Met Henk Bleker ben je je leven niet zeker

Als ik niet snel genoeg wegzap zie ik de laatste tijd steeds weer die Henk Bleker op tv.
Eerst als interim-voorzitter van het CDA, tegenwoordig als staatssecretaris van Landbouw en Natuurvernietiging.
Hij maakt op mij de indruk van een typische carrièrebestuurder.
Iemand op wie we tijdens de laatste verkiezingen niet hebben kunnen stemmen, maar die dankzij lekker meelullen met Maxime nu een fijn baantje in het kabinet heeft gekregen.

U begrijpt onderhand: ik mag die man niet.
Hij is iemand die uitstraalt dat hij het toch erg met zichzelf heeft getroffen.
En van een CDA-er kan ik dat al helemáál niet hebben.

Een paar minuten Amsterdam (2)

Video - gemaakt voor Amsterdam Centraal

Elke week vaart 'Amsterdamse Marcel' met zijn bootje door de Amsterdamse grachten. Dikwijls mogen toeristen of andere belangstellenden met hem mee. Gratis, niet commercieel, maar een fooitje is welkom.

Een paar minuten Amsterdam door Arnoud de Jong op Vimeo.

De Nissan Pao

Op de parkeerplaats bij het tuincentrum viel mij een eigenaardige auto op.
Vooral eigenaardig, doordat ik een dergelijk model nog nooit had gezien.
En dat lag niet aan mij.
In eerste instantie dacht ik dat de Trabant-fabriek een wanhopige doorstart had gemaakt.
Maar bij nadere beschouwing bleek het een Nissan Pao te zijn.
Nooit van gehoord.

[Klik voor gehele afbeelding]

Keien

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Amsterdam Nieuw West - Even iets luchtigs. Hoewel het me ook wel een beetje aan het denken zette.
Ik wandelde door het Jan van Zutphenplantsoen. Dat is achterin Osdorp, bij al die nieuwbouw die ze tegenwoordig aan de straatstenen niet kwijt kunnen. De walkant langs het tochtige water is opgesierd met enorme keien.
Het staat best leuk.
Die keien zou ik in mijn tuin ook wel willen. Langs de slootkant of zo.
Rond de vijver, kan ook.
Een mens moet groot durven denken op z'n tijd.
Zo zullen ze bij het stadsdeel ook gedacht hebben.

De gevolgen van een briefje

Ik kocht een paar wandelschoenen.
Van een degelijk en gerenommeerd Beiers merk.
Lowa, als u het precies wilt weten.
Er zaten allerlei boekjes bij. Die boekjes kun je bijvoorbeeld tijdens het wandelen lezen, stel ik mij zo voor.
Zoals tips hoe je de schoenen kunt onderhouden. En de garantiebepalingen.
In één van die boekjes zat een briefje.

'Ein Kontrollzettel', zoals ze dat in Duitsland zo mooi zeggen.
Daar stond een nummer op.
Het was het nummer van degene die de schoenen had gecontroleerd voordat ze de fabriek uit gingen.
Ik werd verzocht om bij klachten over de schoenen dit nummer te vermelden.
Dan zie je de bui al hangen.

De stem van Tooske

Ik belde een verzekerings-maatschappij, want ik moest daar iemand spreken.
Over een kwestie.
Ik kreeg een stemcomputer aan de lijn.
De computer was zogezegd een vrouwtje, want de computer had een vrouwelijke stem.
Zwoel en toch zakelijk. Verleidelijk, maar toch op afstand.
Dit is volgens mij zorgvuldig uitgekiend en afgewogen.
Zo'n computervrouwtje wil namelijk direct allerlei privé-dingen van je weten, zoals je postcode en je huisnummer.
Dat ligt altijd gevoelig bij de klant.
Wanneer je daarbij als vrouwelijke computerstem niet de juiste toon weet te treffen, gaan de mannen aan de lijn zich meteen van alles in hun hoofd halen.
Gewend als zij zijn aan telefoonseks misschien.
Want zo zijn de mannen.
Niet ik, andere mannen, mannen in het algemeen.
Dus nee, het was gewoon 'om mij beter van dienst te kunnen zijn'.
In theorie kan dit nog steeds van alles betekenen, maar ik ben een realistisch mens.
Ik kreeg er al meteen de pest in.
Want ergens ben je dan tóch teleurgesteld.

Wrakken op het water

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Alweer enige tijd geleden plaatste fotograaf Thomas Schlijper op Amsterdam Centraal een foto van een fikse woonboot.
Je kunt hem live bewonderen in de Korte Prinsengracht.
De woonboot, niet Thomas.
Het was een nette woonboot, maar deze foto leidde al tot een hoog oplopende discussie over woonboten in de grachten.
Horen ze er wel of horen ze er niet?
De woonbootbewoners zélf vinden uiteraard van wel, maar de Vereniging Vrienden van de Amsterdamse Binnenstad niet.
En -toegegeven- dikwijls niet zonder reden.

Een feest met een beer

Ik was op een feest.
Bij een goed feest is van tevoren nagedacht over de vraag:
is het een dansfeest of is het een kletsfeest?
Allebei kan niet, althans niet in dezelfde ruimte en op hetzelfde moment.
Bij een dansfeest staat de muziek hard.
Bij een kletsfeest staat de muziek zacht.
Dit was geen goed feest.
We moesten kletsen bij keiharde muziek.

Noodgedwongen doe je mee met de gezelligheid.
Je tettert elkaar eens in de oren, je schreeuwt je keel eens schor, je spuugt elkaar beetje in 't gezicht, je wisselt onderling wat virussen uit.

Twee minuten Amsterdam

Gemaakt voor Amsterdam Centraal

Ongeveer dan: een paar willekeurige minuten Amsterdam, op een willekeurig punt, op een willekeurig tijdstip.
Gaan we vaker doen.
Dit keer: de Stadhouderskade bij het Leidseplein.

Een paar willekeurige minuten Amsterdam - Stadhouderskade door Arnoud de Jong op Vimeo.

Poort van West

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Soms vraag ik mezelf als burger wel eens af: zit ik nu gewoon niet op te letten of wordt iets me niet duidelijk genoeg verteld?
Het zal van allebei een beetje zijn, hoewel ik vind dat ik niet overal zelf achteraan hoef te zitten. We krijgen tegenwoordig al zóveel informatie over ons heen, dat het onmogelijk is om alles bij te houden.

Neem de informatie over het gebied rondom Station Lelylaan. Hiervoor zijn grootse plannen, waarvan de complete realisatie vele jaren zal gaan duren. Het is als inwoner van Slotervaart ondoenlijk om constant focus te houden op de voortgang van de ontwikkelingen.
Een goede voorlichting vanuit het Stadsdeel zou op gezette tijden wel zo netjes zijn. En dan niet alleen voor de direct omwonenden, maar voor iedereen in het stadsdeel.
Volgens mij kan het beter.

De kontkruipreflex

Geschreven voor weblogmagazine about:blank

Ik zei nog: doe het niet.
Maar de jury van de Dutch Bloggies heeft in haar (eigen)wijsheid besloten om tóch een 'blogger van het decennium' aan te wijzen.
Dat werd Dominique Weesie, de oprichter van GeenStijl.
Omdat het blog zo 'invloedrijk' is geweest voor de blogwereld in Nederland.
Invloedrijk was het absoluut.
Maar dan in negatieve zin.
Het imago van het bloggen in Nederland is door deze blogger van het decennium voorgoed verpest.

Waar het medium weblog bijvoorbeeld in de VS kon uitgroeien tot een serieus te nemen podium voor burgerjournalistiek, literatuur en debat, bestaat in Nederland bij het grote publiek het beeld dat bloggen iets is van treiterkoppen, sensatiezoekers en relschoppers.
In Amerika heb je de Huffington Post, in Nederland heb je GeenStijl.
Treuriger kan het verschil niet zijn.
Dat komt nooit meer goed.
Dank je wel, blogger van het decennium!

Het Konijnenparadijs

In de serie 'Spannende hobby's', deel 10

In het mooie dorpje Sloten (NH) woont iemand die heel erg veel van konijnen houdt.
Zo te zien.
Kosten noch moeite zijn gespaard om het de dieren naar de zin te maken.
Het ultieme speelparadijs voor konijnen is hier, gewoon in de voortuin.
Daar kan de vrije natuur niet eens aan tippen.

[Klik voor gehele afbeelding]

Kruideniersmentaliteit

Kijk, daar is ie: de perfecte illustratie van de onversneden Hollandse kruideniersmentaliteit. Bij Dirk van den Broek.
Koekjes laten proeven om er veel van te kunnen verkopen, maar dan wél eerst heel gierig alle koekjes door de helft delen.

[Klik voor gehele afbeelding]

Zo kennen we onze grootgrutters weer!

Kapsalon

Soms voel ik mij een beetje een onnozele sukkel.
Met de nadruk op soms en een beetje.
Anders krijg je weer dat andere mensen misbruik maken van de gelegenheid en je hierin enthousiast gaan bijvallen.

"Inderdaad, je bent meestal een ontzettend onnozele sukkel!"
Met de nadruk op meestal en ontzettend.
Dergelijke laffe hyena's moet je mijden als de pest.

Ik liep argeloos over straat.
Ik kon niet vermoeden dat ik op het punt stond weer zo'n zeldzaam moment van onnozele sukkeligheid mee te maken.