De woonboot als beschermd stadsgezicht

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Bij Amsterdam Centraal zijn er verscheidene lezers die behoren tot het gilde der woonbootbewoners.
Hierdoor heb ik voor dit onderwerp een bijzondere belangstelling ontwikkeld.
Wonen op het water kan bijzonder idyllisch zijn.
Op mijn omzwervingen door Amsterdam kom ik soms unieke exemplaren tegen.
Kunstwerkjes bijna, die zelfs de meest fervente tegenstanders van wonen op het water zouden moeten doen inzien dat deze woonboten een unieke bijdrage leveren aan ons werelderfgoed.
Vandaag presenteer ik u een werkelijk prachtige woonboot aan de Jacob van Lennepkade, want ik heb er natuurlijk een foto van gemaakt.
Bij het Stadsdeel zou ik ervoor willen pleiten deze uit te roepen tot beschermd stadsgezicht...

Een vervelend mannetje

Wat is onze minister van Binnenlandse Zaken toch eigenlijk een vervelend mannetje.
Niet van vandaag op gisteren, maar al jarenlang.
Op diverse ministeries heeft Piet Hein Donner zich ingespannen om mensen het leven zuur te maken.
Bij voorkeur mensen die het niet zo breed hebben.
Onder 'niet zo breed' moeten wij ook de middeninkomens verstaan, want vergeleken bij het inkomen van Donner zijn de meeste salarissen een stuk smaller.

Volgens mij heeft Donner tijdens zijn diverse ministerschappen maar weinig gedaan waar het volk echt vrolijk van kon worden. Altijd was het afknijpen, inperken en bezuinigen.

Hoofddoekjes zijn best geil

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Laat ik het nog eens over de hoofddoekjes hebben, want sommige politici slagen er maar niet in om in het reine te komen met dit onderwerp. Verbazingwekkend hoe de discussie zich in de krantenkolommen wist te handhaven temidden van het tsunami- en oorlogsgeweld.
VVD-raadslid Werner Toonk maakte in de raad, maar vooral binnen zijn fractie, een statement door met een hoofddoek in de raad te verschijnen.
Helemaal duidelijk was dit statement mij aanvankelijk niet, want het leek eerder alsof hij in bijbehorende outfit op zijn skateboard naar de vergadering was gekomen.
De hoofddoekkwestie was weer uit de mottenballen gehaald door kamerlid Jeanine Hennis, die vond dat de overheid onafhankelijkheid moet uitstralen en dat de hoofddoek daarom niet gedragen mag worden door baliemedewerksters op het stadhuis.
Het leidde tot verdeeldheid binnen de Amsterdamse VVD-fractie. De ene stroming vindt dat de overheid onafhankelijk moet zijn, de andere vindt dat een verbod in strijd is met het liberale gedachtegoed.
Voor beide standpunten is wat te zeggen wanneer je zo nodig principieel wilt zijn, maar in de praktijk is de discussie allang achterhaald.

Gouden tijden voor deskundologen

Het zijn weer gouden tijden voor de deskundologen.
Dankzij Japan en dankzij Libië.
Ze zijn dezer dagen niet van de buis te branden.
Soms, nee, niet soms, mééstal vraag ik mij af of ze er wel écht zoveel verstand van hebben als ze pretenderen.

Misschien hebben sommigen vlak voor de uitzending nog eventjes snel de Wikipedia doorgenomen om te kijken hoe het ook alweer zat met die kernreactoren, die tsunami's, die Japanners en die Khadaffi (Kadhafi, Kaddafi, Khaddafi, Qadhafi, Gaddafi of Gadaffi, dat verschilt per deskundige).

Professor Gary op Twitter

Professor Gary uit Virginia volgt zo te zien bijna iederéén op Twitter.

[Klik voor gehele afbeelding]

Ik ken die hele professor Gary niet. Hij mij ook niet, denk ik.
Dat is toch een beetje de makken met die social media, sommige mensen zitten wel héél ver weg in mijn 'six degrees of separation'.

Klantvriendelijkheid op de tram

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Even afreageren...
Over het algemeen ben ik best te spreken over de klantvriendelijkheid van het trampersoneel.
Het komt regelmatig voor dat er nog even op mij wordt gewacht als ik in de verte aan kom rennen.
Mijn groet wordt in de regel vriendelijk beantwoord.
Men heeft op mijn verjaardag zelfs een keer voor mij gezongen met de hele tram.

Des te schrijnender is het wanneer je merkt dat één enkele trambestuurder het zorgvuldig door zijn collega's opgebouwde klantvriendelijkheidsimago weer onderuit probeert te halen.
Die rotte appel op de tram is de bestuurder van lijn 1, wagen 2040, die mij heden, op woensdag 16 maart om 13.55 uur oppikte van de halte Johan Huizingalaan.
Ik noem hem maar even expliciet, anders moeten zijn collega's lijden onder de gevolgen van zijn onbeschofte gedrag.

Een hele geruststelling

[Klik voor gehele afbeelding]

Want dáár zat iedereen natuurlijk nog het meeste over in...

Bron: NOS Nieuws.

Een kruidenier als kinderrechter

Misschien ligt het genuanceerder, maar zoals het tot mij kwam is het een eigenaardig verhaal.
Dinsdagavond zag ik een bijna ontluisterend te noemen documentaire over het werk van de kinderrechter.
Verschillende zaken met evenzoveel verschillende kinderen passeerden de revue.
Eén van die zaken kwam onmiddellijk in de clinch te liggen met mijn rechtvaardigheidsgevoel.

Loze beloftes rond de Lelylaan

Geschreven voor Amsterdam Centraal

'Nieuw-West' was de pakkende naam van het mooie informatiekrantje dat ik vorige maand van het stadsdeel in de bus kreeg.
Kleurig, maar ook niet te glossy. Precies goed.
Op de voorpagina juichte ons stadsdeel: 'Lelylaan, van snelweg tot stadsstraat'.
Het bijbehorende artikel ging over de komende werkzaamheden rondom het station Lelylaan en de Cornelis Lelylaan, die daar onderdoor loopt.

Gretig begon ik het stuk te lezen, want die snelweg dwars door de stad (70 km per uur) is mij al veel langer een doorn in het oog.
Toen ik het artikel uit had bleef ik achter met een ietwat teleurgesteld gevoel.
En veel vragen. Ik aarzel ze te stellen. Want straks krijg ik weer van de wethouder op mijn donder, wegens 'gezeur'.
Maar ik doe het lekker toch...

Wikipedia

Geschreven voor online weblogmagazine about:blank

Zoals bijna elke blogger verkeer ik regelmatig op Wikipedia.
Het is mooi dat deze online encyclopedie er is.
Het is eveneens mooi dat er mensen zijn die er geheel vrijwillig en belangeloos aan willen bijdragen.
Daar profiteer ik toch maar mooi van.

Maar de beheerders van Wikipedia zijn volgens mij vaak ontzettende zeikerds.
Sorry dat ik het zeg.
Dikwijls zie je namelijk allerlei aantekeningen in de tekst staan.
Betuttelende aantekeningen.
Dan is het weer niet goed of het deugt niet.

Veelplegers, verkiezingen en lamlendigheid

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Bij de verkiezingen voor de Provinciale Staten heeft ook in Amsterdam de PVV een flink deel van de stemmen binnengesleept: 8,4 procent. Ik pik de PVV er eventjes uit, omdat deze partij voor het eerst meedoet en bij uitstek de ontevreden Amsterdammer vertegenwoordigt.
De aantrekkingskracht bestaat er vooral uit dat men 'zegt waar het op staat'.
Daar is blijkbaar behoefte aan. Om te zeggen waar het op staat.

Mijn theorie is dat een stem op de PVV vooral een protest is tegen de lamlendigheid die Nederland -en dus ook Amsterdam- in z'n greep heeft.
Lamlendigheid bij onze overheid.

Met twee vingers in de neus

Op televisie gebruiken ze tegenwoordig dikwijls de uitdrukking:
'Dat doet hij met twee vingers in z'n neus!'
Vooral bij sport, meer specifiek nog bij wielrennen.
Hoe komen ze daar ineens zo bij?
Ik ging op onderzoek uit.

De uitdrukking komt inderdaad uit de wielersport.
Hij betekent dat iemand iets met het grootste gemak doet.
Mart Smeets maakte hem populair in Nederland, nadat hij hem had overgenomen van de Belgische verslaggever Karel van Wijnendale.
Dankzij Google zoek je dit op met twee vingers in de neus.
Maar u kent mij, als ik mij eenmaal in iets vastgebeten heb, zoek ik het ook tot op de bodem uit.