Mark Rutte als risicofactor

Ik weet niet wat bij mij momenteel overheerst: de vreugde dat Balkenende weg is of het verdriet dat Mark Rutte aantreedt (naar het zich laat aanzien).

Afgezien van zijn beleid,vond ik aan Balkenende het meest irritant dat ik nooit kon onthouden of Jan Peter nu mét of zónder streepje ertussen moest.
Zonder dus.
Het is een last van mijn schouders dat ik dat nu mag vergeten.

Toch heb ik het gevoel dat we nog heimwee naar Jan Peter zullen hebben. We krijgen niet snel wéér zo'n lulletje rozenwater als premier. Hij was een onuitputtelijke bron van inspiratie voor de afdeling komische typetjes in medialand. De Harry Pispotter van het vaderlandse columnistengilde.

Nieuwe aanpak: onzichtbare straatcoaches

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Amsterdam Slotervaart - De straatcoaches in Slotervaart. Ik hoor er eigenlijk weinig meer over. En ik zie ze nog minder.
Vroeger stonden er altijd wel twee in hun stoere pakjes op het Sierplein.
Nu niet meer.
Het heeft vast te maken met het feit dat een jaar geleden de oorspronkelijke straatcoaches van het bedrijf To Serve and Protect werden vervangen door de veel voordeliger straatcoaches van Trigion.
Ik heb mij daar destijds al over opgewonden.
En waarschijnlijk terecht, blijkt nu.
Tegenwoordig kun je weer onbekommerd met fiets of scooter over het Sierplein scheuren.
Geen straatcoach die er iets van zegt, want die staat er niet.

Geitenmelk in duikvlucht

LTO Nederland laat mij vandaag weten dat de prijs van geitenmelk een duikvlucht maakt.
Nota bene ondanks een lagere productie.

Alsof ik al niet genoeg aan mijn hoofd heb!
Ik zit momenteel volop in de zorgen over het pensioen, de hogere ziektekostenpremies, de bezuinigingen van 18 miljard, het eventueel schrappen van de vergoeding van anti-depressiva en het oprukken van het snuitkevertje.
Komt LTO-Nederland nog eens aan mijn kop zeuren over in duikvlucht gemolken geiten!

Calamiteiten buiten het pashokje

Gisteren wilde ik enkele nieuwe broeken kopen.
Bij de We Fashion was ik daarom druk doende in het pashokje, terwijl mijn zorgzame echtgenote mij van tijd tot tijd verschillende modellen en maten aanreikte.
Tweede broek halve prijs namelijk.

Omgekeerd doe ik dat aanreiken trouwens voor haar ook als het nodig is.
Dat u niet denkt dat ik zo'n ongeëmancipeerde lulhannes ben die zijn kleding door zijn vrouw laat kopen of uitzoeken.
Maar dit terzijde en ter bescherming van mijn imago.

Terug naar het pashokje.
Ik ben tot het besef gekomen dat je soms in een dermate geïsoleerde situatie kunt verkeren, dat de wereld om je heen kan vergaan zonder dat je ook maar iets in de gaten hebt.
Zoals dus in een pashokje.
Je komt buiten met je nieuwe broek, maar het hoeft al niet meer. Zoiets.

Over mokkels en medicijnen

Al eerder heb ik Nederland ingelicht over mijn aanzienlijk te hoge cholesterol.
Ik kan nu triomfantelijk melden dat het niveau spectaculair gedaald is.
Zelfs dermate spectaculair dat ik nu bijna geen cholesterolniveau meer over heb.

Vandaag was ik weer bij de zogeheten lipidenpoli. Dat is de speciale polikliniek ter bestrijding van de overtollige vetten in ons bloed. Om de drie maanden mag ik daar even buurten bij een steevast lieftallige interniste in opleiding.

Ze leren blijkbaar snel, want het is elke keer weer een andere mevrouw.
Ja, inderdaad, dat viel mij dus ook op: altijd een vrouw.
Behalve op kennis en vaardigheden zijn de dames duidelijk geselecteerd op -laat ik zeggen- een uiterst representatief voorkomen. Platvloers samengevat: blonde stoten of anderzins lekkere mokkels.
U merkt, ik dwaal direct af.

Lekker bruin moet ook eens kunnen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Er is weer een fijn herfstkomkommer relletje in Amsterdam.
Gemeenteraadslid Van Velzen kwalificeerde het aankomende kabinet van VVD, CDA en gedoger PVV als Bruin I.
Dat mag niet van het Amsterdamse CDA.
'Bruin' verwijst naar de Hitler-knokploegen van de SA ('Sturmabteilung'), de 'bruinhemden'.
Men is furieus. In alle staten.

De Telegraaf berichtte erover, maar hield zich verder toch enigszins gedeisd.
Begrijpelijk, gezien het eigen besmette verleden.
Elsevier daarentegen heeft geen bruine boter op het hoofd en stelde de kwestie schuimbekkend aan de kaak, vergezeld van een smaakvolle Photoshop met hakenkruizen.

De spannendste goede doelen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Wij ontvangen op de redactie regelmatig persberichten. 
Jammer genoeg staan daar nu nooit eens spannende onthullingen in. 
Of we zouden voortaan het winnen van een minuut gratis shoppen bij Kruidvat door stichting De Regenboog spannend moeten gaan vinden.

Het meest frequent worden wij geteisterd door persberichten van Specsavers, een grote internationale winkelketen die zich toelegt op de verkoop van brillen en hoortoestellen. 
Niets is slaapverwekkender dan een persbericht van een brillenboer.
Toch wil ik er eens een keertje aandacht aan besteden. Al is het maar uit balorigheid.

Het meisje in het midden

In het midden van de foto staat een mooi meisje.
Waarschijnlijk is zij mijn overgrootmoeder.
Over de schoonheid van de andere twee vel ik geen oordeel.
Ik wil geen bonje in de familie. 

Klik voor vergroting

Overigens kan ik er helemaal niet zeker van zijn dat het meisje inderdaad mijn overgrootmoeder is.
Want ook vroeger waren ze al zo suf om meestal niets op de achterkant van een foto te schrijven.
Voor latere generaties is het dan maar gissen en speculeren wie erop staat.
Waanzinnig irritant gewoon.

Mocht u zelf nog drieduizend ouderwetse kiekjes van het gezin hebben liggen, dat weet u wat u nu te doen staat.
Het is anders uw eigen schuld wanneer u straks in de vergetelheid raakt.
Geduld voor het verleden lijkt steeds schaarser te worden.

Een gezicht voor Betty Jas

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Toen onlangs de Anne Frank-boom tijdens een storm ter aarde stortte, bracht dat opnieuw veel emotie teweeg. 
Gelukkig niet zo heftig als enkele jaren geleden, toen de verregaande verrotting dit stukje monumentale flora al fataal dreigde te worden.

Ik moest denken aan de joodse familie Jas. 
Die woonde boven mijn grootouders in de Tweede Jacob van Campenstraat op nummer 103. Op één hoog.
Het gezin bestond uit Isidoor en Anna Jas, met hun tweejarig dochtertje Betty.
Net als Anne Frank zijn ze vermoord tijdens de shoah, Anne in Bergen-Belsen, de familie Jas in Auschwitz.

Standrechtelijke steniging

Gisteren was er een heel enge jongeman op televisie.
Eng vanwege z'n ideeën, maar ook vanwege z'n uiterlijk.
Zo'n kop die je normaal alleen op compositietekeningen ziet. Met een gehaakt mutsje op en een gebit als een vervallen begraafplaats.
Het was laat op de avond, maar nog lang niet laat genoeg wat mij betreft. Niet alleen kinderen zouden er nachtmerries van krijgen, maar ook volwassenen.

Hij heet Izz ad-Din Ruhulessin en is letterlijk de vleesgeworden karikatuur van de islam.

Druk op Klink was er wel degelijk

Ab Klink heeft afgelopen weekend laten weten dat hij uit de CDA fractie stapt. Hij was tegen de samenwerking met de PVV en vond dat er daarmee een onwerkbare situatie was ontstaan. Volgens hem was door zijn afwijkende standpunt het vertrouwen aangetast en kon hij niet meer met voldoende overtuigingskracht opereren.

Natuurlijk werd binnen de CDA gelederen in alle toonaarden ontkend dat er druk op Ab Klink was uitgeoefend om te vertrekken. Maxime Verhagen zei nog eens uitdrukkelijk dat Klinks vertrek niet was afgedwongen door de CDA top.

En als Verhagen zoiets zegt weet je wel hoe laat het is. Veel katholieke jongetjes binnen de CDA-fractie zijn opgegroeid op roomse jongensinternaten, stel ik mij zo voor. Daar hebben ze wel geleerd hoe je vervelende jongetjes wegpest.
En een vervelend protestants jongetje als Ab Klink is natuurlijk helemáál smullen.

Het blogfototoestel

Geschreven voor blogmagazine about:blank

Een vaak terugkerende gedachte bij bloggers is: waar zal ik het vandaag eens over hebben? 
Welnu, vandaag wilde ik het met u hebben over mijn fototoestel.

Niet om even lekker te pochen met mijn professionele Canon EOS 1Ds Mark III, want die heb ik niet.
Dat zou mijn lieve echtgenote nooit goedvinden.
Zo werkt dat nu eenmaal bij veel vrouwen. Al het geld dat niet wordt besteed aan eerste levensbehoeften als eten, kleding, schoenen, een iPod, de kapper, kleurverstevigers, dag- en nachtcrèmes, gezichtsmaskers en andere ondoorgrondelijke smeerseltjes, is weggegooid geld.
En daar geef je hebben ze natuurlijk gelijk in. Dat houdt de relatie wel zo prettig.
Dus dat u niet denkt dat ik vreselijk onder de plak zit.
Maar ik dwaal af, waar zou ik het vandaag ook weer over hebben? Zie je, nu was ik het bijna kwijt. 
Goed, mijn fototoestel dus.

Pijpen met een beugeltje

Ik zag een meisje op de televisie.
Zij praatte over seks.
Ze moest wel, want daar ging het hele programma over.
Zij vertelde het Nederlandse volk dat zij graag pijpte.
Dit is tot daaraan toe.

Tegelijkertijd moesten wij aanschouwen dat zij een beugel droeg, met allemaal van die enge metalen dingetjes op haar tanden geplakt.

Ik zeg: jongeheren van Nederland, blijf uit haar buurt als je lul je lief is, anders hangen straks de vellen erbij.

De manager massagestoel

Dit is een managersstoel. Niet zomaar een managersstoel, nee, een massage managersstoel. En hij is in de aanbieding. Bij Office Centre.
In plaats van €199,- kost hij nu €99,-.
Ex btw, dat wel, daar moet u nog even rekening mee houden.

Een echte manager trekt natuurlijk z'n neus op voor een dergelijk goedkoop prul.
Zal wel in China zijn gemaakt.
Misschien dat Chinese managers uit het nog jonge Chinese kapitalisme hiermee genoegen nemen, maar Nederlandse managers natuurlijk niet.