Archief: artikelen van
Mei 2003.
Zaterdag 31 Mei 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Dik tevreden verlaat de man in het Armani-pak de veiling. De goede slag is weer geslagen vandaag. Buiten voor de deur wordt hij voor de voeten gelopen door een berooid type, dat hevig vloekend en tierend zijn ongenoegen richting veilinghuis slingert.
Voorzichtig informeert de Armani-yup of dat nodig is, dat buitensporig gevloek.
"Gelooft u in reïncarnatie?" is de wedervraag.
"Laten ik het zó formuleren: een mens mag niets uitsluiten..."
"Neemt u van mij aan dat wedergeboorte bestaat!"
"En wie was ú dan in een vorig leven, als ik zo vrij mag zijn?"
"Vincent van Gogh..."
"Vandáár! Ik zou zeggen: vloekt u rustig verder..."
Niet voorzien in de auteurswet: zij die in een volgend leven terugkeren om de royalties te incasseren.
Kaartje vergeten te sturen: 30 maart werd hij 150.
Woensdag 28 Mei 2003 in categorie Beeld en Geluid, Observaties & Kritische beschouwingen
Je bent Volendammer in hart en nieren, maar je wordt snel zeeziek, dus het vak van stoere visser is voor jou niet weggelegd. Je kunt ook niet voetballen of zingen. Dus dan maar dit.
Krijg je toch nog een béétje aandacht.
Lees verder...
Woensdag 28 Mei 2003 in categorie Waargebeurde verzinsels
Trots presenteert Balkenende zijn kabinet op het bordes. Men stelt zich op voor de traditionele fotosessie. Er volgt wat duw- en trekwerk tussen de bewindspersonen, want men wil er zo voordelig mogelijk opstaan. Deze foto is belangrijk, hij is de kroon op je carrière. Hij komt op het dressoir, de schoorsteen of voorin het familiealbum. Hij is het tastbare bewijs van je ongeëvenaarde capaciteiten. Immers, maar weinigen zijn in staat gebleken tot het kweken van zóveel eelt op de ellebogen, hebben zó vaardig messen in ruggen gestoken, beentjes gelicht en poten onder stoelen vandaan gezaagd! Het komt er dus nu even op aan!
Er heerst een echte feestelijke stemming op het bordes. Buiten het bereik van de microfoons trakteert men elkaar op kwinkslagen, hatelijkheden en sneren. Een kleine selectie...
Lees verder...
Woensdag 28 Mei 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Je bent Volendammer in hart en nieren, maar je wordt snel zeeziek, dus het vak van stoere visser is voor jou niet weggelegd. Je kunt ook niet voetballen of zingen. Dus dan maar dit.
<%image(spannendehobbies03_300.jpg|300|218|Copyright Verbal Jam)%>
Krijg je toch nog een béétje aandacht.
Gerelateerde artikelen:
spannende hobbies 1
spannende hobbies 2
Maandag 26 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Tijdens mijn laatste politieke zelfanalyse vroeg ik mij enigszins ongerust af: "Ben ik nu naar rechts opgeschoven of hoe zit dat?" Of misschien heeft zich een modern moralisme van mij meester gemaakt. Ik weiger namelijk bepaalde dingen normaal te vinden die in de maatschappij rondom mij volledig ingeburgerd lijken te zijn. Laat ik daarom het volgende discussiestukje aan u voorleggen.
Nederland gaat zwaar gebukt onder een nieuw soort kleine burgerlijkheid: Nederland verpubert. Wij zien massa's fysiek volwassenen die de puberale fase maar niet willen ontgroeien. Kijk maar of u het herkent.
De leukste vorm van vermaak is een ander publiekelijk voor lul te zetten. Daar zijn zelfs tv-programma's voor. En natuurlijk internet. Plaats iemands seksvideootje online dat strikt privé had moeten blijven en
lachuuuhh jongens! Dondert niet of het slachtoffer zich misschien van schaamte voor de trein stort. Tjonge, wát een
loser, zeg!
Het hoogste niveau van sociale betrokkenheid is het jatten van een invalidenparkeerkaart, zodat je zelf altijd gratis kunt parkeren.
De verzamelnaam voor billen, borsten en een kut is 'vrouw', kortom de fijnzinnigste vorm van erotiek.
De meest krachtdadige aanpak in de sociale zorg is het in elkaar slaan en beroven van bejaarden of gehandicapten. Dan hoeven die arme mensen tenminste niet met al die centjes te sjouwen.
Het intelligentste politiek beleid is het telkens wegsturen van de zwakste schakel in de maatschappij. Daarna klaag je onthutst over het gebrek aan normen en waarden.
Nederland gaat dus eigenlijk
nergens meer over. Geen wonder dat nieuwkomers moeite hebben met integreren. De naam 'Nederland' is hooguit een geografische aanduiding, niet meer de gemeenschappelijke noemer waaraan alle inwoners een bepaalde identiteit ontlenen zonder ál te nationalistisch te worden.
Zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Dat doe ik niet. Zegt
u het maar...
Straks krijg ik nog een aanzoek van de LPF...
Zondag 25 Mei 2003 in categorie Altijd handig
En dan nu een fijn bierbericht. Voor de liefhebbers! Zelf drink ik al lang geen bier meer sinds mijn 52ste stadionverbod. Bier is niks voor mij, want het berooft mij van het besef dat ik helemaal niet zo vreselijk veel van voetballen houd en dus in een stadion niets te zoeken heb. En als men je dan achteraf vertelt dat je vreselijk de beest hebt uitgehangen zonder dat je daar zélf ook maar enige herinnering aan hebt, tja, dan wordt het tijd permanent over te schakelen op de chocomel.
Maar dit terzijde, dus terzake! Waar waren we? O ja: een fijn bierbericht! In Denemarken brengt de nationale brouwer
Carlsberg tijdelijk een speciaal setje van vier flesjes bier op de markt. Het zijn vier verschillende nieuwe bieren die zij hebben verzonnen. De Denen mogen nu
stemmen welk van die vier biertjes definitief in het Carlsberg assortiment wordt opgenomen. Aardig idee, nietwaar?
Had van D66 kunnen zijn, zo'n initiatief voor een volksraadpleging.
Eigenlijk vind ik D66 ook veel meer een partij voor Denemarken dan voor Nederland. Zomaar een gevoel hoor... Dus Dittrich, richt in navolging van de AEL óók een buitenlands filiaal op, D(enemarken)66 ofzo... Daar krijg je vast meer zetels dan hier. Die Denen zuipen namelijk dusdanig driest dat ze toch het ene partijprogramma van het andere niet kunnen onderscheiden. Misschien word je dan nog wel eens vice-premier van
Legoland...
Hoe kom ik hier nou weer bij D66 terecht? Waar hád ik het over? Je sprak over bier, waarde
Korsakoff! O ja. Wat wilde ik nog doen? Precies: de lezers een fotootje tonen van dat democratische biersetje van Carlsberg...
<%image(carlsberg.jpg|300|279|photo by Verbal Jam)%>
Zucht. Dit speciaal voor mij geïmporteerde cadeautje mag ik dus niet opdrinken van mijn reclasseringsambtenaar...
Nooit geweten dat chocomel zo schuimde trouwens...
Zaterdag 24 Mei 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Herinnert u zich nog die in Nederland wonende Irakese vrouw op de televisie? Die vrouw met die zeven kinderen, die vrouw met die hoofddoek, die vrouw die ook bij Balkenende op bezoek mocht komen als ik het wel heb? Die vrouw die tijdens de oorlog elke dag met Irak belde om te vragen hoe het met haar familie ging? Ja, die!
Wat mij nog het meest is bijgebleven, is dat deze mevrouw een
kleedje over haar televisie had liggen, óók als hij aanstond. Dat is eigenlijk de voornaamste reden dat ik mij haar nog herinner. Gek eigenlijk...
Want ik dacht toen nog: "Dat moet u niet doen, mevrouw, zo'n kleedje over de televisie. Daar krijgt zo'n ding het erg warm van."
Dan zult u misschien zeggen: "Alsof dat nou het belangrijkst is als je land in oorlog is! Dat arme mens heeft nu werkelijk wel andere dingen aan haar hoofd dan dat kleedje!"
Dat is waar natuurlijk, maar als straks die tv in de hens gaat is ze nog verder van huis dan Irak!
Ik zeg maar zo: een mens moet niet overal een kleedje op willen leggen!
Misschien ook niet op je hoofd, maar goed: dát is geen tv.
Vrijdag 23 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Dit is toch wel een volk dat zich van alles door de strot laat duwen óók! En dan doel ik nu eens niet op het nieuwe kabinet, ok, dát óók, maar op van die simpele dingen uit het dagelijks leven. Dode pixels bijvoorbeeld...
Wanneer u niet zo bent ingevoerd in het computerjargon zult u nu gaan zeggen: noem dát maar simpel, wat zijn nu weer dode pixels?! Wees gerust, u gaat dan nu letterlijk het licht zien. Want pixels zijn de duizenden kleine lichtgevende puntjes die in gezamenlijke gezelligheid het beeld op zo'n lekker hip en plat TFT-computerscherm opbouwen. In feite zijn zijn het minuscule transistortjes. En
dode pixels zijn beeldpuntjes die géén licht geven, nooit meer, die overleden of domweg doodgeboren zijn.
Wanneer u voor veel geld een dergelijk mooi scherm heeft aangeschaft en er zit een dood pixeltje in, is dat héél irritant. Soms blijft het niet bij één pixeltje, maar zijn het er wel meer!
Stelt u zich voor: u zet handenwrijvend uw nieuwverworven beeldscherm aan, start Word op en midden op dat lege witte blad staat één klein zwart puntje. En dat zwarte puntje gaat nooit meer weg! U raakt erop gefixeerd, u moet er de hele tijd naar kijken. Niet naar die duizenden puntjes die het allemaal wél doen, nee, uw blik trekt telkens naar dat ene vermaledijde, piepkleine puntje dat provocerend als een hinderlijk zwart meeëtertje op uw scherm blijft staan.
Wás het trouwens maar een meeëtertje of een pukkeltje! Dan ging het tenminste vanzelf over of kon u het uitknijpen. Maar het is een pixeltje, een dóód pixeltje, en dood is ongeneeslijk.
U doet nog een mentale poging het zwarte puntje als kunst te zien. Immers, een groot wit schilderij met slechts één zwarte punt in het midden is ook wel eens kunst genoemd. Maar ik garandeer u: dat is teveel gevraagd van het menselijk incasseringsvermogen.
TFT-schermen zijn lastig te produceren. Na fabricage blijken er al een heleboel stuk. Teveel dode pixeltjes. Daarom hebben de fabrikanten met elkaar afgesproken dat een paar dode pixeltjes nog wel acceptabel is en dat ze die schermen dus best kunnen verkopen. Ze hebben dat zelfs tot norm verheven.
En nu komt het vreemde. Deze norm betekent voor u als koper dat u dat maar moet accepteren. Dat u volgens hen niet mag gaan zeuren over een paar dode pixeltjes, die enkele rottige uitgedoofde puntjes. De rest doet het toch?
De producenten hebben er geen boodschap aan dat zij uw plezier in uw prijzige nieuwe aankoop volledig vergallen, dat zij u tot waanzin drijven elke keer dat u uw scherm aanzet. U heeft het maar te pikken, want dit soort kleine gebreken vallen binnen 'de norm'.
Kijk, en dat er kennelijk consumenten zijn die dit maar doodleuk accepteren, vind ik domweg verbijsterend! Dat er computerboeren zijn die zo'n verhaal met een stalen gezicht tegen hun klanten durven ophangen is een regelrechte belediging voor de intelligentie, of die nu wel of niet aanwezig is! Dit is toch werkelijk de wereld op z'n kop!
Toen ik onlangs zo'n computersjacheraar voorhield dat
mijn norm nul, zero, nada dode pixels was, omdat
ik de klant ben, omdat
ik betaal en dus bepaal, stond hij mij met zo'n uitgemolken uierkop aan te kijken alsof ik een mix van majesteitschennis en godslastering over de toonbank uitbraakte. Ik probeerde hem nog op Nijntje-niveau aan het verstand te peuteren dat hijzelf toch óók op hoge poten naar de winkel zou teruggaan met een doos eieren die enkele rotte exemplaren bevatte, maar niks hoor! Zelfs díe simpele metafoor was voor hem te hoog gegrepen. Hij hield zich aan 'de norm'.
Gelukkig voor mij bestaat er nog zoiets als 'de uitgekookte computerhandelaar'. Die denkt praktisch: O, een kritische consument, geen zin in gezeik, die krijgt een goeie, de mismaakte zooi slijt ik dan wel aan een watje. Kijk, met
zo'n man kun je zaken doen!
En dus hebben wij nu een héél kek en levendig schermpje thuis...
Elk volk krijgt het beeldscherm dat het verdient.
Donderdag 22 Mei 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Vandaag drukten de Verenigde Staten een resolutie door de Veiligheidsraad waarmee de voornaamste sancties tegen Irak werden opgeheven. De wederopbouw van het land kan nu voortvarend van start gaan, zo menen de Amerikanen optimistisch. Dat kan nog wel eens tegenvallen...
De eerste onrust binnen Irak wordt al met enige regelmaat zichtbaar. Irak zou nog wel eens last kunnen krijgen van het 'snelkookpan-effect': lange tijd zwaar onderdrukt, plotseling het deksel eraf en de inhoud spat alle kanten uit. Die inhoud is linke soep, want Irak is een etnisch, religieus en politiek pluriforme samenleving, waarvan nog niet vaststaat of men elkaar het licht in de ogen wel gunt, laat staan deelname aan de macht.
Het is niet ondenkbaar dat er een analogie met het voormalige Joegoslavië optreedt. Jaren geleden, onder het autoritaire regime van maarschalk Tito, voorspelden studenten aan de universiteit van Zagreb mij al letterlijk: "Wanneer Tito dood is, breekt de hel hier los." Zij hebben helaas gelijk gekregen.
De Bush-boys kunnen dus beter een beetje op hun tellen passen in Irak, anders is die oorlog daar voorlopig een stuk minder 'afgelopen' dan ze nu denken.
Dat ze niet later zeggen dat ik ze niet gewaarschuwd heb...
Woensdag 21 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Twee losse flarden uit de nieuwsberichten die ik terloops opvang:
- WAO-plannen kabinet.
- Terreuralarm oranje.
Het zijn twee afzonderlijke nieuwsfeiten, maar toch heb ik de neiging ze aan elkaar te koppelen. Ik ben namelijk behept met een groot rechtvaardigheidsgevoel en als ik binnen deze site eens zoek op de term 'wao' zie ik dat ik mij daarover al talloze malen heb opgewonden. Met name omdat de mensen die voor hun bestaanszekerheid geheel of gedeeltelijk van de WAO afhankelijk zijn telkens weer te grazen worden genomen. Ik ga dus niet in herhaling vervallen, u moet het (nog) maar eens lezen als het u interesseert. Het is misschien een hele zit, maar toch een aanrader, want ik ben zo onbescheiden om te pretenderen dan het uw visie op het zogenaamde wao-probleem kan verhelderen. Zoek dus alhier op WAO en u krijgt alles op een rijtje. Ben benieuwd wie het aandurft...
Voor WAO-ers gaat dus het terreur-alarm op oranje of beter nog op rood. Ze liggen weer in de vuurlinie. Voorstanders van de harde aanpak in het publiek komen dan altijd met dat sleetse voorbeeld van de frauderende buurman die in een Mercedes rijdt en vrolijk bijklust. Ik zou zeggen: doe aangifte, want fraude mag niet. Fraude is zoals wij weten een fenomeen dat in alle sectoren van de maatschappij voorkomt en geen argument om eens flink de WAO in z'n geheel aan te pakken.
Je zou bijna gaan denken aan pure kwaadwilligheid bij sommige politieke stromingen in dit land, gezien de regelmaat waarmee telkens weer de WAO ter discussie wordt gesteld. Maar wanneer iemand ook maar slechts de
suggestie doet om de hypotheekrente-aftrek voor louter de
hoogste inkomens te beperken is dit land te klein. Nee, dáár moet je afblijven, dán breng je teveel mensen in
onzekerheid!
Zelfs met een van nature uitgestreken CDA- of VVD-gezicht kun je natuurlijk niet met goed fatsoen altijd en alleen dezelfde groep blijven terroriseren. En dus verzint men een omweggetje: voor de bühne knijp je eerst de mensen met overwaarde op hun huis plus tweede hypotheek een beetje af en daarná kun je dan weer onbekommerd tekeer gaan tegen de mensen in de WAO. Dit aankomend kabinet heeft nu immers laten zien dat iederéén een stapje terug moet doen en dat dus 'de pijn eerlijk wordt verdeeld'?
En die Zalm is ook geen snip voor z'n neus waard.
Woensdag 21 Mei 2003 in categorie Geldkwesties, Politiek & Maatschappij
Twee losse flarden uit de nieuwsberichten die ik terloops opvang:
- WAO-plannen kabinet.
- Terreuralarm oranje.
Het zijn twee afzonderlijke nieuwsfeiten, maar toch heb ik de neiging ze aan elkaar te koppelen. Ik ben namelijk behept met een groot rechtvaardigheidsgevoel en als ik binnen deze site eens zoek op de term 'wao' zie ik dat ik mij daarover al talloze malen heb opgewonden. Met name omdat de mensen die voor hun bestaanszekerheid geheel of gedeeltelijk van de WAO afhankelijk zijn telkens weer te grazen worden genomen. Ik ga dus niet in herhaling vervallen, u moet het (nog) maar eens lezen als het u interesseert. Het is misschien een hele zit, maar toch een aanrader, want ik ben zo onbescheiden om te pretenderen dan het uw visie op het zogenaamde wao-probleem kan verhelderen. Zoek dus alhier op WAO en u krijgt alles op een rijtje. Ben benieuwd wie het aandurft...
Voor WAO-ers gaat dus het terreur-alarm op oranje of beter nog op rood. Ze liggen weer in de vuurlinie. Voorstanders van de harde aanpak in het publiek komen dan altijd met dat sleetse voorbeeld van de frauderende buurman die in een Mercedes rijdt en vrolijk bijklust. Ik zou zeggen: doe aangifte, want fraude mag niet. Fraude is zoals wij weten een fenomeen dat in alle sectoren van de maatschappij voorkomt en geen argument om eens flink de WAO in z'n geheel aan te pakken.
Je zou bijna gaan denken aan pure kwaadwilligheid bij sommige politieke stromingen in dit land, gezien de regelmaat waarmee telkens weer de WAO ter discussie wordt gesteld. Maar wanneer iemand ook maar slechts de suggestie doet om de hypotheekrente-aftrek voor louter de hoogste inkomens te beperken is dit land te klein. Nee, dáár moet je afblijven, dán breng je teveel mensen in onzekerheid!
Zelfs met een van nature uitgestreken CDA- of VVD-gezicht kun je natuurlijk niet met goed fatsoen altijd en alleen dezelfde groep blijven terroriseren. En dus verzint men een omweggetje: voor de bühne knijp je eerst de mensen met overwaarde op hun huis plus tweede hypotheek een beetje af en daarná kun je dan weer onbekommerd tekeer gaan tegen de mensen in de WAO. Dit aankomend kabinet heeft nu immers laten zien dat iederéén een stapje terug moet doen en dat dus 'de pijn eerlijk wordt verdeeld'?
En die Zalm is ook geen snip voor z'n neus waard.
Dinsdag 20 Mei 2003 in categorie Media
Er worden steeds meer
GSM-telefoons gestolen, lees ik. Vorig jaar waren het er wel 155.000. In Moskou daarentegen wordt maandelijks
20 ton aan mobieltjes weggegooid, lees ik in een ander bericht.
Een intrigerende combinatie van nieuws. Hier moet toch iets te
'matchen' zijn, denk ik dan. Een uitwisselingsprogramma, een stedenband.
De Russen hebben nota bene een speciale verwerkingseenheid voor al dat mobiele afval moeten opzetten. Als wij die dingen nu eens gewoon daar ophalen en in bakken langs de straat zetten waarin iedereen lekker naar hartelust gratis kan graaien? Naar analogie van het 'witte fietsenplan' van de eeuwig miskende uitvinder Luuk Schimmelpenninck maken we nu het 'witte mobieltjes plan'!
Trouwens nog best kans dat u dan uw eigen gestolen mobieltje via deze
Moskou-connection uiteindelijk weer een keertje in die grabbelton terugvindt. Of is dat nu weer te achterdochtig geredeneerd?
Er wordt wat afgeluld in deze wereld...
Maandag 19 Mei 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Vergeeft u mij, dit wordt een stuk van niks, want ik zit even in een dip. Ik weet vrijwel zeker dat dit komt door dat kabinet Balkenende 2 dat ophanden is. Hoewel, Balkenende 2... Dat is teveel eer, laten we zeggen: Balkenende 2e Poging.
In elk geval, het stemt een mens niet vrolijk. Terwijl ik dus wel degelijk voor vrolijk had gestemd! Krijgen we dit!
Die CDA-gedomineerde regeringen zijn altijd van die
zorgenkabinetten. Altijd bezuinigen, altijd lijden. Dat doen ze expres, voor een goed contrast met het hiernamaals, dan lijkt de hemel straks nóg hemelser! En voor dat lijden mogen ziekenfondsleden ook nog eens een eigen bijdrage betalen van 200 Euro per jaar. Weer zo'n typisch staaltje van doortrapt CDA-sadisme, iemand zijn eigen lijdensweg laten financieren...
U zult zich afvragen wat de VVD in zo'n crepeerkabinet doet. Dat zal ik u zeggen: de VVD mag altijd in zo'n regering zitten om te zorgen dat de hoge inkomens hun huidige hemel op aarde behouden, want later gaan zij ongetwijfeld naar de hel, zo weet men stiekem bij het CDA. Het zou dus geen rechtvaardige samenleving zijn als VVD-ers hier op aarde óók nog eens zouden moeten bloeden. Zo zit dat.
Onvermijdelijk vraagt u zich daarna ook nog af wat D66 in zo'n sterfhuiskabinet doet. Dit zal ik u eveneens zeggen: door D66 te laten meedoen regeert het CDA wederom over het graf heen. Zij redeneren aldus: wanneer je D66-ers in
dit leven al hun zin geeft met die gekozen burgemeester, is de kans kleiner dat ze in de hemel nog eens gaan lopen zeuren om een Gekozen God. Want als dát gebeurt breekt daar uiteraard de hel los. En wie wordt er dan verantwoordelijk gehouden? Precies: Balkenende! Die zit ongetwijfeld nu al in z'n piepzak dat hij dan duchtig op z'n donder krijgt van de Almachtige Premier.
Ondertussen zit het ongelovig kiezersklootjesvolk weer fijn in de hoek waar de klappen vallen. Daar hebben zij helemaal niet voor gekozen! Zij hebben gestemd voor een regering die het hun hier en nu een beetje naar de zin maakt. Want dát is de taak van een regering: goed zorgen voor iederéén. Krijgen ze wéér dat geklets als 'komende generaties niet opzadelen met financiële problemen van nu'! Dat zei het CDA pakweg vijfentwintig jaar geleden óók al, dus de mensen van nu
zijn die komende generaties!
Eigenlijk moeten wij Balkenende voor straf gewoon zijn zin geven: flink bezuinigen. Maar dan ook
flink flink! Onder het motto:
meedoen! We geven geen cent meer uit. We treiteren onze bazen tot zij collectief ontslag voor ons aanvragen. Niet veel anders dan ze nu óók al doen eigenlijk. Wij gaan massaal in de WW of melden ons ziek. En zie: er is vanzelf
meer werk!
We betalen geen vaste lasten meer en zeggen met een valse grijns: "Tja, iederéén moet bezuinigen, hè?". Wij laten ons rustig door de deurwaarder op straat zetten en nemen onze intrek in de duizenden leegstaande kantoorpanden. Gewoon een kwestie van
minder regels, nietwaar?
In groten getale wenden wij ons weer tot de kerken opdat zij ons kunnen kunnen overstelpen met hun liefdadigheid. Wij wensen de preek over waarden en normen in natura uitgekeerd te zien, niet in louter woorden.
Balkenende vindt het van groot belang dat 'niemand aan de kant blijft staan'. Dat zullen wij dus ook niet doen, wij moeten immers eten? Daarom trekken wij in een grote Lange Mars of Stille Tocht (naar keuze) naar het Zeeuwse en Veluwse platteland, de bakermat van het Gereformeerd bezuinigen, en ruimen daar de weer vers aangeschafte kippen en varkens. Het is slechts een voortborduren op beleidsmaatregelen die wij nu ook al kennen.
Wij kiezen vrijwillig voor de
verelendung, oftewel de toestand van ultieme ellende die het volk reeds lang geleden door Karl Marx is voorgehouden.
Kortom, wij volgen op eigen wijze de filosofie van Balkenende: het gaat niet goed met ons land, dus dan moeten we impopulaire maatregelen durven nemen! Die nemen wij dan ook, want de samenleving moet immers 'worden teruggegeven aan de mensen'?
Ziet u nou wel? Geen enkele eer te behalen aan die man. Waardeloos stuk.
Maandag 19 Mei 2003 in categorie Satire
Vergeeft u mij, dit wordt een stuk van niks, want ik zit even in een dip. Ik weet vrijwel zeker dat dit komt door dat kabinet Balkenende 2 dat ophanden is. Hoewel, Balkenende 2... Dat is teveel eer, laten we zeggen: Balkenende 2e Poging.
In elk geval, het stemt een mens niet vrolijk. Terwijl ik dus wel degelijk voor vrolijk had gestemd! Krijgen we dit!
Die CDA-gedomineerde regeringen zijn altijd van die
zorgenkabinetten. Altijd bezuinigen, altijd lijden. Dat doen ze expres, voor een goed contrast met het hiernamaals, dan lijkt de hemel straks nóg hemelser! En voor dat lijden mogen ziekenfondsleden ook nog eens een eigen bijdrage betalen van 200 Euro per jaar. Weer zo'n typisch staaltje van doortrapt CDA-sadisme, iemand zijn eigen lijdensweg laten financieren...
U zult zich afvragen wat de VVD in zo'n crepeerkabinet doet. Dat zal ik u zeggen: de VVD mag altijd in zo'n regering zitten om te zorgen dat de hoge inkomens hun huidige hemel op aarde behouden, want later gaan zij ongetwijfeld naar de hel, zo weet men stiekem bij het CDA. Het zou dus geen rechtvaardige samenleving zijn als VVD-ers hier op aarde óók nog eens zouden moeten bloeden. Zo zit dat.
Onvermijdelijk vraagt u zich daarna ook nog af wat D66 in zo'n sterfhuiskabinet doet. Dit zal ik u eveneens zeggen: door D66 te laten meedoen regeert het CDA wederom over het graf heen. Zij redeneren aldus: wanneer je D66-ers in
dit leven al hun zin geeft met die gekozen burgemeester, is de kans kleiner dat ze in de hemel nog eens gaan lopen zeuren om een Gekozen God. Want als dát gebeurt breekt daar uiteraard de hel los. En wie wordt er dan verantwoordelijk gehouden? Precies: Balkenende! Die zit ongetwijfeld nu al in z'n piepzak dat hij dan duchtig op z'n donder krijgt van de Almachtige Premier.
Ondertussen zit het ongelovig kiezersklootjesvolk weer fijn in de hoek waar de klappen vallen. Daar hebben zij helemaal niet voor gekozen! Zij hebben gestemd voor een regering die het hun hier en nu een beetje naar de zin maakt. Want dát is de taak van een regering: goed zorgen voor iederéén. Krijgen ze wéér dat geklets als 'komende generaties niet opzadelen met financiële problemen van nu'! Dat zei het CDA pakweg vijfentwintig jaar geleden óók al, dus de mensen van nu
zijn die komende generaties!
Eigenlijk moeten wij Balkenende voor straf gewoon zijn zin geven: flink bezuinigen. Maar dan ook
flink flink! Onder het motto:
meedoen! We geven geen cent meer uit. We treiteren onze bazen tot zij collectief ontslag voor ons aanvragen. Niet veel anders dan ze nu óók al doen eigenlijk. Wij gaan massaal in de WW of melden ons ziek. En zie: er is vanzelf
meer werk!
We betalen geen vaste lasten meer en zeggen met een valse grijns: "Tja, iederéén moet bezuinigen, hè?". Wij laten ons rustig door de deurwaarder op straat zetten en nemen onze intrek in de duizenden leegstaande kantoorpanden. Gewoon een kwestie van
minder regels, nietwaar?
In groten getale wenden wij ons weer tot de kerken opdat zij ons kunnen kunnen overstelpen met hun liefdadigheid. Wij wensen de preek over waarden en normen in natura uitgekeerd te zien, niet in louter woorden.
Balkenende vindt het van groot belang dat 'niemand aan de kant blijft staan'. Dat zullen wij dus ook niet doen, wij moeten immers eten? Daarom trekken wij in een grote Lange Mars of Stille Tocht (naar keuze) naar het Zeeuwse en Veluwse platteland, de bakermat van het Gereformeerd bezuinigen, en ruimen daar de weer vers aangeschafte kippen en varkens. Het is slechts een voortborduren op beleidsmaatregelen die wij nu ook al kennen.
Wij kiezen vrijwillig voor de
verelendung, oftewel de toestand van ultieme ellende die het volk reeds lang geleden door Karl Marx is voorgehouden.
Kortom, wij volgen op eigen wijze de filosofie van Balkenende: het gaat niet goed met ons land, dus dan moeten we impopulaire maatregelen durven nemen! Die nemen wij dan ook, want de samenleving moet immers 'worden teruggegeven aan de mensen'?
Ziet u nou wel? Geen enkele eer te behalen aan die man. Waardeloos stuk.
Zondag 18 Mei 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
In China wonen pakweg een miljard mensen, dus wanneer de Sars niet doorzet is dat een fantastische potentiële groeimarkt voor Verbal Jam. De afgelopen dagen zijn wij daarom druk geweest met de tekst voor de billboards die we gaan plaatsen. Grootste probleem was nog om de naam Verbal Jam te vertalen, want voor ons Westerlingen is het Chinees in zichzelf al een 'verbal jam'. Maar zoals u ziet zijn we daar wel redelijk uitgekomen.
<%image(QING resized 70 kwaliteit.jpg|350|110|Verbal Jam voor China)%>
Zeg nu zelf: mooie pakkende tekst toch?
Donderdag 15 Mei 2003 in categorie Waargebeurde verzinsels
"Je snurkt," stelde mijn vriendin vast bij het wakker worden, maar dan op zo'n verwijtende toon, alsof ik wederom de geluidsnormen van Schiphol tijdens de nachtelijke uren had overtreden.
"Ik snurk niet! Ik heb niks gehoord!"
"Je snurkt wél!" vielen de buren aan de overkant van de straat haar in koor bij. O, vandáár dat iedereen ineens op z'n balkon stond!
Ik legde mij neer bij dit meerderheidsstandpunt.
"Dan moet je even mijn neus dichtknijpen, dan stopt het, zeggen ze..."
De volgende dag werd ik wakker met een wasknijper op mijn neus en waren mijn neusvleugels verkleefd met mijn neustussenschot. Ik klonk nog urenlang nasaal.
"Praat nú maar weer gewoon," zei mijn vriendin, die vond dat ik mij aanstelde.
"Geef me dán maar een por dan als je er last van hebt..."
Lees verder...
Dinsdag 13 Mei 2003 in categorie Schandelijke taferelen, Geldkwesties
Ik heb werkelijk géén idee waarom men zich zo druk maakt over die gigantische salarissen, bonus- en optieregelingen van die topmanagers! Die mensen werken er per slot van rekening wel 168 uur per week voor en dragen een immense verantwoordelijkheid. Dat mag dan ook wel een paar miljoen euro kosten, lijkt me.
Die lui zien er altijd zo ontspannen uit, maar dat is schijn, dat weet u best. In werkelijkheid werken zij sneller dan gewone mensen met het blote oog kunnen waarnemen! Dat moet wel, want hoe kun je ánders zoveel méér geld bij elkaar krijgen in een jaar dan de modale arbeider?
Dat zij niettemin altijd zo vrolijk kijken, komt door hun immense verantwoordelijkheidsbesef. Ik geef het je te doen om in een bedrijf met tienduizenden werknemers dag in dag uit te laten zien wie de baas is. En al die arbeiders zijn toch voor hun bestaanszekerheid toch maar mooi van jou afhankelijk! Zonder dit soort managers zou ons hele sociale verzekeringsstelsel volledig nutteloos zijn! Ons land kan zich toch onmogelijk permitteren dat de Werkloosheidswet maar ongebruikt blijft liggen? Deze managers bevrijden de werknemer uit de ketenen van de moderne slavernij!
Lees verder...
Maandag 12 Mei 2003 in categorie Baanbrekende denkbeelden, Politiek & Maatschappij
Bij bedrijven is het tegenwoordig heel normaal dat bepaalde diensten worden uitbesteed. Dat zouden wij als land óók moeten doen. Defensie bijvoorbeeld. Je gaat een beetje rondshoppen in Europa en laat offertes sturen. Wie Nederland het voordeligst wil verdedigen krijgt het contract.
Dit kost natuurlijk een paar centen, maar aan de andere kant gaat het ons vast ook een hoop geld schelen. Gaat u maar na... In de eerste plaats hoeven we geen militairen meer te betalen. Dat zijn allemaal ambtenaren en daarvan moesten er bij de voorgenomen bezuinigingen tóch al een hoop weg.
En dan al dat dure materieel! Hoeven we niet meer te kopen en te onderhouden. Annuleren maar, die JSF-order. Zet wat we hebben maar online in de aanbieding op Ebay.
Lees verder...
Zondag 11 Mei 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Gisteren reed ik langs 's heren wegen, eindeloos door de polder. Dan krijgt men tijd om na te denken. Bijvoorbeeld over zo'n rare, ouderwetse uitdrukking als 'langs 's heren wegen'... Die gaat allang niet meer op, want tegenwoordig rijden er behalve heren ook dames, en met name veel proleten.
Wanneer ik de autoradio aanzet, hoor ik dat volgens hoge ambtenaren een rijbewijs gemakkelijk te vervalsen is. Aan het weggedrag van sommigen te zien gebeurt dat regelmatig, maar daar hadden die ambtenaren het niet over. Zij doelden op de ongeschiktheid van het rijbewijs als '
ausweis' in het kader van de
identificatieplicht.
Dat is heel uitgekookt van die hoge ambtenaren. Het alternatief, een paspoort, is feitelijk niet bedoeld om altijd bij je te dragen. En dus zal er wel weer een apart document moeten komen. Wij zijn met zijn allen natuurlijk niet zo naief dat wij denken dat de overheid dat gratis uitdeelt. Nee, ik gok dat wij hiervoor minstens vijfentwintig eurootjes in de staatskassa mogen deponeren.
Ik adviseer u om op elk moment dat u straks gevorderd wordt uw
ausweis te tonen, daar een tegemoetkoming voor te vragen. U bent verplicht het document te laten zien, maar niemand heeft gezegd dat u dit
gratis moet doen. Zo verdient u weer wat terug van het geld dat u dankzij Donner uit de zakken is geklopt.
Langs 's Rijks wegen rijden veel proleten...
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
De
Website DNA generator van
Edwinek is een steeds groter succes. Op talloze sites zie je Website DNA opduiken. Wat heb je aan dit absoluut mooi gemaakte handigheidje? Niets. Het is alleen ludiek en aardig om op je site te zetten. En sommige kunnen wel wat extra fleur gebruiken, nietwaar? Hier dus óók maar even:
<%image(dna vj.jpg|200|37|DNA Verbal Jam)%>
Jammer, gezien de lichte kleurenblindheid die
in het vorige stuk al aan de orde kwam ben ik tóch genoodzaakt mijn toevlucht te nemen tot een leesbaarder alternatief:
<%image(barcode verbal jam 2.jpg|200|37|Barcode Verbal Jam)%>
Een gewone barcode inderdaad. U kunt hem ondermeer
hier genereren.
De andere stukken op Verbal Jam zijn uiteindelijk het makkelijkst te ontcijferen!
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
(Oftewel: de geneugten van het thuisschilderen)
Pakweg een half jaar geleden hoorde ik dat het Rijksmuseum een hele tijd dicht zou gaan. Dus ik nam mijn maatregelen en sloeg alvast schildermaterialen in. Want wanneer het Rijk verzuimt de burger vijf jaar lang te voorzien van de aanbevolen dosis schilderkunst, word ik teruggeworpen op mijzelf.
Toen kwam plotsklaps de onheilstijding dat er asbest in het gebouw was aangetroffen, waardoor het Rijksmuseum onmiddellijk werd gesloten. Saillant detail: doorgaans betrouwbare bronnen meldden mij bovendien dat vele oudhollandse meesters lood- en cadmiumhoudende materialen bevatten, maar dat hebben ze stilgehouden. De cultuurschok was zó al groot genoeg. Maar goed, in elk geval maakte deze jongste ontwikkeling het acuut dat ik daadwerkelijk zélf de kwast ter hand nam.
Dit viel nog geenszins mee. Mijn ambitieniveau bleek bij nader inzien te hoog. Ik had het plan opgevat om op de blinde muur waarvoor normaal de piano staat de Nachtwacht na te schilderen. Het rammelend klavier zette ik zolang wel in de keuken, dan kon ik spelenderwijs de afwas doen. Het pianokrukje kon ik gebruiken om bewonderend voor mijn eigen Nachtwacht te gaan zitten. Tevens leek mij het idee aanlokkelijk om allerlei liederlijkheden onder het oog van Frans Banninck Cocq uit te halen die in het museum helemaal niet mogen.
Echter, nog vóór ik een kwast in de verfpot had geplant, realiseerde ik mij dat ik enigszins kleurenblind was, qua tekenvaardigheid het niveau van de zogeheten 'koppoter' ternauwernood was ontgroeid en bovendien feitelijk een pesthekel had aan schilderen. Creatief als ik ben schakelde ik soepel over op plan B en schreef in grote stakerige letters op het behang:
DE NACHTWACHT
Tja, komt op hetzelfde neer toch? Mijn vriendin kon deze van culturele armoede getuigende flauwiteit niet waarderen en sleurde mij resoluut mee naar de dichtstbijzijnde Deco Home. Daar hebben wij urenlang staan bekvechten over de juiste kleurstelling voor ons interieur. Zoals gezegd, ik ben lichtelijk kleurenblind, dus alles wat zij voorstelde zag ik duidelijk anders. Gelukkig ontdekte ik vlak voor sluitingstijd dat de kleuren niet alleen kleuren hadden, maar ook
namen. Dat schoot beter op! Kleuraanduidingen als 'gerst', 'streelzacht', 'verfijnd', 'stilte', 'rijp' en vooral 'ronding', dáár kon ik wel wat mee! Toen de muurverf ook nog 'latex' bleek te heten was ik niet meer te houden en sloeg direct een fikse voorraad in.
Dát heb ik geweten! De afgelopen twee weken heb ik mij met vrijwel niets anders beziggehouden dan stompzinnig een rollertje op en neer bewegen. Wat een ellende! Verf gaat altijd zitten waar je het niet wilt hebben. Het is niet alleen Deco Home, maar onbedoeld ook Deco Body. Ik ben bijkans verslaafd geraakt aan terpentine snuiven. Ik vind het helemaal niks, dat schilderen. Niet voor je 'home' en niet voor de kunst. Ik begrijp die mensen niet die dat ook nog eens voor hun lol gaan zitten doen. Ik schrijf liever. Ja, maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden, werpt men mij dan tegen. O,
is dat zo? Ik zou zeggen: schildert u dit stukkie dan maar eens na!
Afijn, genoeg geklaagd en gejammerd: het wc-raampje is nu tenminste bijna af...
Volgende keer organiseer ik gewoon een paintball party bij mij thuis.
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Satire
(Oftewel: de geneugten van het thuisschilderen)
Pakweg een half jaar geleden hoorde ik dat het Rijksmuseum een hele tijd dicht zou gaan. Dus ik nam mijn maatregelen en sloeg alvast schildermaterialen in. Want wanneer het Rijk verzuimt de burger vijf jaar lang te voorzien van de aanbevolen dosis schilderkunst, word ik teruggeworpen op mijzelf.
Toen kwam plotsklaps de onheilstijding dat er asbest in het gebouw was aangetroffen, waardoor het Rijksmuseum onmiddellijk werd gesloten. Saillant detail: doorgaans betrouwbare bronnen meldden mij bovendien dat vele oudhollandse meesters lood- en cadmiumhoudende materialen bevatten, maar dat hebben ze stilgehouden. De cultuurschok was zó al groot genoeg. Maar goed, in elk geval maakte deze jongste ontwikkeling het acuut dat ik daadwerkelijk zélf de kwast ter hand nam.
Dit viel nog geenszins mee. Mijn ambitieniveau bleek bij nader inzien te hoog. Ik had het plan opgevat om op de blinde muur waarvoor normaal de piano staat de Nachtwacht na te schilderen. Het rammelend klavier zette ik zolang wel in de keuken, dan kon ik spelenderwijs de afwas doen. Het pianokrukje kon ik gebruiken om bewonderend voor mijn eigen Nachtwacht te gaan zitten. Tevens leek mij het idee aanlokkelijk om allerlei liederlijkheden onder het oog van Frans Banninck Cocq uit te halen die in het museum helemaal niet mogen.
Echter, nog vóór ik een kwast in de verfpot had geplant, realiseerde ik mij dat ik enigszins kleurenblind was, qua tekenvaardigheid het niveau van de zogeheten 'koppoter' ternauwernood was ontgroeid en bovendien feitelijk een pesthekel had aan schilderen. Creatief als ik ben schakelde ik soepel over op plan B en schreef in grote stakerige letters op het behang:
DE NACHTWACHT
Tja, komt op hetzelfde neer toch? Mijn vriendin kon deze van culturele armoede getuigende flauwiteit niet waarderen en sleurde mij resoluut mee naar de dichtstbijzijnde Deco Home. Daar hebben wij urenlang staan bekvechten over de juiste kleurstelling voor ons interieur. Zoals gezegd, ik ben lichtelijk kleurenblind, dus alles wat zij voorstelde zag ik duidelijk anders. Gelukkig ontdekte ik vlak voor sluitingstijd dat de kleuren niet alleen kleuren hadden, maar ook
namen. Dat schoot beter op! Kleuraanduidingen als 'gerst', 'streelzacht', 'verfijnd', 'stilte', 'rijp' en vooral 'ronding', dáár kon ik wel wat mee! Toen de muurverf ook nog 'latex' bleek te heten was ik niet meer te houden en sloeg direct een fikse voorraad in.
Dát heb ik geweten! De afgelopen twee weken heb ik mij met vrijwel niets anders beziggehouden dan stompzinnig een rollertje op en neer bewegen. Wat een ellende! Verf gaat altijd zitten waar je het niet wilt hebben. Het is niet alleen Deco Home, maar onbedoeld ook Deco Body. Ik ben bijkans verslaafd geraakt aan terpentine snuiven. Ik vind het helemaal niks, dat schilderen. Niet voor je 'home' en niet voor de kunst. Ik begrijp die mensen niet die dat ook nog eens voor hun lol gaan zitten doen. Ik schrijf liever. Ja, maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden, werpt men mij dan tegen. O,
is dat zo? Ik zou zeggen: schildert u dit stukkie dan maar eens na!
Afijn, genoeg geklaagd en gejammerd: het wc-raampje is nu tenminste bijna af...
Volgende keer organiseer ik gewoon een paintball party bij mij thuis.
Woensdag 07 Mei 2003 in categorie Media
Wat zie ik nu??? Koekjesfabrikant LU biedt Pim kans op een gratis 'living'! Slechts drie streepjescodes sparen en hij is weer in het land der levenden, maakt mijn zieke geest hieruit op!
Dat hebben die koekenbakkers dan slim aangepakt! De Pim-fans bestormen massaal de winkels en proppen zich vol met Pim's. Kassa!
De actieperiode is slechts van 1 mei 2003 tot 31 juli 2003, dus dat wordt even flink doorhappen. Waarschijnlijk is hij dan wél net op tijd voor de volgende verkiezingen.
Hoewel... Doe mij maar een gevulde koek!
Woensdag 07 Mei 2003 in categorie Observaties & Kritische beschouwingen
Regelmatig luister ik naar
BBC Worldservice, want die hebben een interessanter nachtprogramma dan het
telefonisch geraaskal dat in de stille uren de Nederlandse praatzender nogal eens teistert.
Enkele dagen geleden hoorde ik een verbazende aflevering uit hun serie
'Water walks'. Deze serie doet verslag van de vele problemen rondom het gebrek aan schoon drinkwater in de wereld en de projecten die worden uitgevoerd om deze situatie te verbeteren. Deze week kwam
Bangladesh aan de orde.
In Bangladesh hebben ze, zoals u weet, water in overvloed, dikwijls meer dan hun lief is. Maar het oppervlaktewater is zwaar vervuild en het drinken ervan staat garant voor bacteriële infecties. Daarom zijn er door het hele land tienduizenden waterputten geslagen, met de bedoeling dat mensen in de dorpen schoon grondwater konden oppompen. Op zeker moment begon echter op te vallen dat in ziekenhuizen steeds grotere aantallen mensen met verschijnselen van zware arsenicumvergiftiging werden binnengebracht.
Wat blijkt? Er zitten arsenicumhoudende lagen in de bodem, waardoor het grondwater een hoge dosis arsenicum bevat. Arsenicum is een zwaar vergif. Zo'n tachtig miljoen mensen in Bangladesh worden op die manier vergiftigd zonder dat ze het in de gaten hebben. Inderhaast heeft men een testprogramma uitgevoerd om vast te stellen welke bronnen veilig zijn en welke niet. Een groene lik verf op de buis van de waterput betekent veilig, een rode onveilig.
Maar ondertussen heeft men zo snel geen alternatief. Krampachtig werkt men aan oplossingen, zoals een arsenicumfilter en het installeren van regenwaterreservoirs. Deze alternatieven kosten echter geld, en geld als water heeft men in Bangladesh niet.
Op één of andere manier heb ik bij Bangladesh het gevoel dat het dat land ook
altijd tegenzit! Het wordt bijna gênant om hier in Nederland zingend onder de douche te gaan staan.
[Meer informatie over 'Water walks'
hier].
Dinsdag 06 Mei 2003 in categorie Verhelderende Gesprekken
Op de redactievergadering...
"Besteden we er wél of géén aandacht aan?"
"Géén!! Al dat idiote gedoe! Gewoon doodzwijgen die man!"
"Is dat niet een ietwat ongelukkige woordkeus in dit verband? Om niet te zeggen: onfortuinlijk?"
"Nu doe je het zélf!"
"Hoe dan ook, we kunnen niet doen of er niks gebeurd is..."
"Ik zou niet weten waarom niet! Dat doet de politiek toch ook? Alles is weer bij het oude..."
"Hoe zou Volkert deze dag eigenlijk beleven?"
"Tja, wat doet men zoal in de bajes? Een beetje de tijd doden?"
"Nou zeg je wéér zoiets raars! Een beetje de tijd doden!"
"Tjesus-nog-an-toe, Ik kan ook niks meer zeggen! Wat denk je dán dat ie doet? Een borreltje nemen op de goeie afloop? Lekker zitten pimpelen in z'n cel?"
"Wees nou eens een keertje serieus! Er is een jaar geleden wél een politicus vermoord, ja?"
"Vind ik nog geen reden om mee te doen met die belachelijke herdenkingshysterie! Alles tot je dienst, maar dát verdom ik!"
"Hij wist wél de gevoelens van veel mensen te vertolken! Hij heeft een heleboel taboes bespreekbaar gemaakt!"
"Ja, ga
jij hem ook nog eens een keer de hemel in prijzen!"
"Ik geef het op met jou, weet je dat? Jij doet het er gewoon om!"
"Ok, ik hou m'n mond wel weer. Ik zwijg verder als het graf."
"Goed idee! Dat zou hij zeker zo gewild hebben!"
"Trouwens, hoe zouden die hondjes het maken? Kunnen we dáár geen stukkie over doen?"
Zondag 04 Mei 2003 in categorie Vertellingen
In de schaduw van een appelboom, in de verder zonovergoten tuin, zat de componist met een noteblock. In het geval van een componist is dat hetzelfde als een writer's block. Hij voelde de drang om een prachtige melodie te schrijven, maar er kwam niets.
In de schaduw van de appelboom, maar dan iets hoger, op een tak, zat een vogel. Hij genoot van de zonovergoten tuin en voelde de drang zijn vreugde uit te jubelen. En ja hoor, daar kwam het! Spontaan als vogels zijn, strooide hij zijn lied uit over het gazon, de struiken, de bloeiende bloemen en de gekwelde componist. Niet zomaar een deuntje, maar een opmerkelijk lange melodie. Meer een soort 'jingle'.
De componist sprong op van vreugde, de vogel vloog op van schrik. De één dacht "hier kan ik wat mee!" en haastte zich naarbinnen om een noteblock te halen. In dit geval een noteblock als een notitieblok.
De ander dacht "onrustig publiek hier, ik ga wel bij de buren in de boom!". De buren hebben immers ook een appelboom en een zonovergoten tuin.
De componist noteerde het melodietje en verzon er nog wat bij. Helaas, geen muziekuitgever die er wat mee wilde, want het had geen 'hitpotentie' of zoiets.
Geen wonder dat ik altijd een noteblock heb, dacht de componist, hier gaat ook weinig positieve bekrachtiging van uit. Hij was het zat om almaar afgewezen te worden. Hij wilde via zijn werk onsterfelijk worden, alleen: dit schoot niet op.
De componist heeft er iets op gevonden. In weer en wind zit hij nu in zijn tuin met zijn blokfluit en speelt het melodietje uit den treure. Hij hoopt vurig dat de vogel het ten lange leste oppikt. Geen onzinnige gedachte, het begin kent het beestje immers al.
Tijdens het spelen droomt de componist van zwermen vogels die de gehele melodie van generatie op generatie doorgeven, tot in de eeuwigheid. Zo krijgt hij eindelijk zijn zin en dartelt zijn lied onsterfelijk door elke tuin. Een lied, waar je de radio voor uitzet...
"Nóg een verhaaltje!" zegt het kind en gaapt.
"Ok, nog ééntje dan..."
"Een héél eng verhaaltje!"
"Goed, daar komt ie:
In een appel van de Schaduwboom zat een rupsje angstig te kijken naar de vogel die vlakbij op een tak zat. Want vogels willen altijd rupsjes opeten... O je slaapt al. Nou, komt die rups goed weg dit keer..."
Zo'n kind vraagt dus niet wat al die moeilijke woorden betekenen... Gek.
Zondag 04 Mei 2003 in categorie Vertellingen
In de schaduw van een appelboom, in de verder zonovergoten tuin, zat de componist met een noteblock. In het geval van een componist is dat hetzelfde als een writer's block. Hij voelde de drang om een prachtige melodie te schrijven, maar er kwam niets.
In de schaduw van de appelboom, maar dan iets hoger, op een tak, zat een vogel. Hij genoot van de zonovergoten tuin en voelde de drang zijn vreugde uit te jubelen. En ja hoor, daar kwam het! Spontaan als vogels zijn, strooide hij zijn lied uit over het gazon, de struiken, de bloeiende bloemen en de gekwelde componist. Niet zomaar een deuntje, maar een opmerkelijk lange melodie. Meer een soort 'jingle'.
De componist sprong op van vreugde, de vogel vloog op van schrik. De één dacht "hier kan ik wat mee!" en haastte zich naarbinnen om een noteblock te halen. In dit geval een noteblock als een notitieblok.
De ander dacht "onrustig publiek hier, ik ga wel bij de buren in de boom!". De buren hebben immers ook een appelboom en een zonovergoten tuin.
De componist noteerde het melodietje en verzon er nog wat bij. Helaas, geen muziekuitgever die er wat mee wilde, want het had geen 'hitpotentie' of zoiets.
Geen wonder dat ik altijd een noteblock heb, dacht de componist, hier gaat ook weinig positieve bekrachtiging van uit. Hij was het zat om almaar afgewezen te worden. Hij wilde via zijn werk onsterfelijk worden, alleen: dit schoot niet op.
De componist heeft er iets op gevonden. In weer en wind zit hij nu in zijn tuin met zijn blokfluit en speelt het melodietje uit den treure. Hij hoopt vurig dat de vogel het ten lange leste oppikt. Geen onzinnige gedachte, het begin kent het beestje immers al.
Tijdens het spelen droomt de componist van zwermen vogels die de gehele melodie van generatie op generatie doorgeven, tot in de eeuwigheid. Zo krijgt hij eindelijk zijn zin en dartelt zijn lied onsterfelijk door elke tuin. Een lied, waar je de radio voor uitzet...
"Nóg een verhaaltje!" zegt het kind en gaapt.
"Ok, nog ééntje dan..."
"Een héél eng verhaaltje!"
"Goed, daar komt ie:
In een appel van de Schaduwboom zat een rupsje angstig te kijken naar de vogel die vlakbij op een tak zat. Want vogels willen altijd rupsjes opeten... O je slaapt al. Nou, komt die rups goed weg dit keer..."
Zo'n kind vraagt dus niet wat al die moeilijke woorden betekenen... Gek.
Zaterdag 03 Mei 2003 in categorie Overpeinzingen & andere gedachten
Alles, maar dan ook alles, is afgedekt met plastic. De bank, de tafel, de stoelen, de boekenkast, de piano en de schermerlamp. Vele vierkante meters dunne kunststof bewegen sierlijk als mystieke mistflarden bij het minste trekje tocht. Ergens op een bijzettafeltje wasemt een vergeten kopje thee zijn laatste restje warmte tegen het halfdoorzichtig folie. De kamer is gevangen in een unieke, stille geheimzinnigheid.
Nu zou die
directeur van de rijksakademie eens moeten binnenlopen. Hij zou zeggen: dit is kunst!
Waarop ik dan moet bekennen: nee hoor, we zijn nog niet begonnen!
Ik zie zijn verbaasde blik en haast mij eraan toe te voegen: ...met schilderen... Het plafond moet nog!
Ik had mijn mond moeten houden. Want soms is iets kunst voordat je ook maar een poot hebt uitgestoken. Zolang er maar op het juiste moment de juiste directeur binnenloopt!
Gisteren staarde ik bij de Praxis naar het rek met verf. Er stonden bussen verf met JAN erop. Die 'Jan' is Jan des Bouvrie. En die verf is best behoorlijk prijzig. Want soms is iets duur zonder dat iemand daar een poot voor heeft hoeven uitsteken. Zolang er maar de juiste naam op staat: Jan des Bouvrie. Die dan vervolgens lekker binnenloopt.
Koop dus géén verf van Jan. Want je moet het er toch echt nog steeds zélf opsmeren. Denk maar niet dat Jan of die directeur dat voor je doet. Want dát zou geen kunst zijn...
Je ziet óók nooit kwastreiniger waar Jan des Bouvrie op staat...
Vrijdag 02 Mei 2003 in categorie Incrowd: over webloggen
Mag ik vandaag even wat gezeur mijnerzijds notuleren? Sommigen van u zullen dan direct bijdehand opmerken: u doet niet anders. Dat is waar, maar this is different cook.
Wat zit mij dwars? Ik merk bij tijd en wijle dat op andere sites ideeën van Verbal Jam worden geleend. Dat beschouw ik als eervol, want dan was het blijkbaar een goed idee. Ik wil er ook niet al te moeilijk over doen, want of iets écht origineel is, is dikwijls nog wel vatbaar voor discussie. Het belangrijkste nadeel is echter dat na verloop van tijd niemand meer weet waar het idee oorspronkelijk vandaan kwam en het dus net lijkt of ik degene ben die leentjebuur heeft gespeeld. En dát is nu net mijn eer te na. Dat zou ik niet kunnen verkroppen.
Sta mij toe daarom enige zaken in de notulen vast te leggen die Verbal Jam DNA in zich dragen: de variabele rechterkolom, de slot-quote onder een stukje, het concept van de 'genummerde gedachten', het 'vinkje' om aan te geven dat iemand een stuk heeft gelezen (inmiddels hier alweer afgeschaft), de toepassing van de dialoogvorm in het log, de invoering van kinderarbeid in dit medium ('gozertje') en de wetenschappelijke ontdekking dat linkdumpen een vorm van veredeld postzegels verzamelen is. Ik ben vast nog wel wat vergeten, maar die claims dien ik dan later nog wel in.
Ik zal mij onthouden van voorbeelden, want bij de weinigen die mij aardig vinden wil ik graag dat zij dat ook blijven doen. Maar laatst kwam ik mezelf elders een beetje te nadrukkelijk tegen, om het zomaar eens te formuleren, en dan voel ik mij toch genoodzaakt even op mijn strepen te gaan staan.
Misschien dat u dit alles maar overdreven vindt, maar wanneer er een lay-out wordt gekopieerd wordt er ook moord en brand geschreeuwd. Dus waarom zou ik niet mogen?
Voor toekomstige gevallen overweeg ik een pre-emptive strike!
Donderdag 01 Mei 2003 in categorie Voor de Notulen & Ter Kennisname
Net als vorig jaar ben ik op de Dag van de Arbeid volgens traditie gewoon
lui. Althans, voor de buitenwereld. Achter de schermen probeer ik de verbouwingsdrift van de vriendin in acceptabele banen te leiden, hoewel ik het gevoel heb dat ik daarbij altijd aan het kortste eind trek. Af en toe test ik met de sleutel in de voordeur of dit nog het huis is waar ik woon.
Voelt u zich ook altijd zo inactief op 1 mei?
Update: zo te zien wordt ons huis ingericht als Vrijmarkt.
