkens om al het leed dat niet fysiek van oorsprong is maar uit de WAO te wippen. Een kortzichtige opvatting, die alles wat zich nog achter de horizon van de medische kennis bevindt gemakshalve als niet bestaand etiketteert.
Radicaal
De kortzichtigheid laat zich aardig illustreren aan de hand van het verschijnsel
'vrije radicalen'. Vrije radicalen zijn simpel gezegd atomen of moleculen die een electron missen en daardoor instabiel zijn. Electronen moeten altijd 'gepaard' zijn, dus een atoom of molecuul waarbij een electron ontbreekt zal meedogenloos op zoek gaan om dit gemis op te heffen. In het menselijk lichaam kunnen vrije radicalen hierdoor flinke schade aanrichten aan celmembramen en het DNA, met als mogelijk gevolg ernstige aandoeningen als kanker en hart- en vaatziekten. Een van de simpele middelen om vrije radicalen af te vangen is vitamine C. Maar vitamine C is goedkoop en daardoor geen produkt dat in de belangstelling staat bij de onderzoekscentra van de farmaceutische industrie. Er valt domweg geen geld mee te verdienen.
Weggehoonde vitamientjes
Tweevoudig Nobelprijswinnaar
Dr. Linus Pauling (1901-1994) propageerde al in de jaren zestig het gebruik van extra vitaminen (met name vitamine C) en gezonde voeding in het algemeen als aanvullend middel voor de bescherming tegen ernstige ziekten als kanker. Eén van zijn Nobelprijzen had hij verdiend als chemicus en vanuit dit vakgebied benaderde hij dan ook de biochemische processen in het menselijk lichaam. Zijn principes raakten bekend onder de naam 'orthomoleculaire geneeskunde', waarin ook het gevaar van vrije radicalen en het gebruik van vitamine C voor het eerst serieus werd onderkend. De orthomoleculaire invalshoek is in de reguliere geneeskunde echter lange tijd verguisd. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ook allerlei 'genezers' met een nogal hoog zweefvermogen ermee aan de haal gingen en dat kwam de reputatie van Paulings theorieën niet ten goede.
Of Pauling helemáál gelijk had valt te bezien, maar zijn ideeën waren in elk geval een goede voorzet. Want grofweg het laatste decennium schijnen ook andere wetenschappers ontdekt te hebben dat je het fenomeen vrije radicalen maar beter serieus kunt nemen en staat het onderwerp volop in de belangstelling bij de reguliere geneeskunde. Een beginsel dat eerst werd weggehoond, krijgt eindelijk erkenning.
Niet aangetoond
Helaas is het Descartes-denken nog steeds niet uitgebannen uit de wetenschap. Er blijven medische volksstammen die denken volgens de lijn: wat niet is aangetoond bestaat niet. Anekdotisch is in dit verband een interview dat ik eind jaren tachtig hield met een gerespecteerd allergoloog in het Academisch Ziekenhuis in Groningen. Ik vroeg hem naar het mogelijk verband tussen voedingsstoffen en psychische aandoeningen. Stellig verklaarde hij: "Dat verband is niet aangetoond." Hierop informeerde ik of het verband überhaupt wel eens was onderzocht. Dat was niet zo. Ik kon niet nalaten op te merken dat het dan ook logisch was dat het niet was aangetoond, want als je iets niet onderzoekt valt er ook niets aan te tonen...
Oogkleppen
En zo blijft het oogkleppen-denken doorgaan. Vele 'psychische' klachten zijn in het verleden afgedaan met allerlei modieuze dooddoeners als 'nervositeit', 'overspannenheid' of 'hyperventilatie'. De opzienbarend goede resultaten van relatief nieuwe geneesmiddelen als Prozac, Seroxat en aanverwante anti-depressiva (de zogeheten serotonine re-uptake remmers, SSRIs) duiden er echter wel degelijk op, dat men de oplossing in de biochemische hoek heeft gevonden. Deze medicijnen worden gebruikt tegen depressie, dwangmatige gedachten en paniekstoornissen. De regulering van een neurotransmitter, gewoon een chemisch stofje, is domweg uit balans en een Prozacje brengt de zaak weer netjes op orde. Volgens de redenering van Descartes zouden we nu dus moeten vaststellen dat klachten als depressie en paniekstoornissen
de facto een fysiek probleem zijn en geen psychisch.
Aardgas
Doktoren worden dikwijls erg zenuwachtig van 'vage klachten'. Want op alles moet liefst zo snel mogelijk een etiket. Maar daar werkt ons lichaam mooi niet aan mee. U bent chronisch moe? Misschien heeft u een Chronisch Vermoeidheids Syndroom. Het beestje heeft dan een naam, maar in het dagelijks leven schiet u daar weinig mee op. Moe is moe. En niet zo'n béétje moe, maar echt volledig gesloopt. En ja hoor, daar komt weer zo'n professor die roept dat het tussen de oren zit en dat een duchtige Cognitieve Gedragstherapie een hoop ellende wegneemt. Dit is arrogante modieuze praat om de aandacht op het eigen vakgebied te vestigen. Bij de professor zit het duidelijk niet tussen de oren, maar tussen de oogkleppen. Zijn therapie zal hooguit een nuttige bagage blijken op de weg naar beterschap. Want theoretisch zijn er duizenden manieren om chronisch moe te worden, maar die manieren worden dikwijls nog door de reguliere geneeskunde met scepsis bekeken. Allergie of intolerantie voor bepaalde (voedings)stoffen bijvoorbeeld. Zeker vijfentwintig procent van de Nederlandse bevolking is 'atopisch', hetgeen wil zeggen: heeft de erfelijke eigenschappen om mogelijk in zijn leven een allergie te ontwikkelen. Dit percentage is het hoogste in de wereld. Waarschijnlijk gewoon toeval, veroorzaakt door de genen die de oude Batavieren en Kaninefaten hier importeerden.
Allergie uit zich niet alleen via hooikoorts of huiduitslag. Er kunnen ook heel andere andere klachten zijn, waaronder dus die chronische vermoeidheid, de angsten, de depressies, de stress. En zie er dan maar eens achter te komen wélk stofje de klachten precies veroorzaakt. Sommige mensen worden zelfs beroerd bij het ruiken van aardgas. Treffend is ook dat er zelfs een kans bestaat dat juist de lekkernijen waarvoor je 's nachts de voorraadkast induikt, duiden op een allergie of intolerantie voor dat produkt.
Wondermiddel
De opvattingen van Descartes zijn verouderd. Ons lichaam is een veel te complex biochemisch systeem om zomaar in tweeën te hakken. En de les van Linus Pauling is, dat wij geen zaken moeten weghonen die nog achter de horizon van ons begrip liggen. Serieuze wetenschap staat juist open en onbevooroordeeld tegenover nieuwe ideeën. Wij moeten leren dat er niet één enkele oorzaak behoeft te zijn voor nog niet geheel te bevatten kwalen en dus ook niet één wondermiddel daartegen.
Laten we voorlopig dus die kunstmatige breuk tussen lichaam en geest maar lijmen. Ná dit leven kunnen we dan altijd nog bezien of Descartes misschien gelijk had...
Opgedragen aan mijn liefste doctorandus in de chemie.
Dinsdag 08 April 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Overal om mij heen hoor ik dat men moe is. Daar word ik zelf ook moe van. Het is besmettelijk. Men is waarschijnlijk voorjaarsmoe. Dat is riskant: nog drie seizoenen erbij en men is levensmoe.
Wanneer ik vroeger tegen mijn moe zei dat ik moe was, antwoordde ze steevast: dan moet je zorgen dat je pa wordt. Daar kikker je écht van op, van die antieke leukigheden. En ze brengen je geen steek verder, want mijn pa is ook wel eens moe, dus dan ben je weer terug bij af. Mijn pa heeft overigens wèl bewezen een ijzeren gestel te hebben, met zijn 92 jaar. Bij hem zal het dus een kwestie van metaalmoeheid zijn. Hij doet gewoon zijn dutje in zijn stoel, op elk moment dat het hem uitkomt. Voorjaar of geen voorjaar, visite of geen visite, kortom door weer en wind als het ware.
Geneer u dus nooit om uw toevlucht te nemen tot een middagdutje, een siësta zo u wilt. De natuur heeft dit bedoeld om na de winterslaap de rest van het jaar nog een beetje comfortabel door te komen. Zo voor en na de zomerstop...
Zorg dat het in uw CAO komt te staan. Gaap...
Zondag 06 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Eigenlijk moet ik mijzelf eens flink bestraffend toespreken, al betwijfel ik of dat helpt. Is het iets dat in jongetjes-genen zit en nu eenmaal niet te onderdrukken valt? Want vrouwen hebben er blijkbaar veel minder last van...
De kwestie is deze. Ik betrap mij erop dat ik in weerwil van mijn opvattingen, toch sensatiezuchtig naar oorlogsbeelden uit Irak zit te kijken. Maar ik ben tégen die oorlog, dus ik zou vol walging mijn blik van het beeldscherm moeten afwenden. Er gaat echter een macabere aantrekkingskracht van uit. Ik bespeur bij mij een ietwat verveeld gevoel van teleurstelling wanneer het Journaal overgaat tot de kleinere orde van de dag, zoals de kippenpest en de formatie.
In tijden dat ons Nederlandse leger ook al niks voorstelde, was ik dienstweigeraar. Omdat ik er niets voor voelde om in omstandigheden te geraken waarin ik een ander mens zou moeten doden. Dat kon ik niet met mijn geweten verenigen.
Anno 2003 zit ik zowat apathisch te luisteren wanneer bij de beelden van hevig kanonvuur tussen neus en lippen door wordt meegedeeld dat daardoor minstens duizend Irakese soldaten het leven hebben gelaten. Ok, het zullen geen fijne jongens zijn, maar we weten niet of ze daar vrijwillig stonden. En er eindigen daar toch duizend filmpjes van levens die waarschijnlijk ook vrouw en kinderen hadden, een vader en een moeder, ooms en tantes, neefjes en nichtjes. Levens die achteraf bezien voor niets liefdevol zijn grootgebracht, bij iemand in de klas hebben gezeten, verliefd zijn geweest of waarvan de melktandjes zijn bewaard.
Ik loop mee in vredesdemonstraties, maar als het op televisiebeelden aankomt ben ik kennelijk net zo geïndoctrineerd en gehersenspoeld als de
Fedayeen die voor Saddam hun vreugdevolle Kalashnikov-dansjes doen. Ik roep dat ik tegen de oorlog ben, maar ik mag er graag naar kijken. De strijd wordt mij geserveerd als een actiefilm, en dat soort beelden heb ik al in overvloed gezien. Wanneer er straks een aftiteling verschijnt zal me waarschijnlijk niet eens opvallen dat hier iets niet klopt. Hollywood ligt tegenwoordig in Irak en dankzij de Amerikaanse filmindustrie zijn we reeds volkomen immuun voor beeldgeweld. En dus komen ze ermee weg, wanneer in luttele seconden duizenden échte levens worden weggevaagd. En daardoor komt ook mijn veronderstelde geweten ermee weg, want de grens tussen schijn en werkelijkheid blijkt verdwenen.
Wanneer de glorieuze bevrijdingsactie van krijgsgevangene Jessica Lynch in het nieuws wordt uitgemeten, slaag ik er nog maar nét op tijd in mij tevens te realiseren dat het hier dus wél om een negentienjarig meisje gaat. Een meisje dat vrolijk en veilig in haar dorpje Palestine
(what's in a name) met de jongens had moeten lopen flirten in plaats van als krijgsgevangene ver van huis zwaargewond in een vijandelijk ziekenhuis te belanden, waar ze vervolgens door een fascistische bruut met de vlakke hand in het gezicht wordt geslagen. Wat deed ik eigenlijk zelf toen ik nog een kind van negentien was, maar natuurlijk vond dat ik geen kind meer was?
Het is ontluisterend bij jezelf te ontdekken dat je je in feite bij het geweld hebt neergelegd. Wanneer ik eerlijk ben, echt streng mijn beleving onder de loep neem, ontdek ik een stiekeme houding van: ik ben absoluut tégen die oorlog, maar nu hij eenmaal is begonnen kan ik er het beste ook maar een beetje van genieten.
Zover hebben ze mij dus gekregen, dát is kennelijk de Hollywood-variant van '
softening targets', het geweten van mensen dusdanig immuniseren voor geweld dat ze elke verschrikking ook in de werkelijkheid voor zoete koek slikken. Eigenlijk zouden we dat óók als misdaad tegen de menselijkheid moeten aanmerken.
Het wachten is nu op de uitreiking van de Oscars...
Zondag 06 April 2003 in categorie Persoonlijke notities, Politiek & Maatschappij
Eigenlijk moet ik mijzelf eens flink bestraffend toespreken, al betwijfel ik of dat helpt. Is het iets dat in jongetjes-genen zit en nu eenmaal niet te onderdrukken valt? Want vrouwen hebben er blijkbaar veel minder last van...
De kwestie is deze. Ik betrap mij erop dat ik in weerwil van mijn opvattingen, toch sensatiezuchtig naar oorlogsbeelden uit Irak zit te kijken. Maar ik ben tégen die oorlog, dus ik zou vol walging mijn blik van het beeldscherm moeten afwenden. Er gaat echter een macabere aantrekkingskracht van uit. Ik bespeur bij mij een ietwat verveeld gevoel van teleurstelling wanneer het Journaal overgaat tot de kleinere orde van de dag, zoals de kippenpest en de formatie.
Lees verder...
Donderdag 03 April 2003 in categorie Even afreageren
Via het ANP vernemen wij een leuk bericht. De Irak-correspondent van de staatsradio in Swaziland heeft net gedaan of hij vanuit Bagdad verslag deed, terwijl hij in werkelijkheid thuis zat. Hij viel afgelopen weekend door de mand toen hij gewoon nog in Swaziland bleek te zijn. Het parlementslid Jojo Dlamini stelde maandagavond hierover direct vragen aan minister Mntomzima Dlamini van Informatie. Deze beloofde de zaak te onderzoeken.
Wij zien het al helemaal voor ons. Ten huize van de verslaggever is vast de hele stam ingeschakeld bij het verzorgen van de geluidseffecten. De mannen beuken de oorlogstrommen voor de artillerie, kinderen fluiten op hun vingers om vallende bommen te imiteren en tandeloze reumatische opoe's doet het kermen van de gewonden na. Dat waren ze toch al gewend.
Laat ik de suggestie doen de man niet te ontslaan, maar direct over te plaatsen naar de hoorspel-kern van de Staatsomroep. Hij heeft talent.
Naar aanleiding van dit bericht vragen wij ons af: wat zit die die Gerrie Eickhof van ons nou eigenlijk moeilijk te doen? Hoewel, wácht eens even...Hij zou toch niet óók gewoon thuis zitten, hè? Het is namelijk nogal verdacht! Vlak voor de oorlog uitbrak moest hij zonodig Irak uit omdat de verzekering de zaak niet dekte. En ineens zit hij er wél weer. Midden tussen de bombardementen. Zeker DeltaLloyd....
In-bed-ded journalism in Swaziland.
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
De politiek staat tegenwoordig dichter bij het volk, zo zegt men, dus dat gaan wij dan maar eens testen. En wel bij Klaas de Vries. Via zijn
weblog doet
Klaas de Vries verslag van zijn dagelijks reilen en zeilen in de politiek. Echter, in een interview met
about:blank zegt hij zelden andere weblogs te lezen.
Hier schrokken wij toch wel even van, want dát is natuurlijk niet de goede methode om u onder het volk te mengen, meneer De Vries! Juist door ook te
lezen en niet alleen maar een dagboek bij te houden van de leuke onderonsjes met collega-kamerleden en partijgenoten, raakt u op de hoogte van hetgeen er werkelijk aan vragen en problemen onder het stemvolk leeft. Dat geeft ongetwijfeld weer inspiratie om op uw weblog het een en ander uit te leggen.
bloemrijke bewoordingen
Laten we ons als voorbeeld beperken tot één kwestie rond de kabinetsformatie: de twintig miljard euro aan bezuinigingen waar Bos en Balkenende het over eens lijken te zijn. In de bloemrijke bewoordingen waarmee vele kiezers ingewikkelde politieke kwesties plegen samen te vatten, vraagt onze trouwe lezer
Frozen zich af waarom dat begrotingstekort nu zo nodig vóór 2007 teruggedrongen moet zijn. Waarom dient dit per se binnen één kabinetsperiode te gebeuren?
tweedehands
Kijk meneer de Vries, dat is nu één van die dingen die voor de formerende partijen 'aan de kiezer uit te leggen moet zijn', want anders is er geen 'draagvlak' voor bezuinigingen van deze ongekende omvang. Dan begrijpen de mensen het niet meer. Immers, wanneer zij zélf met hulp van de Gemeentelijke Kredietbank een tweedehands autootje willen kopen, wordt hen door het Nibud altijd op het hart gedrukt toch vooral te bezien hoeveel zij per maand kunnen afbetalen. En wanneer dit maandbedrag te hoog uitvalt, dan kan men de aflossing beter over een wat langere periode uitsmeren. Dus waarom spreiden wij ook het inlopen van het begrotingstekort dan niet over
twee kabinetstermijnen?
lagere drempel
Wij bieden de heer Klaas de Vries van harte de gelegenheid deze prangende vraag op deze site eens te beantwoorden. Hier bij Verbal Jam ligt de drempel nu eenmaal wat lager en kunnen de mensen ook reageren. Bijkomend voordeel is, dat hij dan ook eens iets anders leest dan alleen zijn eigen site. Wij hopen dat hij deze uitgelezen kans om dichter bij de kiezer te komen staan niet mist, want voor je het weet springen
Jan Marijnissen of
Gerrit Zalm in het gat. En die gelegenheid laten
wij natuurlijk weer niet lopen...
Adres: K.dVries@tk.parlement.nl
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wat stond die Amerikaanse minister Donald Rumsfeld er vandaag toch lekker ontspannen bij tijdens de Pentagon-persconferentie. Heel anders dan de afgelopen dagen, toen hij nogal gestrest oogde en kribbig reageerde op vragen die hem niet in z'n kraam te pas kwamen. De BBC trok uit zijn veranderde houding direct de conclusie dat het dus blijkbaar goed gaat met de oorlog in Irak. Helaas, waarschijnlijk te vroeg gejuicht.
ouwe jongens
De kans is groter dat Rumsfeld met een paar slimme medewerkers heeft zitten brainstormen hoe hij die steeds maar op lastige onderwerpen doorzeurende journalisten het best kon inpakken. Het is namelijk totaal geen goede strategie om humeurig en nors kritische vragen af te kappen. Want dan gaat het journaille alle vervelende dingen schrijven of uitzenden die hij nu juist niet in de media wil zien of horen..
Blijkbaar heeft men bij het Pentagon eindelijk ingezien dat de 'ouwejongens-krentenbrood' strategie een veel betere is. Elke populaire leraar van een groep kinderen kan je vertellen hoe de techniek van 'een groep in je zak steken' werkt. En wel als volgt.
sluw
Je natuurlijke uitgangspositie is, dat je een -vooralsnog theoretische- autoriteit hebt. Maar de kunst is die autoriteit ook in de praktijk waar te maken. De groep is van jou en jouw informatie afhankelijk, maar zal eigenzinnig proberen die informatie en daarmee ook jouw autoriteit ter discussie te stellen.
Een sluwe leraar of minister van Defensie zal als standaard benadering de gespeelde vriendelijkheid en welwillendheid kiezen. Gunsten worden verleend aan degenen die zich braaf onderwerpen aan de autoriteit. Nóg meer gunsten worden verleend aan degenen die de neiging hebben tot rebelleren. Echter, bij de geringste aanwijzing dat zij willen afwijken van de lijn die de autoriteit wenselijk acht, worden deze gunsten weer ingetrokken. Het fundament van deze strategie is dus, dat de autoriteit zorgt dat de groep iets te verliezen heeft. En wel zijn vriendelijkheid, zijn welwillendheid, zijn goedgunstigheid.
Een leraar moet een tijdje werken aan dit concept, maar de minister van Defensie van een land in oorlog kan het binnen een dag voor elkaar krijgen. Immers, de afhankelijkheid van zijn mededelingen kan bij deze groep journalisten bijna niet groter zijn. Hun leven hangt er nog net niet van af, maar hun baan meestal wél.
machiavelli
Om dit spelletje zonder gemoedsbezwaren te kunnen spelen, moet de autoriteit in kwestie over een bepaalde Machiavellistische inslag beschikken. Zeker iemand als Donald Rumsfeld is dit naar alle waarschijnlijkheid wel toevertrouwd. Een kwinkslag af en toe, een persoonlijke verbale aai over de bol hier en daar ('very good question'), waar nodig een harde afstraffing, het hoort er allemaal bij.
Kortom, jongens en meisjes journalisten, denk erom: we hebben het nu nét zo gezellig en gemoedelijk met elkaar, dus niet de sfeer verzieken met een al te vervelende vraag. Wie weet beloont de Amerikaanse Minister van Defensie Donald Rumsfeld himself je dan morgen door zómaar inééns je voornaam nog te weten!
Hij zei 'Jim' tegen me!
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wat stond die Amerikaanse minister Donald Rumsfeld er vandaag toch lekker ontspannen bij tijdens de Pentagon-persconferentie. Heel anders dan de afgelopen dagen, toen hij nogal gestrest oogde en kribbig reageerde op vragen die hem niet in z'n kraam te pas kwamen. De BBC trok uit zijn veranderde houding direct de conclusie dat het dus blijkbaar goed gaat met de oorlog in Irak. Helaas, waarschijnlijk te vroeg gejuicht.
ouwe jongens
De kans is groter dat Rumsfeld met een paar slimme medewerkers heeft zitten brainstormen hoe hij die steeds maar op lastige onderwerpen doorzeurende journalisten het best kon inpakken. Het is namelijk totaal geen goede strategie om humeurig en nors kritische vragen af te kappen. Want dan gaat het journaille alle vervelende dingen schrijven of uitzenden die hij nu juist
niet in de media wil zien of horen..
Blijkbaar heeft men bij het Pentagon eindelijk ingezien dat de 'ouwejongens-krentenbrood' strategie een veel betere is. Elke populaire leraar van een groep kinderen kan je vertellen hoe de techniek van 'een groep in je zak steken' werkt. En wel als volgt.
sluw
Je natuurlijke uitgangspositie is, dat je een -vooralsnog theoretische- autoriteit hebt. Maar de kunst is die autoriteit ook in de praktijk waar te maken. De groep is van jou en jouw informatie afhankelijk, maar zal eigenzinnig proberen die informatie en daarmee ook jouw autoriteit ter discussie te stellen.
Een sluwe leraar of minister van Defensie zal als standaard benadering de gespeelde vriendelijkheid en welwillendheid kiezen. Gunsten worden verleend aan degenen die zich braaf onderwerpen aan de autoriteit.
Nóg meer gunsten worden verleend aan degenen die de neiging hebben tot rebelleren. Echter, bij de geringste aanwijzing dat zij willen afwijken van de lijn die de autoriteit wenselijk acht, worden deze gunsten weer ingetrokken. Het fundament van deze strategie is dus, dat de autoriteit zorgt dat de groep iets te
verliezen heeft. En wel zijn vriendelijkheid, zijn welwillendheid, zijn goedgunstigheid.
Een leraar moet een tijdje werken aan dit concept, maar de minister van Defensie van een land in oorlog kan het binnen een dag voor elkaar krijgen. Immers, de afhankelijkheid van zijn mededelingen kan bij deze groep journalisten bijna niet groter zijn. Hun leven hangt er nog net niet van af, maar hun baan meestal wél.
machiavelli
Om dit spelletje zonder gemoedsbezwaren te kunnen spelen, moet de autoriteit in kwestie over een bepaalde Machiavellistische inslag beschikken. Zeker iemand als Donald Rumsfeld is dit naar alle waarschijnlijkheid wel toevertrouwd. Een kwinkslag af en toe, een persoonlijke verbale aai over de bol hier en daar ('
very good question'), waar nodig een harde afstraffing, het hoort er allemaal bij.
Kortom, jongens en meisjes journalisten, denk erom: we hebben het nu nét zo gezellig en gemoedelijk met elkaar, dus niet de sfeer verzieken met een al te vervelende vraag. Wie weet beloont de Amerikaanse Minister van Defensie Donald Rumsfeld
himself je dan morgen door zómaar inééns je voornaam nog te weten!
Hij zei 'Jim' tegen me!
Dinsdag 01 April 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Dokter, ik heb altijd van die
frustererende dromen!"
"Ziekenfonds of particulier?"
"Ziekenfonds, dokter..."
"Hmm. Maar gaat u verder...."
"Dan moet ik bijvoorbeeld een telefoonnummer bellen. En dan is er haast bij. Een noodgeval, maar welk noodgeval wordt niet duidelijk... En het lukt mij dan nóóit om het nummer goed in te toetsen. Ik doe het telkens weer fout. Steeds maar opnieuw beginnen. Gek word ik ervan!"
"Als u niet eens weet wélk noodgeval, heeft u ook weinig kans van slagen, lijkt me..."
"Misschien ben ik zélf wel dat noodgeval, denkt u ook niet dokter? Ik ga me steeds slechter voelen..."
"U moet zich niet zo aanstellen in uw dromen. U moet gewoon de gebruiksaanwijzing lezen. U kunt namelijk simpel een nummer onder één toetsje programmeren. Zelf droom ik het liefst over mijn assistente. Dat is het lekkerst en het handigst, want ze doet óók al het telefoonwerk erbij..."
"Zucht... Dat is voor mij niet weggelegd... Ik zie het al, ik heb natuurlijk weer van die typische ziekenfondsdromen..."
Dat krijg je nou met die premieverhogingen.
Andere afleveringen:
enge dromen (1)
enge dromen (2)
