Ik zag een oude man in korte broek

Ook gepubliceerd op Amsterdam Centraal

Ik zag een oude man in korte broek. Een korte broek die toch wat al te kort was. En misschien ook wel enigszins te krap. Achteraf had ik over hem zo mijn gedachten.

De oude man kwam mij in een stevig wandeltempo tegemoet, alsof hij nog vele kilometers te gaan had tot zijn bestemming.
Toen hij mij passeerde, vroeg ik mij af of hij die bestemming eigenlijk wel zou kunnen vinden. Naast de te krappe broek van jeugdige spijkerstof, droeg hij een overhemd en een gilet. Hij bewoog zich voort op stevige wandelschoenen. Zijn benen waren flink gebruind, dus dat wandelen deed hij vaker.

De kat en de chip

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Het volgende bericht in de media (AT5, Parool) wekte mijn ergernis.

Vooral die laatste zin duldt geen tegenspraak: 'Het blijkt dat een chipplicht alleen kan worden ingesteld als de volksgezondheid in gevaar komt.'

Het element van onvermijdelijkheid in deze bewering doet vermoeden dat het hier gaat om een natuurverschijnsel waarop wij simpele mensen uiteraard geen enkele invloed hebben.
Zoals in: 'De Elfstedentocht kan alleen worden verreden wanneer er ijs ligt'.

Zakkenvullers in de zorg

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Politici van alle politieke partijen hebben de mond vol over de zorg. Over hoe de zaak op de schop moet. Over de hoogte van het eigen risico, de eigen bijdrage, wat nog wel en niet wordt vergoed, over de kwaliteit van de zorg, het personeelstekort en ga zo maar door.

Heel goed dat de zorg een van de speerpunten is in de campagnes. Maar waar ik bijna geen enkele partij over hoor: de schandalig hoge salarissen van de topmanagers bij de zorginstellingen.
Die zijn al lange tijd onderwerp van publieke discussie, maar bij de meeste politieke partijen wordt erover gezwegen.

Bewaar de geuren van de stad

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Beelden en geluiden van de stad worden in voldoende mate vastgelegd en bewaard. Leuk voor latere generaties.
Maar hoe staat het eigenlijk met de geuren? Die laten zich nu eenmaal moeilijk bewaren, behalve in een vage herinnering. Terwijl juist ook geuren in ons brein specifieke emoties kunnen oproepen en nadrukkelijk verbonden zijn met periodes in de historie.

[Klik voor hele afbeelding. Foto: Cor de Jong]

De stad zal bijvoorbeeld een halve eeuw geleden beslist anders hebben geroken. In een tijd waarin de huizen nog werden verwarmd met kolen, briketten en turf zal de atmosfeer een veel sterkere zwavelachtige lucht hebben geademd. Nederland schakelde sinds de jaren zestig over op olie en aardgas, maar tot in de jaren tachtig was deze geur in Engelse steden nog nadrukkelijk waar te nemen. In de jaren vijftig moet ook Amsterdam zo geroken hebben.

Ketelbrug

De Ketelbrug was weer stuk. Daar zijn al heel wat mankementen aan geweest. Het team van Ajax moest nota bene op weg naar Heerenveen een uur wachten tot de brug weer was gerepareerd. Dat is natuurlijk de druppel, de bloody limit!
De godenzonen laten wachten beschouwt men in Amsterdam als net zo erg als het laten wachten van Hare Majesteit. Zelf vind ik dat het wel eens goed voor ze is, maar dat is een minderheidsstandpunt.

Ik las trouwens dat de brug is gerepareerd door één enkele monteur. Die man zal het ultieme machtsgevoel hebben ervaren, heerlijk: heel Flevoland staat stil zolang hij dat wil. Niks tijdsdruk, niks zweet op het voorhoofd, eerst nog even lekker een sjekkie draaien en dan eens op je gemak kijken wat er precies aan schort. Ah, hij ziet het al, het is dat ene zekeringetje weer. Rustig aan, want om vanavond op het Journaal te komen moet je Ajax en het hele stadion van Heerenveen nog minstens een kwartier laten wachten.

Kiezen uit de chaos

Ik heb mateloos veel bewondering voor mensen die je helpen bij het maken van keuzes. Niet dat ik van nature zo besluiteloos ben, maar wij leven in een maatschappij met een overvloed aan keuzes. En dan doel ik nog niet eens op het aantal partijen waartussen wij straks moeten kiezen bij de verkiezingen.

Nee, ik doel op sectoren met een werkelijk gekmakende hoeveelheid keuzemogelijkheden. Zoals de keukenbranche. Of het vloerenbedrijf. De tegelhandel. De gordijnenwinkel. Eigenlijk alles wat met interieur te maken heeft. Er zijn zoveel soorten, maten, uitvoeringen, kleuren, afmetingen, dessins, kwaliteiten en combinaties dat ik het allemaal niet meer kan bevatten.

Strijd tegen onkruidbestrijdingsmiddel

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Een aantal stadsdelen gebruikt het bestrijdingsmiddel Roundup voor het onkruidvrij houden van stoepen en kinderspeelplaatsen.
De Partij voor de Dieren maakt ons erop attent dat dit middel (glyfosaat) giftig is. Vooral voor kinderen vormt het een bedreiging. De partij wil dat het middel niet meer wordt gebruikt. Dat wordt dus weer intensief krabben tussen de steentjes. Maar dan hebben onze taakgestraften ook weer wat omhanden, moet je maar denken.

Wat mij nog het meest verbaast is dat je als burger door de overheid niet wordt ingelicht over het gebruik van bepaalde bestrijdingsmiddelen in de publieke ruimte. Kinderen spelen immers overal. Ook onze uitlaatbare huisdieren banjeren onbekommerd over straat. En dan spreken we nog niet eens over wat er verder nog losloopt in onze stadsnatuur.