Archief: artikelen van
Februari 2004.
Zondag 29 Februari 2004 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Vandaag moet ik de dingen doen waarvoor ik de afgelopen drie jaar net geen tijd genoeg had. Aan de andere kant krijg ik maar eens in de vier jaar de kans om op 29 februari een stukje te schrijven. Die mag ik dus niet laten lopen.
Stelt u zich overigens van de kwaliteit niet al te veel voor, want een schrikkeldag is echt zo'n restjesdag, een inhaaldag, een dag waarop we die loshangende flarden van de voorgaande jaren nog even fluks aan elkaar naaien. En nu valt hij nog op een zondag óók!
"Ja, nou én?" zult u misschien denken. Ik zal het u zeggen: met een kabinet als dit krijgen wij hiervoor ongetwijfeld straks de rekening gepresenteerd. Wij halen met deze schrikkeldag namelijk in één klap alle uren in die in de afgelopen jaren te weinig zijn berekend door onze jaartelling. Best kans dat dit uren waren waarop wij hadden moeten
werken! Maar die hebben wij niet gewerkt en nu halen we ze ook nog eens in op een vrije dag. Dat is heel slecht voor onze toch al schrikkelijk kwakkelende economie. Tevens hebben wij geen belasting afgedragen over die uren die wij hoogstwaarschijnlijk op ons werk hadden moeten zitten.
Minister Zalm zal dit schrikkelen feitelijk als spijbelen gaan beschouwen en ons een naheffing opleggen. Voor niets gaat de zon op, ja ja, dat zullen we dan nog wel eens zien, denkt hij ongetwijfeld op het moment dat u dit leest.
En over spijbelen gesproken: wie nog op school zit zou ik aanraden eens bij het
KNMI te gaan kijken hoe het precies zit met die schrikkeljaren, want daar gaan ze morgen ongetwijfeld vragen over stellen. Lees vooral ook hoe in 1582 de datum 15 oktober direct volgde op 4 oktober.
Noteer bovendien vast in uw agenda dat in het jaar 87982 een
extra schrikkeljaar wordt ingesteld om de kalender weer precies te synchroniseren met de beweging van de aarde rond de zon.
Maar voorlopig: tot over vier jaar maar weer.
Zaterdag 28 Februari 2004 in categorie Klein Proza
Lang geleden zwierven wij liftend heel Europa door. Nou ja, niet overdrijven: zo'n beetje half Europa. We hadden nauwelijks geld, maar geld was eigenlijk geen gemis. Er was genoeg vriendelijkheid, behulpzaamheid en gastvrijheid op onze weg om ons telkens weer een stuk verder te helpen. Elke avond werd het eventjes spannend of wij een slaapplaats zouden hebben. Maar we kwamen altijd wel ergens onderdak, in het uiterste geval in een jeugdherberg. Eigenlijk beschouwden we dat laatste als een kleine nederlaag. Het moest allemaal zo gratis mogelijk, want des te langer werd de vakantie. Desnoods zouden wij buiten slapen, dachten we stoer. Gewoon langs de weg of achter een heg op een grasveld. Dat konden we rustig doen, ongeacht de weersomstandigheden. Wij hadden namelijk échte legerslaapzakken!
We hadden de slaapzakken nog nooit hoeven gebruiken, maar het gaf een veilig gevoel er altijd op te kunnen terugvallen. Als de nood aan de man kwam konden wij de elementen trotseren met deze stukken hoogwaardige overlevingsuitrusting. Ongetwijfeld hadden zij hun waarde al bewezen in menige barre situatie.
Ik kreeg ze van een oom van mij, die ze uit het leger had overgehouden. Dat stond garant voor kwaliteit. Ze konden naar de toenmalige maatstaven klein worden opgerold. Je lag erin als een mummie, je kroop erin weg tot alleen je ogen nog zichtbaar waren. Een knusse, warme cocon die de vijandige wereld buitensloot.
Wij waren al bijna weer thuis toen wij onze echte legerslaapzakken voor het eerst nodig hadden. Laat in de avond belandden wij ergens in Noord-Frankrijk. Wij moesten onze toevlucht nemen tot een jeugdherberg. Die zag er echter verdacht donker uit. Op ons herhaaldelijk aanbellen stak er na een tijdje een geërgerd hoofd uit een bovenraam. La mère had haar krulspelden reeds in voor de nacht en snauwde ons toe dat de boel 'fermé' en dus onverbiddelijk gesloten was.
Na enig rondzwerven in het pikkedonker vonden wij een gazonnetje achter een bedrijfsgebouw. Wij ontrolden onze slaapzakken en snoerden onszelf behaaglijk in.
Om een uur of vier in de ochtend werden wij wakker van de kou. Het was een verlammend vochtige kou, die ons van onder tot boven door de botten trok. Wij stelden huiverend vast dat wij het nog nooit zo koud hadden gehad. De kille mist drong genadeloos door elke porie van onze echte legerslaapzakken.
Wij waren dienstweigeraars geweest. Anders hadden wij natuurlijk allang uit ervaring geweten dat die echte legerslaapzakken van ons gewoon je reinste rotzooi waren, een dunne paardendeken met een stuk zeildoek eromheen. Hadden wij dáárvoor nu die dingen half Europa doorgezeuld? Nou ja, niet overdrijven: in elk geval een kwart... Wij vloekten en tierden om een beetje warm te worden. Onze minachting voor het leger was groter dan ooit. Ja, dat je oorlog voert is tot daar aan toe, maar zorg dan in elk geval dat die spullen een beetje in orde zijn! In het bijzonder de slaapzakken! Nu zijn zelfs twee vredelievende burgers daar achteraf nog een keertje de dupe van geworden!
verschenen in nieuwsbrief nr 146 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 23
Woensdag 25 Februari 2004 in categorie Baanbrekende denkbeelden
Eén van de meest vreselijke uitvindingen die de mens ooit heeft gedaan is het formulier. Van formulieren kan ik nachten wakker liggen. Een formulier wil altijd ingevuld worden en ik heb er nooit zin in. Een formulier wil ook altijd allerlei zaken van mij weten die ik zèlf niet eens weet. Dingen die ik dus moet gaan opzoeken, nakijken, navragen, uitrekenen. Tijdens het invullen ligt er daardoor tevens een gigantische berg andere administratie omheen. En die moet ik later weer opruimen. Maar meestal ben ik inmiddels dusdanig murw dat ik de boel maar even de boel laat. Nog weken later slingeren de gevolgen van dat invullen rond. Ze worden bedankt!
Lees verder...
Dinsdag 24 Februari 2004 in categorie Altijd handig
Een aardigheidje:
!++0,101,Wat vindt u hier nou van?,het is me wat,vraag dat maar aan een ander,niets,geen noemenswaardige mening..++!
Zaterdag 21 Februari 2004 in categorie Altijd handig
Het Belgische
Elektro Magazine heeft volgens eigen zeggen “meer dan 200.000
verschillende lezers”. Het is goed dat zij dit erbij zetten, want het is natuurlijk geen kunst om groots te gaan lopen doen met 200.000 dezelfde lezers.
Ook staat de site boordevol interessante wetenswaardigheden. Zoals
deze:
Lees verder...
Zaterdag 21 Februari 2004 in categorie Klein Proza
Ik loop regelmatig langs dat statige bankgebouw aan de gracht, waarin tegenwoordig helemaal geen bank meer woont. Ik weet nog hoe het er van binnen ongeveer uitziet, want ik had daar in een ver verleden mijn vakantiebaantjes.
Helemaal bovenin is een grote zaal. Daar stonden tientallen bureaus met elk een Adler schrijfmachine. Met mijn collega's typte ik de godganse dag formulieren met carbondoorslagen. Wij brachten een oorverdovend geratel voort. We draaiden en rookten zoveel mogelijk sigaretten om de sleur te doorbreken en keken constant vertwijfeld op de klok of het nog geen vijf uur was.
Telefoons rinkelden onophoudelijk. Maar die werden gewichtig opgenomen door de over de zaal verdeelde procuratiehouders en souschefs. Daar kwamen wij onderhorigen niet aan te pas. En zo was die grote zaal een kermis van geratel en gerinkel, met een zuurstofarme atmosfeer van sigarettenrook, transpiratie en automatenkoffielucht.
De procuratiehouders konden potentaten zijn. Jaren hadden zij staan dringen in de hiërarchie voor hun promotie, vuile handen gemaakt aan het carbon, vernederingen verduurd van hen die toen nog boven hen stonden. En nu konden zij dan eindelijk zelf eens naar beneden trappen. Het was hun enige verzetje in de monotonie van het paraafjes krassen op elke doorslag van de formulieren.
De jonge, onopvallende Indische vrouw zat een eind van mij vandaan en eigenlijk kende ik haar niet. Doordat zij op een dag hysterisch werd weet ik nog dat zij Frida heette. Blijkbaar had haar chef haar weer eens grof bejegend en luid snikkend vluchtte zij naar de garderobe. Daar bevonden zich ook enkele wc's. Deze ruimte was door een glazen wand gescheiden van de afdeling. En zo kon iedereen zien en horen hoe Frida's verdriet escaleerde. Binnen tien seconden accelereerde zij van snikken naar gierend krijsen, dat ons door merg en been ging. Zij sloot zich vervolgens op in één van de toilethokjes.
Zuchtend stuurde de dikke kettingrokende afdelingschef één van de andere meisjes naar haar toe. “Ach toe, Antoinette, ga jij haar eens kalmeren, wil je?”
Antoinette klopte indringend op de wc-deur om met Frida in contact te treden. Dit lukte: zij begon vreemd uit haar ogen te kijken en stond al snel met Frida mee te gillen. Het geratel van de Adlers stopte en gek genoeg gingen ook de telefoons ineens niet meer. De zaak dreigde uit de hand te lopen, want de andere dames van de afdeling werden ondertussen eveneens zichtbaar instabieler.
De heer Werner was een bruut met een grote bek en een sergeantensnor, die 't daarmee reeds op vrij jonge leeftijd had gebracht tot procuratiehouder. Hij bestormde de toiletten, drukte onverdroten het kunststof deurtje uit z'n voegen en trok Frida naar buiten.
Maar het gekrijs ging lustig verder. Sergeant Werner brieste dat het nu afgelopen moest zijn. Zelfs dit dienstbevel drong niet door. Kordaat diende hij daarop Frida en Antoinette elk een fikse oorvijg toe. Een onthutste stilte trad onmiddellijk in.
De meedogenloze heer Werner zal het ongetwijfeld nog ver hebben geschopt in het bankwezen.
verschenen in nieuwsbrief nr 145 van het literair tijdschrift OpSpraak
&8470; 22#
Zaterdag 21 Februari 2004 in categorie Lijf en ledematen
Minister Hoogervorst van Volksgezondheid maakte zich deze week ineens ontzettend kwaad over de kwalijke praktijken van de alternatieve geneeskunde en gaf in één moeite door de homeopathie een veeg uit de pan. Dit alles naar aanleiding van een inspectierapport over de dubieuze praktijken van Jomanda en andere alternatieve genezers rond de dood van actrice Sylvia Millecam. De mening van Hoogervorst is duidelijk: alleen de reguliere geneeskunde is betrouwbaar. Helaas, te vroeg gejuicht...
Lees verder...
Vrijdag 20 Februari 2004 in categorie Waargebeurde verzinsels
Het leek mij wel een gezond idee om eens een stukje te gaan wandelen. Gewoon een lekker ommetje om even een frisse neus halen. Maar waarheen? Nederland is klein, dus we moeten groot denken, wordt ons telkens voorgehouden.
Dan maar meteen naar Santiago de Compostela. Ja toch? Dan gaan we ook niet kinderachtig doen en gooien we er meteen een dikke tweeduizend kilometer tegenaan. Of de uiterst populaire voetreis naar Rome. Ook mooi is het om in de voetsporen van Herman Hesse romantisch door het zuidoosten van Duitsland 'zu wandern'.
Probleem is echter: ik kan de kat niet alleen laten.
Lees verder...
Maandag 16 Februari 2004 in categorie Politiek & Maatschappij
De directeuren Tjibbe Joustra en Pieter Cloo van het UWV in Amsterdam vonden hun hoofdkantoortje niet chique genoeg. O nee, dat kon toch echt niet, deze vloerbedekking. Op kosten van de premiebetaler moest die zooi van Carpetland eruit en marmer erin. En de wc-pot zat ook veel te hard. Dus weg met die ordinaire volksplee. Zij wilden de koninklijke zitbeleving, de keizerlijke kak-ervaring.
O, o, o, wat gieren die kosten van de WAO toch uit de klauwen hè? We moesten dat hele sociale stelsel maar eens op de schop gooien. Iedereen weer strenger goedkeuren, niet aanstellen en verplicht sollicteren tot je tachtigste. Dat soort aanpak. Anders wordt het werkelijk allemaal onbetaalbaar...
Lees verder...
Zaterdag 14 Februari 2004 in categorie Klein Proza
Twee jongetjes van naar schatting amper zestien jaar reden door het park. Zij zaten gezellig met z'n tweeën op een zogeheten 'Quad', een stoer brommertje met vier wielen. De gebaande paden bestonden niet voor hen. Met zo'n regelrechte machomachine zoek je uiteraard het onvoorspelbaar woeste terrein op van de geschoren gazons.
Het was een brommertje waarvan de hoeveelheid lawaai omgekeerd evenredig is aan de gereden snelheid. Zo'n ding hoor je al aankomen wanneer hij nog drie hele wijken van je vandaan is. Pas na een krap halfuur komt ten langen leste de bron van de snerpende herrie in zicht. De berijder hangt met de neus op het stuur teneinde de aërodynamica van dit beestachtig stuk toptechniek ten volle tot haar recht te doen komen. Met de duivelse snelheid van bijna achttien kilometer per uur passeert het krijsende racemonster. Onderwijl wordt het laconiek ingehaald door een bejaarde op een elektrische scootmobiel.
Toen ik mij dreigde te gaan ergeren dacht ik snel terug aan mijn eigen jonge jaren, waarin Kreidler, Puch, Tomos en Zündapp even luidruchtig de boventoon voerden in het dagelijks verkeer als de huidige generatie opgevoerde brommers en scooters. Ik maande mijzelf daarom niet ouwelullig te doen en het maar gelaten te ondergaan. Sinds de uitvinding van de explosiemotor is dit lawaai van alle tijden en het staat los van enige technische vooruitgang.
Vanuit de fabriek was de bromfiets altijd redelijk geluidsarm. Ook was de snelheid begrensd tot een niveau waarmee je bij je vrienden niet aan hoefde te komen. Deze fabricagefouten dienden zo spoedig mogelijk te worden rechtgezet. Daartoe stonden middelen ter beschikking als het inbouwen van een grotere carburateur, het verwijderen van de snelheidsbegrenzer, het uitboren van de zuiger en het aanbrengen van een vet ronkende uitlaat. Bij Puch en Tomos moest tevens het stuur op kinhoogte. Pas dan begon het er een beetje op te lijken.
Het was natuurlijk weer mijn karma dat ik geen geld had voor een dure bromfiets. Ik wist uiteindelijk een oude Honda op de kop te tikken. Dit was allesbehalve een hippe brommer. Hij was voorzien van plastic beenkappen en een tank in de vorm van een rechtopstaand ei. Louter het feit dat dit rijwiel een wonder van techniek was voorkwam een vernietigend oordeel van de 'merkrijders'.
De Honda had namelijk een viertaktmotor in plaats van een ordinaire tweetakt en reed niet op mengsmering maar op zuivere benzine. Met een speciale uitlaat maakte hij een sexy grommend geluid. Toen mijn kameraden het ding voor het eerst zagen wisten ze niet goed wat ervan te denken. Dat moment van aarzeling buitte ik uit door omstandig het technisch raffinement van deze Japanse lulhannesbrommer aan te prijzen. Daarop gunden zij mij het voordeel van de twijfel.
Wat ik nooit heb begrepen is de populariteit van het hedendaagse scootermodel. Met zo'n wangedrocht zou je vroeger zijn weggehoond. In Amsterdam stond een scooter sowieso bekend als een 'raceplee'. De eerste die dáármee durfde rijden moet wel een héél mooie meid achterop hebben gehad!
verschenen in nieuwsbrief nr 144 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 21
Zaterdag 14 Februari 2004 in categorie Brutale brieven
De Iraniër
Mehdy Kavousi uit Zaandijk naaide afgelopen zondag zijn mond en ogen dicht uit protest tegen het uitzettingsbeleid van minister Verdonk. Aldus verminkt ging hij de volgende dag demonstratief op het Binnenhof staan en zat maandagavond ook nog eens zielig wiegend bij
Vara Laat. Zijn Nederlandse vrouw Marjon legde namens hem ons uit wat hem tot dit staaltje Iraans borduren had gebracht. Ik nam mij voor om hem een briefje te schrijven...
Lees verder...
Donderdag 12 Februari 2004 in categorie Kunst en Cultuur
Sinds het bekende boek van
Anja Meulenbelt 'De schaamte voorbij' (1976) is het hek van de dam. Te pas en te onpas is iets aan iets
voorbij. Ik las op het Volkskrantweblog de titel “
De parelketting voorbij” van Hans Wansink. Er volgde zelfs nog een
deel 2 van die voorbije parelketting.
Ik kreeg hem toen wel even zitten, moet ik bekennen. Ik was duidelijk de kalmte en de zelfbeheersing voorbij. Enige vloeken fladderden door de kamer, mijn toetsenbord voorbij. Hoe fantasieloos kun je als schrijver zijn? Nou, héél fantasieloos blijkbaar. Een
heleboel schrijvers zijn de creativiteit voorbij, want even
googl'n levert met gemak de nodige ellende op die men allemaal voorbij is. Een kleine greep uit de voorbije collectie:
Echt hilarisch dan wel gênant wordt het wanneer de religie iets voorbij is:
Vanaf nu: verboden in te halen!
Woensdag 11 Februari 2004 in categorie Criminaliteit en recht, Politiek & Maatschappij
Minister Donner wil het Burgerlijk Wetboek zodanig aanpassen dat het slaan van kinderen als ongepast wordt aangemerkt. Hij wil de rechter aldus meer mogelijkheden in handen geven om kinderen die regelmatig worden geslagen te beschermen. Indien nodig wil hij ook de bekende 'pedagogische tik' verbieden. Op dit moment is deze door de Hoge Raad nog toegestaan. Donner is uit op een discussie en die gaat hij krijgen. Weer zo'n heerlijk onderwerpje voor B&W, Twee Vandaag, de heer Knevel of eventueel zelfs Nova. Ontpopt de rechtsgeleerde Donner zich hier als pedagoog?
Lees verder...
Dinsdag 10 Februari 2004 in categorie Altijd handig, Religie
Via de Volkskrant lees ik een berichtje van het ANP dat de biechtsite van de Groningse dominee Van der Veen een groot succes is. “Gelovigen en ongelovigen biechten aan de dominee en zijn vrouw over veelal zware problemen als zelfdoding, overspel, incest of relaties”, vertelt het ochtendblad.
Ik heb hier toch een paar vragen en kanttekeningen bij...
Lees verder...
Maandag 09 Februari 2004 in categorie Flashback verhalen
Ome Herman werkte bij de Heineken Brouwerij aan de Amsterdamse Stadhouderskade. Op 12 maart 1945 zag hij vanaf het dak machteloos toe hoe in het tegenovergelegen Weteringplantsoen zesendertig verzetsmensen werden gefusilleerd.
Ik heb Ome Herman nooit gekend. Hij was de zwager van mijn grootmoeder en hij overleed voordat ik geboren was. Ome Herman is geschiedenis. Familiegeschiedenis. Ik ken alleen dit verhaal over hem en dat het een vrolijke gezellige man was. Natuurlijk met uitzondering van de dag dat hij de fusillade zag.
Maar verder weet ik niets van hem. Eigenlijk is het verbijsterend hoe snel zelfs je eigen familie kan wegzakken in de vergetelheid. Van de groten der aarde worden complete stambomen en biografieën bijgehouden, terwijl we in veel gevallen juist hún daden maar het liefst zo snel mogelijk willen vergeten.
En ook al worden ze wel belangrijk geacht, de oorlogsverhalen van Koningin Wilhelmina zijn niet per se interessanter dan die van de ome Hermannen uit die tijd. Deze dame zat in Engeland en stond niet op het dak van de Heineken Brouwerij. Ome Herman wél. Die zag het allemaal gebeuren en kwam volledig overstuur thuis.
Eigenlijk zouden we dat dus een beetje moeten bijhouden, die familie van ons. Of ze nu leuk zijn of niet, het kan nuttig zijn om te weten wie er allemaal deel van uitmaakten. Wie waar wanneer geboren is. Wie waar wanneer gestorven is en ook waaráán. Soms is een verre neef geïnteresseerd in genealogie en heeft die de zaken op een rijtje. Maar meestal is die neef toch net te ver om hem met goed fatsoen eens op te kunnen bellen. Je kent hem alleen van horen zeggen.
Er is een
gratis Nederlands programma om de privé-stamboom eens op simpele wijze in kaart te brengen. Het heet
Adfaer (Fries voor: voorouders) en het confronteert je tijdens het invullen van de gegevens genadeloos met alles dat je
niet (meer) weet over je familie.
Links:
Het verhaal van
Werner Blok, een andere getuige.
Genealogie startpagina.
Het weer op een bepaalde dag in de geschiedenis.
This day in history
Zaterdag 07 Februari 2004 in categorie Klein Proza, Grijze Golfslag
Hij is drieënnegentig. Hij is nog goed gezond, zit voornamelijk in zijn leunstoel, kijkt wat televisie, leest de krant en doet daar tussendoor zijn dutjes. Voor de rest vindt hij het allemaal wel best. Het is ook geen leeftijd waarop je zegt: “Ik ben toe aan een nieuwe uitdaging!” Tenzij je rotsvast gelooft in het hiernamaals natuurlijk. Maar volgens mij heeft mijn vader zich daar nooit duidelijk over uitgesproken.
Ik heb hem oud zien worden en heb mij verwonderd over het gemak waarmee hij het vorderen der jaren accepteerde, zich niet verzette tegen de beperkingen van de ouderdom. En nu hij héél oud is maakt hij er zelfs misbruik van. Hij is 'al drieënnegentig' en iemand van die leeftijd heeft geen plichten meer. Blijkbaar. Tja, zeg er eens wat van…
Zijn geheugen herschikt zich. Hoe meer de omvang van zijn toekomst statistisch te verwaarlozen is, des te groter wordt het belang van vroeger. Het korte-termijngeheugen ruimt steeds meer plaats in voor de terugblik naar voorbije tijden.
Op zijn verjaardag gaf ik hem een beker, want van andere dingen ziet hij het nut niet meer. Na een half uur vroeg ik hem wat voor fijne cadeaus hij verder nog had gekregen, van de bezoekers die al eerder op de dag waren langsgekomen. Hij tilde trots de beker op en riep: “Een beker!”
“Ja, eh, wèl blijven opletten ouwe! Die heb je net van mij gehad!”
O ja. Hij lacht.
Lees verder...
Vrijdag 06 Februari 2004 in categorie Politiek & Maatschappij
De regeringspartijen CDA, VVD en D66 spreken er schande van: PvdA voorzitter
Ruud Koole roept burgemeesters en wethouders uit zijn partij op tot verzet tegen de manier waarop van minister
Verdonk van plan is 26000 asielzoekers het land uit te zetten. Men doet het met graagte voorkomen alsof Koole aanzet tot bestuurlijke ongehoorzaamheid tegen democratisch genomen besluiten. Dit is natuurlijk bezijden de waarheid, want de Tweede Kamer moet er nog over debatteren. Tot dusver is er alleen een regeringsbesluit, geen besluit waarmee de volksvertegenwoordiging akkoord is gegaan. Niettemin kun je de vraag stellen: is het acceptabel wat Koole hier doet?
Lees verder...
Dinsdag 03 Februari 2004 in categorie Media
Sinds afgelopen zondag is het in de media één en al rollator wat de klok slaat. Dit kwam doordat de nieuwe voorzitter van het
College voor Zorgverzekeringen (CVZ), het voormalig CDA-kamerlid
Hans Hillen, in het discussieprogramma Buitenhof de suggestie deed om artikelen als rollators, incontinentiemateriaal en verstelbare bedden maar eens uit de AWBZ te halen. Ouderdomsmankementen zijn nu eenmaal voorzienbaar en dus kunnen de toekomstige oudjes er best alvast voor sparen. Of dit soort hippe artikelen voortaan voor hun verjaardag vragen. Hoogste tijd daarom voor de leuke cadeautips van Hans Hillen.
Lees verder...
Zondag 01 Februari 2004 in categorie Sport
Nog geen half jaar geleden schreef ik het satirische stukje 'Geilen op turnen'. Nu blijkt het allemaal nog serieus waar te zijn óók: 'Ontuchtaffaires Limburgse turnwereld topje van ijsberg' schrijft Nu.nl.
Of zou ik ze juist op een idee hebben gebracht?
Zondag 01 Februari 2004 in categorie Altijd handig
Vanmorgen hoorde ik in het onvolprezen
radioprogramma OVT een Surinaamse mevrouw die vroeger op haar kamertje in Nederland een kip had vetgemest en daarna had geslacht. Dit gegeven kwam mij goed van pas, want het past precies binnen het kader van een onderwerp dat ik al langer aan de orde wilde stellen. Misschien moeten we er zelfs eens een symposium over houden: “Het conserveren van huishoudelijke rituelen en vaardigheden.”
Lees verder...
Zondag 01 Februari 2004 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Vanmorgen hoorde ik in het onvolprezen radioprogramma OVT een Surinaamse mevrouw die vroeger op haar kamertje in Nederland een kip had vetgemest en daarna had geslacht.
Dit gegeven kwam mij goed van pas, want het past precies binnen het kader van een onderwerp dat ik al langer aan de orde wilde stellen.
Misschien moeten we er zelfs eens een symposium over houden:
“Het conserveren van huishoudelijke rituelen en vaardigheden.”
Lees verder...
Vandaag moet ik de dingen doen waarvoor ik de afgelopen drie jaar net geen tijd genoeg had. Aan de andere kant krijg ik maar eens in de vier jaar de kans om op 29 februari een stukje te schrijven. Die mag ik dus niet laten lopen.
