Archief: artikelen van
Maart 2004.
Woensdag 31 Maart 2004 in categorie Grijze Golfslag
Cornelis is 93 en Johanna 79. Het zijn mijn ouwelui. Daar heb ik heel wat mee te stellen. De ouwelui van tegenwoordig worden namelijk steeds ouwer en luier. Vooral Cornelis. Van mij mogen ze, maar je bent er mooi klaar mee af en toe. Volg hun wederwaardigheden in de real life soap 'Grijze Golfslag'!
≈ Deel 1: administratie in beslag genomen ≈
Kijk, de verhoudingen waren altijd zo: Cornelis was de kostwinner en regelde verder de zogenaamde grote dingen in het leven, zoals de formulieren, de bankrekeningen en wat er verder nog aan administratie was. Johanna deed het huishouden en ons, de kinderen. Johanna was de motor. Sinds hun pensioen is Cornelis met pensioen en is Johanna nog steeds de motor. Johanna loopt inmiddels krom van de artrose en Cornelis zit monter in zijn stoel. Te wachten op wat hem aangedragen wordt. Hij schijnt de opvatting te huldigen dat een mens boven de negentig geen enkele verplichting meer heeft.
Lees verder...
Dinsdag 30 Maart 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Bijna vergeten u even zoet te houden met de externe publicaties van deze week.
Bij literair tijdschrift
OpSpraak staat de column:
Schrijven in het donker.
Bij
Amsterdam Centraal:
Leges of zakkenvullen?
Technische kwesties: ik merk dat Verbal Jam dat afgelopen 24 uur niet of traag bereikbaar is. Ligt niet aan mij, maar aan een routertje in Amerika denk ik.
Ondertussen zijn we alweer met het volgende bezig
Zondag 28 Maart 2004 in categorie Media
joan de wijkerslooth
de weerdesteijn
Wat geeft dat toch weer een heerlijk gevoel van 'gaat u allen rustig slapen' als de top van ons justitieel opsporingsapparaat vechtend over straat rolt. De heren zijn met belangrijke dingen bezig. Niet met boeven vangen helaas, maar zo te zien met hun eigen machtsspelletjes. Het publiek slaat de media-activiteiten van toplieden als Joan de Wijkerslooth de Weerdesteijn, Jelle Kuiper en nu ook weer Arthur Docters van Leeuwen met verbijstering gade. Wat gebeurt hier allemaal?
Lees verder...
Zaterdag 27 Maart 2004 in categorie Klein Proza
Naast mijn bed ligt het notitieboekje onder handbereik. Net als bij iedereen die schrijft. Immers, de beste invallen komen in de stilte en het duister van de nacht. Daarom moet dat idee, die zin of zelfs dat enkele woord direct worden genotuleerd, want bij zonsopkomst is de briljante brainwave bijna zeker weer verdwenen en daarmee een eventuele eerste aanzet tot eeuwige roem.
Het opschrijven van ideeën moet bij mij noodgedwongen in donker gebeuren. Het licht kan niet eventjes aan, anders komen er gegarandeerd protesten van de andere zijde van het ledikant. Mijn geliefde kan en wil tijdens haar dikverdiende nachtrust geen begrip opbrengen voor het algemeen cultureel belang. En ga nu niet heel bijdehand tegenwerpen dat ik dan gewoon een zaklampje moet gebruiken. Want geloof mij nu maar: er wordt dan al héél snel argwanend geïnformeerd wat ik daar allemaal onder die dekens uitspook.
De kunst van het schrijven in het donker heeft men niet na één enkel nachtje stug doorpennen in de vingers. Het leertraject zit vol voetangels, klemmen en valkuilen. Slechts geleidelijk verwerft men wat wordt aangeduid als 'Het Ware Nachtzicht'.
Zo ondervond ik dat ik zonder onderbreking moest doorschrijven om niet hopeloos te verdwalen op het papier. Bij denkpauzes dient de pen op de plaats rust te houden. Hij mag absoluut niet worden opgetild om er eventjes bedachtzaam aan te lurken. In het donker gokt een mens bij het bepalen van het zogenoemde hervattingspunt namelijk onvermijdelijk op de verkeerde coördinaten en ziet men het hele verhaal 's morgens in twaalf lagen door elkaar op één enkele regel staan.
Door deze frustrerende ervaring ging ik nadrukkelijk rekening houden met de leesbaarheid achteraf. Ik nam het zekere voor het onzekere en dit resulteerde in ruim gespatieerde woorden met twintig punts blokletters en regels met een interlinie van ongeveer anderhalve centimeter. Toch wel een geinig idee dat archeologen hierdoor over tweehonderd jaar mijn nachtelijke literaire escapades zullen toeschrijven aan een zesjarige met leerachterstand.
Een laatste verbeterpuntje was dat afkortingen absoluut vermeden dienden te worden. Blijkbaar ben ik 's nachts stukken optimistischer en overmoediger dan overdag. Daardoor leefde ik in de lichtzinnige veronderstelling dat ik een krabbelconstructie als 'de zenwsl peri vd prem' de volgende dag met gemak weer zou kunnen herleiden tot 'de zenuwslopende periode voor de première'. Dit is overigens het enige voorbeeld dat ik ooit heb kunnen ontcijferen, al weet ik nog steeds niet waar het überhaupt op sloeg.
Na deze moeizame leercurve was ik eindelijk zo ver dat ik mij met een gerust hart te bedde kon begeven in de gelukzalige zekerheid dat zelfs het vluchtigste idee, de lenigste zinswending of het meest geestige woord geen kans meer kreeg te ontsnappen in het nachtelijk duister.
Behalve die keer natuurlijk dat mijn vulpen leeg was. Bij het eerste ochtendlicht zag ik slechts wat vage krassen in 't papier. Krassen die jandorie een meesterwerk hadden moeten zijn!
Soms is het maar beter om gewoon door alle inspiratie heen te snurken.
verschenen in nieuwsbrief nr 150 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 27
Vrijdag 26 Maart 2004 in categorie Baldadig
Het is weer vrijdagmiddag. En dan moet iedereen ineens weer zo nodig naar de supermarkt. Ze hebben de hele week de tijd, maar ze gaan op vrijdagmiddag. Ik ook, laat ik daar eerlijk over zijn.
"Moeten jullie dan niet werken?" roept de oerhollander er dan direct tussendoor.
Nee, natuurlijk niet! Althans niet als je met werken neuspeuteren achter een bureau met beeldscherm of een beetje brallen door de telefoon bedoelt. En trouwens,
iemand moet toch de boodschappen doen?
Op vrijdagmiddag zijn altijd alle winkelwagens op. Je probeert dus iemand die bijna klaar is af te vangen.
"Mag ik misschien zo dadelijk uw karretje?"
"Nee, sorry, ik heb een muntje..."
Dan ben je uitgepraat.
Kent u dat? Het fenomeen van 'het muntje'? Normaal doe je een muntstuk van vijftig eurocent in de winkelwagen. Maar een heleboel mensen hebben tegenwoordig een
speciaal muntje, gewoon een waardeloos schijfje dat zij alleen gebruiken voor de winkelwagen. Waarom ze dit doen is mij een raadsel, want je houdt natuurlijk net zo makkelijk altijd een vijftig eurocentstuk apart in je zak.
Zijn ze soms bang dat hun vijftig eurocent niet meer uit het winkelwagenslot wil? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, want hun eigen 'muntje' is onderhand kostbaarder voor ze dan die hele vijftig eurocent. Misschien hebben ze de illusie dat ze dan stiekem de winkelwagen gebruiken zonder borg te betalen. Lekker stout een héél klein beetje de boel besodemieteren. Vuile valsemunters! Hier moet tegen opgetreden worden!
De filiaalchef posteert zich strategisch in één van de gangpaden en dirigeert steekproefsgewijs mensen met winkelwagens een zijpad in. Schichtig kijken de geselecteerden om zich heen. Wat wil 'onze gastheer' van hen? Heeft hij gezien dat ze stiekem bij de groenteafdeling een losliggend spruitje in hun zak hebben gestoken? Zijn zij er nu gloeiend bij?
"Controle!"
"Controle? Controle waarop, filiaalchef?"
"Wij letten op uw en vooral ónze eigendommen en dus willen wij even verifiëren of u wel een geldig en wettig betaalmiddel in uw winkelwagen gebruikt! Anders moeten wij helaas de politie waarschuwen wegens winkelwagenfraude. Begrijpt u?"
Andere klanten kijken vergenoegd toe. Net goed! Eindelijk wordt hier eens iets aan gedaan. Ze hebben dit al weer veel te lang laten lopen, dat gezwendel met die muntjes. Ja toch?
Je fantaseert wat af in de rij bij de kassa.
Woensdag 24 Maart 2004 in categorie Politiek & Maatschappij
Hoogleraar Rechtsfilosofie en Buitenhof-columnist Paul Cliteur is van plan de heikele onderwerpen in het publieke debat voortaan te mijden. Hij is het zat om telkens allerlei verdachtmakingen naar het hoofd geslingerd te krijgen. Directe aanleiding schijnt de beschuldiging van Thijs Wöltgens te zijn, die hem in De Limburger neerzette als iemand die het racisme in Nederland zou aanwakkeren met zijn ultrarechtse standpunten. De heer Cliteur moet niet zo zielig doen.
Lees verder...
Dinsdag 23 Maart 2004 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Ter gelegenheid van de voorbije boekenweek permitteer ik mij twee gedachten op te schrijven. Meestal slingeren mijn gedachten hier los rond, maar nu kan ik ze plaatsen 'in het kader van'.
De eerste. Mijn vriend en gewaardeerde collega is bijzonder erudiet. Ikzelf eigenlijk ook wel een beetje, maar hij
onthoudt wat hij heeft gelezen en ik niet. Dat is echt een gebrek, moet ik u zeggen, want je kunt nooit eens lekker dikdoend uit de hoek komen. Soms denk ik wel eens: waarom zou ik nog de moeite nemen om een boek te lezen, een film te gaan zien? Ik heb het namelijk ook met films. Voor mij is het vluchtig vermaak en een beetje stoer
name-droppen of citaten strooien is er later niet meer bij.
Waarschijnlijk ben ik meer auditief ingesteld. Vertel mij een verhaal en het blijft mij stukken beter bij. Daarom moet er wat mij betreft méér worden voorgelezen. Er moeten net zoveel professionele voorlezers komen als er vertalers zijn. Het voorgelezen boek mag niet alleen voorbehouden zijn aan de blinde of slechtziende. Een fijn stuk literatuur verdient tevens een luxe uitgave op audio-DVD. In gezelschap kun je vragen: "Heb je de nieuwste van Japin al gehoord?"
Lekker in slaap vallen met een boek, dat lijkt me wel.
De tweede. Mijn vriend en gewaardeerde collega zegt tegen mij dat we dat niet meer gaan doen, van die jonge schrijvers interviewen. Ik vraag hem waarom niet, maar ik begrijp intussen wel waar hij heen wil. Ze hebben kutjandorie nog zo verdomde weinig te melden! Ik probeer het recentelijk door ons geïnterviewde aanstormend talent nog een beetje te verdedigen, maar bij gebrek aan argumenten moet ik het al snel opgeven.
Het zit de jonge schrijver tegenwoordig in dat opzicht ook niet mee. Een echte rotjeugd, traditioneel toch
de opstap naar het schrijverschap, is sinds de jaren zeventig steeds zeldzamer geworden. En mocht je er al slachtoffer van zijn geweest, dan ben je door het hulpverleningscircuit al dusdanig verstikt en murw gemaakt dat je de pure beleving toch niet meer op papier krijgt.
Wie heeft er nog alle hoeken van de kamer gezien dankzij een dagelijks dronken vader? Wie heeft er tegenwoordig nog gezucht onder de theologische terreur van het streng gereformeerde gezin? Wie heeft er nog honger geleden, is er nog dagenlang opgesloten in kelder of kolenhok?
Aan de andere kant zit de lezer er waarschijnlijk ook niet meer op te wachten. De lezer is verwend. Er worden nog genoeg kinderen misbruikt en mishandeld, maar hun verhalen zijn al uitbehandeld in de actualiteitenrubrieken. Daar zit je dan als jonge schrijver. Met je in goede harmonie gescheiden ouders die nog regelmatig met hun nieuwe partners gevieren naar Zuid-Frankrijk op vakantie gaan. Het is om wanhopig van te worden!
Vóór u erover begint: mij ontbreekt de bandbreedte om dit stuk te declameren.
O, vergeten:
Audioboek van Thomas Rosenboom nog steeds bij de VPRO.
Maandag 22 Maart 2004 in categorie Even afreageren
Sjeik Ahmed Yassin, de geestelijk leider van Hamas, is maandagmorgen vroeg geliquideerd door het Israëlische leger. Hij werd bij het verlaten van de moskee door enkele raketten uit z'n rolstoel geschoten. Internationaal is de Israëlische actie scherp veroordeeld, ook van Westerse zijde. Officieel dan. Officieus valt er een zacht maar onmiskenbaar gegniffel te beluisteren. Ikzelf ben reuze opgelucht, gezien de
eerdere bedreigingen van de sjeik aan mijn adres.
Voorlopig weer even niet met de bus in Israël.
Maandag 22 Maart 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Het is weer maandag en dus mag ik u in het kader van de nieuwe rubriek 'Externe betrekkingen' verwijzen naar het moois dat elders verscheen.
In
OpSpraak deze keer een column naar aanleiding van de boekenweek:
Het gebrek aan literaire schoonheid.
De column van vorige week, '
Kil huis, warme vriendschap' is inmiddels ook opgenomen in de eigen archieven. Mag u niet gemist hebben trouwens, want zelf ben ik er wel mee ingenomen. Genoeg te lezen weer, dus en derhalve...
Doe ik ondertussen even wat anders.
Zondag 21 Maart 2004 in categorie Klein Proza
Bij de aanvang van de Boekenweek mogen wij via de media de traditionele glimp opvangen van het Boekenbal. Maar eigenlijk zouden we wel zonder kunnen. Want hoezeer de uitgevers tegenwoordig ook hun best doen vooral jonge en mooie auteurs aan te trekken, het blijft tobben. Allemachtig, wat is de Nederlandse literaire wereld toch lelijk! Er loopt maar zelden 'een leukje' tussen.
Editie 2004 van het Boekenbal was voor het uiterlijk vertoon voornamelijk afhankelijk van de inbreng
van 'mooie man' en tv-presentator Beau van Erven Dorens. Maar zelfs dàt liep uit op een fiasco. Beau werd naar eigen zeggen getreiterd door een vervelend studentje, verloor zijn reeds behoorlijk aangeschoten zelfbeheersing en diende de corpsbal in kwestie een vuistslag toe.
Deze uiterst directe vorm van debatteren ontleent Beau ongetwijfeld aan zijn zelfgeschreven 'Handboek voor Studenten'. In dit extreem populair-wetenschappelijk werkje geeft ervaringsdeskundige Beau handige tips om het studentenleven te overleven. Er staat waarschijnlijk niet in hoe het overmatig zuipend en rondcopulerende jonge volkje met 't brakke hoofd nog wat studiepunten kan binnenslepen. Beau zelf haalde namelijk nooit de universitaire eindstreep.
Schrijvers moeten zich eigenlijk helemaal niet in het openbaar vertonen. Schrijvers moeten binnenblijven en boeken schrijven. Behalve hun literaire werken hoeft er niets van hen te verschijnen. Ik kijk altijd een andere kant op wanneer ik een schrijver zie. Ik steek de straat over. Ik koop geen boeken met de foto van de auteur achterop. Of ik laat ze in de winkel reeds kaften met inpakpapier. Ik wil mijn leesbeleving niet verstoord zien door een onappetijtelijk hoofd dat mij tussen de regels door telkens voor de geest zweeft.
Duizenden mensen in dit land schijnen schrijver te willen worden. Van kinds af aan al. Ik vind dat bijzonder eigenaardig, om niet te zeggen ziekelijk. Het is toch niet normaal voor een kind om later met een bebrild Zwagerman-uiterlijk bij Café De Jaren aangetroffen te willen worden? Of langs het Leidse Bosje te gaan flaneren met het tussen hamer en aambeeld geplette hoofd van Mulisch?
Je wilt als je groot bent toch niet rondlopen met de verwijfd gewassen vlezigheid van een Rosenboom? En dan heb ik het nog niet eens gehad over de menselijke misdruk die Arnon Grünberg heet! Laat ik overigens zo hoffelijk zijn om te zwijgen over de vergane uiterlijke glorie van de vrouwelijke auteurs.
Nee, gezonde kinderen behoren het beroep van piloot, buschauffeur of brandweerman te ambiëren. Niet dat van schrijver. Dat is een van de wetmatigheden in de ontwikkelingspsychologie. Dus wanneer zij na de Cito-toets blijken te volharden in hun streven naar het auteurschap dienen zij onverwijld te worden aangemeld bij het Pedologisch Instituut.
Ondertussen is het raadzaam om ze niet op voetbal of paardrijden te doen. Voor de zekerheid. Want het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan, dat zul je altijd zien. Doe ze maar vast op dansles en kickboksen. Voor op het boekenbal. Voor het geval ze daar Beau van Erven Dorens tegenkomen.
verschenen in nieuwsbrief nr 149 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 26
Zaterdag 20 Maart 2004 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Vanochtend om tien voor zes overleed prinses Juliana op 94-jarige leeftijd in haar woonpaleis Soestdijk. Zij was koningin van 1948 tot 1980. De laatste jaren was zij dement. Premier Balkenende hield vanmorgen op tien uur een televisietoespraak om zijn medeleven te betuigen. Deze verliep niet vlekkeloos: hij werd plotseling onderbroken door iemand op de set, het beeld werd haastig weggedraaid en de premier moest vijf minuten later opnieuw beginnen.
Wij peilden de reacties op het overlijden tot dusver...
Lees verder...
Woensdag 17 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Balkenende was met Ben Bot bij Bush op bezoek. Een zinnetje in de stijl van 'de kat krabt de krullen van de trap'. Misschien iets makkelijker snel uit te spreken, maar de tenen krommen net zo hard als bij een krabbende kat. Heel Nederland moest lijdzaam toezien hoe deze gênante Balkenklucht bij Bush werd opgevoerd.
De klein geschapen grote president ging direct wijdbeens onderuitgezakt in zijn fauteuil zitten en bracht aldus zijn klokkenspel prominent naarvoren. Deze lichaamstaal liet niets aan duidelijkheid te wensen over: ik ben de leider van de roedel.
Lees verder...
Dinsdag 16 Maart 2004 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Al Qaida, Al Qaeda, of -wéér wat nieuws-
Al Qa'ida. Blijkbaar kan men niet kiezen of blijft men interessant doen met telkens weer andere spellingen. “Kijk maar, ik weet beter hoe je het uitspreekt, dus eigenlijk moet je het zó schrijven!”
'Al Qaida' (of zoiets) betekent 'de basis' of 'de grondslag'. Misschien moeten we in Nederland maar gewoon de vertaling gebruiken dan. 'Een aanslag door De Grondslag'.
Als het nieuws niet nieuw is, dan maar de spelling.
Zondag 14 Maart 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Als service aan de twee lezers die volledig verslaafd zijn aan het werk van Verbal Jam (mijn moeder en ikzelf) en uiteraard aan de overige belangstellenden verschijnt hier vanaf heden met enige regelmaat de rubriek 'externe betrekkingen'. Daarin wordt verwezen naar werk dat elders is gepubliceerd.
De nieuwste column voor het literaire tijdschrift
OpSpraak kunt u
hier lezen en is deze week getiteld '
Kil huis, warme vriendschap'. De column van de week ervoor wordt telkens ook in de eigen archieven opgeslagen en heet '
Nachtvogels'. Wie graag een afdrukje op papier heeft kan beter
deze versie kiezen.
Nou, eens zien, wat hebben we nog meer voor nieuws? Morgen moet ik geloof ik weer een dingetje doen voor
Amsterdam Centraal, dus daar kunt u zich alvast op verheugen.
Misschien vindt u dit allemaal getuigen van wat al teveel kapsones, maar ik doe ook maar een beetje na wat ik bij anderen zie gebeuren.
Mezelf tekort doen kan altijd nog.
PS: Het gratis programmaatje om óók zo'n geinig verkeersbordje te maken kunt u hier downloaden. Het is gemaakt door Marijn Kampf. Ik wil overigens niet vervelend wezen, maar die ouders van Marijn begrijp ik dus niet. Nou zijn er 26 letters in het alfabet, maar ze moeten uitgerekend die voornaam met een M kiezen. Nu zijn er honderden jongensnamen met een M, maar er moet weer per se een ei/ij-klank inzitten. Dat doe je toch niet met zo'n achternaam? Nou ja, láát maar weer.
Zaterdag 13 Maart 2004 in categorie Politiek & Maatschappij
Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid
Aart Jan de Geus is blij en trots. Er is binnen het kabinet overeenstemming over een nieuwe en
soberder WAO per 2006. Al het mogelijke eufemistisch taalgebruik wordt uit de kast getrokken om de harde gevolgen van zijn plannen toe te dekken of te bagatelliseren. Deze minister verkeert in een welbewuste ontkenningsfase. “You're in denial,” zoals de psychiater in de IBM-reclame zegt.
Lees verder...
Zaterdag 13 Maart 2004 in categorie Klein Proza
Met zijn allen waren we op deze winterdag voor de laatste maal in het huis van een vriend. Wij, met wie hij altijd speelde. Opnieuw voerden we onze gesprekken, hingen we lui in zijn stoelen, dronken we zijn bier op, hieven in zijn naam het glas en vervolgens nòg een aantal keren, rookten sommigen van ons zijn resterende sigaren. Toch niet helemaal zonder hem. Waar staat zijn asbak trouwens?
We draaiden zijn muziek, die deels ook de onze was maar voornamelijk ook niet. De lam geworden schakelaar van de dure grammofoon zat gefixeerd met een wigje dat oorspronkelijk een tandenstoker was. Zo te zien.
Dwalend en drentelend gingen we langs zijn kasten met boeken en muziek, de armen over elkaar, regelmatig één hand peinzend aan de kin. We zagen dat hij van dingen hield waarvan we niet wisten dat ze hem ooit boeiden. Alle afleveringen van The X-files. Op video en ook nog eens op DVD.
Hij verzamelde werkelijk ieder nummer van Fischer-Z en John Watts. Hij had en wist alles van Gene Clark, tot zelfs het allerslechtste. Over Gene had hij nog op de radio verteld, destijds, toen de man was overleden.
Vreemd hoe nutteloos en verloren de alledaagse voorwerpen er uit kunnen gaan zien. Onaangeraakte pennen in een bakje. Een dure computer: een waardeloos ding. Een fruitloze fruitmand van vergroezeld riet op de ronde eettafel. Met daarin alleen wat paperclips, een puntloos potlood en een voorzetzonnebril of hoe je zoiets noemt.
Stapeltjes papieren die nog maar één keer gelezen hoeven worden, voor de triage: kunnen ze weg of niet? Het middelste stapeltje wilde eigenlijk geen stapeltje zijn, omdat het papier te weerbarstig gekreukt of gevouwen was. De blaadjes werden daarom onderdrukt door een glazen asbak in de rol van presse-papier. Hé jongens, hier staat nòg een asbak, dus als…
Iemand was nog wèl de planten water blijven geven. Het waren er overigens toch maar twee, plus een verbeten cactus die zichzelf wel redde.
We verdeelden zijn foto's. Dat wil zeggen, degenen die ook de onze waren omdat we erop stonden. Meestal samen met hem. De gesprekken laaiden zodoende weer op en gingen terug in de tijd. Hoe lang kennen wij elkaar nu al?
Zijn gitaren stonden stilgevallen op hun standaard. Maar daar wisten enkelen van ons wel raad mee, na even stemmen. Mi-mi-mi-mi, zong hij er altijd gekscherend tussendoor als we samen daarmee bezig waren. Ook nu deden wij dat onmiddellijk na. Vervolgens zongen wij uit volle borst het eerste lied dat ons inviel, zo luid dat wij zijn stem niet zouden missen. Vergeefs natuurlijk. De buren zullen wel gedacht hebben.
De kilte van het huis deed zich voelen. De centrale verwarming was nooit meer aan geweest. We liepen nog eens rond, we keken nog eens om ons heen, een registrerende blik, om alles goed in onze toekomstige herinnering op te nemen. We zochten onze jassen op om eindelijk maar weg te gaan. Ze hingen her en der, de kapstok was nog vol geweest. We hadden ze niet op dat bed gelegd.
verschenen in nieuwsbrief nr 148 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 25
Vrijdag 12 Maart 2004 in categorie Media
Het voorval rondom fotograaf Thomas Schlijper waarover ik maandag berichtte is inmiddels door nieuwslogger Tonie van Ringelestijn tot een echte Netkwestie gemaakt. Op enigszins verwijtende toon schrijft hij dat een aantal weblogs, waaronder Verbal Jam, de email van Thomas Schlijper 'letterlijk overnamen' en dat het dus voor de fotograaf een prima manier was om 'aandacht te krijgen'. Die laatste formulering vind ik nu net een beetje te suggestief.
Lees verder...
Donderdag 11 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Een man heeft een
pony verkracht en is daarbij betrapt. Dat krijg je nu van dat speelgoed als '
My little Pony'. Ook de electronikafabrikanten gaan niet vrijuit. Het is een kleine stap van '
My first Sony' naar '
My first Pony'. Leverancier (je gelooft het niet): 'Wear me out'.
Midas Dekkers vindt het allemaal prima. Hij schreef indertijd al het boek 'Bestialiteiten'. Toch eens uitzoeken wat die man allemaal in z'n vrije tijd doet...
De Tweede Kamer is tegen de verwachting in niet enthousiast
[met dank aan c/koen voor de Midas-link.]
Woensdag 10 Maart 2004 in categorie Paranoia
Vorige week of daaromtrent zag ik onze minister Donner bij Nova op bezoek. Hij zou zijn visie gaan geven op gevangenisdirecteuren die het waagden kritiek te hebben. In afwachting van zijn beurt zat hij in het schemerduister aan de tafel: het bovenlichaam in een volmaakt rechte hoek met de stoelzitting, de armen in ruststand symmetrisch op het tafelblad, het gelaat uitdrukkingsloos, de blik op oneindig tot hem wat gevraagd zou worden.
Sindsdien pijnigde ik mijn hersens aan wie deze man mij toch deed denken. Vandaag wist ik het: aan Data! U weet wel, de androïde uit Startrek Next Generation! Herinnert u zich Data nog? Om uw geheugen wat op te frissen:
Final Rank: Lieutenant Commander
Last assignment: Second Officer/Science Officer, U.S.S. Enterprise NCC-1701-E (was promoted to First Officer, but died prior to position taking effect)
Full Name: Data
Date of birth: Permanently re-activated Feb. 2, 2338 (initial activation unknown)
Place of birth: Omicron Theta science colony
Parents: Created by Dr. Noonien Soong and Dr. Juliana O'Donnell Soong Tainer
Education: Starfleet Academy, 2341-45
Marital status: Single
Children: One, deceased
Quarters: Formerly, Enterprise-D: Deck 2/Room 3653
Date of death: 2379
Place of death: Destroyed with Reman ship Scimitar in line of duty
Service Awards: Starfleet Command Decoration for Valor; Starfleet Command Decoration for Gallantry; Medal of Honor, with Clusters; Legion of Honor; The Starcross
Ziet u het? Diezelfde starheid! Diezelfde wezenloze blik! Geen emotie-chip! Geen twijfel mogelijk, Piet-Hein Donner is een androïde, een mensachtige robot! En volgens mij Balkenende óók! Wij worden geregeerd door androïden! En nog wel een stuk kwaadaardiger dan de goedmoedige Data. Ik wil hier weg! Beam me up Scotty!
Ook mijn huisarts was er niet gerust op.
Maandag 08 Maart 2004 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Ik ontving vandaag het volgende bericht:
“Afgelopen donderdagavond om 23 uur hebben drie mannen gepoogd fotojournalist
Thomas Schlijper te intimideren door aan zijn deur aan te bellen met bivakmutsen op en camera in de aanslag. Ze hebben foto's gemaakt van zijn huis en van de huisgenoot die de deur opende en zeiden naar Schlijper op zoek te zijn. De politie was zeer snel ter plaatse en wist het drietal in de buurt aan te houden. Het gaat om: Clinton A. (Landelijk Coördinator
Jonge Fortuynisten, Utrecht) Maarten van G. (Jonge Fortuynist en kameraad van A., Hilversum) Alwin K. (NNP/NieuwRechts-activist, in het verleden veroordeeld wegens uitspraken op Stormfront, Zaanstad).”
Sommige lieden in dit land moeten zo te zien toch echt professionele geestelijke bijstand gaan zoeken. Al die moeite en tijd die deze jongens erin steken om een fotograaf die hen politiek niet aanstaat schrik aan te jagen! Want zoiets kost je toch een hele avond. Om nog maar niet te spreken van alle voorbereidingen: bivakmutsen breien, wegwerpcameraatje kopen bij Het Kruidvat, helemaal met de trein naar Amsterdam komen vanuit Utrecht, Hilversum en Zaandam, verzamelen bij een niet nader te noemen haringkar, uitzoeken welke tram of bus naar het huis van Schlijper gaat (codenaam 'Kiekje'), aan de conducteur vragen te waarschuwen wanneer ze eruit moeten... Ga er maar aanstaan!
Ja, dit zou Pim beslist allemaal zo gewild hebben!
Update 27-03-2004: Op
Jelmers Infostek staat inmiddels een foto zonder bivakmuts van twee van de drie heren. Dan weet u bij gelegenheid wie u precies aan de deur heeft.
Zondag 07 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De laatste tijd word ik behoorlijk moe van dit land. Er hadden zoveel incidenten plaats dat het gewoon niet meer bij te benen was. Menig columnist zal tot wanhoop zijn gedreven. De ene politieke stommiteit struikelde over de andere, de schandalen marcheerden langs in rotten van vier. Ik kreeg het er benauwd van.
Het Pentagon gaf mij een poosje geleden nog enige hoop door te
voorspellen dat Nederland al in 2007 onder water zou lopen. Met name Den Haag werd genoemd als de stad die ijlings ontruimd zou moeten worden. Juist dit laatste vond ik goed nieuws. Eindelijk zou deze politieke Augiasstal eens flink worden uitgespoeld!
Zaterdag 06 Maart 2004 in categorie Klein Proza
Ik heb geen verstand van vogels. Ik kan zelfs maar met moeite het woord ornitholoog spellen en dan moet ik het nog drie keer nakijken ook. Ik verkeerde altijd in de veronderstelling dat behalve meneer de Uil 's nachts alle vogels netjes gingen slapen. In mijn beleving waren onze gevleugelde vriendjes altijd weer blij wanneer zij volkomen uitgeteld na een dag fluiten en fladderen de thuistak of het nest mochten opzoeken voor een welverdiende nachtrust. De volgende morgen moesten zij immers weer vroeg uit de veren?
Zelfs de reigers, die toch feitelijk de hele dag niets anders doen dan een beetje wezenloos aan de slootkant staan, zag ik na zonsondergang met vermoeide wiekslag en krassende kreten één voor één weer de volkomen uitgewoonde kolonie opzoeken.
Kortom, als stadsmens wist ik eigenlijk niet beter dan dat vogels ons 's nachts niet lastig hoorden te vallen met hun getjilp, gepiep, gesnater, gekras of gekwaak.
Lees verder...
Woensdag 03 Maart 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Valt het u ook op dat je kiespijn altijd in de Krokusvakantie krijgt? Of in een willekeurige andere vakantie, zolang het maar ongelukkig uitkomt? Valt het u verder op dat de tandarts tijdens de Krokusvakantie onafwendbaar toevallig op vakantie is? Dat klinkt wel logisch, maar dat is het natuurlijk niet! De Krokusvakantie is namelijk een schóólvakantie, geen tandartsvakantie.
Maar mijn tandarts trekt zich daar allemaal niets van aan. Hij kan zich blijkbaar permitteren altijd tegelijk met zijn kinderen vakantie te hebben. Heel vermoeiend lijkt me dat voor een kind. Maar goed, net als ik kiespijn heb is hij de hort op. Hij is wèl zo attent om een bandje op het antwoordapparaat te hebben met de tekst dat hij er op maandag en woensdag niet is. Belt u dan net als ik braaf op dinsdag? Krijgt u dan ook datzelfde bandje weer? Vast wel, want zo zijn de wetten van de klantvriendelijkheid.
Lees verder...
Dinsdag 02 Maart 2004 in categorie Elders gepubliceerd
Soms lijkt hier niets te gebeuren, maar heb ik het ondertussen erg druk met op andere plaatsen de boel onveilig maken. Vandaag verwijs ik daarom door naar
Amsterdam Centraal, alwaar u een leutig
stukje over de Stadspas kunt lezen. Ik heb hierover reeds lovende kritieken mogen ontvangen, waarvoor dank.
Daarnaast was er afgelopen weekend weer de
wekelijkse column voor het literair tijdschrift OpSpraak, waarvan u vorige afleveringen
tevens hier kunt lezen. Kortom, bij Verbal Jam hoeft u zich nooit te vervelen. Dat doe ik namelijk ook niet. Integendeel, soms is het bijna niet meer bij te benen. Ik had gewoon op wintersport moeten gaan. Maar in Friesland lag geen sneeuw.
Terpskiën, kent u dat?
