Parkeren voor het goede doel

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Onlangs werd bekend dat Amsterdam vorig jaar meer parkeergeld heeft geïncasseerd dan ooit tevoren. Handhaver Cition kan steeds fijnmaziger en frequenter controleren, dus minder mensen wagen de gok om ergens zonder te betalen te gaan staan.
Er zijn binnenkort verkiezingen en dus komen politieke partijen met mooie plannen hoe ze straks goede sier willen gaan maken van ons belastinggeld. En zo kwam wethouder Hilhorst meteen al in de problemen omdat hij het parkeergeld aan andere doelen wilde gaan besteden dan eertijds was afgesproken.

De stadsdelen innen de parkeerbelasting. Een deel daarvan dragen ze af aan een centraal mobiliteitsfonds, de rest komt in het mobiliteitsfonds van het stadsdeel. Al het geld moet worden besteed aan zaken die betrekking hebben op verkeer en vervoer. Daarbij moeten we denken aan het ontwikkelen en verbeteren van de parkeermogelijkheden, het uitbreiden van betaald parkeren, parkeermeters, blauwe zones, de bouw van parkeergarages, de regulering van het parkeren, de handhaving en ga zo maar door.
Eigenlijk is het een systeem met een ingebouwd sneeuwbaleffect.

Ik ben een wegpiraat!

Met werkelijk achterlijke snelheid stuurde ik vorig jaar oktober mijn bolide door Amsterdam Zuidoost. Doe ik wel vaker, lekker asociaal scheuren. Liefst binnen de bebouwde kom. Ja, zo ben ik nu eenmaal, we mogen tegenwoordig toch al zo weinig. Ik lap alles aan mijn laars, van god tot gebod, van stoplicht tot snelheidslimiet. Als u in die buurt bent en u ziet de diepe voren in het asfalt, losgewoelde klinkers, omgereden lichtmasten, wielsporen dwars door de rotondes: allemaal door mijn toedoen. Een diender zei eens tegen mij: "Fijn dat u dit doet. Het betekent toch weer een stukje zingeving aan het beroep van politieagent. Hier doen wij het allemaal voor." Maar dat was op een verjaarspartijtje, dus hij kon mij niks maken. En verder zie ik eigenlijk nooit een verkeersagent. Behalve in Wegmisbruikers. Dat is een soort natuurprogramma over zeldzame soorten op jacht naar prooi.

Maar vorig jaar oktober ging het dus een keertje mis. Normaal heb ik nergens last van, want de handhaving in Nederland is zoals iedereen weet een dusdanige farce dat je beter kunt spreken van een criminaliteitsstimuleringsprogramma.

Tanden en transistorradio

Mijn vader had een slecht gebit. Als kind zag ik hem altijd met een bolle wang waarachter hij een slok kamillethee hield. Daarmee ontsmette hij zijn ontstoken kiezen.
Uiteindelijk heeft hij alles er maar uit laten trekken. Hij ruilde het gammele fietsenrek in voor een kunstgebit. Hij had er zelfs voor gespaard. Tot zijn verrassing werd het hele gebit vergoed door het ziekenfonds. Daar waren ze allang blij dat ze op die manier in één klap van mijn vader verlost waren.
En dus kwam vader thuis met een kunstgebit én een Philips transistorradio, want daar had hij het overblijvende geld meteen maar aan besteed.

Ik heb het slechte gebit van mijn vader geërfd. Gelukkig voor mij heeft de tandheelkunde in die veertig jaar een flinke slag gemaakt en hoefde ik niet aan het kunstgebit. Niettemin schat ik dat zo'n 70 procent van mijn gebit inmiddels afkomstig is uit de smederij van mijn tandarts. In mijn mond heb ik in de loop der jaren een klein vermogen aan bruggen en kronen opgebouwd. Mijn tandarts rijdt in een Range Rover. Ik gun het hem, want anders had ik er nu bij gelopen als een teruggevonden Maleisisch familielid in KRO-Spoorloos.

Een slang in de anus

Kijk, dat is nog eens een pakkende titel! En beter wordt het niet, dus u kunt hier eventueel afhaken.
Het NOS-journaal wijdde deze week een uitgebreid onderwerp aan het grote bevolkingsonderzoek naar darmkanker dat dit jaar van start gaat. Iedereen tussen 55 en 75 jaar mag meedoen.

Het bevolkingsonderzoek gaat als volgt in z'n werk: per post ontvang je een buisje met een staafje waarmee je in je drol moet prikken. Dat staafje doe je daarna terug in het buisje, vervolgens stop je alles in een retourenvelop en je stuurt het op naar de screeningsorganisatie.

Wie straks bij de brievenbus een penetrante strontlucht ervaart, weet nu hoe dit komt: er is een bevolkingsonderzoek gaande. Ik wil niet weten hoe de atmosfeer in het postsorteercentrum is, waar al die duizenden poepmonsters op enig moment samenkomen.
Dan kunt u wel tegenwerpen dat alles toch luchtdicht verpakt zit in dat buisje, maar wij kennen onze pappenheimers onder de Nederlandse bevolking. Wij weten allemaal hoe creatief de openbare toiletten dikwijls worden ondergesmeerd, dus met zo'n klein buisje wordt het helemáál moeilijk mikken.

Weg met de snorscooter!

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Burgemeester van der Laan sprak afgelopen zondag ferme taal: snorscooters moeten naar de rijbaan en er moet een helmplicht komen. Andere burgemeesters van de grote steden vallen hem hierin bij. Alleen de minister van Verkeer en Waterstaat, Melanie Schultz (enzovoort en VVD) stribbelt nog tegen. Zij vindt dat de burgemeesters eerst maar eens moeten gaan handhaven. En zo moeten we weer eens zuchtend toezien hoe bestuurlijk Nederland verstrikt zit in z'n eigen regels.

Voor de veiligheid van de fietsers is het goed dat snorscooters naar de rijbaan verkassen. Ze rijden namelijk veel te hard. Harder dan toegestaan. Hier heeft de minister een punt: ga maar eens handhaven op die snelheid. Ze mogen 25, ze rijden 47.
Hoe is het trouwens mogelijk dat er überhaupt snorscooters verkocht worden die zo hard kunnen? De maximaal toegestane afstelling is 30 km per uur. Moet er niet al bij de bron worden gehandhaafd: de scooterdealer? Maar op dat punt laat juist de minister het afweten. In dit geval zal het wel de Minister van Economische Zaken zijn die hierover gaat. Maar dat is Henk Kamp en die is óók van de VVD. En men kent het credo van de VVD: kom niet aan de ondernemer!

Aanslagen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

In de nieuwjaarsnacht reed ik rond een uur of twee over de Sloterweg in Nieuw-West. De weg was hier en daar gedeeltelijk versperd door smeulende piramides van vuurwerkresten. Ter hoogte van een bushalte vloog een grote metalen prullenbak op 1 meter hoogte dwars over de weg, vlak voor mijn auto langs. Ik was niet zozeer geschrokken als wel verbijsterd door de enorme kracht van het explosief. Ik hoop dat de dader de prullenbak in z'n nek heeft gekregen, want hij vluchtte voor het projectiel uit de weg over. Wanneer ik enkele seconden eerder was gepasseerd was mijn auto door deze bermbom in de flank geraakt en zou de schade aanzienlijk zijn geweest, om van mogelijk letsel nog maar niet te spreken.
Door dit soort excessen is het verblijf in de openbare ruimte rond de jaarwisseling een hachelijke onderneming geworden.