De ethiek van het vechten

Slechts één keer in mijn leven heb ik iemand in elkaar geslagen: Japie. Op het schoolplein. En dan nog bleef dat 'in elkaar slaan' beperkt tot een bloedneus. Maar zo noemden wij dat toen.
Ik had als tienjarig jochie vlak voor schooltijd overmoedig lopen beweren dat ik sterker was dan Japie. Toen deze op het schoolplein arriveerde, werd ik onder druk gezet om mijn claim waar te maken en al gauw ontstond er een kring om ons heen. Er was geen ontkomen meer aan.
Japie had zich het begin van de schooldag waarschijnlijk heel anders voorgesteld. Ik ook, maar er was geen weg terug, anders dan de eerloze afgang.

Mocht u inmiddels medelijden krijgen met Japie, laat maar zitten, hij was sowieso een irritante knakker met een grote bek, dus eigenlijk werd het hoog tijd dat die eens aangepakt werd. Alleen lag het niet zo voor de hand dat ík dat zou doen, ik was geen vechtersbaas.

De strijd begon. Dit soort conflicten werd om een of andere reden boksend beslecht. Ik nam mij voor om Japie consequent op zijn neus te blijven beuken en die strategie had succes. Net voordat het schoolhoofd ons uit elkaar trok had Japie een heftige bloedneus. We werden naar binnen gestuurd en tot mijn grote triomf barstte de altijd zo stoere Jaap ook nog eens in tranen uit.

Op dat schoolplein van lang geleden zou niemand het in zijn hoofd hebben gehaald om mij of Japie te gaan helpen. 'Twee tegen één' was een van de grootste lafheden die je kon begaan. Iemand schoppen die op de grond lag was een onbestaanbare doodzonde.

Die 'ethiek van het vechten' is al lang verleden tijd, blijkt telkens weer. Groepen jongeren hebben er geen enkel probleem mee om een enkel persoon volledig in elkaar te schoppen en te raken waar ze hem maar raken kunnen. Het doet er ook niet toe of het gaat om een leeftijdgenoot of een hoogbejaarde man, alles is geoorloofd. Tot de dood erop volgt desnoods.

Dit volstrekt eerloze hyenagedrag is blijkbaar ongemerkt onze samenleving binnengeslopen. Met weemoed denk ik terug aan Japie, die inmiddels wel zal beseffen dat hij met die enkele bloedneus behoorlijk goed is weggekomen, daar op dat schoolplein.
Ikzelf trouwens ook. Want als je tegenwoordig de verkeerde 'Japie' te grazen neemt, krijg je daarna minstens vierentwintig op wraak beluste broers, neven, achterneven, vaders, ooms, zwagers en verdere verwanten achter je aan. Schijnt iets met 'eer' van doen te hebben.
Vroeger was alles beter, zelfs het vechten.

Tags:
eer ethiek geweld hyena schoolplein vechten

Geef een reactie: