Kenniskloof

Tussen mijn lieve echtgenote en mij bevindt zich een kenniskloof.
Die is onlangs zelfs weer een flink stuk breder geworden.
Dat hoeft natuurlijk geen bezwaar te zijn in een relatie, maar ik moet er toch voor waken dat ik geen minderwaardigheidscomplexen creëer. Misschien kan het op den duur problemen geven als de één altijd de moeilijke dingen doet en de ander de makkelijke.
Zo vul ik altijd het digitale belastingformulier in, doe ik het systeembeheer van haar computer en plak ik haar fietsband als die lek is.
Echt gelijkwaardig kun je dat niet noemen.

Ons kan niks meer gebeuren

In onze straat is de veiligheid ineens spectaculair toegenomen. Dat hebben wij te danken aan onze plaatselijke bestuurders, die blijkbaar nog even vóór de wisseling van de wacht bij de gemeenteraads- en deelraadsverkiezingen een ferm statement wilden achterlaten. Zij namen twee krachtige maatregelen waarop de buurtbewoners nog lang en dankbaar zullen terugkijken.

Onze straat ligt in een 30-kilometerzone. Bij zo'n zone denkt men doorgaans aan kindvriendelijke straatjes met bloembakken, drempels en andere snelheidsbeperkende maatregelen.

De Bananenrepubliek Amsterdam

Amsterdam Nieuw-West - De afgelopen dagen kwam ik op de gedachte dat ik de democratie misschien véél te serieus neem. Aan alle kanten wordt ons burgers voorgehouden dat het zeer belangrijk is om te gaan stemmen. Anders mag je niet meepraten.
Laat ik nou sinds de vorige gemeente- en deelraadsverkiezingen het onaangename gevoel hebben dat alles steeds meer wordt beslist door partijpolitiek. En dat ik dus sowieso niet mag meepraten?
Ik moet het me niet zo aantrekken, denk ik...

Het louterend effect van de papiervernietiger

Omdat mijn beide ouders zijn verhuisd naar het hiernamaals, is hun aardse woning door ons ontruimd. De sleutels zijn teruggegeven aan de verhuurder. Stapels spullen zijn er naar de kringloopwinkel gegaan, de restanten naar het grofvuil. Ik heb bewaard waar we geen afscheid van wilden nemen. Het verleden is afgesloten.
Tijdens het opruimen kreeg ik er gaandeweg slag van om sneller en onverbiddelijker te beoordelen wat waardevol was en wat niet. Het was een meedogenloze triage van herinneringen: dit blijft, dat gaat naar de vergetelheid.

Streeploos schoon

door Arnoud de Jong

Wie kan zich de tijd nog herinneren dat we blauwe luchten hadden zonder vliegtuigstrepen? Het zal minstens een halve eeuw geleden zijn. Maar nu zijn ze er weer, de streeploos blauwe luchten! Ik zou zeggen: geniet ervan zolang het kan in deze doldwaze vliegverboddagen, dan kun je later aan je achterkleinkinderen vertellen hoe ongerept en mooi dat was. Want dit verschijnsel is tegenwoordig unieker dan een totale zonsverduistering.
Dat hebben wij toch allemaal te danken aan de Eyjafjallajökull.

Overreden tijdens het stofzuigen

In onze straat is iemand overreden tijdens het stofzuigen, zo blijkt.

De politieke pukkel

Met enige regelmaat zie ik op de televisie mensen met een pukkel op hun gezicht, in het dermatologisch jargon een neavus genoemd. Eigenlijk is het een moedervlek, al dan niet gekleurd door pigment.

Ik krijg er altijd ietwat de kriebels van. Als ik er zelf eentje zou hebben ben ik neurotisch genoeg om er voortdurend aan te pulken. Dus ik begrijp niet waarom pukkelbezitters zo'n ding niet laten weghalen. Waarschijnlijk hebben deze mensen een uitermate kalm, onverschillig, gedisciplineerd of juist provocerend karakter.

In de biechtstoel

In de biechtstoel, zoals het altijd ging:

- Vader, ik heb zondige gedachten en verlangens.
- En welke mogen dat dan zijn, mijn zoon?
- Ik merk dat ik van mannen houd, maar ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan. Ik kan er nergens mee terecht.
- Maar dan kom je toch bij ons mijn zoon?
- Hoezo, bij ons, vader?
- Bij ons, bij de paters, in het klooster. Wij houden allemaal van onze lieve heer en van elkaar.
- Vindt de bisschop dat wel goed?
- De bisschop komt uit dezelfde rijke roomse traditie.
- Vindt de paus dat dan wel goed?
- Ook zijne heiligheid komt uit dezelfde rijke roomse traditie.
- Ik moet nog iets biechten vader...
- En dat is, mijn zoon?
- Ik val ook op jonge jongetjes.
- Maar dan ben je bij ons aan het juiste adres! Kom bij ons in het klooster en je bevindt je onder gelijkgestemden! Wij bestieren verscheidene welgevulde jongensinternaten.
- Is dit dan niet zondig vader?
- Welnee, mijn zoon. Zei Jezus niet al: laat de kinderkens tot mij komen?

Moralistische mobieltjes

Sinds een half jaar heb ik zo'n uiterst geavanceerde mobiele telefoon met aanraakscherm, waarop je allerlei handige programmaatjes kunt draaien. Nee, geen iPhone, daar ben ik niet rijk genoeg voor. Het is een HTC met Google Android als besturingssysteem. Een armeluis-iPhone, zeg maar.
Het ding is geweldig. Ik hoef mij nergens meer te vervelen. In wachtkamers, in het openbaar vervoer, op saaie verjaardagen, ik ga gewoon met mijn Android zitten twitteren, emailen of andere nuttige activiteiten doen.
Zo heb ik laatst in een ziekenhuiswachtkamer uit pure balorigheid alle barcodes van de aanwezige tijdschriften zitten scannen. Want dat kan een telefoon tegenwoordig ook, barcodes scannen. Of over het camerabeeld de te koop staande huizen projecteren. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Wanneer er eens een keertje iemand belt, ervaar ik dat eigenlijk als bijzonder storend, want ik ben uiteraard met heel andere dingen bezig.

Betaald parkeren Nieuw-West was allang beklonken

Sorry, dit gaat weer over parkeren, maar het moet even. Gisteren werd mijn aandacht namelijk getrokken door een bericht in het Parool dat mijn vertrouwen in de oprechtheid van de lokale overheid weer danig aan het wankelen bracht. Wat is namelijk het geval?
In Stadsdeel Slotervaart gold sinds jaar en dag het volgende principe: zolang de bewoners er niet zelf om vragen, wordt in dit stadsdeel géén betaald parkeren ingevoerd. Eigenlijk heel democratisch dus.
Een tijdje geleden begonnen bewoners rond het station Lelylaan te vragen om betaald parkeren, want de parkeerdruk van 'vreemdparkeerders' nam onaanvaardbare vormen aan. Begrijpelijk.

Het stadsdeel greep deze kans aan om in een groot gebied betaald parkeren in te voeren. De burgers mochten nog even komen zeggen wat ze ervan vonden. Ze vonden het in meerderheid niks, maar het stadsdeel besloot democratisch dat er geen houden meer aan was. Het betaald parkeren werd ingevoerd.
De opluchting straalde bijna van de parkeermeters af: 'Ha, eindelijk mogen we ze laten betalen voor het parkeren! Nu tellen wij ook mee!'

Via het olievlekprincipe is het onafwendbaar dat straks in heel Slotervaart het betaald parkeren is ingevoerd. Het is alleen nog even wachten op voldoende parkeermeters. En daarna is heel Nieuw-West aan de beurt. Ach ja, we hebben er zelf om gevraagd, het is democratisch besloten.
Als burger leg je je er zuchtend bij neer. Zo gaan die dingen...