Archief: artikelen van
Mei 2004.
Donderdag 27 Mei 2004 in categorie Schandelijke taferelen
Zo langzamerhand begin ik te geloven dat wij afglijden naar het peil van een bananenmonarchie. Na alle graaiaffaires die we al hebben gehad mag ik heden weer in de krant lezen dat de topambtenaren van het Ministerie van Onderwijs financieel heel goed voor zichzelf en elkaar hebben gezorgd. En degenen die er iets van durfden te zeggen zijn 'vrijwillig' na een 'arbeidsconflict' verdwenen. Dit heet in meer rechtstreeks Nederlands: weggetreiterd.
Met gevaar voor eigen carrière brachten anonieme ambtenaren de zaak onder de aandacht van de Tweede Kamer. De minister neemt het ondertussen niet zo zwaar, maar dàt zal snel veranderen...
Lees verder...
Dinsdag 25 Mei 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik heb een voorraadje spulletjes nodig bij de Hema, wat ditjes, wat datjes, wat dingetjes, u kent dat wel. Ik heb dan eindelijk na veel moeite en vragen alles ter waarde van zo'n honderd Euro bij elkaar gesprokkeld, sta bij de kassa en zie dan zo'n doodleuk bordje: 'Woensdagavond extra koopavond! Twintig procent korting op het hele assortiment!'
Dat doen ze nóóit! Ik weet niet hoe het u vergaat in dat soort omstandigheden, maar
ik voel me dan goed genaaid door de Hema, verneukt, getild, belazerd en bedonderd. Want alles heeft zijn prijs en die is als het goed is elke dag hetzelfde. Goed, men doet eens wat aanbiedingen, wat klantenlokkertjes, een paar procentjes korting, dat hoort bij het spel. Maar het hele assortiment en dan alleen op een woensdagavond! Oplichters! Afzetters!
Lees verder...
Dinsdag 25 Mei 2004 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
? Laat ik aan het onderwerp van gisteren eens een lezersonderzoekje verbinden:
!++0,102,Leest u op VJ ook de dingen buiten de middenkolom?,nooit,zelden,regelmatig,vaak,altijd++!
Bij de reacties kunt u bovendien nog nader uw mening kwijt: Welke onderwerpen vindt u het leukst? Wat kan er weg, wat moet er blijven, waarvoor komt u hier met name? Wat bevalt u wel en niet? Bladert u wel eens terug in de archieven? Drukt u wel eens iets af of mailt u wel eens een stukje door aan iemand anders?
Kortom, worden de mogelijkheden die in deze site zitten eigenlijk wel benut of kan er een hoop worden gesnoeid? Het kan natuurlijk óók zijn dat u dingen zelden gebruikt, maar wèl vindt dat ze moeten blijven.
U zegt het maar.
U merkt: ik zit weer in een identiteitscrisis...
Maandag 24 Mei 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Ik heb een theorie en daarin sta ik waarschijnlijk niet alleen: webloglezers lezen alleen een middenkolom. Wat dat betreft moeten we toch eens aan gedragstherapie gaan doen, want bij het reflexmatig staren naar alleen een middenkolom op elk weblog dringt zich toch al snel de analogie met oogkleppen op. Alleen de fijnproevers, de onderzoekers, de snuffelaars en de nieuwsgierigen treden buiten het gebaande pad van de middenkolom en klikken nog wel eens op een ander knopje. Gek eigenlijk, want bij de televisie is zappen toch óók de gewoonste zaak van de wereld.
Wat gaat u vandaag missen als u bij Verbal Jam slechts gelaten en gemakzuchtig naar deze middenkolom blijft staren? Allereerst een door de fans lang verbeide
nieuwe bijdrage van Gozertje.
Ten tweede de column van deze week bij
OpSpraak, waar ik altijd
extra mijn best op doe.
Eerdere afleveringen zijn eveneens de moeite waard, al zeg ik het zelf.
Tot slot staat bij Amsterdam Centraal nog een leerzaam stuk over een
duikboot.
Kortom, wat wilt u nog meer? Toegegeven, het
is een hele stap, zo ineens weg van de ijzeren middenweg, maar misschien went het op den duur...
Het nummer van Korrelatie is: 0900 - 1450 (30 ct per minuut).
Maandag 24 Mei 2004 in categorie Gozertje
Ik was bij mijn neefje Fouet. Hij is bijna net zo oud als ik. Hij heet zo omdat mijn oom een Marokkaan is. Ik mocht ook blijven eten 's avonds. Dat is altijd een bende daaro jongen, want van mijn tante mag alles en van mijn oom dus bijna niks. Mijn oom is heel aardig, maar hij pikt weinig. Hij is gewoon streng dus eigenlijk.
Nou, we zaten dus 's avonds te eten en wij zaten dus gewoon een beetje te geinen aan tafel, weet je wel. Mijn oom had kip gemaakt en dat was lekker. M'n tante vroeg of ik wat wilde drinken. Ja doe maar. Ik kreeg een beker drinken en toen zei Fouet: "Hé, dat is mijn beker, die heb ik van oma gehad!"
Dat klopt. Ik heb er thuis zelf ook zo één, want mijn oma wil nooit iemand voortrekken. Een tijd geleden had ze voor ons allemaal toen eens van die bekers gekocht bij het Rijksmuseum. Met één of ander schilderij erop. Het was een melkmeisje, zei oma. Van Vermeer. Het zal wel. Wat een onzin eigenlijk om daar een heel schilderij van te maken. Doen ze van mij toch ook niet als ik effe een glas cola pak?
Maar goed, mijn tante zei dus tegen mijn neefje dat ik voor deze keer best even die beker van dat melkmeisje mocht gebruiken.
"Nou, dan geef je hem toch lekker die melkmeid!" zei mijn neefje.
"Die melkslet!" verbeterde ik.
"Nou, zeg eens even!" riep mijn tante. Maar wij gingen natuurlijk gewoon door.
"Die melksloerie!" kwam mijn neefje weer. Lachen man!
"Die zuivelslons!" verzon ik.
"Die melkhoe..." begon Fouet te zeggen, maar toen was het ineens 'klatsj' voor z'n kop. Dat was mijn oom, die zei: "Dooreten nou!" en daarna ging hij gewoon verder met een vette kippenpoot afkluiven.
Mijn neefje is dat wel gewend. Die begint heus niet meteen te janken. Maar hij moet zich dan wel effetjes gedeisd houden, anders krijgt hij er direct nòg een. Daar is mijn oom niet moeilijk in.
Daarom zei ik om mijn neefie uit te dagen: "Ja jongen, dàt is nou inburgeren, hè?"
Eigenlijk weet ik helemaal niet eens goed wat dat is, maar dat zeggen ze nou eenmaal altijd tegen die gasten.
Ja en toen kreeg ik dus óók ineens een klatsj voor m'n kop van m'n oom. Gewoon met die vette klauwen van 'm. Volgende keer ga ik mooi verder uit de buurt zitten.
M'n neefie zat strak naar me te kijken en die vuilak zei: "Er zit kip in je haar!"
Eigenlijk allemaal door die melktrut.
Zondag 23 Mei 2004 in categorie Baldadig
Het is weer bronsttijd op het spoor. Die ene met de hondenkop besprong de dubbeldekker. Zo te zien gaat het er ruig aan toe bij de
NS. Enkele honderdduizenden kilo's pure voortplantingsdrift beukten op elkaar in. De twee parende treinen konden slechts met groot materieel weer uit elkaar worden getrokken.
Een emmer water helpt in zo'n geval niet meer...
Zaterdag 22 Mei 2004 in categorie Verhelderende Gesprekken
“Als ex-secretaresse van Ruud zou
ik het niet beter hebben kunnen zeggen dan Ria het deze week deed. Ze zei: Ruud kan héél amicaal zijn! Zo is hij nu eenmaal, hè? Lieve vrouwen vinden dat heerlijk. Vrouwen die te nauw in hun velletje zitten en feministisch zijn, niet.
Ikzelf, als nogmaals ex-secretaresse van Ruud, geloof er niets van dat hij een vrouw bij haar billen gegrepen zou hebben! Zo is Ruud helemáál niet. Dat weet ik uit eigen ervaring. Ruud is meer van 'maak je bureau eens leeg, hup die Verenigde Dijen uit elkaar jij en dan direct die fijne Hoge Commissaris van 'm d'r in', snappu wel?
Zo'n man in zijn positie hoeft het heus niet te hebben van een stiekem billenknijpertje na afloop van de vergadering. Hij is tenslotte de baas. Desnoods doet hij het gewoon tijdens de rondvraag. Als nogmaals ex-secretaresse wéét ik dat gewoon. Of hij neemt zo'n vrouw even apart in de wandelgangen, als u begrijpt wat ik bedoel. Ruud schijnt nog tegen die vrouw gezegd te hebben: 'Goh, wat doe je het goed!' Nou, dat zegt Ruud niet gauw, kan ik u als nogmaals ex-secretaresse vertellen. Dan moet zo'n vrouw toch wel optimaal gepresteerd hebben, dat is een ding wat zeker is.
Neem van mij aan: het is de normaalste zaak van de wereld. Zelfs Ruuds kinderen zijn er al helemaal aan gewend, lees ik in het
AD. Ze maken er zelfs grappen over, zegt Ria. Wat voor grappen? Ja, wat voor grappen... Dat zou ik even zo gauw niet weten wat je daar voor grappen over kunt maken... Ik ben zelf niet van het CDA, ziet u, dus ik hèb dat soort humor niet.
Maar goed, Ria verwacht dat het allemaal wel overwaait. 't Is net zoals ze zegt: Zo niet, dan komt ie toch lekker weer thuis? Dat is voor haar ook weer eens een opsteker als ie thuis komt in plaats van bij een willekeurige medewerkster. Bovendien, mannen van zijn leeftijd komen sowieso niet zo makkelijk meer. En dan is het toch: zoals het stokje thuis krikt, krikt het nergens, nietwaar? Nou ja, afijn, we zien wel hoe het afloopt. Kan ik u verder nog ergens mee helpen?
”
Zaterdag 22 Mei 2004 in categorie Waargebeurde verzinsels, Verhelderende Gesprekken
“Als ex-secretaresse van Ruud zou ik het niet beter hebben kunnen zeggen dan Ria het deze week deed. Ze zei: Ruud kan héél amicaal zijn! Zo is hij nu eenmaal, hè? Lieve vrouwen vinden dat heerlijk. Vrouwen die te nauw in hun velletje zitten en feministisch zijn, niet.
Ikzelf, als nogmaals ex-secretaresse van Ruud, geloof er niets van dat hij een vrouw bij haar billen gegrepen zou hebben! Zo is Ruud helemáál niet. Dat weet ik uit eigen ervaring. Ruud is meer van 'maak je bureau eens leeg, hup die Verenigde Dijen uit elkaar jij en dan direct die fijne Hoge Commissaris van 'm d'r in', snappu wel?
Lees verder...
Donderdag 20 Mei 2004 in categorie Flashback verhalen
Back to the fifties, the sixties, the seventies. Retro is trendy, retro is in, vooral bij degenen die deze tijden hebben gemist. Meubilair, mode, muziek en allerlei bric-à-brac die de overlevenden uit deze perioden inmiddels te gênant voor woorden vinden is weer helemaal hip. Origineeltjes brengen af en toe goed geld op. Daarom wil ik als oudere jongere graag het een en ander aan voorlichting doen, opdat de jeugd van tegenwoordig niet in dezelfde valkuilen dondert als eerdere generaties. Anderzijds is het natuurlijk leuk om ook te wijzen op sommige aardige dingetjes uit het nabije en zelfs verre verleden. Want nou net de verkéérde dingen weggooien van al die zolderzooi is nou ook weer zonde...
Object 1: het dressoir.
Voor het eerst van mijn leven wandelde ik onlangs over een meubelboulevard. Ik moest tot mijn ontzetting vaststellen dat
het dressoir weer helemaal terug is!
Dus voordat jullie zoiets kopen, jongelui, bedenk dan het volgende: een dressoir is een grote, vrijwel nutteloze kast van enkele meters breed die slechts reikt tot heuphoogte. Je kunt er walgelijke fotolijstjes, porceleinen beeldjes of een schemerlamp op zetten. Je moet altijd bukken om er iets in te doen of eruit te halen. Nu is dat misschien nog geen probleem, maar over vijftig jaar wèl!
De ruimte boven een dressoir is bij voorbaat verspilde ruimte. Met een boekenkast kun je de hoogte in, met een dressoir niet. Een dressoir is een beruchte sta-in-de-weg in elk interieur en gek genoeg kom je er ook nooit meer vanaf. Kijk maar bij hoogbejaarden in huis: ook al wonen ze nòg zo krap, het dressoir staat er nog.
Dit absolute depri-meubel staat symbool voor de zielsbeklemmende dufheid der jaren veertig en vijftig. Het was dusdanig solide dat het pas werkelijk verdreven kon worden door de krachtige revolutionaire geest van late jaren zestig. Pas dáárna kwam er ruimte voor de Lundia-stelling.
VJ's retro-advies: Liever niet opnieuw aan beginnen, aan zo'n dressoir. Het is te weerbarstig, te goed bestand tegen de tand des tijds. Het is eigenlijk al grofvuil op het moment dat je het koopt.
Woensdag 19 Mei 2004 in categorie Verhelderende Gesprekken
“Ja, vrienden van mij uit de provincie zien dat dan weer op televisie, al dat gedoe met die
liquidaties en dan vragen ze: voel je je nog wel veilig in die stad? Ikke wel hoor! Het is natuurlijk effe oppassen naast wie je op een bankje gaat zitten, maar voor de rest gaat 't wel. Je kunt er zelfs je voordeel mee doen. Vanmorgen nog. Wil ik met dit mooie weer een terrasje pakken, effe een kop koffie drinken weet je wel, nou je begrijpt 't al: afgeladen dat terras. Ja, in één rottig hoekje in de schaduw nog net één stoeltje vrij. Dus ik zeg tegen die andere mensen aan dat tafeltje: "Goeiemorgen, vinnu 't heel erg als ik er effe bij kom zitten?" Nou, geen probleem gelukkig, dus ik stel me zogenaamd even netjes voor: "Ik ben Willem Holleeder, aangenaam!" Die
ben ik natuurlijk niet, haha, maar je begrijpt: daarna had ik wèl het hele terras voor me alleen! Ja, ja, 't is wat hiero, gezellige stad, Amsterdam...
”
Dinsdag 18 Mei 2004 in categorie Verhelderende Gesprekken
VVD-minister Zalm vindt dat fitte bijstandsgerechtigden de handen uit de mouwen moeten steken en huishoudelijk werk bij zieke mensen moeten gaan doen. Dit zei hij in een
toespraak tot de eigen parochie op 15 mei jongstleden. Een onthullende reactie van één van de toehoorders na afloop...
“Ja, zo is die man politiekgewijs natuurlijk goed bezig! Vinnik wel, toch? Dat bijstandszooitje ligt daar maar een beetje ruftend inactief te wezen op die Leen Bakker-sofa van ze, dus hup: handen laten wapperen zou ik zeggen. Bennu wel es in zo'n woning van een bijstandsprofiteur geweest? Nou, ik zal u vertellen, dat is geen pretje. De luie walm slaat je tegemoet. Die muffe lucht staat daar al jaren stil, kan ik u vertellen. Het is heel goed dat onze Gerrit daar eens effe een frisse wind doorheen wil jagen!
Het is begrotingsgewijs ook heel slim wattie doet hoor. Kijk, dat hebben de mensen niet zo één-twee-drie in de gaten, maar ik als ouwe ondernemer nou toevallig wèl!
“De luie walm slaat je tegemoet!”
Moet je opletten: het gaat economisch slecht, ja? Dus flikker je als werkgever meteen al dat overbodige personeel eruit. Met name dus die sukkelende hap boven de veertig, want die kosten toch al teveel. Daarna komen ze in de WW. Dan laat je ze lekker voor niks solliciteren tot ze hé-le-maal gek worden! Dat is altijd weer lachen om te zien man, want ze moeten ook werk onder hun niveau accepteren natuurlijk. Maar zelfs dàt lukt die losers natuurlijk niet, want er
is geen werk, hahaha! Daar zorgen
wij wel voor nietwaar? Dat houdt ze mak en volgzaam!
Nou ja, intussen heeft onze Gerrit er laatst al voor gezorgd dat ze gelukkig ook niet te lang meer die WW kunnen uitvreten, dus snel de bijstand in met die gasten. Dat is nou eenmaal altijd nog het goedkoopst.
Maar nou komt het geniale van Gerrit! Moet je horen: die bijstandsprofiteurs gaat hij nou het werk laten doen van een heleboel van die alfa-hulpen. Die alfa-hulpen in de thuiszorg zijn natuurlijk niet de slimsten, weet je, anders hoef je zulk pokkewerk niet te doen natuurlijk. Maar ze kosten wèl minsten het minimumloon!
Luister goed, want hier komt ie: hier komen nou die bijstandsrukkers in beeld! Die krijgen namelijk maar zeventig procent van het minimumloon! En zo laat je die hele zooi dus dik onder het minimumloon werken! Legaal! En de alfahulpen die daardoor werkloos worden, komen natuurlijk ook straks in de bijstand. Dan mogen ze daarna weer via de bijstand hetzelfde werk als vroeger gaan doen! Zeg zelf: is dat geniaal van onze Gerrit of niet? Nee, zo ken ik onze partij weer, echt dat lekkere doortrapte rechts als in de beste jaren van Wiegel! Nog even en de werkverschaffing van voor de oorlog is weer helemaal terug, dus dat gaat de goede kant uit. Wacht, ik sta droog, jij ook nog een cognacje? Ik trakteer, ik heb net m'n bonus binnen, dus het kan wel weer even lijen...
”
Weet Zalm eigenlijk wat dat is: huishoudelijk werk?
Zondag 16 Mei 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Een groepje kamerleden bezocht deze week onze troepen in Irak om eens ter plekke kennis te nemen van de situatie, zoals dat heet. Er moet namelijk straks worden beslist of de Nederlandse aanwezigheid aldaar nog zinvol is of dat wij beter kunnen vertrekken. Onder hen was
Hans van Baalen, met gemak een van de meest rechtse kamerleden van de VVD. Hij is dan ook een warm voorstander van een verlengde Nederlandse aanwezigheid in Irak, ondanks de tragische dood van sergeant Dave Steensma. Daar kunnen wij ons tenstlotte niet door laten afleiden, nietwaar? Met Van Baalen op patrouille...
Lees verder...
Zaterdag 15 Mei 2004 in categorie Lijf en ledematen, Klein Proza
Wanneer een middel erger is dan de kwaal, komt dat meestal door de bijsluiter. Daar ga ik mij dan erg beroerd van voelen. Er valt ook niet aan te ontkomen, want mij wordt op het hart gedrukt die bijsluiter toch vooral te lezen. Telkens weer, want ze zeggen dat er iets veranderd kan zijn sinds ik het medicijn voor de eerste keer slikte. Dat is nooit zo, maar dat weet ik pas wanneer ik hem weer uit heb.
Het zijn de mogelijke bijwerkingen die 't 'm doen. Die zijn altijd heel eng in verhouding tot wat ik werkelijk mankeer. Ik sta als patiënt dan voor een lastig dilemma: dóórlijden of risico nemen. Het gevaar van ernstige bijwerkingen is weliswaar klein, maar je zult altijd zien dat uitgerekend ik degene ben met die zeldzame overgevoeligheid waarvoor ze waarschuwden. Ik zal dan abnormaal opzwellen, overal hevig jeukende uitslag krijgen en terstond in een anafylactische shock geraken.
Kijk, bij al die medicijnen heb je sowieso een dikke kans op maag- en darmklachten. Dat is bijna standaard. Ook word je er dikwijls duizelig van en ga je wazig zien. Vervolgens is het niet best voor je lever en je nieren, kleuren je ogen helemaal geel, gaan je handen onbedaarlijk trillen of je voeten tintelen, krijg je hallucinerende koortsdromen, moet je onbedaarlijk plassen en winden laten, valt je haar uit, ga je hevig en onophoudelijk zweten, raak je impotent met terugwerkende kracht, krijg je als man borstontwikkeling en als vrouw juist haar op de memmen, word je bij vlagen manisch dan wel depressief, gaat je bloedbeeld spiegelen, is je schoonmoeder agressiever dan normaal, blijkt één van je kinderen kleptomaan te zijn en gaat je partner van je af.
En dan de alcohol hè, altijd dat gezeur over de combinatie met alcohol. Er zal nu nooit eens staan: 's morgens op een nuchtere maag innemen en wegspoelen met een ruime hoeveelheid Bordeaux. Nee, steeds weer dat betuttelende 'pas op met alcohol'. Met al die bijwerkingsellende die een mens te wachten staat is het minste dat ze me kunnen toestaan toch wel het indrinken van een beetje moed. Maar zelfs dat is me niet gegund door die farmafarizeeërs!
Volgens mij is het gewoon een complot van de geneesmiddelenindustrie! Het is hun bedoeling dat ik mij door die bijsluiter dermate beroerd ga voelen dat ik direct alweer toe ben aan een volgend middel. Met alle bizarre gevolgen van dien. Het valt me trouwens op dat bijsluiters nooit waarschuwen dat je er ook dood aan kunt gaan, aan zo’n medicijn. Terwijl dàt toch óók wel voor zal komen! Maar dat zeggen ze dan niet. Ze zijn natuurlijk bang klanten te verliezen.
Nou ja, vooruit maar weer. God zegene de greep. Met trillende vingers leg ik de eerste pil op m'n tong en slik hem moeizaam door. Nu maar hopen dat het helpt en dat die kater van gisteren een beetje vlot wegtrekt...
verschenen in nieuwsbrief nr 157 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 34
Vrijdag 14 Mei 2004 in categorie Media
Ik had nooit kunnen denken dat Nederland nog eens zo'n belangrijke rol zou spelen op het internationale strijdtoneel! Als lullolandje staan we altijd wel vooraan om troepen te sturen, maar qua krijgshaftigheid stellen we natuurlijk weinig voor. Als er één soldaat sneuvelt komt de premier terug van vakantie. Tot vandaag dacht ik: zelfs in vredesmissies zijn wij slecht. Ik heb mij vergist, moet ik nu toegeven...
Lees verder...
Donderdag 13 Mei 2004 in categorie Kort en Tussendoor
In een stukje dat ik ergens voor schrijf gebruik ik warempel het woord 'warempel'. Het is lang geleden dat dit in een van mijn zinnen voorkwam. Ik kijk ernaar, ik laat het nog eens goed op mij inwerken, proef het op mijn tong: warempel. We moeten zuinig zijn op dit soort woorden. We moeten ze blijven gebruiken, want voor je het weet vergeet je ze en sterven ze ongemerkt uit. Er zou een lijst moeten komen met bedreigde woorden. Dat zijn op z'n minst alle woorden waarachter bij Van Dale de aanduiding 'archaïsch' staat.
Het zal waratje niet het eerste woord zijn dat zo teloor gaat.
Woensdag 12 Mei 2004 in categorie Politiek & Maatschappij
Ik zag onze
stoere minister van Defensie op de televisie. Hem werd gevraagd of hij zich verantwoordelijk voelde voor de
dood van de sergeant. Tactisch, zoals een minister van Defensie hoort te zijn, antwoordde hij dat hij zich verantwoordelijk voelde voor
alle Nederlandse militairen in Irak.
Daar hebben we haar weer:
De Verantwoordelijkheid. Eén van de meest holle begrippen uit de politiek...
Lees verder...
Dinsdag 11 Mei 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Qazi Hussain Ahmad
Zomaar wat nieuwsfeiten van de afgelopen dagen: Theo van Gogh noemt Abou Jah Jah de
pooier van Mohammed, reparaties van maagdenvliezen voor moslimvrouwen leiden tot
fraude en de radicale Pakistaanse
moslimleider Qazi Hussain Ahmad hoeft niet meer naar de Haagse Hogeschool te komen. U ziet: religie geeft alleen maar gedoe.
Lees verder...
Zaterdag 08 Mei 2004 in categorie Schandelijke taferelen
Het ene salarisschandaal is nog niet uit de krantenkolommen verdwenen of het volgende dient zich alweer aan. Dit keer gaat het over de nieuwe hoofdcommissaris van Amsterdam, Bernard Welten. 'Der Kommissar' werkt nu nog in Groningen, verdient daar 8900 Euro bruto per maand en gaat dat in Amsterdam ook verdienen. Daarbovenop zal Amsterdam 49,5 procent van zijn woninkje gaan betalen. Immers, zijn huidige optrekje in het hoge noorden staat voor 885 duizend Euro in de aanbieding (haast u!), dus in Amsterdam mag de arme man er niet op achteruit gaan. Het tv-programma Netwerk onthulde dit alles de afgelopen week. De Amsterdamse burgemeester Job Cohen vond het allemaal heel normaal, want hij had het tenslotte zelf zo bedisseld met Welten. Kortom, de regenten zijn weer terug...
Lees verder...
Zaterdag 08 Mei 2004 in categorie Klein Proza
Als kind groeide ik op in nieuwgebouwde buitenwijken. De meeste voorzieningen waren er nog niet of slechts voor nood. Het zand stoof zonder ophouden over de rechte stroken bonkige kasseien die later straten moesten worden. Deze kasseien noemde men kinderkopjes. Waarom weet ik niet. Wij als kleine schoffies groeven ze uit en probeerden ze naar elkanders kinderkop te gooien als we ruzie hadden. Vandaar misschien. Ze waren echter dermate zwaar dat ze meer als afschrikkingswapen konden dienen dan als effectief projectiel.
We woonden in een opgespoten woestijn. Tussen het nieuwe beton stonden houten barakken met de gemeentediensten, de winkels en de scholen. Bij ons aan de overkant bevond zich een groot complex met noodscholen van het Christelijk onderwijs. De nieuwe buurten mochten immers niet zomaar ten prooi vallen aan de goddelozen.
Lees verder...
Woensdag 05 Mei 2004 in categorie Waargebeurde verzinsels
Minister Verdonk krijgt
weinig medewerking van de gemeenten in Nederland voor de vestiging van uitzetcentra. Dokkum en Eindhoven wilden niet. Hilversum en Laren wèl, maar die hebben teveel noten op hun zang. Het wordt dus lastig, want binnen drie jaar moeten die 26.000 asielzoekers het land uit. De minister is nog wel in onderhandeling met andere gemeenten, maar zij verklapt niet welke.
Uit betrouwbare bron valt echter te vernemen dat de minister vooral het plaatsje Lobith op het oog heeft. Maar ook Lobith gaat al moeilijk doen met allerlei eisen. Zo wil men in Lobith wel meewerken aan een uitzetcentrum, maar dan alleen voor Batavieren.
"Die gasten moeten onderhand óók maar weer eens weg, want die hebben nou wel lang genoeg geprofiteerd van onze voorzieningen!" liet een anonieme woordvoerder van de plaatselijke LPF-fractie weten.
Wanneer zij met die uitzetcentra zoveel tegenwerking blijft krijgen, overweegt minister Verdonk haar toevlucht te nemen tot speciale outletstores voor asielzoekers. Want als het er uiteindelijk dan tóch op uitdraait dat je die lui gewoon op straat moet zetten kun je er maar beter nog een centje aan verdienen, is de redenering...
Normaal haal je de batterijen eruit als gewoon uitzetten niet lukt.
Maandag 03 Mei 2004 in categorie Geldkwesties, Schandelijke taferelen
Ik blader nog even virtueel terug naar de Volkskrant van afgelopen vrijdag en lees daar dat de Hartstichting haar directeur heeft ontslagen. Deze directeur, dokter Volkert Manger Cats, verdiende veel teveel. De man werkte er al sinds 1997, maar het bestuur kwam daar nú pas achter. Toen onlangs bleek dat het salaris in vergelijking met andere liefdadigdoeners echt belachelijk hoog was, werd hem verzocht 45.000 van de 175.000 Euro per jaar in te leveren. Want ja, die vrijwillige collectanten wilden niet meer de straat op, hè? Manger Cats weigerde en mocht vertrekken.
Lees verder...
Zondag 02 Mei 2004 in categorie Media
Jan Peter Balkenende mocht zich vandaag in het tv-programma Buitenhof een uur lang te buiten gaan aan zichzelf. Hij kreeg de kans zijn imago wat op te vijzelen, want de Nederlandse bevolking had hem via een opinieonderzoek laten weten hem en zijn regering totaal niet te zien zitten. Vergeefse moeite natuurlijk.
JPB straalt ook geen enkel gezag of staatsmanschap uit. Wim Kok deed dat wel, ondanks enige harkerigheid van tijd tot tijd.
Lees verder...
Zaterdag 01 Mei 2004 in categorie Elders gepubliceerd
In deze periode van vrije en lenteachtige dagen is de loop er op deze site toch een beetje uit, dus blijf ik zelf natuurlijk niet binnen zitten. Ik heb echter nog genoeg op de leestafel liggen dat u waarschijnlijk nog niet heeft geconsumeerd, dus laat ik daarheen verwijzen. Elders verschenen de afgelopen twee weken de volgende stukken:
In literair tijdschrift
OpSpraak:
Het voorjaarsoffensief en
Ome. De column van deze week is
Een stofwolk in de verte. Alle columns bij OpSpraak (tot vorige week) staan ook
hier gearchiveerd.
Bij
Amsterdam Centraal:
Vuilnismannenvooroordeel.
Zaterdag 01 Mei 2004 in categorie Klein Proza
De lentezon lokt ons naar buiten en wij wandelen in het Amsterdamse Bos langs de roeibaan. Er heerst een gezellige drukte, want er zijn net roeiwedstrijden aan de gang. Ik weet niets van roeien, behalve dat de beoefenaars, inclusief de dames, dikwijls grote handen hebben. Dat komt natuurlijk van dat eindeloze rukken aan die roeispanen.
Een omroeper neuzelt met kabbelende stem zijn commentaar op het verloop van de roeibootraces. Daar hadden ze iemand anders voor moeten nemen, denk ik nog, iemand die gloedvol de emoties van het publiek opzweept over de werkelijk zenuwslopende titanenstrijd bij de acht zonder stuur tussen Nereus en Aegir. Nu lijkt het meer een verslag van het meisjesturnen. Bijna ongemerkt schuiven de boten over de eindstreep en kaatst er hooguit nog wat gebabbel tussen de oevers over de dubbele bootlengte achterstand van de ploeg van Nautilus, "die dus helaas geen rol van betekenis meer speelt..."
Gelukkig zijn daar nog de supporters. Die maken veel goed. Na elke start nadert er in de verte een stofwolk. Niet over het water, maar langs de oever. Het is het aanmoedigingspeloton dat mee oprijdt met de roeiers. Het bestaat voornamelijk uit mannelijke studentencorpstypes die zich op rammelende jatfietsen uit de naad trappen om de boten bij te houden. Bijna allemaal zijn zij gekleed in even vreemd- als veelkleurige gilets.
Tijdens het passeren van het peloton maken wij kennis met het 'ballenbrallen'. Diep uit de keelkraters van de corpsleden stijgen agressieve oerkreten op die als rauwe aardappelen over het water worden geslingerd. Slechts bij uitzondering zijn er enkele coherente lettergrepen te distilleren uit het barbaars geloei. Dan menen wij een bekakt 'pak ze' en 'maak ze af' te verstaan.
Dit wekt bij ons uiteraard de nodige verwachtingen. Wij houden hoopvol halt om te zien of de teams van de acht met stuurman inderdaad zullen afwijken van hun rechte baan, elkaar zullen enteren en met de roeispanen de concurrerende boten aan spaanders zullen slaan. Tenslotte hebben al die roeiverenigingen niet voor niets van die stoere namen als Viking en Skøl, dus wordt het een keertje tijd dat er iets opwindenders gebeurt dan een beetje synchroonpeddelen.
Helaas, niets van dat al. Zowel de boten als de ballen gaan in rechte lijn richting finish. De omroeper complimenteert de winnaars beleefd met hun 'uitmuntende prestatie'.
Diep teleurgesteld vervolgen wij onze weg naar ons eigen spannende einddoel, te weten Boerderij Meerzicht, alwaar wij een pannenkoek nuttigen. Uitbuikend op het terras ventileren wij hardop onze mening dat roeien toch maar een saaie sport is. Wij worden hierin onmiddellijk tegengesproken door roeiliefhebbers aan het volgende tafeltje. Onlangs nog wurgden negen leden van het Delftse studentencorps bijna een roeier van het Amsterdamse Okeanos met zijn eigen stropdas, waarna hij bewusteloos te water werd geworpen. O zo! Nou u weer! Noem dat maar saai!
Veiligheidshalve verleggen wij het gesprek naar het edele biljartspel, want de echte roeifanaat moet je natuurlijk niet te lang blijven sarren met laatdunkende scherts.
verschenen in nieuwsbrief nr 155 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 32
