Op het kerkhof van de kibboets

Verbal Jam op reis

Wij waren met de hele familie op de begraafplaats van de kibboets om kaddisj te zeggen voor oma Batja, die ruim een maand geleden overleden was. 'Kaddisj zeggen' is in de Joodse religie het reciteren van een gebed, dat in de praktijk dikwijls wordt gebruikt ter herdenking van een overleden vader of moeder.
Maar in onze familie is men niet zo gelovig. En oma Batja was dat al helemaal niet, dus draaide onze kaddisj uit op een zelfgeschreven tekst waarin haar jongste zoon mooie dingen over haar zei. Daar heb je dan toch meer aan, ook al verstond ik ze niet.

Op het kerkhof zijn bijna alle graven gelijk, om het gelijkheidsbeginsel van de kibboets te benadrukken. Het graf wordt aanvankelijk bedekt met wat stenen. Na een jaar, wanneer de zaak wat ingeklonken is, stort met er een betonnen grafzerk overheen.
Zo te zien hebben ze daarvoor een gietvorm die al sinds de stichting van de kibboets wordt gebruikt.

Massaal fikkie stoken op het strand

Verbal Jam op reis

Nahariya, Israël - Zaterdagavond ging de hele stad fikkie stoken op het strand. Deze happening heet Lag baOmer.
Voor religieuze Joden is het een feestdag, maar daar hebben de anderen geen boodschap aan, het gaat om het fikkie stoken. 'Lag' Betekent '33', het is de 33ste dag na Pesach, het Joodse paasfeest.

De omgeving is totaal veranderd

Verbal Jam op reis

Verdorie, het is alweer ruim een week geleden dat Ajax kampioen werd! Wat gaat de tijd toch snel: iedereen is het alweer vergeten.
Ik zéker.
Mijn omgeving is in die week totaal veranderd. Ik zit ergens in het Midden-Oosten. Ik houd het expres een beetje vaag, want als je bijvoorbeeld, louter hypothetisch en bij wijze van spreken, zegt dat je in Israël zit, heb je meteen weer tante Anja Meulenbelt in je nek.
Dus ik kijk wel uit.

[klik voor gehele afbeelding]

Godenzonen kunnen niet goochelen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Ajax is kampioen. Zelfs mij is dat niet ontgaan.
Ik ben geen voetbalfanaat, ik kijk hooguit eens een samenvattinkje.
Dus u bent gewaarschuwd.
Ik kan dan ook wat moeilijk meegaan in de euforie/hysterie (doorhalen wat niet verlangd wordt) van het kampioensfeest op het Museumplein.

Ik zag een stukje van de huldiging op de televisie.
Er waren honderdduizend mensen.
Er was vuurwerk met veel rook, waardoor die mensen eigenlijk niks zagen.
Toen kwamen de spelers het podium op met een gedeukte schaal. Ze mochten hem één voor één eventjes vasthouden en ermee naar voren komen rennen. En hossen, veel hossen.
Behalve nog wat Jordanese jankmuziek was er volgens mij geen donder te beleven.
Zelfs niet als je voor het vechten kwam.

Het cynisme over de luchtkwaliteit

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Stadsdeelvoorzitter Fatima Elatik klaagde in het Parool over eenzijdige berichtgeving in die krant.
Het stadsdeel zou een clubhuis hebben getorpedeerd.
Op zichzelf lijkt mij dat groot nieuws, maar volgens mevrouw Elatik lag de kwestie veel genuanceerder.

Hockeyclub Athena in Oost wilde namelijk een clubhuis bouwen en dat tevens bestemmen voor buitenschoolse opvang (BSO).
Dat vond de GGD geen goed idee. Het clubhuis zou binnen 300 meter van de A10 komen te liggen en dat is niet goed voor de kwestbare kinderlongetjes. En dus gaat dat clubhuis niet door.
Ik wist dat allemaal niet, maar het lijkt mij een verstandige maatregel.
Zo leer je nog eens wat.

Hij is stuk

Iemand wil ons laten weten dat hij écht stuk is, deze betaalautomaat.

[Klik voor hele afbeelding]

Kaputt, defect, en panne, out of order en vooralsnog in elk geval niet bruikbaar.

Uit deze ietwat overdadige maatregelen lees je trouwens een flinke hoeveelheid ergernis en frustratie af.
De betaalautomaat staat bij de parkeerplaats van het Slotervaart Ziekenhuis in Amsterdam.
Veel bezoekers hebben genoeg kwalen van zichzelf, die van een betaalautomaat kunnen ze er niet nog eens bij hebben. Daar heeft men geen geduld mee.

Met een kunstknie naar het kerkhof

Door het dorp loopt Annie. Elke dag wandelt zij naar de begraafplaats.
Die is toch zeker een kilometer of drie verderop.
Annie is een oude vrouw, maar nog bijzonder goed ter been. Dus dat redt zij wel.
Vorig jaar is haar man overleden. Zij heeft het daar nog moeilijk mee, natuurlijk.
Om het leed wat te verzachten gaat zij elke dag even bij hem kijken.

Als ik Annie tegenkom begint zij steevast een kletspraatje.
Dat zijn kletspraatjes van het soort waar de meeste mensen niet om verlegen zitten.
En ik dus ook niet. Maar Annie vindt ze fijn.
Dus vooruit dan maar.

Pim

Denkt iemand nog wel eens aan Pim? En dan vooral natuurlijk op een dag als vandaag?
Het is alweer negen jaar geleden dat hij op het mediapark werd vermoord.
Door -naar later bleek- Volkert van der Graaf.

Aan Volkert denkt helemaal niemand meer. Totdat hij weer vrijkomt.
Dat zou moeten zijn over 1 jaar, 7 maanden en 25 dagen.
Sommige mensen houden daar een tellertje voor bij.
Waarschijnlijk niet om hem met bloemen aan de gevangenispoort op te wachten.

Bij gebeurtenissen als de moord op Pim Fortuyn blijkt het nut van een weblog.
Je kunt teruglezen hoe je er destijds tegenaan keek. Het weblog als kroniek. 

De week van de tenenkaas

Tijdens een verder rustieke wandeling door de buurt werd mijn aandacht getrokken door een klein affiche.
Het hing achter het raam bij de pedicure.
Ik neem althans aan dat daar de pedicure woont, want daarmee hield het affiche verband.
Ik werd attent gemaakt op 'De week van de Pedicure'.
Die is van 16 t/m 21 mei.

[Klik voor hele afbeelding]

Ik geef het maar eventjes door, dan kunt u uw vakantie nog verzetten.
Want dit evenement mag u natuurlijk niet missen!

Thuisgekomen ging ik direct op zoek naar het ongetwijfeld bruisende programma van die week.

Slavendrijver

Sommige mensen hebben nog de ware koloniale slavendrijvers-inborst.
Dit soort toerisme moeten we in Amsterdam toch niet willen, lijkt me.
Dan maar liever een paar dronken Schotten op z'n tijd.
Toch is het weer eens iets anders: de toerist als bezienswaardigheid.
Let ook op het uitgesproken 'nerd-hoofd'.

[Klik voor gehele afbeelding]

Datadieven

Column geschreven voor weblogmagazine about:blank

Met de bescherming van onze persoonlijke levenssfeer gaat het al een hele tijd volkomen de verkeerde kant op.
Daar zouden we tegen in opstand moeten komen, maar dat doen we niet.
Op privacygebied is de bevolking effectief in slaap gesust, ingedut en ongemerkt uit bed gevallen.

Pas toen afgelopen week uitlekte dat TomTom ongewild de verkeerspolitie op het spoor zette van hardrijders, ging er hier en daar een druilerig oogje open. Want de Nederlander vindt alles best, zolang je maar niet z'n autootje pest.