Archief: artikelen van
Februari 2002.
Donderdag 28 Februari 2002 in categorie Gozertje
Achmed had laatst een nieuw broertje. Die fokken ook maar raak daar! Die hebben nou al
drie kinderen!
Maar goed, laatst hadden ze dan een feestje. Want het broertje werd besneden.
Dat klónk al niet helemaal lekker, dus ik vroeg Achmed wat dat was, besnijden. Hij vertelde dat de imam of zoiets dan een stukkie van je lul afhaalt. Of láát halen, dat weet ik niet meer.
Ik wou dan toch wel eens weten of Achmed óók besneden was.
"Ja, 'tuurlijk, dat moet van de Islam."
Die gasten zijn helemaal gek geworden daar geloof ik.
"Jij bent niet goed bij je hoofd weet je dat? Je laat zo'n kerel toch niet zomaar aan je lul zitten? Als meester Kramer dat zou doen gaat je vader he-le-maal door het lint! Maar zo'n imambeciel mag dan zeker wèl effe lekker graaien! En d'r dan nog een stuk afhalen óók!"
Achmed haalde z'n schouders op. Godsdienst, hè...
Ik zei nog: "Nou,
ik zou dat niet moeten!"
Dat had ik nou eigenlijk nèt niet moeten zeggen, geloof ik. Nou loop ik me namelijk al een paar dagen ongerust te maken.
Want die tering-Achmed zei toen: "Jij hebt toch een Joodse moeder? Nou, dik kans dan dat jij
ook besneden bent!"
Shit! Shit! Shit! Elke keer als ik nu sta te pissen kijk ik naar mijn lul en maak ik me zorgen. Want ik
vond hem inderdaad altijd al zo
klein! Maar ik durf het m'n ouders niet te vragen...
Donderdag 28 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Update: Nee ik liep niet achter. Ik liep voor. Dat was even schrikken. Dus nu maar snel over tot de orde van de dag.
Donderdag 28 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Hebben jullie trouwens al gezien dat
Wim de Bie weer online is? Die kon zich natuurlijk niet beheersen na gisteravond. Pim bij Felix.
Of loop
ik nu weer achter, zoals gewoonlijk? Hij is al een tijdje bezig...
Donderdag 28 Februari 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Wanneer u van Vlaams houdt moet u beslist de verzamelde werken van
Bernard bij
Frédéric gaan lezen. De serie 'Huisdierplezier' op z'n Vlaams zogezegd. Genieten geblazen!
Donderdag 28 Februari 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
We vernemen via de media de voortdurende klacht dat de belangstelling voor politiek alsmaar afneemt. Dan lezen, kijken of luisteren wij de verkeerde media, want de discussie bij Tonie heeft mijn vertrouwen in deze weer enigszins opgevijzeld. Ook ik ben er tijd aan kwijt, vandaar dat er hier vandaag wat minder staat. Doe mee, zou ik zeggen. Niet voor niets staat Tonie bij iedereen al in de Favorietenlijst. Waar haalt hij de tijd vandaan?
Woensdag 27 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Mooie discussie is daar aangezwengeld bij
Tonie over Pim Fortuyn en zijn gedachtengoed (of gedachtenslecht, daar gaat de discussie dus over). Wel voor de leesdoordouwers, want het aantal reacties is de 250 gepasseerd.
Evenwel een unieke gelegenheid om een aantal webloggers een keer van een heel andere kant te leren kennen. Dat bedoel ik in positieve zin, overigens.
ik stem altijd voor de prettige verstandhouding
Woensdag 27 Februari 2002 in categorie Satire
In de doucheruimte van het Marnixbad komt een oude baas naast mij staan. Hij laat de stroom water gelaten over zich heenkomen en staart naar zijn voeten.
"Ik heb zwemmerseczeem" zegt hij tegen niemand in het bijzonder, misschien wel tegen zichzelf.
"Lekker is dat!" zeg ik, "Kunt u dan niet beter slippers aandoen? Het is besmettelijk."
Hij houdt de blik op zijn schimmeltenen gericht en lijkt mij niet te horen.
"Het jeukt ontzettend, vooral 's nachts..." vervolgt hij zijn medische causerie. "Dan ga ik maar het bed uit."
"Ja, het leven is een strijd," zeg ik brutaal. Hij luistert toch niet.
Maar dan kijkt hij mij opeens aan met vervaarlijk priemende ogen. "Dan gooi ik er aceton over! Dat helpt. Tegen de jeuk. Dat zal ze leren!"
"Wie?"
"De paddestoelen! Eigenlijk zijn het namelijk een soort paddestoelen, die schimmels!"
Hij wendt de blik weer naar zijn champignonkwekerij.
"Je moet dus hun leefmilieu verzieken. Met aceton. Dat koelt, dat bijt, daar kunnen ze niet tegen..."
"Kunt u niet beter iets bij de dokter gaan halen?"
Hij snuift en negeert mijn suggestie.
"En daarna flink drogen! Want vocht vinden ze lekker, dus dat moeten we niet hebben!"
De oude man loopt abrupt onder de douche vandaan en gaat richting kleedkamer.
Daar tref ik hem even later aan, temidden van de herrie. Met een antieke haarföhn zit hij nauwgezet de ruimtes tussen zijn tenen droog te blazen. Zijn gezicht vertrekt af en toe van pijn door de hete lucht. Hij zet het apparaat uit.
"Ik ben vroeger kapper geweest!" verklaart hij trots.
lust even een weekje geen kaas
Dinsdag 26 Februari 2002 in categorie Satire
Er komt een man naar mij toe. Hij zegt:
"Dokter, ik heb zo'n last van kriebelhoest.
Ugge."
Ik zeg: "U lijkt mij óók wat verward..."
"Verward? Hoezo, dokter,
ugge, ugge?"
"Dat lijkt me duidelijk. Ik zit hier op een bank bij het sluisje aan het Jaagpad, u komt naar mij toe, ik ken u niet, u noemt mij 'dokter' en u gaat in mijn gelaat staan spetteren!"
"U lijkt er anders verdomd veel op,
ug..."
"Op uw dokter?"
"
Ug!"
"Rookt u?"
"Af en t..ugge."
"Ik zou zeggen: draai een zwaar shaggie, laat het een beetje drogen in het zonnetje, steek hem op en inhaleer enige malen diep. Daarna weer uitmaken, want roken is een slechte gewoonte."
"En dat helpt?
ghmm, ghmm?"
"Nicotine legt het trilhaar-epiteel stil. Stopt de kriebel. Medicinaal tabaksgebruik, zogezegd."
De man bietst een shaggie van mij en volgt mijn aanwijzingen op.
Even later: "Het werkt. De kriebel is weg!"
Ik zeg: "Natuurlijk! Particulier of ziekenfonds?"
"Maakt dat wat uit? Ik dacht dat u geen dokter was?"
"Ziet u nou hoe verward u bent? U dacht wèl dat ik dokter was! Uw
eigen dokter zelfs!"
"De gelijkenis is treffend. Kwakzalver!"
Hij loopt weg. Ondank is 's werelds loon.
Niet goedgekeurd door de Gezondheidsraad. Gebruik op eigen risico!
Zondag 24 Februari 2002 in categorie Satire
Op sommige sites zie je van die emoticons waarmee je je stemming van dat moment kunt aangeven. Je kunt je aanmelden op imood. Daar doen ze in stemmingen.
Leuk idee, maar wat is het nut ervan?
Mood: happy.
Mooi, wij gunnen de betreffende weblogger dit fijne moment van harte.
Mood: aggressive!
Nut: snel wegwezen van die site voordat je een hengst voor je kanus krijgt?
Mood: horny. Aha, daar kan ik nog wat mee! Snel een geil verhaaltje posten op het reactieforum. Kan bij hem/haar misschien net even helpen de druk van de ketel te krijgen.
Daarna controleren of de mood verandert in
'satisfied' of
'fulfilled'.
Mood: disoriented. De keuzelijst van stemmingen is eindeloos lang. Wat nu te kiezen? Wat is mijn stemming eigenlijk? Zijn er geen Nederlandstalige gemoeds-toestanden? Tegen de tijd dat ik iets gekozen heb is mijn stemming alweer veranderd.
Mood: suicidal. Kijk, die durven ze niet aan. Bang voor schadeclaims natuurlijk.
Mood: dead. Serieus, die staat er wèl bij. Logisch, want dan is het leed al geschied, kan het geen kwaad meer.
Van enige nazorg is echter geen sprake bij deze stemming.
Want wat dan?
'Buried' staat er niet bij. 'Cremated' ook niet.
'Heavenly' dan? Niks daarvan, geen hiernamaals.
Kortom: lees eerst de bijsluiter.
bijwerkingen o.a.: sterke stemmingswisselingen.
Zondag 24 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Op sommige sites zie je van die emoticons waarmee je je stemming van dat moment kunt aangeven. Je kunt je aanmelden op
imood. Daar doen ze in stemmingen.
Leuk idee, maar wat is het
nut ervan?
Mood: happy.
Mooi, wij gunnen de betreffende weblogger dit fijne moment van harte.
Mood: aggressive!
Nut: snel wegwezen van die site voordat je een hengst voor je kanus krijgt?
Mood: horny. Aha, daar kan ik nog wat mee! Snel een geil verhaaltje posten op het reactieforum. Kan bij hem/haar misschien net even helpen de druk van de ketel te krijgen.
Daarna controleren of de mood verandert in 'satisfied' of 'fulfilled'.
Mood: disoriented. De keuzelijst van stemmingen is eindeloos lang. Wat nu te kiezen? Wat is mijn stemming eigenlijk? Zijn er geen Nederlandstalige gemoeds-toestanden? Tegen de tijd dat ik iets gekozen heb is mijn stemming alweer veranderd.
Mood: suicidal. Kijk, die durven ze niet aan. Bang voor schadeclaims natuurlijk.
Mood: dead. Serieus, die staat er wèl bij. Logisch, want dan is het leed al geschied, kan het geen kwaad meer.
Van enige nazorg is echter geen sprake bij deze stemming.
Want wat dan? 'Buried' staat er niet bij. 'Cremated' ook niet. 'Heavenly' dan? Niks daarvan, geen hiernamaals.
Kortom: lees eerst de bijsluiter.
bijwerkingen o.a.: sterke stemmingswisselingen.
Zondag 24 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Frédéric, je wordt weer bedankt! Hij werpt mij dat weblog-meetinglatje toe terwijl hij niet eens weet of het wel het echte is. Heb ik eerst Jeronimo omstandig moeten uitleggen dat ik als zovelen niet bijster gesteld ben op estafette-stokken, zadelt Frédéric mij er toch weer mee op.
Het is dat ik hem als een goede net-vriend beschouw, anders zwaaide er wat. Een zwaardere stok of zo. Van je vrienden moet je het maar hebben. Aan de andere kant mag je ze ook nooit laten vallen, dus bij wijze van uitzondering zal ik meewerken.
Wie wil ik op de weblogmeeting ontmoeten? Iedereen en niemand. De kans is namelijk bijzonder gering dat Verbal Jam daar acte de présence geeft. En mocht ik toch mijn nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen, dan ga ik zwaar incognito. Maar nogmaals: reken nergens op.
De mensen die ik überhaupt wel zou willen ontmoeten, liever geheel los van een weblogmeeting, zijn:
Frédéric (uiteraard), Joeri, Ramon, Puck, Ton, Odette, Jeronimo (alleen als hij mij afhaalt met zijn limo), Joycie, Peter, Xiffy, Bob, Corné, aarschlog (dan vangen we meteen meerdere strontvliegen in één klap), Polskaya, Olav, funxiun, tussenhaakjes, Claver, jeewee, craftman, Michiel, Emiel, Misdruk en Uniquehorn.
Vast nog een heleboel interessante mensen vergeten. Bij voorbaat mijn excuus: het is een duffe zondag.
En het zijn er ook geen vijf. U ziet: onbegonnen werk.
Eigenlijk houd ik het meest van de mystiek binnen de log-community. Het is misschien helemaal niet zo'n voordeel wanneer iedereen elkaar in real life kent. Ik houd veel liever de situatie in stand dat men 'mij wel eens zou willen ontmoeten'.
Volgens Frédéric is het weblogmeetingstokje onderweg ergens gespleten. Ik heb ontdekt waar de andere helft is. Het minste wat ik dus voor jullie allemaal kan doen is een lijmpoging te wagen. Mijn helft geef ik daarom door aan Ivan, net als Uniquehorn met de hare heeft gedaan.
van dik hout zaagt men suyckerkisten
Zaterdag 23 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Soms slingeren er nog wat van die gedachten in je brein rond, als kattebelletjes die je altijd weer ergens anders legt maar nooit opruimt of weggooit. Ik leg ze dus maar hier. Ben ik daar ook weer van af. Vandaag de eerste.
Ik voel altijd een zekere irritatie bij 'bekende mensen' die er nog iets 'naast' gaan doen. En iedereen gaat dat dan nog kritiekloos goed vinden ook. Tijd voor relativering.
Neem Jeroen Krabbé. Behalve acteren en regisseren is hij op zeker moment gaan schilderen. Prima, leuke hobby. Maar moet daar meteen belangrijk over worden gedaan met tentoonstellingen en zo?
Ik vind Krabbé persoonlijk een zeer inspirerende man. Ik mag heel graag naar hem luisteren. Maar alsjeblieft: doe in 't openbaar alleen waar je goed in bent.
Nog zo eentje: de ons letterlijk te vroeg ontvallen Herman Brood. Rockmuzikant. Punt. Geen schilder. Niet belangrijk over gaan doen. Zijn muziek: draaien. Zijn zeefdrukjes: laat maar waaien.
En nu hij weer: Wim de Bie. Televisiemaker. Ik mag hem graag, ik deel zijn opvattingen. Geweldig zoals hij zich terecht lekker kwaad kan maken over allerlei ongein in onze samenleving.
Maar sinds vorig jaar is hij het spoor een beetje bijster.
Hij begon een weblog. Iedereen zette hem direct in zijn/haar linklijstje. Kritiekloos. Want wees eens eerlijk: zelfde inhoud maar met de naam Barend de Bie erboven?
I rest my case.
En nu gaat Wim het webloggen zelfs professioneel aan-pakken, op de kruiwagen van de VPRO. Geen punt, maar ga dan niet allerlei taal uitslaan alsof je internet bijkans persoonlijk hebt uitgevonden.
Hij is gaan leren monteren, want het moet allemaal multimediaal, interactief. Hij gaat het vooralsnog een jaartje allemaal uitproberen.
Geen kinnesinne hoor, De Bie, maar: loop je niet een béétje achter? In 1994 (!) werd al 'VPRO's Digitale Gids' op CD uitgebracht met onder andere informatie over internet. "Waar was je, Wim?" zou Jaap de Hoop Scheffer zeggen.
Kortom beste en nog immer beminde Bie: begin bescheiden, zonder 'redacties' en omroepjongens/-meisjes.
In verzorgingshuis De Drie Hoven te Amsterdam hebben ze een leuke computerclub voor 50-plussers. Neem de 'bieslog muismatten' mee, vinden ze leuk.
Beter nog: ga televisie maken! Daar hebben we je voor aangenomen.
een Clichémannetje terug bij af
Serie: huisdierplezier (3)
Vrijdag 22 Februari 2002 in categorie Waargebeurde verzinsels
Vandaag zal ik met u de chinchilla bespreken. U kijkt mij nu virtueel vragend aan: wat is een chinchilla? Ja, hoor eens, wij zijn Midas Dekkers niet: u kunt dat op internet wel ergens lezen.
Een hint: wanneer u nog een batterij verboden bontjassen in de mottenballen heeft hangen moet u daar eens tussen kijken. Best kans dat er daarna tientallen chinchilla's aan uw geweten knagen. Dat is hun wel toevertrouwd, want een chinchilla is een uitermate fanatiek knaagdier.
Chinchilla's in het wild bestaan bijna niet meer. Die zijn allemaal doodgemept voor die bontjassen. Er zijn echter nog talloze exemplaren ondergedoken als huisdier.
Lees verder...
Donderdag 21 Februari 2002 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname, Incrowd: over webloggen
Om de vergelijking met de volkstuin nog maar even voort te zetten: het afgelopen etmaal ben ik druk aan het harken en schoffelen geweest. Vooral in de rubriek 'tijdloos lezen'.
Voorheen openden de columns in een glossy 'chromeless window', maar die verandering is teruggedraaid. Nu dus weer een normaal scherm dat op maximum grootte opent. Ook zijn alle columns van dezelfde layout voorzien. Ik hoop wel dat u op resolutie 1024x768 leest, anders past het nóg niet lekker. Daarom niet klagen wanneer u de knopjes onderaan niet kan zien, dan moet u maar met uw tijd meegaan (smily). Tot zover de huishoudelijke mededelingen. Ik ga maar eens afwassen.
Zet uw volkstuin op een hogere resolutie
Woensdag 20 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Dat geeft toch een goed gevoel, dit eigen domein, zo'n eigen stekkie-punt-nl. Zoiets als het volkstuingevoel. Ik verbouw hier mijn eigen woordensla en kommakomkommer.
Hartverwarmend (om even een Bernard-Juliana stopwoord te gebruiken) is ook de ijver waarmee mijn geliefde medetuinders hun links naar Verbal Jam aanpassen. Zeer bedankt daarvoor!
U begrijpt, ik moet nog wat zaakjes aanharken in dit tuintje, maar ik zal zo spoedig mogelijk voortgaan met schrijven.
groeizaam weertje wel
Dinsdag 19 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Zoals u ziet hebben we Verbal Jam naar een nieuw domein gezeuld: www.verbaljam.nl. Update dus de Favorieten of Bookmarks s.v.p.
Nog even wat losse rafels afhechten, want niet alle linkjes zijn al aangepast en hier en daar is een plaatje pleitos.
We zijn er bijna.
Update: het zou nu allemaal moeten werken.
Verzoek: wil iedereen zo vriendelijk zijn de url aan te passen in zijn/haar linklijstje?
wij zijn weer met bij voorbaat dank vervuld
Zondag 17 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
De zon dompelt onder in het meer en wij kijken toe hoe zij oplost in rood. In stilte.
Dan zegt mijn vriendin: "Het blijft langzaam licht."
Dit keer verbeter ik haar af en toe haperend Nederlands niet. Ik denk erover na. Er zit wel poëzie in die zin. Iets filosofisch eveneens. De taal vangt de tijd, de voortgang der dingen, onderstreept de relativiteit.
Wanneer wordt het 'nu' toekomst en wanneer verleden?
De fuut duikt onder in het spiegelgladde water. Dit wordt hem te diepzinnig. Hij zoekt de zon op, die hem zojuist is voorgegaan.
ik tast nog even verder in het duister
Vrijdag 15 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Ramon is zonder twijfel een van de meest sympathieke webloggers in ons midden. Daar heeft hij nooit een prijs voor gekregen zover wij weten, zelfs geen kleintje als de dutchbloggy2000. Wij kennen hem niet persoonlijk, dus kun je nagaan: om via een weblog sympathiek over te komen is een héél bijzondere prestatie.
En nu is hij uitgerekend in de bibliotheek een duur boek kwijtgeraakt. Hier komt de aap uit de mouw: zo komen bibliotheken dus aan al die boeken. Puur jatwerk. Maar dit terzijde. Ramon zit er maar mee. Die heeft zichzelf al bont en blauw voor de kop geslagen hoe hij zo stom heeft kunnen zijn. Lees er maar over op zijn weblog.
Om te trachten deze pijn enigermate te verzachten gaan wij met de virtuele pet rond. Bij uitzondering. Alleen voor Ramon. Want normaal houden wij niet van inzamelingsacties. Wij zijn uitermate asociaal in dit opzicht. Zonder enig schuldgevoel overigens. Greenpeace, Natuurmonumenten, Artsen zonder Grenzen, alle organisaties voor kapotte lichaamsonderdelen, het Leger des Heils, Memisa, Lilianefonds en ga zo maar door: hun bedelbrieven vinden een tragisch einde in de papiervernietiger. Wij doen onze goede werken daarentegen in onze directe omgeving. Dan weten we zeker dat het beoogde resultaat wordt bereikt en hoeven wij ons niet schuldig te voelen dat wij ons schuldgevoel hebben afgekocht met een girootje.
Maar voor Ramon maken wij een uitzondering. Door middel van een ludieke actie. Wanneer elke bezoeker van zijn weblog één of enkele Euro's aan hem overmaakt zal hij spoedig over zijn zelfverwijten heen zijn. Dank zij de Euro kan het hele Nederlandse taalgebied meedoen.
Denk nu niet dat wij hier Ramon een beetje in de maling zitten te nemen. Dit is wel degelijk serieus bedoeld. Wij hopen dan ook dat hij ons spoedig zijn gironummer zal melden, dan publiceren wij het hier. Een aardig experiment toch? Is er nog solidariteit in het Nederlandse taalgebied?
Verbal Jam belooft bij deze 5 Euro te doneren.
dus Ramon: kom op met dat gironummer!
Vrijdag 15 Februari 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
(met onze excuses aan de vaste luisteraars)
Heer Jeronimo is een groot raadsel. Misschien beter gezegd: heer Jeronimo is een groot misverstand. Hij vertoont hondengedrag: de ene keer slijmen, de andere keer happen naar den baas.
Hondje Jereunimo heeft door Vincent een stokje toegeworpen gekregen. Dat komt hij ons nu kwispelend apporteren. Dank je, braaf, heel braaf, Jereunimo. Brave hond. Laat maar los. Gadverdamme, er zit wéér allemaal slijm aan!
Hondje Jereunimo heeft iets met stokjes. Wij niet.
Jereunimo heeft ook iets met homo's. Of ertegen.
Whatever, wij niet. Jereunimo blijft namelijk maar denken dat wij in werkelijkheid Hans van der Togt zijn. Wanneer dat zo was zaten wij hier niet een armoedig weblogje te schrijven, maar wentelden wij ons genoeglijk in ons fortuin. Jammer, jammer: dit waanidee kunnen wij maar niet uit zijn weke hondenhersentjes wissen.
Hoewel? De opdracht van het stokje is: 'stel je persoonlijke voorwerp voor'. Begonnen door Vincent. Komt dat even mooi uit!
Wij hebben het genoegen u voor te stellen ons persoonlijk zeer geliefde voorwerp, model 026/026 Pro:
U begrijpt: voor deze gelegenheid hebben wij het geliefde voorwerp even netjes schoongemaakt. Alle vleesresten, botsplinters en 't geronnen bloed eraf. Om ons reguliere publiek niet af te schrikken.
Eigenlijk hebben we de pest aan stokjes. Daar zijn we niet de enige in, dus we zadelen ook een ander er niet mee op. Kortom, wij werpen het weer verre van ons.
En ja hoor: , Reuhomino er weer luid keffend en kwispelend achteraan!
En nu wegblijven, zoek maar een beter baasje! Martin Gaus of zo. Anders mag je volgende keer ons 'geliefde voorwerp-met-volgas-draaiende-motor' apporteren.
Dan is meteen dit misverstand uit de weg geruimd.
Dierenambulance bellen? Nah, de moeite niet: te weinig van over...
Dinsdag 12 Februari 2002 in categorie Satire
Ik woonde eens op een oude etagewoning. Op de tweede verdieping. Met buren boven die er nu niet toe doen en een oude buurvrouw beneden die er wel toe doet.
Vanwege haar had ik een brandblusser aangeschaft. Want ze liet nogal eens een pannetje droog koken. Maar dat was het ergste niet.
Het ergste was dat ze de grootste klets- en roddelbejaarde was die ik ooit ben tegengekomen. Wanneer die tegen je begon te praten kon je de komende anderhalf uur wel van je levensduur aftrekken. Nieuwsgierig als een papparazza. Een onophoudelijk snaterende vadsige gans.
Geen wonder dat zelfs Jehova's Getuigen ons portiek meden alsof de duivel er bordeel hield. U begrijpt: er was geen einde aan het leed wanneer ik haar tegen het lijf liep. Dat gebeurde vaak, want ze hield alles in de gaten. Luisterend aan haar voordeur, loerend vanachter haar vitrage.
De overloop van de eerste verdieping was voor mij een stuk vijandelijk gebied dat ik bijkans in tijgersluipgang moest oversteken. Negen van de tien keer lag zij in een hinderlaag. Klaar om mij aan te klampen.
Het gesprek op de overloop was haar nog niet voldoende. Ze zocht het zelfs hogerop, kwam regelmatig de trap op.
Het waren nog de tijden dat je in een trappenhuis je voordeur niet op slot deed. Het begrip privacy was haar volkomen vreemd. En dus stond zij al binnen, in het halletje. In
mijn huis.
"Buuuurmaaaan?!" klonk het dan. Ze wachtte niet op antwoord. Zij ging direct voluit loos met een eindeloos wauwelverhaal. Ze had me nog niet eens gezien! Ze wist niet eens waar in huis ik mij bevond! Het maakte haar niet uit. Met haar hoge stem kakelde ze maar wat in de ruimte.
"Nu niet, buurvrouw, ik zit op de wc!"
Voor haar geen enkel beletsel. Ik besloot tot krachtiger verweer.
"Ik zit godverdomme te schijten, buurvrouw!"
Ik had het kunnen weten: dit feit was slechts een trivialiteit vergeleken bij hetgeen zij te vertellen had. Mijn bezwaar was niet ontvankelijk, werd genegeerd, ze leuterde onbekommerd verder.
Er restte mij niets anders dan mijn karwei met enige spoed af te maken en mij in het halletje te vervoegen.
U moet weten: ze had zowaar een man. Een sufgelulde oude baas. Hem hoorde of zag je nooit. Hij had zich uit zelfbehoud reeds uit deze wereld weggecijferd.
Ze had een doucheruimte. Daarin stonden de stofzuiger en de strijkplank. Zij ging liever éénmaal in de week naar het gemeentelijk badhuis. Maar haar man was te verzwakt om haar te vergezellen. Dit was geen bezwaar.
Zij had namelijk een geiser. Ze hielp haar stramme echtgenoot zich te wassen in de keuken. Op zeker moment waren zijn geel-eeltige voeten met kalknagels aan de beurt. Het krakend protest van zijn botten werd genegeerd en zijn rechtervoet werd in de gootsteen gedeponeerd. Tja, daar sta je dan, op één been balancerend voor het aanrecht. Machteloos overgeleverd aan het onbenul van je wederhelft.
Voortvarend draaide zij de geiser open. Die stond nog te heet. Buurman moest lijdelijk toezien hoe zijn onderbeen tot in de tweede graad verbrandde. Dat rook wel even ernstiger dan een drooggekookt pannetje.
Nu lag buurman enige dagen in het ziekenhuis. Hij zal gedacht hebben dat hij in de hemel was. En nog wel op kosten van het ziekenfonds!
Dit was in ultrakort bestek hetgeen zij mij te melden had. Lijdzaam stond ik haar in het halletje aan te horen. Ik had twee jonge katten. Een lapjes en een zwarte. Solidair zaten zij aan mijn voeten, de blik omhoog gericht naar het bleke vlezige hoofd van buurvrouw, verwonderd over die onophoudelijk open en dicht kleppende mondholte.
Buurvrouw legde onder het praten altijd haar hand op haar borst, ergens halverwege haar ruimbemeten boezem en haar onderkinnen. Tussen haar samengeknepen vingers hield zij een verfrommeld, wit katoenen zakdoekje. Ik rook de eau de cologne. Bij dramatische zinnen bewoog de hand met het zakdoekje zich naar haar keel, als om haar ontzetting emotioneel in toom te houden. Bij opgewonden zinnen gesticuleerde haar hand heftig boven haar borstgebergte.
Uit deze lichaamstaal leidde ik af dat buurvrouw de tragische voetwassing vooral als opwindend had ervaren, niet als iets dramatisch. Haar knuist met het zakdoekje wapperde vrijwel voortdurend en haast triomfantelijk. Ik probeerde nog naar de huidige toestand van buurman te informeren, maar zij ratelde onverdroten door. Het kreng.
Plotseling een duistere schicht. Buurvrouw slaakte een gil van afgrijzen, gevolgd door een panisch "O, o, wat doet ie nou?!!"
De zwarte kat had reeds geruime tijd gebiologeerd naar die druk bewegende hand zitten loeren. Haar kopje bewoog heen en weer, met de zakdoek mee, als het ware op het ritme van het gewauwel.
Op zeker moment had de kat er genoeg van en waagde de kolossale sprong. Trefzeker landde zij bij buurvrouw op de brede vensterbank, om zo te zeggen.
De buurvrouw deinsde ontzet achteruit, de overloop weer op. Ik voelde hoe een geweldig gevoel van trots mij doorstroomde: yesss!! Hé, zag je dat effe?
Mijn kat! Wauw, wat een sprong! De vijand verpletterend verslagen!
Nou, ja, eh, nooit meer last gehad eigenlijk...
dat zie ik een hamster nog niet doen
Maandag 11 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Voor mij op tafel staat een klein torentje van enkele rijksdaalders, guldens, kwartjes. Geld dat nooit meer uitgegeven kan worden. Een van de guldens is net zo oud als ikzelf. Een vertrouwd gevoel. Geld dat zijn waarde niet meer hoeft te bewijzen.
Nu pas dringt het door hoe vanzelfsprekend de munten altijd door onze handen gleden. Nu pas, nu ze stil liggen op een stapeltje. Het oude geld blijkt opeens emotionele waarde te hebben. Hoeveel Euro zou dat zijn?
even sentimenteel, moet kunnen toch?
Maandag 11 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Opel Corsa reclame: "Op zoek naar een auto die je raakt?"
Nou nee, liever niet...
koop maar een toyota dus
Zondag 10 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Sommige lezers hebben helemáál geen zin in stukjes over het zinloos geweld tussen webloggers. Ik ben hen tegemoet gekomen en heb de columns daarover in quarantaine gezet. Op een aparte pagina:
Verbaal Venijn.
Om die reden zijn de columns 'Sneu' en 'Extra sneu' van deze maand zijn eveneens daarheen verplaatst.
Bonus-feature in Verbaal Venijn:
Boulevard Blog, roddels uit het weblogcircuit.
Onder 'Heden lezen' staat een permanente link naar Verbaal Venijn.
U bent dus gewaarschuwd: betreden op eigen risico!
zo beter?
Zondag 10 Februari 2002 in categorie Baldadig
Rat van Fortuyn.
Nagel aan de doodkist.
Hier zakt mijn Westbroek van af.
Van een kale Pim pluk je geen veren.
Geen haar blijkt niet leefbaar.
De lijstvertrekker.
Ok, flauw, maar dit moest toch gevierd worden.
Zaterdag 09 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Dat wordt nog linke soep met die Pim Fortuyn. Vandaag komt in de
Volkskrant de aap uit de mouw: hij is de Jorg Haider van de lage landen. Führer Fortuyn.
Het Oostenrijks scenario ligt voor de hand: coalitie met het CDA, gezien de uitspraken van Jan-Peter Balkenende.
Daarna is het wachten op EU-sancties tegen Nederland.
Dan moeten we natuurlijk consequent blijven: vóór stemmen tegen onszelf.
Pim Fortuyn wil artikel 1 van de grondwet afgeschaft zien. Discriminatie mag weer. Dus ook discrimitatie tegen homo's. Wanneer homo Fortuyn hier niet eens zijn eigen belangen ziet, hoe kunnen we dan verwachten dat hij die van anderen behoorlijk kan behartigen?
Kortom, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt mij in te laten met het gedachtengoed van Leefbaar Nederland.
Dit verklaart meteen waarom Fortuyn dit wèl doet.
maar goed, een ei hoort erbij
Woensdag 06 Februari 2002 in categorie Satire
Mirjam dwaalt rond in een halfduister trappenhuis. Met haar twintig jaar is zij slank, elegant.
Niemand weet wat zij daar doet, maar wij zien haar daar wel vaker. Zij is zwijgzaam.
Wij vragen dus niet verder, in de wetenschap dat wij toch geen antwoord zullen krijgen. Er rest ons slechts haar zachte, soepel bewegende lichaam te bewonderen.
Beneden een geluid. Mirjam spitst haar oren. Zij is niet langer alleen in dit trappenhuis. Zij trekt zich terug in de veiligheid van een donkere hoek en maakt zich klein.
Voetstappen naderen over de treden, vergezeld van tikkende nagels op het kille beton. Het hart van Mirjam bonst in haar fragiele borstkas. De geur van gevaar wordt sterker.
Dan, van de ene seconde op de andere, scheurt de stilte en raast de echo van helse moordlust door het trappenhuis.
Jack the Ripper vliegt Mirjam naar de keel en laat niet meer los... Mirjam sterft ter plekke.
Vond u dit enigszins spannend? Anders die trut van een buurvrouw wel! Het was háár Jack Russell die zich vastgreep in de keel van Mirjam.
Mirjam is de kat van mijn zwager en zuster. Twintig jaar had zij de stress van een gezin met drie jonge kinderen doorstaan. Om uiteindelijk te worden gewurgd tussen de kaken van die agressieve kleine klerekeffer van de buurvrouw. Omdat buurvrouw te bedonderd was om het kwaardaardig gemuteerde misbaksel dat een hond had moeten worden aan de lijn te houden.
Vond u dit al spannender? Anders mijn zuster wel. Voor hetzelfde geld had mijn neefje van net anderhalf jaar in het trappenhuis gestaan met de flikkerende tanden van Jumping Jack Flash in zijn bekwijlde slabbetje.
En ook mijn zwager wel. Hij moest Mirjam tussen de kaken van het mormel uitwringen. Dat duurde nog wel even.
Mijn zwager heeft zich beschaafd gedragen.
Hij is iemand met mediterraan temperament. Hij schreeuwde alleen met woest rollende ogen tegen de buurvrouw:
"Ik vermoord jouw hond!"
Tot slechts drie keer toe. Daar had de buurvrouw dus geluk bij. Want ikzelf was niet aanwezig. Geen grootspraak achteraf: ik meen het serieus. Ik ben reeds dusdanig vaak door uitgerekend zo'n fel spleetlikkertje in mijn benen gegrepen dat ik ter plaatse ontoerekeningsvatbaar geworden zou zijn. Ik zou vandaag trots door het leven zijn gegaan als de uitvinder van de Jack Russell Shoarma.
Ik ben niettemin geen hondenhater. Ik had als kind zelf een hond. Een echte. Daar zag je er niet honderd van tegelijk in het park op een zondagmiddag.
Schadevergoeding was er niet bij. Voor de verzekering heeft een kat van twintig geen enkele restwaarde.
Wat blijft is dus de zoete voldoening van de dreiging die nog altijd in het trappenhuis hangt: "Ik vermoord jouw hond!"
de verborgen driften van verbal jam...
Dinsdag 05 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Dit wil ik u even niet onthouden. Beatrix scheurde hier zojuist langs in de gouden koets! Ze zwaaide niet. Ze zat onderuit gezakt op de bank een krant te lezen. De Spits of de Metro waarschijnlijk. Sigaar ordinair in haar mondhoek.
er komt een tijd dat claus zich ophangt aan zijn stropdas
Dinsdag 05 Februari 2002 in categorie Satire
Ik moest een brief versturen. Een brief die zwaarder was dan normaal. Maar hoe zwaar? Ik had geen brievenweger. Ik woog hem op mijn rechterhand. En ik had werkelijk géén idee! Ik woog hem op mijn linkerhand. Hij leek iets zwaarder. Ik legde hem dus maar weer op mijn rechterhand, want dat leek mij dan in elk geval goedkoper, qua porto. Maar hoe zwáár? Hoe zwaar was die verrekte brief?
Toen ik daar zo'n beetje schaapachtig met die A4-envelop op mijn hand midden in de kamer stond drong ineens het menselijk tekort tot mij door. Ik kwam geschokt tot de conclusie: de menselijke evolutie staat stil! De mens had gelijke tred moeten houden met de veranderingen in zijn omgeving. Maar er is niets meer gebeurd. De ontwikkeling van onze fysiologie is ergens in een ver verleden opgehouden. Vastgeroest. Geen beweging meer in te krijgen.
Of iets zwaar of licht is wisten we tienduizend jaar geleden ook al. Maar
hoe zwaar of licht? Ik zou toch zeggen dat de evolutie inmiddels ruim de tijd heeft gehad om te zorgen dat wij anno 2002 tot op de gram nauwkeurig en handmatig kunnen bepalen hoeveel postzegels er op een brief moeten! Zonder dit soort basisvaardigheden overleven we toch niet temidden van al die high-tech?
De menselijke evolutie heeft het er schromelijk bij laten zitten! Zeker als je het vergelijkt met de gigantische vorderingen in het begin. De evolutie anticipeerde vroeger veel beter op toekomstige ontwikkelingen. De geleerden hebben ons verteld dat wij vanuit zee het land op gekropen zijn. Ziedaar: er werden reeds in een vroeg stadium maatregelen getroffen, opdat wij niet ten prooi zouden vallen aan de hedendaagse overbevissing van de wereldzeeën!
Daarna zijn wij van viervoeters tweevoeters geworden. Wij gingen rechtop lopen. Hier werd dus al rap ingezien dat wij als soort onmogelijk konden overleven wanneer wij ons hele leven de kwalijke dampen uit het kruis van onze medemens zouden moeten inademen. Aaahhh: eindelijk frisse lucht!
We lopen hopeloos achter. Want het
kan wel! Veel dieren zijn goed meegegroeid met de moderne ontwikkelingen. Een duif heeft geen GPS nodig. Een hond is een carnivoor, maar hij pikt een kilootje coke zo uit de container!
Hadden wij al niet al lang telepatisch moeten communiceren in plaats van geld over de balk smijten met zielige SMS-berichtjes? Is het niet diep tragisch dat ons brein de hulp moet inroepen van computers, zakjapanners, organizers en Windows XP? Is het niet om te janken dat wij ons tijdsbesef ontlenen aan een Casio-horloge in plaats van aan ons bioritme?
Volgens mij is het fout gegaan met de komst van de religie. We hebben zogezegd ons lot uitbesteed aan een externe manager. En die komt nooit uit z'n kantoor. Volgens mij voert ie geen donder uit.
Het is onze eigen schuld. Het wordt tijd dat wij tot bezinning komen. Gaat u er maar eens rustig voor zitten en laat de essentie van
la condition humaine eens héél goed op u inwerken! Kies een mantra voor mijn part en zeg twintig keer hardop: brievenweger! Brie-ven-we-ger!
Inderdaad, waar
hebben we het over!
waar koop je zo'n ding eigenlijk?
Maandag 04 Februari 2002 in categorie Satire
Dit stukje is een feest der herkenning! Let maar op...
U gaat trouwen. Niet stilletjes, nee, het loopt juist verschrikkelijk in de gaten. Dusdanig verschrikkelijk dat alleen al in Nederland minstens zes miljoen mensen het via de televisie volgen.
U ligt op uw knietjes voor het altaar, de kleffe handen van dominee Ter Linden op uw kruin.
En dan moet u ineens gi-gan-tisch pissen!
U weet dat u het nog uren moet ophouden, want er komt nog een rijtoer en de gouden koets heeft geen chemisch toilet aan boord. U moet blijven lachen.
Daarna komt er nog een balkonscène. Dan
zou u even tussendóór kunnen. Maar zo'n bruidsjurk trek je maar niet even vlot omhoog. En ook die sleep van vijf meter mag niet door de toiletpot gaan slierten.
U staat er helemaal alleen voor. Want zelfs in een ruim koninklijk privaat passen geen vier bruidsmeisjes om u bij te staan. Zo zie je maar: als je ze écht nodig hebt zijn ze er niet.
Gelukkig bent u geen Máxima. Ik verwacht namelijk niet dat u Verbal Jam leest, Koninklijke Hoogheid. Hoewel, aan de andere kant... Waar komt anders die goede beheersing van de Nederlandse taal vandaan?
Goed, was even een dolletje terzijde. Ik richt mij weer tot het gepeupel. Zoals ik zei: gelukkig bent u geen Máxima. Maar voor de televisie hebt u wèl gedacht: "Wat nou als ze nodig moet?"
U ziet het probleem. U denkt wel vaker als u soortgelijke taferelen ziet: "Moeten die mensen nooit plotseling naar de wc?"
In gevallen waarin u zelf een periode van gedwongen urinale onthouding voorziet gaat u 'preventief pissen'. En dan maar hopen. Of bidden, ingeval u kerkelijk bent. Want kerkdiensten zijn doorgaans een ware blaastest. Die duren eindeloos. Als oefening voor de eeuwigheid zogezegd.
Nu komen wij tot de kern van de zaak: wáárom is voor dit dagelijks probleem in deze moderne tijden nooit iets bruikbaars uitgevonden? Nee maar! Geweldig! U wilt mij hier direct al aftroeven! Ik hoor u enige reeds beschikbare attributen opsommen.
En daar gaat u dagelijks mee lopen? Een katheter? Een berg Tena-lady in string of boxershort? En voor de heren doe-het-zelvers een oude colafles aan de leuter? Nou, ik dacht van niet! Toch?
Gelijk heeft u. In tijden waarin wij worden doodgegooid met elektronica mogen wij ook high-tech oplossing verwachten!
Een ander dringend ongemak: Het Weer.
Met zon de deur uit, des avonds zeiknat thuis.
Het antwoord van onze moderne westerse beschaving: de paraplu, de regenbroek, Gore-Tex, Unox, alsmede Erwin Krol en andere rookworsten.
De volgende dag. Opnieuw met zon de deur uit, des avonds met afgevroren tenen thuis, rijp in de baard, ijskristallen in de panty.
Industrieel antwoord tot dusver: de sjabby C&A bodywarmer, lauwe chocolademelk, toevallig winddicht inlegkruisje, handschoenen of wanten waarmee je niet eens behoorlijk een peuk kunt vasthouden, voedende gezichtscrème met liposomen, steevast haar-plettende mutsen, lippenbalsem en stupide oorwarmers.
Wollen dassen en truien tellen niet mee, want die zijn van het schaap gejat en dus een gave van de natuur.
Marjon de Hond ook niet, want daar word ik niet warm of koud van.
Unox komt ook hier nog het meest innoverend uit de bus met opnieuw de rookworst, erwtensoep en de oranje ijsmuts.
U ziet, het is treurig gesteld met de vooruitgang. Waar blijft de comfortabele en elegante thermokleding voor de gewone burger? U kunt natuurlijk overal schijt aan hebben en met een schaatspak op de brommer gaan zitten. U hebt dan keuze uit model Wennemars, Ritsma, Romme of Timmer. Maar ik ken u: een Nederlander lóópt niet graag voor lul. Dat is dus geen optie.
Wij willen confortabele kleding met ingebouwde automatische klimaatbeheersing. Kleding waarin wij onbekommerd incontinent kunnen zijn. Maar wat doet Philips? Die werkt aan een hippe outfit met ingenaaide mobiele telefoon en MP3-speler. Want de consument vraagt erom, nietwaar?
Als wij dan langs de kant van de weg liggen dood te vriezen stamelen wij rillend tegen ons techno-jack: "Bel wegenwacht!" Helaas, wegenwachtertje komt niet opdagen. Ingesneeuwd.
Philips geeft de moed niet op. Let's make things better, nietwaar? MP3-tje dan maar. Het techno-jack begint te zingen. "We'll meet again, don't know where, don't know when..."
Vera Lynn. Wij dienen onszelf de laatste sacramenten toe.
Dit, waarde lezers, is de stand der techniek. Wubbo Ockels en Jules Unlimited ten spijt.
Oordeelt u zelf: is 't het
gek dat Máxima zat te janken...
ziet u wel? tot hiertoe heeft de Here u geholpen!
Zaterdag 02 Februari 2002 in categorie Royalty
Stukje uitgescheurd dagboek van Zijne Koninklijke Braafheid.
01:26uur | Mijn moeder zegt dat ik beter een beetje vroeg onder de wol kan kruipen, want het wordt morgen een drukke dag.
01:27uur | Deprimerend besef: ik ben de enige vent van bijna 35 die nog moet doen wat zijn moeder zegt. Daar ga je nou voor bij de marine!
01:35uur | Naar de badkamer. Tandjes poetsen. In de spiegel gekeken. Conclusie: ik heb wel iets weg van Rob de Nijs.
01:40uur | Toch maar naar bed dan. Laatste nacht alleen. Ik hoop maar dat zij óók liever met het licht aan en de deur open slaapt.
01:42uur | Kan niet slapen.
01:43uur | Kan nog steeds niet slapen.
01:48uur | Moet toch even weggedoezeld zijn. Had een lichte nachtmerrie over Baud. Ik had hem op televisie uitgescholden voor professorale lul. Hij vond dat dit 'een' mening was.
01:49uur | Kan weer niet slapen.
01:50uur | Opnieuw naar de badkamer. Slokje water halen. Nogmaals in de spiegel gekeken. Troost: een spiegelbeeld is ook maar 'een' mening.
01:52uur | Toch maar weer naar bed dan.
01:53uur | Ik neurie wat voor mij uit in de hoop de slaap te vatten. "Zachtjes tikt de regen tegen 't zolderraam..." Tevergeefs. Het regent niet en ik vraag me af wat een zolder eigenlijk is. Niet verder over piekeren.
01:54uur | Ze zeggen dat aftrekken helpt... Nee, beter niet vóór het huwelijk. Besluit: handen boven de dekens houden, niet aan mijne koninklijke hoogheid friemelen.
01:55uur | Wat is het stil buiten... Ze zullen het toch niet vergeten zijn?
01:56uur | Bij opa navragen: Kun je uit de kleur van iemands wenkbrauwen afleiden wat je daar beneden kunt verwachten?
01:57uur | Mentale notitie 1: morgen beter niet naar haar wenkbrauwen kijken. Mijn uniformbroek zit nu al te strak.
02:00uur | Mentale notitie 2: morgen regelmatig checken of m'n gulp niet openstaat. Dit voor het geval ik notitie 1 even vergeet.
06:00uur | Lakei afgeblaft. De proleet kwam binnen met de opmerking: "Koninklijke Hoogheid, tijd om op te staan."
Dat soort dubbelzinnigheden kan ik vandaag niet gebruiken. Bewaar dat maar voor vanavond, op onze huwelijksreis.
Ik hoop trouwens dat ze dat huisje in Oud-Valkeveen niet 'overdone' vindt...
Speciale uitgave ter gelegenheid van het koninklijk huwelijk
Zaterdag 02 Februari 2002 in categorie Satire
Schattig hè? Hield u het ook niet droog tijdens Piazzolla? Vrijwel geheel republikeins Nederland zat aan de buis gekluisterd. Dan weet je tenslotte weer waarvoor je het allemaal doet.
Die Argentijnen hadden hier veel van kunnen leren: zó doe je dat, een fluwelen staatsgreep. Puur op goede pr. Het is even een investering, maar dan heb je ook wat.
Wij weten nu tevens dat geduld wordt beloond. De Spaanse koning Philips II begon in 1568 de tachtigjarige oorlog om zijn macht in de opstandige Nederlanden te behouden. En Katholiek blijven vond hij voor hen ook verstandiger.
Spanje deed er tachtig jaar over om in te zien dat ze beter konden overgaan op plan B. Dit trad in de eeuwen daarna sluipend in werking. Na grondige etnische zuiveringen onder de autochtone bevolkingsgroepen van Latijns Amerika hadden ze daar vaste voet aan de grond. Vele Spanjaarden emigreerden in de loop der eeuwen naar Latijns Amerika, waaronder Argentinië.
Zo schijnt ook ene familie Zorreguieta vanuit Baskenland daar 250 jaar geleden terechtgekomen te zijn.
Ik moet toegeven: het eerder genoemde 'plan B' is een staaltje lange termijn planning dat zijn weerga in de geschiedenis niet kent. Op 2 februari 2002 trouwt Máxima Zorreguieta de troonpretendent der lage landen, Willem-Alexander. Hiermee is na eeuwen het eerste Spaanse bruggenhoofd in de Nederlanden weer een feit.
De huidige Spaanse koning Juan Carlos veinst heden ten dage een hechte vriendschap met het Nederlandse staatshoofd Beatrix. De kans is daarom groot dat de dochter van Máxima en Willem-Alexander op zeker moment de koffer in duikt met de kleinzoon van Juan Carlos. Het staat vrijwel vast dat een zoon dan Philips III zal heten.
En zo is de cirkel rond: de Spaanse monarchie heerst weer over Nederland.
Mooi vak toch, geschiedenis...
Vrijdag 01 Februari 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Frédéric de Vries schrijft een prikkelende verhandeling over de pen als wapen dat het uiteindelijk aflegt tegen het zwaard of mes. De Franse journalist Marat (1743-1793) fungeert in zijn betoog als voorbeeld. Of, oneerbiedig gezegd, als kapstok. Jean Paul Marats scherpe pen delfde het onderspit tegen het mes van een moordenaar.
De aanleiding tot Frédérics verhaal is naar mijn interpretatie het stoppen van VandenB, die de baldadigheden van sommige treiterpubers knap zat is. Frédéric verstopt zijn mening hierover in de laatste provocerende zin: wie moord en brand schreeuwt omdat hij zwaar gekwetst is door vlijmscherpe pennen of hard aangetikte toetsen is kleinzerig.
Mijn vrijmoedige vertaling luidt: zolang je tegenstanders zich nog van pen of toetsenbord bedienen om je aan te vallen moet je niet zeuren. Kritiek hoort erbij en je moet je pas zorgen gaan maken als de messen worden getrokken .
Lees verder...
Vrijdag 01 Februari 2002 in categorie Nog niet ingedeeld in categorie
Ik hoor net op de televisie zeggen dat Willem-Alexander bevriend is met René Froger!
Nou heeft ie het helemáál verbruid bij mij. Froger! Froggy-man! Nou is het helemáál 'Leve de Republiek'. Terstond oppakken bij Goejanverwellesluis!
Er blijken ook mannelijke domme blondjes te zijn.
dit kon even niet wachten
