Archief: artikelen van
Juni 2002.
Vrijdag 28 Juni 2002 in categorie Lijf en ledematen, Schandelijke taferelen
Leven als God in Frankrijk is er niet meer bij, want daar is men nu helemaal van God los. Ik las een berichtje over een paniekzaaiend anti-rook spotje aldaar.
Ik zal de laatste zijn die gaat beweren dat roken gezond voor je is. Niet roken is nu eenmaal beter dan wél roken. Maar we moeten in deze wereld wel even normáál blijven doen, ja? Rokers worden zo langzamerhand in navolging van het immer hysterische Amerika als melaatsen behandeld.
Zo zag ik deze week ook in Terminal 1 van het vliegveld Ben Goerion te Tel Aviv nog een treffend voorbeeld van de ronduit onbeschofte behandeling van mensen die roken. Zoals u weet is tegenwoordig op de meeste vliegvelden roken niet meer toegestaan, behalve hypocriet genoeg op terrasjes waar geld te verdienen valt. Kijk hiervoor op Schiphol.
Op Ben Goerion zijn ze consequenter en is het overal verboden, op tien vierkante meter na. Daar bevindt zich een kleine afgescheiden ruimte voor rokers. Het is letterlijk een 'gebruikersruimte': een heel klein afgescheiden hok waar je alleen kan 'hangen' op van die abri-achtige railingen, niet zitten. Er staan sokkels met asbakken.
Om de privacy van de nicotine-junks zoveel als mogelijk te respecteren heb ik alleen de buitenkant gefotografeerd:
Men had natuurlijk best een minder vernederende oplossing kunnen bedenken, bijvoorbeeld in de open lucht een terrasje maken met zitjes voor rokers. Gewoon buiten bij de vliegtuigen, bij de andere luchtvervuilers.
Lees verder...
Vrijdag 28 Juni 2002 in categorie Verhelderende Gesprekken
"Tante Piet en Ome Nel gingen eens..."
"Dat lijkt me niet goed, pappa..."
"Moet je die snotwijsneus nou horen:
'Dat lijkt me niet goed!'. Zeg iets van:
'Nee, fout!', zoals een normáál kind van 6 jaar!"
"Incorrect dan?"
"Vind je het erg als pappa nu even zucht? Dat betekent niet dat pappa niet van je houdt hoor! Alleen dat hij het even moeilijk heeft..."
"Maar ik mag toch wel interrumperen als ik de juistheid van het voorgelezene in twijfel trek, pappa?"
"Niet als je 6 bent. Dán is het nog gewoon: kop dicht en luisteren! En daarna braaf slapen!"
"In weerwil daarvan acht ik het onwaarschijnlijk dat er een tante bestaat die 'Piet' heet en een oom die wordt aangeduid als
'Nel'."
"In wéérwil???"
"Ondanks."
"O."
"Waar denk je nu over na, pappa?"
"Over de toekomst. Het gaat niet goed met jou aflopen. Jij wordt vast ambtenaar. Of kabinetsformateur..."
"Ik stel voor dat je je vooralsnog beperkt tot mijn verhaaltje voor het slapen gaan, pappa."
"Goed. Tante Piet en Ome Nel gingen dus..."
"Nu zeg je het wéér!"
"Wat is daar nou mis mee? 'Pietje' is in het noorden van Nederland een gewone vrouwennaam. En 'Nel' is mijn afkorting voor 'Nelis'.
"Met dat soort complicerende factoren in een verhaal ga je een kind van 6 toch niet opzadelen, pappa?"
"Je hebt gelijk. Dat was héél dom van mij."
"Om niet te zeggen onpedagogisch. Doe maar wat anders. Over de wolf en de zeven geitjes of zo. Dat is tenminste goed te volgen..."
"Vooruit dan maar. 'Er was eens een lupus en die..."
Vrijdag 28 Juni 2002 in categorie Gozertje
"Tante Piet en Ome Nel gingen eens..."
"Dat lijkt me niet goed, pappa..."
"Moet je die snotwijsneus nou horen:
'Dat lijkt me niet goed!'. Zeg iets van:
'Nee, fout!', zoals een normáál kind van 6 jaar!"
"Incorrect dan?"
"Vind je het erg als pappa nu even zucht? Dat betekent niet dat pappa niet van je houdt hoor! Alleen dat hij het even moeilijk heeft..."
"Maar ik mag toch wel interrumperen als ik de juistheid van het voorgelezene in twijfel trek, pappa?"
"Niet als je 6 bent. Dán is het nog gewoon: kop dicht en luisteren! En daarna braaf slapen!"
"In weerwil daarvan acht ik het onwaarschijnlijk dat er een tante bestaat die 'Piet' heet en een oom die wordt aangeduid als
'Nel'."
"In wéérwil???"
"Ondanks."
"O."
"Waar denk je nu over na, pappa?"
"Over de toekomst. Het gaat niet goed met jou aflopen. Jij wordt vast ambtenaar. Of kabinetsformateur..."
"Ik stel voor dat je je vooralsnog beperkt tot mijn verhaaltje voor het slapen gaan, pappa."
"Goed. Tante Piet en Ome Nel gingen dus..."
"Nu zeg je het wéér!"
"Wat is daar nou mis mee? 'Pietje' is in het noorden van Nederland een gewone vrouwennaam. En 'Nel' is mijn afkorting voor 'Nelis'.
"Met dat soort complicerende factoren in een verhaal ga je een kind van 6 toch niet opzadelen, pappa?"
"Je hebt gelijk. Dat was héél dom van mij."
"Om niet te zeggen onpedagogisch. Doe maar wat anders. Over de wolf en de zeven geitjes of zo. Dat is tenminste goed te volgen..."
"Vooruit dan maar. 'Er was eens een lupus en die..."
Vrijdag 28 Juni 2002 in categorie Satire
"Tante Piet en Ome Nel gingen eens..."
"Dat lijkt me niet goed, pappa..."
"Moet je die snotwijsneus nou horen: 'Dat lijkt me niet goed!'. Zeg iets van: 'Nee, fout!', zoals een normáál kind van 6 jaar!"
"Incorrect dan?"
"Vind je het erg als pappa nu even zucht? Dat betekent niet dat pappa niet van je houdt hoor! Alleen dat hij het even moeilijk heeft..."
"Maar ik mag toch wel interrumperen als ik de juistheid van het voorgelezene in twijfel trek, pappa?"
"Niet als je 6 bent. Dán is het nog gewoon: kop dicht en luisteren! En daarna braaf slapen!"
"In weerwil daarvan acht ik het onwaarschijnlijk dat er een tante bestaat die 'Piet' heet en een oom die wordt aangeduid als 'Nel'."
"In wéérwil???"
"Ondanks."
"O."
"Waar denk je nu over na, pappa?"
"Over de toekomst. Het gaat niet goed met jou aflopen. Jij wordt vast ambtenaar. Of kabinetsformateur..."
"Ik stel voor dat je je vooralsnog beperkt tot mijn verhaaltje voor het slapen gaan, pappa."
"Goed. Tante Piet en Ome Nel gingen dus..."
"Nu zeg je het wéér!"
"Wat is daar nou mis mee? 'Pietje' is in het noorden van Nederland een gewone vrouwennaam. En 'Nel' is mijn afkorting voor 'Nelis'.
"Met dat soort complicerende factoren in een verhaal ga je een kind van 6 toch niet opzadelen, pappa?"
"Je hebt gelijk. Dat was héél dom van mij."
"Om niet te zeggen onpedagogisch. Doe maar wat anders. Over de wolf en de zeven geitjes of zo. Dat is tenminste goed te volgen..."
"Vooruit dan maar. 'Er was eens een lupus en die..."
Woensdag 26 Juni 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Laat ik ook eens iets linken. Ik wil namelijk een paar collega sites promoten die de moeite van een bezoek waard zijn, afhankelijk van uw smaak en interesse.
Allereerst is
Marion Kahane weer in de schijnwerpers getreden (die ik dus zojuist heb aangeschakeld) met een heel mooi ontworpen foto-site. Ga daar kijken als u van prachtig houdt.
Zwavelaars is de site van een duidelijke levensgenieter. Vandaag kwam ik na lange tijd (mea culpa) weer eens langs. Mij viel op dat er weinig reacties stonden. Dat is niet terecht. Bovendien vind ik het bewonderenswaardig dat iemand die weinig feedback krijgt toch al zeer lang stug doorgaat, z'n eigen ding doet. Ik wilde juist gaan klagen over mijn eigen bezoekersaantallen, maar dat doe ik dus nu maar even niet.
Xiffy weet altijd leuke dingetjes van het net te plukken voor de ICT-kwekkers onder ons. Via Xiffy ben ik al op menig leerzame link gestoten.
Liefhebber van goed geschreven verhalen? Dan moet u
Joost Nillissen gaan lezen! Mooie 'Joostories', waarvan er inmiddels ook een paar op
Zinderend staan.
Woensdag 26 Juni 2002 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Het echte vakantiegevoel wordt pas opgeroepen door het post-vakantiegevoel: ha, we zijn weer thuis!
Het 'pvg' brengt enerzijds een besef boven wat mij allemaal bespaard is gebleven gedurende die vakantieweken.
Ik heb bijvoorbeeld twee hele weken de namen Leefbaar Nederland, Lijst Fortuyn en Balkenende niet hoeven horen.
Ik ben veertien dagen lang niet door Erwin Krol voor het dilemma gesteld welke kleren ik nu weer moest aandoen.
Anderzijds brengt het 'pvg' waardering voor de goede dingen des levens in eigen huis en tuin (respectievelijk balkon): het water dat weer naar water smaakt, de zon die altijd weer achter de wolken schijnt, het bed dat mijn lichaamsvorm heeft onthouden, het doucheputje dat minder vies is omdat het onze eigen haren zijn die daar in liggen.
Het veilige gevoel dat op de Westelijke Maasoever vriendelijke Belgen wonen, die bier brouwen in plaats van bommen en in de dagelijkse omgang zelfs beleefder zijn dan ikzelf.
Ja, ik ben weer lekker thuis. Ik kan mijzelf weer zijn.
Maandag 24 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Vandaag een verhaaltje voor u over de Druzen, een tamelijk mysterieuze bevolkingsgroep in Israël. Lees hier verder...
Het zal waarschijnlijk het laatste -actuele- verslag zijn uit dit land, want morgennacht gaan we weer op weg naar ons eigen bed.
Eens kijken, wat had ik verder nog aan onbelangrijke mededelingen...
O ja, hier op straat maakt men zich vreselijk druk over berichten dat in Nederland bij Joden de keppeltjes van de kruin worden geslagen. Als het nog steeds over hetzelfde incident gaat dat ik een paar weken geleden al op onze Hollandse tv zag wordt de zaak hier vreselijk opgeblazen.
Of is dit gedrag intussen gewoonte geworden?
Zo ja: willen die vervelende vagina-Marokkaantjes daarmee ophouden, want ik moet hier steeds uitleggen dat het slechts over hun kleine irritante groepje gaat! We staan bijkans als antisemitisch te boek hier.
Nou, dat was het eigenlijk wel zo'n beetje...
Vandaag slenterde ik nog ietwat verveeld door de winkelstraat van Nahariya en zoals u intussen weet staat er bij elke middenstander tegenwoordig een beveiligbeambte met pistool voor de deur.
De man loopt een beetje te drentelen, controleert de binnenwandelende tassen en drentelt weer verder. Saai, saai, saai. Totdat het natuurlijk ineens een keertje bom-bingo is, realiseerde ik mij. Kortom, een beroep van extremen, zoals maar weinig mensen hebben.
Het wordt tijd dat ik weer terugga, want ik ga op de triviaalste dingen letten zoals u ziet.
Net als mijn schoonmoeder trouwens, dus wegwezen hier.
Ik hoop dat u zich een beetje vermaakt heeft.
Serie: Bij ons, bij de Jordaan
Maandag 24 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Israël is net als Nederland een multiculturele samenleving, al vanaf de oprichting van de staat. Een van de meest intrigerende culturen is die van de Druzen. Het zijn Arabieren, maar geen moslims. Druzen hebben een eigen, geheime religie.
In het Druzische dorp Yanokh (spreek uit: Janoech) woont onze vriend Hussein. Om de weg naar zijn huis te vragen hoef je alleen maar zijn naam te noemen. Iedereen kent iedereen.
Druzen, en Arabieren in het algemeen, maken veel werk van hun huizen wanneer ze daartoe de middelen hebben. De uitdrukking 'My home is my castle' is absoluut op hen van toepassing.
Lees verder...
Zondag 23 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Het totaal aantal burgerslachtoffers dat de afgelopen week bij Palestijnse aanslagen in Israël viel is achtendertig.
Ik zit in het noorden van het land en het bizarre is dat je daar absoluut niets merkt van de rampen die zich in het zuiden voltrekken.
Vandaag komen er echter signalen dat dit kan veranderen. Er worden reservisten opgeroepen om ook het noorden beter te kunnen beschermen. De Hezbollah, die actief is in Libanon, heeft namelijk vandaag beschietingen uitgevoerd op het noorden van Israël. Vermoedelijk is dit ook de afgelopen dagen al het geval geweest, want af en toe hoorde ik in de verte het dreunen van kanonnen. Dat kan overigens ook het Israëlische leger zijn geweest.
Wees gerust, daar liggen wij allemaal niet wakker van. Het dagelijks leven gaat gewoon door.
Ik bezocht de voorbije week een feestelijke maar plechtige bijeenkomst waar de diploma's aan studenten werden uitgereikt. Op het podium een gemoedelijk orkestje, vele veel te lange toespraken en tussen het publiek mannen met pistolen op hun rug achter de broekband. Gewoontegetrouw en achteloos gedragen. U ziet: men heeft zich hier al lang aangepast.
De afgelopen dagen heb ik een poging gedaan de situatie in dit land te begrijpen. Tijdens de vele gesprekken met bewoners van dit land wordt het namelijk steeds moeilijker om met een enigszins open blik de hele problematiek te blijven bezien.
Achtendertig doden in één week: dat zijn nog meer slachtoffers dan bij een vreselijke Nederlandse nationale ramp als Enschedé, om het perspectief maar eens om te zetten naar onze eigen leefwereld.
Het zijn twee tamelijk lange stukken geworden. Misschien interesseert het u ze te lezen. In dat geval kunt u ze beter uitprinten. Misschien handig als bijlage bij journaalbeelden.
Een poging tot begrijpen (deel 1)
Een poging tot begrijpen (deel 2)
Reageren, meedenken en discussiëren kunt u desgewenst hieronder.
Nu maar eens zien wie de echte power-lezers van Verbal Jam zijn... (smiley).
Serie: Bij ons bij de Jordaan
Zaterdag 22 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
22-06-2002
Deel 2 (lees deel 1 hier)
In oorlogen vloeit het meeste bloed onder burgers. In het Israëlisch-Palestijns conflict is het niet anders. De propaganda-machines van beide partijen draaien op volle toeren om dit te verdoezelen, te relativeren of daarentegen juist uit te buiten.
In de harde werkelijkheid spelen aantallen burgerslachtoffers tragisch genoeg nauwelijks een rol. Het werkelijke vraagstuk zit dieper.
De juiste maatstaven
Het heeft geen zin aantallen slachtoffers bij de partijen tegen elkaar af te zetten. Cijfers worden dikwijls gemanipuleerd en elke dode is er sowieso één teveel.
Het is noodzakelijk dat men in de kritiek op beide partijen ethische, juridische en morele waarden als standaard neemt. Aan de hand daarvan zijn hun gedragingen het beste te beoordelen en zonodig te veroordelen.
Nederzettingen
Neem de kwestie van de nederzettingen die door Israël in bezet gebied zijn gesticht en alsmaar worden uitgebreid. In internationaal juridisch opzicht is dit onwettig. Israël schendt hiermee internationale conventies. Ook op de Golan-hoogte (vroeger onderdeel van Syrië) worden huizen en grond aan Israëlis verkocht. Eveneens niet toegestaan. Op het punt van de nederzettingen staan de Palestijnen dus volledig in hun recht.
Het bijzondere aan deze hele affaire is, dat de meerderheid van de Israëlische bevolking zélf vindt dat de nederzettingen moeten worden ontruimd. De 'settlements' vormen een van de belangrijkste obstakels op de weg naar vrede.
Lees verder...
Serie: Bij ons bij de Jordaan
Vrijdag 21 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
21-06-2002
Wanneer ik in Israël ben ontkom ik er niet aan: ik wil het begrijpen. Het conflict, de emoties, de redenen waarom het niet tot vrede komt.
Ik doe een poging, daarbij geholpen door het luisteren naar meningen van mensen die hier permanent wonen. Vervolgens denk ik er het mijne van...
Het primaire instinct
Om mij te kunnen voorstellen hoe het is om hier te wonen, of beter: hoe het is om je land nu juist op deze plaats te hebben, bedacht ik het volgende.
Nederland is net als Israël een klein land. Stel dat de landen in Europa die ons omringen ons vijandig gezind zouden zijn, sterker nog: dat zij zouden vinden dat wij er überhaupt niet zouden moeten zijn?
Daar zouden wij knap zenuwachtig van worden. Vooral als bovendien een belangrijk deel van onze bevolking ons landje als de enige veilige plek ter wereld beschouwt.
Voor de specifieke situatie van Israël moet ik daar het trauma van de holocaust bij optellen. Zeer velen in dit land hebben broers, zusters, vaders, moeders, opa's en oma's die werden vermoord in de concentratiekampen. En de jeugd is tot in elke vezel van het lichaam doordrongen van dit immense leed. Dit mag niet opnieuw plaatsvinden: dit keer zullen wij overleven, tot elke prijs.
Dat is het primaire instinct van Israël: overleven tot elke prijs, met alle middelen.
Lees verder...
Donderdag 20 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Gisteravond opnieuw een aanslag, weer in Jeruzalem. Zeven doden dit keer. Troepen van het IDF (Israeli Defense Force) zijn weer Palestijnse steden binnengetrokken.
Inmiddels is er ook een groep van Palestijnse intellectuelen die kenbaar heeft gemaakt dat de zelfmoordaanslagen de Palestijnse zaak geen goed doen. Dat is een goed teken, hoewel je natuurlijk geen intellectueel hoeft te zijn om dat door te hebben.
Aan de andere kant zijn de invallen van het Israelische Leger in Palestijnese steden waarschijnlijk ook niet erg productief. Wanneer ik een Palestijnse activist was zou ik wel maken dat ik de stad uit was op het moment dat er weer een bomaanslag had plaatsgevonden.
Dinsdag 18 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Deze morgen weer een bloedige bomaanslag op een bus in Jeruzalem. Negentien doden, waaronder zes schoolkinderen. Men telde de lege plaatsen in de klassen, om te zien wie er niet op school verscheen.
De Palestijnse Autoriteit veroordeelt routinematig de aanslag en een Hamas-leider zegt dat ze ermee doorgaan tot ze hun land terug hebben. Hij voert ter verdediging ook het aantal Palestijnse kinderen en burgers aan dat tot dusver is omgekomen. De logica daarvan ontgaat mij.
Ik erken het recht op een eigen Palestijnse staat. Ik vind eveneens dat de nederzettingen weg moeten. De meeste Israëlische burgers zijn dezelfde mening toegedaan. Nog wel. Er komt een moment waarop zelfs de meest vredelievende inwoners van dit land geen interesse meer hebben voor het lot van de Palestijnen. Dat is het effect van bomaanslagen op onschuldigen.
Bomaanslagen zijn het meest laffe en misdadige strijdmiddel dat je kunt gebruiken. Welk conflict je ook hebt, je laat de burgers erbuiten. In de eerste plaats de kinderen.
Geen mens, en dus ook geen Palestijn, zal ooit intelligent genoeg zijn om mij te kunnen uitleggen welke strategische waarde dit heeft. Wanneer ze denken de Israëlische burger daarmee murw te maken kan ik ze alvast vertellen dat het contraproductief werkt. Zelfs linkse Israëlis zie ik hierdoor rechtser worden en degenen die al rechts waren voelen zich gelegitimeerd om steeds minder consideratie voor de Palestijnen op te brengen. Met als gevolg dat men met een schoon geweten steeds harder terugslaat.
Doordat het conflict tegenwoordig voornamelijk wordt bepaald door de extremisten van beide zijden, kunnen de Palestijnen een eigen staat voorlopig wel vergeten.
Ik heb te doen met de gewone burger. In beide landen. Want die wil gewoon rust, werken en z'n kostje verdienen. Gisteren hoorde ik dat in de Gaza-strip grote armoede heerst en honger wordt geleden.
De economie van Israël holt achteruit, de werkloosheid neemt sterk toe en schoolverlaters en afgestudeerden schrijven zich bij gebrek aan beter maar in voor de volgende opleiding. Je moet toch wàt doen.
Heeft u in dit stukje al iemand langs zien komen die van deze ellende beter werd? En waar hebben we het hier eigenlijk over: een grote bak zand en rotsen met wat 'heilige plaatsen' waar ooit een profeet heeft staan pissen. Grow up and get real.
Ik kan de verleiding niet weerstaan een demagogisch adviesje aan mevrouw Duisenberg in Amsterdam te richten: Tijd om de vlag eens te wassen. Er zit weer bloed aan.
Tot slot een teken van hoop. Ik draag een zilveren ketting om mijn nek, met daaraan enkele hangertjes. Gisteren waren twee van die hangertjes tijdens mijn slaap onwrikbaar in de knoop geraakt. Ik deed de ketting af en probeerde vergeefs de zaak te ontwarren. Alles zat muurvast. Ik liet het erbij.
Vanmorgen ontdekte ik dat de hangertjes, die gisteren nog met geen mogelijkheid uit de knoop te peuteren waren, vanzelf weer waren losgeraakt.
De mechanismen van chaos en toeval blijken ook weer orde te kunnen scheppen...
Maandag 17 Juni 2002 in categorie Op reis, Israël en het Midden-Oosten
Gisteravond reed ik bijna de auto van mijn schoonmoeder in de prak. Althans, dat vond zij.
Ik wilde een rotonde oprijden toen er van links iemand kwam met dezelfde intentie, maar dan met hoge snelheid. Ik remde daarom iets harder dan normaal. De hoogbejaarde Citroën BX stond direct stil, zonder enig bandengekrijs. Dat lukt namelijk niet zo makkelijk bij hooguit 30 kilometer per uur. Niets aan de hand dus.
Toch kreeg ik later te horen dat 'ik reed als een maniak'. Ik moest lachen, maar dat kun je bij mijn schoonmoeder beter achterwege laten. Haar auto is haar trots. Elke keer dat ik hier ben moet ik wel een keer met het ding langs de garage, van het aantal vervangen onderdelen had ze inmiddels een nieuwe kunnen kopen, maar volgens haar is het een geweldige auto.
De Citroën heeft inmiddels meer dan 250.000 kilometer op de teller. De achteruitkijkspiegels gebruik je voornamelijk om te zien of je geen onderdelen verliest. De automatische versnelling dementeert en vergeet vooral op steile wegen tijdig te schakelen. De ruitensproeier sproeit de ruiten van alle weggebruikers, behalve de eigen.
Maar dat mag ik allemaal niet zeggen. Dan wordt mijn schoonmoeder kwaad. Waarschijnlijk verdacht zij mij er gisteravond dan ook van dat ik haar prachtige wagen, dit wonder van moderne techniek, op een natuurlijke manier uit zijn lijden wilde verlossen.
Niks daarvan. Ik kijk wel beter uit. Vergeldingsacties zijn mij te populair in deze contreien...
Maandag 17 Juni 2002 in categorie Op reis, Israël en het Midden-Oosten
Ik zat vandaag nog wat na te mijmeren over gisteren. Toen was ik in een dorp dat wordt bevolkt door Druzen, Arabieren, Christenen en Joden.
De Druzen zijn een volk apart, een volk met zijn eigen cultuur, geheimen en onafhankelijkheid. Ze schikken zich loyaal naar het land waar zij wonen, verdedigen het zonodig. Er zijn veel Druzen te vinden in het leger en in beveiligings-diensten. Zeer betrouwbaar.
In Syrië leven eveneens Druzen. De Syrische Druzen voegen zich weer naar het Syrische bewind. Dat is hun vorm van onafhankelijkheid, aanpassen en opgaan in de omgeving, maar ondertussen blijven zij zichzelf. Boeiend door hun geheimzinnigheid.
Naast een parkeerplaats zat een oude man in Druzische kledij. Ik zoomde mijn camera in en nam van afstand een foto. Ik wilde die kop ook nog wel een keer vol in beeld, dus toen ik even later langs hem liep, vroeg ik of ik een foto van hem mocht maken. Hij gebaarde dat hij dit niet wilde.
Ik stak mijn duim op en zei in het Nederlands:
"Ok, geen punt. Je staat er toch al op."
Hij zwaaide mij vriendelijk gedag.
Verneukt door de moderne techniek.
Zondag 16 Juni 2002 in categorie Op reis
Een enkele lezer vraagt zich bezorgd af of ik in dit warme land niks beters heb te doen dan schrijfsels produceren. Jazeker, ik heb het verder erg druk, en wel hiermee:
zijnde in het privézwembad van kibboetz Yagur:
En dit kan af en toe ook knap vermoeiend zijn:
Kortom, zeer inspannende, maar ook inspirerende bezigheden. Gerustgesteld?
U ziet dat ik me weer behoorlijk heb uitgesloofd voor u.
Zaterdag 15 Juni 2002 in categorie Op reis
Vandaag voor u het uitgebreide verslag van de Joodse bruiloft en wat daar allemaal nog bij komt kijken. Dat is natuurlijk weer een nieuwe aflevering uit de serie 'Bij ons, bij de Jordaan'.Tevens heb ik gisteravond met gevaar voor eigen leven op een terras gezeten. En ik vroeg mij af: krijgen de serveersters hier in Israël gevarentoeslag?
Vrijdag 14 Juni 2002 in categorie Op reis, Israël en het Midden-Oosten
juni 2002
Ze zijn nu even weg, dus ik kan het er nu wel even over hebben. Maar hoe formuleer ik dat nu eens diplomatiek? Een heikel onderwerp moet je een beetje omzichtig inleiden...
Laat ik het zo zeggen: bij mij thuis in Amsterdam, op het plein, is een dierenwinkel. Daar zit zo'n suffe papegaai een beetje lamlendig op z'n stok te schommelen. Maar zet hem buiten in de zon en hij komt tot leven. Het beest lult je de oren van het hoofd en imiteert perfect het complete Nokia-ringtone repertoire.
Vrouwen van Israël: u bent niet ver meer van dit stadium verwijderd! Zie dit als een welgemeende waarschuwing.
Uit onderzoek schijnt gebleken te zijn dat vrouwen gemiddeld pakweg zeventig procent meer praten dan mannen. Afgemeten aan mijn eigen praatpercentage kun je dit getal voor Israëlische vrouwen gevoeglijk verdubbelen. Toegegeven, ikzelf kan ook best af en toe eens op mijn klepstoel zitten, maar in standaard 'operating-modus' ben ik vrij stilletjes.
Vrouwen in het algeméén communiceren dus al behoorlijk intensief. Zoals ik al eerder ergens schreef: ze vertellen je 'hun dag' en ze kondigen altijd aan wat ze gaan doen. Dat laatste is handig, zult u zeggen, dan kom je niet voor verrassingen te staan. Maar mag het iets minder gedetailleerd? Ik hoef namelijk alleen de grote lijnen te weten, niet elke handeling. Als ik maar weet waar ze ergens uithangen.
Dus niet: ik ga even een paar andere schoenen aantrekken, ik ga even naar de wc, ik denk dat ik even mijn handen ga wassen, ik ga even douchen, ik neem even wat te drinken, ik ga even mijn benen ontharen. Altijd 'even'.
Als man ga je dan afstompen, wordt je Oost-Indisch doof. Dat is linke soep, je moet namelijk scherp blijven. Anders mis je misschien op een kwade dag dat ze net zo terloops opmerkt: ik duik even met de buurman de koffer in.
Het is dus altijd opletten geblazen. Geloof me: dat vréét energie!
Vrouwen in Israël zijn dus zoals gezegd nog dubbel zo erg. Dat kan ik goed waarnemen omdat ik, op een handvol overlevingszinnen na, de taal niet spreek. Dan lijkt het dameskletsen oneerbiedig gezegd een voortdurende ethervervuiling. Ik kan een uur gezellig bij de familie zitten en het klatert maar door. Als onophoudelijke stromen morse-seinen op de korte golf.
Na dat uur zeggen de aanwezige mannen tegen mij: "Heb je het een beetje kunnen volgen? Nee? Maak je geen zorgen, je hebt niets gemist."
De telefoon, inclusief de mobiele, is een zegen voor de Israëlische vrouw. Daarmee verliezen zij elkaar geen moment 'uit het oor'.
Wie lid is van een beleggingsclubje zou ik adviseren: investeer in Israëlische telecomproviders!
Ik vond het altijd nogal sneu dat men in dit land zes dagen per week moet werken. Maar nu zie ik de logica: om de telefoonrekening te kunnen betalen.
Over de méést verfoeilijke gewoonte heb ik het nog niet gehad. Deze staat bij mij absoluut vastgeroest op nummer één in de lijst bloeddrukbedreigende ergernissen.
U moet weten: de bouw van Israëlische huizen is in het algemeen tamelijk 'open'. Er zijn dikwijls open keukens, de schuifdeuren naar balkon of tuin staan open, de deuren tussen veelgebruikte vertrekken staan open, tenzij de airconditioning anders vereist. Op zichzelf is dat allemaal best lekker licht en luchtig.
Maar Gods schepping zou Gods schepping niet zijn wanneer elk gemak niet ook een aspect van smartelijk lijden in zich droeg. De 'natuurlijke' communicatiebarrières binnen de woning zijn namelijk weg. Dit heeft tot gevolg dat men vanuit alle hoeken van het huis dingen toegeroepen krijgt.
Nee hoor, niet even de moeite nemen naar je toe te gaan om iets te vragen. Kóm zeg: gewoon op afstand iets blêren! Ook al staat de één in de keuken en zit de ander op het balkon! Staat de derde op het dakterras en ligt de vierde in de garage onder de auto te sleutelen!
En %@*!@ nog aan toe: je verstáát het nóóit, never, af pa'am lo! Per definitie hoor je niet wat ze zeggen! Altijd is het nét te zacht wat ze roepen.
En ik, welopgevoede lulhannes die ik ben, krijg dan ook nog de neiging er naar toe te lopen!
Niks daarvan! Negeren! Want zelfs op de plee zit je niet veilig! Onderdrukken die reflex om haastig je togus af te vegen! Vingers in je oren en dóórschijten!
U begrijpt, de allereerste zin die ik in dit land leerde is:
"Ani lo mevin, ani lo medaber Ivrit!" (ikke niet begrijp, ik spreek geen Hebreeuws). Louter zelfbehoud.
Vrijdag 14 Juni 2002 in categorie Gozertje
14 juni 2002
Vandaag trouwt Amit met Tal. Dat hadden we eigenlijk niet verwacht van hem. Nooit zien we hem met een vriendin, het volgende moment deelt hij doodleuk mee dat hij gaat trouwen. Amit is het van het rustige, laconieke type dat maling heeft aan allerlei conventies en gedoe. En zeker wanneer het gaat om Joodse conventies en gedoe. Daarom zijn er maar vierhonderd mensen op zijn bruiloft, een reportageploeg van de BBC en een Brits parlementslid. En wij natuurlijk.
De bruiloft wordt op een speciale plek in de kibboetz gevierd. Tientallen ronde tafeltjes in de schaduw onder de bomen, iedereen praat met iedereen, iedereen danst met iedereen. Want bijna iedereen kent iedereen. Wanneer Joden elkaar onverhoopt niet kennen, gaan ze net zo lang bij elkaar informeren naar familieleden en kennissen, tot ze beet hebben. Want verdomd als het niet waar is: ten lange leste komt er altijd wel iemand bovendrijven die ze allebei kennen.
Ik ben verbijsterd over het aantal van vierhonderd mensen. Misschien ben ik van nature een beetje teveel 'op mezelf', maar al zou ik nog zo groots en meeslepend leven, ik zou er van z'n levensdagen geen vierhonderd bij elkaar krijgen die ik allemaal persoonlijk ken. U wel? Misschien als je de trouwpartij combineert met een reünie van alle onderwijsinstellingen die je ooit hebt bezocht, aangevuld met nog wat ex-collega's. Dan lukt het misschien net...
Een bruiloft in Israël verloopt aan de buitenkant tegenwoordig niet ongedwongen. Het feest is letterlijk omgeven met wantrouwig kijkende bewaking en ook tussen de gasten lopen lieden met een decent verborgen revolver tussen de broekriem.
Maar alles verloopt vlekkeloos. In Israël kun je voor een trouwpartij niet om de rabbi heen. Dat is de reden dat vele Israëlis voor het ja-woord de wijk nemen naar Cyprus. Maar Amit wilde het kennelijk lekker knus in de kibboetz, dus dan maar die rabbi erbij.
Zonder al teveel plichtplegingen worden de nodige formuleringen en bezweringen opgedreund, waar ik toch niets van versta, maar er zit tenminste schot in op die manier. Op gezette momenten roept de menigte 'amen' (ah, dat ken ik!), ik zie Amit een kaartje met een tekst kussen, de moeder van de bruid krijgt een glas wijn aangereikt, wil daarvan een slok nemen, hetgeen de rabbi nog net kan voorkomen: het is de bedoeling dat het glas aan haar dochter wordt doorgegeven. De sluier wordt opgetild en de bruid neemt een slok terwijl moeder ietwat jaloers toekijkt.
De ringen worden trots getoond en trefzeker plaatst Amit de ring aan de wijsvinger van zijn bruid. Er wordt ook nog een groot papier met een tekst geëtaleerd, de rabbi ratelt onderwijl onverdroten voort en tenslotte trapt Amit krachtdadig een glas kapot. Dit moet symbolisch gesproken het laatste zijn dat breekt binnen dit huwelijk.
Mijn vriendin is zo vriendelijk mij mee te delen dat ze nu getrouwd zijn.
Dit is natuurlijk de beschrijving van de 'goj' die er allemaal niet veel van verstaat. Maar dat is niet erg, veel belangrijker is de sfeer van saamhorigheid en mooie rituelen die wel degelijk overkomt. Daar is geen kennis van de taal voor nodig. Het is een gevoel van vriendschap, liefde en hartelijkheid dat tussen iedereen bestaat. En ik hoor daarbij, niemand die daar enige twijfel over laat bestaan.
Tijdens de informele gesprekken komt onontkoombaar menigmaal de oorlogssituatie ter sprake. Ik spreek Raanan. Hij heeft zijn kwekerij vlak achter de geluidswal die de snelweg scheidt van de kibboetz. Op 10 april werd op deze snelweg een bus opgeblazen (zie: 'Aanslag'). Hij vertelt over de onwerkelijke, absolute stilte die er na de explosie intrad. Alle auto's die in een lange file tot stilstand waren gekomen, een onbeweeglijke verbijstering, ongeloof. Het enige dat tot hem doordrong was de doordringende brandlucht, die hij omschreef als 'de lucht van een barbecue...'
De BBC-ploeg ruikt tijdens ons gesprek wat anders: sensatie. Wanneer ik even naarbeneden kijk zie ik plotseling een hengelmicrofoon tussen onze knieën hangen.
Later spreek ik jongeren die her en der, al of niet op herhaling, hun dienstplicht vervullen. Verhalen over hun angsten, hun belevenissen, de voortdurend aanwezige dreiging die het op hun leven heeft gemunt.
De vijfentwintigjarige Chai was twee weken op herhaling in de Gaza-strip. Die twee weken bracht hij voornamelijk door op een wachttoren. Maar veelzeggend was zijn opmerking dat er altijd een collega meeging wanneer hij ging douchen. Om op de uitkijk te staan.
Ik probeer zo objectief mogelijk tegen alles aan te kijken. Maar objectief zijn doe je met je verstand. Ik begrijp de emoties van mensen die klappen krijgen en hard willen terugslaan. Die emoties zullen er aan beide zijden zijn, want dat is oorlog.
Ik besef dat het goed is om nauwkeurig te luisteren, mij in te leven. Het is zo gemakkelijk meteen een politiek hygiënisch oordeel te hebben. En die pretentie had ik hier tijdens vorige bezoeken al afgeleerd. In West-Europa wordt ten aanzien van Israël gemakkelijk het woord 'oorlogsmisdaden' in de mond genomen. Het zijn inderdaad vast geen lekkere jongens, maar misschien is het hier wel 'gewoon' ouderwets óórlog en geen videogame met zware Amerikaanse luchtdrukbommen, waarbij in onze journaals nooit slachtoffers vallen. En burgers in café's en bussen opblazen is naar mijn maatstaven ook een regelrechte oorlogsmisdaad. Dus waar hebben we het over... Elke onschuldige dode is een misdaad tegen de menselijkheid.
In Amsterdam hing mevrouw Duisenberg in haar politieke onnozelheid een Palestijnse vlag buiten. Dat heet dan solidariteit. Zou het kunnen zijn dat in een oorlog een begrip als 'solidariteit' vervangen moet worden door 'partij kiezen'?
Het zou beter zijn wanneer beide vechtersbazen eindelijk eens een witte vlag aan het balkonhek knoopten.
Het zal geen liefde worden tussen Palestina en Israël, laat staan een huwelijk. Maar is een vreedzaam samenlevingscontract nu echt teveel gevraagd?
U ziet: het was een buitengewoon geslaagde, gezellige en leerzame Joodse bruiloft...
Donderdag 13 Juni 2002 in categorie Op reis
Een kaartje uit het heilige, zo u wilt 'ontheiligde' land. Uiteraard ondergebracht in de serie 'Bij ons, bij de Jordaan'.
Over het weer zal ik het niet hebben, want dan wordt u maar depressief van jaloezie...
Woensdag 12 Juni 2002 in categorie Israël en het Midden-Oosten
12 juni 2002
Ja, ik weet dat 'El-Allah' al een tamelijk belegen leukigheid van mij is (zie 'genummerde gedachten') maar helaas actueler dan ooit.
Ik vertrek met El-Al van Schiphol en merk dat de veiligheidsprocedures onder invloed van Allah's fanatiekste volgelingen tot het maximum zijn opgeschroefd. Om bij kwaadwillende lieden geen misverstanden op te roepen, maakt men direct op de luchthaven al duidelijk:
' Prima als u naar de hemel wilt, maar dan niet met El-Al! '
En zo houdt Allah ondertussen El-Al toch in zijn greep. Vandaar.
De procedure op Schiphol begint met vragen stellen. In een door stoere marechaussees bewaakt afgezonderd gebied word ik naar een schattig klein lessenaartje geroepen. Een bijpassende Israëlische jonge dame wil weten wat ik in Israël kom doen. Begrijpelijke vraag, want wie wil daar nu heen in deze tijden? Dat zou ik zelf ook al bij voorbaat verdacht vinden.
Wie heeft mijn koffer gepakt? Zijn er mensen geweest die mij gevraagd hebben iets voor ze mee te nemen?
En zo gaat dat nog een tijdje door. Allemaal vragen waarbij je kunt liegen dat het van rechts naar links gedrukt staat. Vermoedelijk luisteren ze niet eens naar de antwoorden, maar kijken ze vooral of je net zo onstuimig gaat zweten als Arafat altijd doet.
Dan mag ik een half uur in de rij voor een gigantisch scan-apparaat. Ik voel opstandigheid wanneer mensen uit de businessclass officieel mogen voordringen. Laat maar. Wachten is de ziel in lijdzaamheid bezitten.
Maar eindelijk zijn mijn koffers dan aan de beurt om in de grote buik van de scanner te worden beloerd. Wel beschouwd is bagage toch ergens een afspiegeling van je persoonlijkheid, kijken ze in feite dwars door je heen. Het mankeert er nog maar aan dat die slungel achter het computerscherm mij toeroept: "Hé vriend, je bent je condooms vergeten!" Ja, ja, veiligheid voor alles bij die lieden, tot aan beroepsdeformatie toe.
Na de doorstraling in de scanner is het leed voor de koffers nog niet geleden. Er zijn fabrikanten die er olifanten overheen laten lopen, maar dat is slechts klein ongemak vergeleken bij de martelingen waaraan ze hier worden onderworpen. Ze worden intensief van binnen en van buiten besnuffeld. Letterlijk. Aan een stokje dat doet denken aan een moderne uitvoering van een 'jat' (het handje op een stokje waarmee de Thora wordt gelezen) zit een klein lapje. Dit wordt langs alle oppervlakken van de koffer gewreven. Daarna wordt het lapje in een speciaal apparaat gedaan dat blijkbaar semtex-onraad kan ruiken.
Ik verwacht elk moment dat ze mij ook tot in het kruis toe gaan besnuffelen, maar dit blijft mij bespaard. Ik zag in gedachten de veiligheidsjongen die 'jat' al in mijn anus duwen, op zoek naar een semtex-knakworst. Niet denkbeeldig toch, zo'n pittige naknikia (hebreeuws voor knakworst)? Als ik een opblaasbare Palestijnse homo was, wist ik het wel...
Dan inchecken. Met een gevoel van bevrijding lever ik daar de koffers in. Door dat gescan en gesnuffel ben ik er inmiddels vast van overtuigd dat er aan mijn eigen koffers toch een luchtje zit.
Haast huppelend ga ik vervolgens naar de rij voor de paspoortcontrole. Een marechausse loopt langs en vraagt een man met een Taliban-uiterlijk naar zijn papieren. Hij overhandigt ze zo onderdanig mogelijk. Soms vraag ik me dan af wie er op de lange duur meer te lijden hebben van 11 september...
Na de paspoort-queue opnieuw een scanner, dit keer voor mijn handbagage en de sleutelbos, schroevendraaier, autokrik en messenset die ik volgens Schiphol in mijn zakken heb.
Ook bij aankomst in Tel-Aviv zullen alle koffers en rugzakken nog een keer door de scanner gaan. Ze geven inmiddels licht. Op dit moment van schrijven zit ik mezelf te verbeelden dat ook het beeldscherm van mijn laptop helderder straalt dan gewoonlijk.
Het El-Al vliegtuig vertrekt vlot van Schiphol. Snel weg-taxiën naar de startbaan en hup, meteen vol gas de lucht in. Nergens even stoppen en wachten. Die lui in de verkeerstoren zullen ook hebben gedacht: gauw weg met die handel! Voordat er weer een motor afdondert ofzo...
Onderweg in het vliegtuig krijg ik een koshere maaltijd. Niets bijzonders. Ik leg een servetje op mijn schoot en pak het bestek. Ah, dat valt mee! Geen lullig plastic zoals bij Transavia, maar een echt metalen bestek met de ingegraveerde tekst 'El-Al'. Een metalen lepel, een metalen vork en een metalen mes. Dat noem ik nog een service!
Als piloot wil je tenslotte het liefst een origineel gesteriliseerd mes met El-Al logo op de keel, nietwaar?
Dinsdag 11 Juni 2002 in categorie Op reis
...in de warzone. Oftewel: een paar weekjes Israël. U zult het dus moeten doen met minder updates gedurende die tijd, al zal ik natuurlijk geen gelegenheid onbenut laten om even in te prikken op internet. Dus denk erom: ik houd jullie in de gaten...
Ga daar ook een nuttige cursus 'over water lopen' doen.
Maandag 10 Juni 2002 in categorie Incrowd: over webloggen
Aangezien ik over enige dagen naar een niet geheel risicoloos buitenland vertrek, leek het mij goed 'De Envelop' voor alle zekerheid vast door te spelen aan een zeer gewaardeerde collega, bij wie hij in goede handen is.
Hoewel er vele zeer gewaardeerde collega's zijn, kies ik er nu een die ik nog nooit heb opgezadeld met een estafette-achtige opdracht. De anderen worden dit keer dus ontzien, niet gepasseerd. Dit voor alle duidelijkheid.
De gelukkige is: Joeri Cornille van Uren.Dagen.Nachten.
Zijn opdracht luidt: "Een achtbaan in de achtertuin".
Mijn eigen opdracht is nog lang niet af, maar aangezien het een mini-magnum-opusje betreft in de vorm van een vervolgverhaal, wil ik de anderen niet te lang laten wachten.
Intussen kunt u 'the making of' van Het Verborgen Geluk hier en hier blijven volgen.
onze plicht weer gedaan
Maandag 10 Juni 2002 in categorie Geldkwesties
Ik woon in een wijk waar nooit, maar dan ook echt nooit, straatmuzikanten langs de deuren gaan. Vroeger was dat wel anders, maar dat was ook een andere buurt. Daar stond een orgeldraaier of een accordeonist overal een tijdje onder het raam te spelen.
Mijn moeder nam dan een papiertje, vouwde daar een paar munten in. Ze was bang dat de muzikant de munten in z'n oog kreeg.
Ik mocht dat pakketje naar beneden gooien, terwijl zij de kleuter die ik was bij de broekband vasthield, opdat ik niet van driehoog uit het raam zou donderen. De bijdrage werd vaardig en elegant in de pet van de muzikant opgevangen.
Vandaag had ik net weer een stukje aan het vervolgverhaal gebreid en online gezet toen er muziek van beneden klonk. Vier mannen met het uiterlijk van Joegoslavische zigeuners speelden op trompet en accordeon hun deuntje aan de voet van de torenflat waar ik woon. Wie het vervolgverhaal volgt, weet dat het in Joegoslavië speelt. Ik kreeg een vreemd gevoel bij deze samenloop van omstandigheden.
Eén van de muzikanten hield zijn hoed op, ik beduidde hem te wachten, zocht een papiertje en verpakte er enkele euromunten in.
Je krijgt trouwens een stuk gieriger dunk van jezelf met die meerwaardiger munten: het lijkt zo maar weinig.
Ik wierp het pakketje van zes hoog naar beneden. Net als vroeger, maar nu zonder hand aan de broekband.
Geeft toch het idee iets opgeschoten te zijn in dit leven.
Zondag 09 Juni 2002 in categorie Lijf en ledematen
Lezer HH vermaant de roker in een reactie op het vorige stukje. Hij of zij krijgt van mij helemaal gelijk, daarom citeer ik deze bijdrage alhier:
Geen goed bedoelde vermaning is deugdelijk voor mensen die
als enige gedragsalternatieven ontkenning en hun kop in de as
te steken hebben. Wee hen!!!
Vooral door die laatste zin ga ik mij knap beklagenswaardig voelen. Ik denk echter niet dat ik mijn kop in de as steek. Ik ben al vanaf mijn 25ste min of meer grijs, dus dat is nergens voor nodig.
Maar nu even serieus. Ik denk dat de aanpak van dreigende waarschuwingen tegen het roken niet werkt. Sterker nog: ik heb u op 1 juni reeds het effect voorspeld dat nu in de media wordt gemeld: jongeren vinden het juist stoer!
Leest u maar even terug...
Lees verder...
Zondag 09 Juni 2002 in categorie Lijf en ledematen
Gisteravond mocht ik mijn eerste pakje shag met waarschuwing in ontvangst nemen. Bij het Shell tankstation.
Mijn sigarenboer verkoopt nog steeds pakjes zonder waarschuwing, maar Shell moet zich weer uitsloven.
Maar goed, eerste waarschuwing dus:
"Bescherm kinderen: laat hen niet uw rook inademen"
Ok, zal ik doen. Op voorwaarde dat ze zelf ook die peuk uitmaken!
Voor de volledigheid ook nog even de andere mij toegevoegde vermaningen:
"Roken werkt zeer verslavend; begin er niet mee"
Ok, zal ik ook doen. Doorgaan mag dus wel?
"Roken brengt u en anderen rondom u ernstig schade toe"
De belastingdienst uitgezonderd waarschijnlijk.
ik doe aan 'ontkenningsgedrag', zoals u ziet...
Zondag 02 Juni 2002 in categorie Kunst en Cultuur, Media
De afgelopen week kwam ik zappend even langs Jan-Douwe Kroeske en daar zat ondermeer Adam Curry. Gauw doorlopen dus. Ik heb niets tegen Curry persoonlijk, maar wel tegen zijn ongebreideld media-exhibitionisme.
Vanmorgen luisterde ik naar het onvolprezen geschiedenis-programma OVT, waarin een interview met de in 1995 overleden grafisch vormgever Helmut Salden. Deze man overleefde tijdens de Tweede Wereldoorlog zeventien detenties in gevangenissen, straf- en concentratiekampen. Na de oorlog werd hij bekend als boekomslag- en letter-ontwerper. Wie bijvoorbeeld delen uit de Russische Bibliotheek van Van Oorschot bezit, heeft ook Salden in de kast staan.
Lees verder...
Zaterdag 01 Juni 2002 in categorie Lijf en ledematen
Via Badlog kwamen wij op een site waar je zelf stickers kunt maken en afdrukken die op het dodelijke pakje sigaretten kunnen worden geplakt.
Waarom zo moeilijk? Twee stipjes tippex zijn voldoende om de ergste dreiging weg te nemen. Zie hier:
Dat wordt dus in het vervolg alleen maar rauwkost eten. Hoewel, wij houden wel van een beetje risicoken...
Wij vrezen trouwens dat deze hele actie een averechts effect zal hebben. De jonge generatie is namelijk nogal van het type
thrill-seeker. We schreven er al eerder over in een ander verband.
Seen it, been there, done it. Zoiets was het geloof ik. Zij houden wel van een beetje risico.
Wij voorspellen daarom een nieuwe hype:
risiroken.
Is rookworst nu trouwens ook taboe?
