Met de billen in de Biotex

Laatst sprak ik met iemand over de wonderbaarlijke krachten van huismiddeltjes. Zij verhelpen volgens zeggen allerlei klein ongemak. Denk daar niet te licht over!

Zo hebben zwangere vrouwen tijdens de nachtrust nogal eens last van heftige beenkrampen. Volgens de volksgeneeskunde kun je die voorkomen door een washandje met een stuk Sunlightzeep tussen de benen te leggen. Vraag me niet hoe het kan, maar het werkt, verzekerde een bevriende verloskundige mij.

Mijn nieuwsgierige geest wil dan altijd meteen weten: hoe is iemand in godsnaam ooit op het idee gekomen om een blok Sunlightzeep tussen haar benen te leggen? De eerste keer zal het wel zijn gaan schuimen, maar toen bedacht ze heel snugger: weet je wat? Ik doe er een washandje om!

Tanden en transistorradio

Mijn vader had een slecht gebit. Als kind zag ik hem altijd met een bolle wang waarachter hij een slok kamillethee hield. Daarmee ontsmette hij zijn ontstoken kiezen.
Uiteindelijk heeft hij alles er maar uit laten trekken. Hij ruilde het gammele fietsenrek in voor een kunstgebit. Hij had er zelfs voor gespaard. Tot zijn verrassing werd het hele gebit vergoed door het ziekenfonds. Daar waren ze allang blij dat ze op die manier in één klap van mijn vader verlost waren.
En dus kwam vader thuis met een kunstgebit én een Philips transistorradio, want daar had hij het overblijvende geld meteen maar aan besteed.

Ik heb het slechte gebit van mijn vader geërfd. Gelukkig voor mij heeft de tandheelkunde in die veertig jaar een flinke slag gemaakt en hoefde ik niet aan het kunstgebit. Niettemin schat ik dat zo'n 70 procent van mijn gebit inmiddels afkomstig is uit de smederij van mijn tandarts. In mijn mond heb ik in de loop der jaren een klein vermogen aan bruggen en kronen opgebouwd. Mijn tandarts rijdt in een Range Rover. Ik gun het hem, want anders had ik er nu bij gelopen als een teruggevonden Maleisisch familielid in KRO-Spoorloos.

Een slang in de anus

Kijk, dat is nog eens een pakkende titel! En beter wordt het niet, dus u kunt hier eventueel afhaken.
Het NOS-journaal wijdde deze week een uitgebreid onderwerp aan het grote bevolkingsonderzoek naar darmkanker dat dit jaar van start gaat. Iedereen tussen 55 en 75 jaar mag meedoen.

Het bevolkingsonderzoek gaat als volgt in z'n werk: per post ontvang je een buisje met een staafje waarmee je in je drol moet prikken. Dat staafje doe je daarna terug in het buisje, vervolgens stop je alles in een retourenvelop en je stuurt het op naar de screeningsorganisatie.

Wie straks bij de brievenbus een penetrante strontlucht ervaart, weet nu hoe dit komt: er is een bevolkingsonderzoek gaande. Ik wil niet weten hoe de atmosfeer in het postsorteercentrum is, waar al die duizenden poepmonsters op enig moment samenkomen.
Dan kunt u wel tegenwerpen dat alles toch luchtdicht verpakt zit in dat buisje, maar wij kennen onze pappenheimers onder de Nederlandse bevolking. Wij weten allemaal hoe creatief de openbare toiletten dikwijls worden ondergesmeerd, dus met zo'n klein buisje wordt het helemáál moeilijk mikken.

Zeurterreur

Ik stond voor de balie in het ziekenhuis om een vervolgafspraak te maken. Elk halfjaar wil de dokter namelijk weten of mijn cholesterol zich nog wel houdt aan de limieten die Becel heeft gesteld.
Voor mij was een hoogzwangere vrouw aan de beurt, met bij haar nog een dochtertje van een jaar of drie/vier. Ik kan dat nooit zo goed schatten, maar laat ik zeggen: het kon al lopen, praten en jengelen.

Toegegeven, het duurde allemaal nogal lang wat haar moeder te bespreken had, maar dit kind kon geen maat houden in het zaniken.
Het krullenbolmeisje had iets in haar hand, een vrucht, een pruim, weet ik het, maar ze eiste van haar moeder dat die het voorwerp zou 'openmaken'. Nu! Moeder had geen tijd voor haar, was in gesprek, weerde haar af, zei dat ze moest wachten.

Bij de apotheek is privacy een lachertje

Ik zal wel weer iets hebben gemist. Waarschijnlijk was het stiekem ook een beetje de bedoeling dat ik dit miste. Apotheken kunnen blijkbaar gewoon patiënt-informatie met elkaar uitwisselen. Persoonlijke gegevens, medicijngebruik, de hele mikmak.

Toen de regering enkele jaren geleden druk bezig was het Elektronisch Patiënten Dossier er doorheen te jassen, heb ik met een speciaal (papieren) formulier uitdrukkelijk aangegeven dat ik daar helemaal niets voor voelde en dat ze dat bij mij dus niet moesten flikken.
Uiteindelijk is dat EPD er niet gekomen, omdat de veiligheid ervan niet kon worden gegarandeerd.

Ik ben verhuisd en daarom meldde ik mij vorige week bij een apotheek bij mij in de buurt. Van de oude apotheek had ik nog een herhalingsreceptje, dus ik vroeg of ik dat ook bij deze nieuwe apotheek kon inwisselen. Welnu, dat was geen enkel probleem.

Binnen luttele seconden waren aan de hand van mijn oude adres al mijn gegevens in de computer boven water getrokken. Ook mijn nieuwe adres was al bekend. Ik was verbluft.

Corvee voor mantelzorgers

Zorgorganisatie Vierstroom in Gouda was afgelopen week prominent in het nieuws. Vierstroom heeft zestien verzorgings- en verpleeghuizen. In het journaal vertelde bestuurder Jeroen van den Oever dat hij de familie van cliënten moreel wil verplichten om minstens vier uur per maand 'een bijdrage te komen leveren aan het welzijn van de bewoners' (bron: Trouw).

Ik hoop niet dat hij navolging vindt in de regio Amsterdam, zoals bij Cordaan, Osira of Amsta. Het is namelijk een onzalig plan. Op het eerste gezicht hebben de bewoners er zeker profijt van. Ze krijgen immers meer aandacht. Maar het is principieel onjuist en brengt praktische risico's met zich mee.

Voor schut met de Receptenlijn

Onlangs had ik een herhalingsreceptje nodig. Nee, geen zorgen, het gaat goed met mij. Het is slechts toeval dat ik de laatste tijd wat meer aandacht besteed aan ongerechtigheden in het medisch circuit.

Voor herhalingsrecepten bel ik de doktersassistent(e).
Normaal zou ik gewoon 'doktersassistente' schrijven, maar van de week kreeg ik ineens een man aan de lijn, dus u begrijpt dat dit geslachtstechnisch de zaken weer compliceert.

Maar goed.
Aangezien de huisarts tegenwoordig steeds meer taken afschuift op de assistent(e), heeft deze het inmiddels drukker dan de dokter zelf. Vooral met het beantwoorden van al die telefonische verzoekjes om herhalingsrecepten.

In de huisartsenpraktijk die ik frequenteer dachten ze slim te zijn door een 'Receptenlijn' in te stellen. Dat is een speciaal telefoonnummer met een antwoordapparaat erachter. De beller kan inspreken welke medicijnen hij nodig heeft. Op een rustig moment luistert de doktersassistent(e) dan naar het bandje en handelt alles achter elkaar af.

Theoretisch briljant, praktisch volslagen onwerkbaar. De evolutie heeft de mens namelijk niet toegerust voor het inspreken van antwoordapparaten. En dan is De Receptenlijn ook nog eens een van de meest sadistische verschijningsvormen daarvan.