Vervelend

Je hebt leuke klusjes en vervelende klusjes. Waarbij vastgesteld moet worden dat leuke klusjes vervelend zijn om over te schrijven en omgekeerd. En dus kies ik voor een betoog over een vervelend klusje.
Vervelende klusjes worden vervelender naarmate ze onontkoombaarder zijn. Zoals het oppompen der autobanden. Ik heb daar een uitgesproken hekel aan. De ontwikkelingen in de techniek hebben ons op dit punt behoorlijk in de steek gelaten. Auto's staan inmiddels op de drempel van het vermogen zichzelf te besturen, maar automatisch de banden op spanning houden is nog verre toekomst. Als het er al ooit van komt…

Autobanden oppompen vind ik vooral vervelend door de omstandigheden waarin dit moet gebeuren. Je denkt het karwei even mee te pakken bij de tankbeurt, maar zo simpel steekt de wereld niet in elkaar.
Ten eerste moet je maar afwachten of de bandenpomp niet defect is. Dat is hij namelijk dikwijls. Een andere pomp zoeken is nu net weer effe teveel moeite. Met als gevolg dat je meestal nog een tijdje blijft rijden met een knagend te-zachte-banden-gevoel tussen de oren. Al dan niet terecht, maar wanneer je eenmaal het idee hebt dat je banden te zacht zijn, kom je daar niet meer vanaf.

De koperdief

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Van alle kleine (?) criminelen is de koperdief toch wel de meest treurige figuur. De ultieme loser, verstoken van elk besef van cultuur, veiligheid en respect voor emotioneel waardevol eigendom. De koperdief zaagt bronzen beelden van hun sokkels, sloopt nietsontziend antieke trapleuningen uit een Artisgebouw en steelt de waterleidingen uit de volkstuinhuisjes van jan met de pet.
Ondertussen richt hij een schade aan die in geen enkele verhouding staat tot de schamele opbrengst van het koper.

Wordt Sinterklaas nooit eens dement?

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Zondag is in Amsterdam de intocht van Sinterklaas. Dan kunnen wij meteen kijken hoe de oude baas eraan toe is. We zien immers zelfs pausen in de loop der jaren vreselijk aftakelen, dus moeten wij ook de Sint een beetje in de gaten houden. Dat hij geen geen tekenen van dementie vertoont bijvoorbeeld, geen rare dingen gaat doen.
Er zijn namelijk hardnekkige geruchten dat de Sint wel eens met paard en al op daken wordt waargenomen. Het liefst bij volle maan. In de psychogeriatrie ziet men dit als typisch dwaalgedrag. Ingrijpen is dan gewenst. Voor zijn eigen veiligheid. En anders wel de onze.
In de krant heb ik gelezen dat er dit jaar meer pieten zijn dan ooit. Waarschijnlijk omdat het steeds meer moeite kost om de goedheiligman in het gareel te houden, maar daar schrijven ze dan weer niks over.

Een chronisch gevalletje zelfoverschatting

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Het gaat er nu eindelijk eens van komen, lees ik in de krant: het nieuwe kabinet gaat de grote graaiers in de zorg flink korten op hun bizar hoge salarissen. Ze mogen straks niet meer verdienen dan een minister en dat is 'slechts' 144.000 euro.
Het Parool drukt er nog een sappig lijstje bij af van Amsterdamse ziekenhuisdirecteuren die onbeschaamd hun zakken vullen uit de publieke middelen. De meesten verdienen momenteel een veelvoud van dat ministerssalaris. In hun eigen beleving zullen ze binnenkort aan de bedelstaf geraken. Het schijnheilig gejank uit die hoek is dan ook niet van de lucht. Het klinkt lachwekkend in al z'n treurigheid.

Iets met handen uit de mouwen...

Dit is tegenwoordig het niveau van onze kranten, dames en heren. Niet alleen in de economie is het crisis. Hoe ging die uitdrukking nu ook alweer..?

[Klik voor hele afbeelding]

Vroege kerstzooi

[Klik voor hele afbeelding]

Vandaag had ik een volslagen absurd artikel nodig: een paar rubber laarzen. Ik had het belachelijke idee om hiervoor langs te gaan bij Tuincentrum Osdorp.

Exhibitionisme

De publieke omroep moet de komende jaren opnieuw flink bezuinigen, staat in het regeerakkoord. Ik zeg: heel terecht. Er zit daar zo te zien nog veel te veel geld.
Zo betaalt men bij de Vara absurd hoge salarissen aan kijkcijferkanonnen als Matthijs van Nieuwkerk en Paul de Leeuw. De Tros financiert al sinds jaar en dag het complete bestaan van Jan Smit en zijn Volendamse trawanten. Ik ben niet het type dat het wel een wee van al die palingklanten intensief volgt, maar mijn gevoel zegt dat er tussen de Tros en de Volendamse platenbazen veel te innige banden zijn.
Ik vind het  jammer dat er geen mogelijkheid is om ook de commerciële omroepen financieel eens lekker het vel over de neus te halen, want daar is eveneens veel mis.

Ik snap trouwens ook die artiesten zelf niet. Af en toe een deuntje zingen is tot daar aan toe. Maar je moet wel een volbloed exhibitionist zijn wanneer je je complete privéleven ter beschikking stelt aan het kijkersvolk.