Ik word een ouwe lul

Ik had een bel-afspraak.
Een bel-afspraak is volgens mij een betrekkelijk nieuwe uitvinding in het medische circuit.
De dokter gaat je bellen op een afgesproken tijd.
Een tijd die hem of haar het beste uitkomt.
Bijvoorbeeld tussen 14:20 en 17:00 uur.
Het enige dat jijzelf hoeft te doen is wachten tot om 16:58 de telefoon gaat.

De longarts aan de lijn.
Hij had mij driekwart jaar geleden geholpen met rookstoppen. Via de rookstoppoli.
"Nog altijd rookvrij?"
Nog altijd rookvrij dokter.
"Nog even over dat bloedonderzoekje laatst, meneer de Jong. Was u toen nuchter?"
Ik ben altijd nuchter dokter.
"Ja, want in dat geval is uw cholesterol dus véél te hoog! Om precies te zijn 8.45."

Hoe ik door het ijs zakte

Soms leef ik me veel teveel in in de situatie van iemand anders.
Daarom geef ik ook zelden aan goede doelen, want dan is het eind zoek. Noem het financiële zelfbescherming.
Vanmorgen vroeg ik me af hoe ongerust de vissen in de dichtgevroren vijver zich zouden voelen met die verduisterende sneeuwlaag boven zich.
Tot mijn opluchting bedacht ik even later dat er ook twee drijvende bolletjes met een lampje op zonne-energie in het ijs vastgevroren zitten.
Ik had ze afgelopen zomer bij de Action gekocht. Misschien geven ze nog licht.
Hoewel ik de kans daarop niet al te groot inschat. Het is en blijft tenslotte goedkope rotzooi van de Action.
Ik ga het allemaal niet controleren, want ik wil natuurlijk niet door het ijs van mijn eigen vijver zakken. *)

De wereld vergaat, maar je kunt het ook overdrijven

Vroeger had je mannen die op zeepkisten in het park stonden.
Ze riepen dat de wereld zou vergaan.
Het lijkt erop dat ze gelijk gaan krijgen.
Hun verhaal wordt inmiddels bevestigd door de media.
Alleen over de precieze datum is men het nog niet eens.

Momenteel is er in Kopenhagen een gigantische zeepkistenbijeenkomst aan de gang.
De hoeveelheid informatie die over ons wordt uitgestort grenst aan het hysterische.
Het waarheidsgehalte daarvan valt voor ons nauwelijks te beoordelen.
Voor alle zekerheid moeten we er maar in geloven, dat is het beste voor ons.

De kleinzieligheid van KPN

Ik ben vergeten wat de letters KPN betekenen.
Maar de K staat voor Kleinzielig, dat weet ik zeker.
Je ziet wel vaker bij grote bedrijven dat ze het vermogen hebben verloren om af en toe eens lekker genereus uit de hoek te komen.
Of de hand over het hart te strijken.
Dat mogen de medewerkers van zo'n bedrijf niet.
Alles loopt via vast ingepeperde protocollen. Wie daarvan afwijkt wordt op staande voet ontslagen.
Dat kan niet anders.
KPN is hierop geen uitzondering.
Sterker nog, volgens mij vervult het bedrijf op dit gebied een voortrekkersrol.

Leer eerst maar eens lezen!

Amsterdam - Slotervaart. In de hal van onze flat hangt een handtekeningenlijstje.
Wij moeten ons verzetten tegen de sluiting van de Openbare Bibliotheek achter het Sierplein.
Het is een kleine buurtbibliotheek.
Ik ben geen lid, maar ik teken direct. In een buurt als de onze is het namelijk belangrijk dat je om de hoek een boek kunt lenen.
Anders raakt het ontwikkelingsniveau van Slotervaart steeds verder in de versukkeling.

Het stadsdeelbestuur heeft eind oktober een overeenkomst gesloten met de Stichting Openbare Bibliotheken Amsterdam. Er zal worden geïnvesteerd in één grote bibliotheek op het August Allebéplein. Vanaf 2013 kunnen we daar dan terecht. De kleine bibliotheken in de Marius Bauerstraat en achter het Sierplein worden daaraan opgeofferd. Jammer, maar je kunt niet alles hebben, vinden ze. Dat wordt te duur.

De nieuwe bibliotheek wordt 'een nieuwe centrale vestiging met een oppervlakte van ruim 1000 m2'. En daarmee wordt 'een slag gemaakt naar een bibliotheek ‘nieuwe stijl’ die past bij deze tijd'.
Als ze zó gaan praten moet je oppassen.

De wraak van Paulus de Wilt

Amsterdam-Slotervaart - Ons favoriete onderwerp is het ook niet, maar noodgedwongen besteden we op dit moment tamelijk veel aandacht aan het betaald parkeren.
Of het nu Slotervaart of Westerpark is, de missers van onze bestuurders mogen namelijk niet onbesproken blijven.
Anders zou het leventje van de gekozen vertegenwoordigers te makkelijk worden en dat mogen we niet laten gebeuren.

Dit keer moet ik de dames en heren weer aanspreken op een onaangename ervaring die ik had op het heerlijk avondje van Sinterklaas.
Laat ik vooropstellen dat ik bijna nooit de auto gebruik als ik in Slotervaart ergens moet zijn.
Maar de wind waaide door de bomen. Het regende pijpenstelen. Wij moesten voor tien mensen patat en aanverwante eetwaar halen bij de snackbar op de Johan Huizingalaan.
Sinds 1 november moeten we in die straat voor het parkeren betalen. Er staan parkeermeters waar je een dubbeltje in moet gooien om er maximaal een uur te mogen staan.
Een dubbeltje, dat kan een mens de kop niet kosten, zou je denken, dus daar doen wij niet moeilijk over.
Maarrrr...

De verloren onschuld van de Dutch Bloggies

Toegegeven, we waren al wat chagrijnig toen we Den Haag binnen reden. Die stad is nu eenmaal een dusdanige planologische puinhoop, dat zelfs een TomTom er niet meer uit wijs kan worden. Hiermee wil ik de Hagenaars niet beledigen -beste mensen over het algemeen-, maar het is ronduit zielig om daar te moeten wonen.
Door diverse wegafsluitingen geraakten we in een eindeloze lus en na 33 rondjes besloten we de auto maar gewoon op de cruisecontrol te zetten en zelf uit te stappen.

Nog geen minuut later liepen wij al horden zoekenden tegen het lijf die eveneens op weg waren naar de Dutch Bloggies. Dankzij Google Maps op allerlei telefoons wisten wij uiteindelijk Het Paard van Troje te bereiken, waar de uitreiking zou plaatsvinden.
U begrijpt, dergelijke hindernissen en tegenslagen zijn niet bevorderlijk voor de objectieve onbevangenheid waarmee ik zo'n avond normaal gesproken begin.

Toen ik binnenkwam dacht ik meteen: dit is niet mijn favoriete opstelling. Een nogal bekrompen zaaltje met rijen stoelen. Dat is fijn om te zitten, maar je kunt geen mensen ontmoeten.
Via mijn telefoon Twitterde ik mijn ongenoegen.
Dat is dan wel weer fijn, dat je meteen mobiel kunt afreageren wat je dwars zit.

Levensteken

Ik worstel mij door taaitaai en sinterklaasgedichten heen.
Elk jaar hoop ik weer dat we er niets aan hoeven doen.
Maar het is ijdele hoop, het enthousiasme in de familie is te groot.
De arbeidsproductiviteit richt zich momenteel volledig op die ene man uit Spanje.
Niemand doet nog iets anders dan gedichten en surprises maken.
Zo wordt de economische winst van de sinterklaasuitgaven uiteindelijk weer teniet gedaan.
Hierna krijgen we weer de kerst- en nieuwjaarskaarten.
Nee, december is de maand waarin je wordt geleefd.