Archief: artikelen van
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
De politiek staat tegenwoordig dichter bij het volk, zo zegt men, dus dat gaan wij dan maar eens testen. En wel bij Klaas de Vries. Via zijn
weblog doet
Klaas de Vries verslag van zijn dagelijks reilen en zeilen in de politiek. Echter, in een interview met
about:blank zegt hij zelden andere weblogs te lezen.
Hier schrokken wij toch wel even van, want dát is natuurlijk niet de goede methode om u onder het volk te mengen, meneer De Vries! Juist door ook te
lezen en niet alleen maar een dagboek bij te houden van de leuke onderonsjes met collega-kamerleden en partijgenoten, raakt u op de hoogte van hetgeen er werkelijk aan vragen en problemen onder het stemvolk leeft. Dat geeft ongetwijfeld weer inspiratie om op uw weblog het een en ander uit te leggen.
bloemrijke bewoordingen
Laten we ons als voorbeeld beperken tot één kwestie rond de kabinetsformatie: de twintig miljard euro aan bezuinigingen waar Bos en Balkenende het over eens lijken te zijn. In de bloemrijke bewoordingen waarmee vele kiezers ingewikkelde politieke kwesties plegen samen te vatten, vraagt onze trouwe lezer
Frozen zich af waarom dat begrotingstekort nu zo nodig vóór 2007 teruggedrongen moet zijn. Waarom dient dit per se binnen één kabinetsperiode te gebeuren?
tweedehands
Kijk meneer de Vries, dat is nu één van die dingen die voor de formerende partijen 'aan de kiezer uit te leggen moet zijn', want anders is er geen 'draagvlak' voor bezuinigingen van deze ongekende omvang. Dan begrijpen de mensen het niet meer. Immers, wanneer zij zélf met hulp van de Gemeentelijke Kredietbank een tweedehands autootje willen kopen, wordt hen door het Nibud altijd op het hart gedrukt toch vooral te bezien hoeveel zij per maand kunnen afbetalen. En wanneer dit maandbedrag te hoog uitvalt, dan kan men de aflossing beter over een wat langere periode uitsmeren. Dus waarom spreiden wij ook het inlopen van het begrotingstekort dan niet over
twee kabinetstermijnen?
lagere drempel
Wij bieden de heer Klaas de Vries van harte de gelegenheid deze prangende vraag op deze site eens te beantwoorden. Hier bij Verbal Jam ligt de drempel nu eenmaal wat lager en kunnen de mensen ook reageren. Bijkomend voordeel is, dat hij dan ook eens iets anders leest dan alleen zijn eigen site. Wij hopen dat hij deze uitgelezen kans om dichter bij de kiezer te komen staan niet mist, want voor je het weet springen
Jan Marijnissen of
Gerrit Zalm in het gat. En die gelegenheid laten
wij natuurlijk weer niet lopen...
Adres: K.dVries@tk.parlement.nl
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wat stond die Amerikaanse minister Donald Rumsfeld er vandaag toch lekker ontspannen bij tijdens de Pentagon-persconferentie. Heel anders dan de afgelopen dagen, toen hij nogal gestrest oogde en kribbig reageerde op vragen die hem niet in z'n kraam te pas kwamen. De BBC trok uit zijn veranderde houding direct de conclusie dat het dus blijkbaar goed gaat met de oorlog in Irak. Helaas, waarschijnlijk te vroeg gejuicht.
ouwe jongens
De kans is groter dat Rumsfeld met een paar slimme medewerkers heeft zitten brainstormen hoe hij die steeds maar op lastige onderwerpen doorzeurende journalisten het best kon inpakken. Het is namelijk totaal geen goede strategie om humeurig en nors kritische vragen af te kappen. Want dan gaat het journaille alle vervelende dingen schrijven of uitzenden die hij nu juist niet in de media wil zien of horen..
Blijkbaar heeft men bij het Pentagon eindelijk ingezien dat de 'ouwejongens-krentenbrood' strategie een veel betere is. Elke populaire leraar van een groep kinderen kan je vertellen hoe de techniek van 'een groep in je zak steken' werkt. En wel als volgt.
sluw
Je natuurlijke uitgangspositie is, dat je een -vooralsnog theoretische- autoriteit hebt. Maar de kunst is die autoriteit ook in de praktijk waar te maken. De groep is van jou en jouw informatie afhankelijk, maar zal eigenzinnig proberen die informatie en daarmee ook jouw autoriteit ter discussie te stellen.
Een sluwe leraar of minister van Defensie zal als standaard benadering de gespeelde vriendelijkheid en welwillendheid kiezen. Gunsten worden verleend aan degenen die zich braaf onderwerpen aan de autoriteit. Nóg meer gunsten worden verleend aan degenen die de neiging hebben tot rebelleren. Echter, bij de geringste aanwijzing dat zij willen afwijken van de lijn die de autoriteit wenselijk acht, worden deze gunsten weer ingetrokken. Het fundament van deze strategie is dus, dat de autoriteit zorgt dat de groep iets te verliezen heeft. En wel zijn vriendelijkheid, zijn welwillendheid, zijn goedgunstigheid.
Een leraar moet een tijdje werken aan dit concept, maar de minister van Defensie van een land in oorlog kan het binnen een dag voor elkaar krijgen. Immers, de afhankelijkheid van zijn mededelingen kan bij deze groep journalisten bijna niet groter zijn. Hun leven hangt er nog net niet van af, maar hun baan meestal wél.
machiavelli
Om dit spelletje zonder gemoedsbezwaren te kunnen spelen, moet de autoriteit in kwestie over een bepaalde Machiavellistische inslag beschikken. Zeker iemand als Donald Rumsfeld is dit naar alle waarschijnlijkheid wel toevertrouwd. Een kwinkslag af en toe, een persoonlijke verbale aai over de bol hier en daar ('very good question'), waar nodig een harde afstraffing, het hoort er allemaal bij.
Kortom, jongens en meisjes journalisten, denk erom: we hebben het nu nét zo gezellig en gemoedelijk met elkaar, dus niet de sfeer verzieken met een al te vervelende vraag. Wie weet beloont de Amerikaanse Minister van Defensie Donald Rumsfeld himself je dan morgen door zómaar inééns je voornaam nog te weten!
Hij zei 'Jim' tegen me!
Woensdag 02 April 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wat stond die Amerikaanse minister Donald Rumsfeld er vandaag toch lekker ontspannen bij tijdens de Pentagon-persconferentie. Heel anders dan de afgelopen dagen, toen hij nogal gestrest oogde en kribbig reageerde op vragen die hem niet in z'n kraam te pas kwamen. De BBC trok uit zijn veranderde houding direct de conclusie dat het dus blijkbaar goed gaat met de oorlog in Irak. Helaas, waarschijnlijk te vroeg gejuicht.
ouwe jongens
De kans is groter dat Rumsfeld met een paar slimme medewerkers heeft zitten brainstormen hoe hij die steeds maar op lastige onderwerpen doorzeurende journalisten het best kon inpakken. Het is namelijk totaal geen goede strategie om humeurig en nors kritische vragen af te kappen. Want dan gaat het journaille alle vervelende dingen schrijven of uitzenden die hij nu juist
niet in de media wil zien of horen..
Blijkbaar heeft men bij het Pentagon eindelijk ingezien dat de 'ouwejongens-krentenbrood' strategie een veel betere is. Elke populaire leraar van een groep kinderen kan je vertellen hoe de techniek van 'een groep in je zak steken' werkt. En wel als volgt.
sluw
Je natuurlijke uitgangspositie is, dat je een -vooralsnog theoretische- autoriteit hebt. Maar de kunst is die autoriteit ook in de praktijk waar te maken. De groep is van jou en jouw informatie afhankelijk, maar zal eigenzinnig proberen die informatie en daarmee ook jouw autoriteit ter discussie te stellen.
Een sluwe leraar of minister van Defensie zal als standaard benadering de gespeelde vriendelijkheid en welwillendheid kiezen. Gunsten worden verleend aan degenen die zich braaf onderwerpen aan de autoriteit.
Nóg meer gunsten worden verleend aan degenen die de neiging hebben tot rebelleren. Echter, bij de geringste aanwijzing dat zij willen afwijken van de lijn die de autoriteit wenselijk acht, worden deze gunsten weer ingetrokken. Het fundament van deze strategie is dus, dat de autoriteit zorgt dat de groep iets te
verliezen heeft. En wel zijn vriendelijkheid, zijn welwillendheid, zijn goedgunstigheid.
Een leraar moet een tijdje werken aan dit concept, maar de minister van Defensie van een land in oorlog kan het binnen een dag voor elkaar krijgen. Immers, de afhankelijkheid van zijn mededelingen kan bij deze groep journalisten bijna niet groter zijn. Hun leven hangt er nog net niet van af, maar hun baan meestal wél.
machiavelli
Om dit spelletje zonder gemoedsbezwaren te kunnen spelen, moet de autoriteit in kwestie over een bepaalde Machiavellistische inslag beschikken. Zeker iemand als Donald Rumsfeld is dit naar alle waarschijnlijkheid wel toevertrouwd. Een kwinkslag af en toe, een persoonlijke verbale aai over de bol hier en daar ('
very good question'), waar nodig een harde afstraffing, het hoort er allemaal bij.
Kortom, jongens en meisjes journalisten, denk erom: we hebben het nu nét zo gezellig en gemoedelijk met elkaar, dus niet de sfeer verzieken met een al te vervelende vraag. Wie weet beloont de Amerikaanse Minister van Defensie Donald Rumsfeld
himself je dan morgen door zómaar inééns je voornaam nog te weten!
Hij zei 'Jim' tegen me!
Zaterdag 29 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
U wist het natuurlijk al, maar u staat er gelukkig niet elke dag bij stil: wij hebben een totaal vertekend beeld van de werkelijkheid en dus ook een behoorlijk krom wereldbeeld. Dit wordt veroorzaakt door het feit dat onze informatievoorziening via de traditionele media in onze Westerse maatschappij bijna volledig wordt beheerst door een aantal grote persbureaus. Televisie, radio en krant nemen hun informatie in heel veel gevallen braaf over. Niet altijd kritiekloos, maar dikwijls zijn er gewoon geen andere bronnen. Wanneer u eens wilt zien wie een van de belangrijkste nieuwsleveranciers is, kunt een kijkje gaan nemen bij het
ruwe filmmateriaal van Reuters over de oorlog in Irak. U vindt belangrijke delen daarvan later weer terug bij onze eigen nieuwsjournaals. Het zou ons eigenlijk moeten verontrusten.
Professor in de Internationale Communicatie
Cees Hamelink heeft in het verleden al meermalen op de dominantie van de Westerse persbureaus gewezen. Dit overwicht heeft bijvoorbeeld tot gevolg dat heel veel nieuws uit de Derde Wereld voornamelijk vanuit Westers perspectief wordt belicht.
Als het al aan bod komt.
Hamelink spreekt zelfs van regelrechte censuur die kan plaatsvinden, aangezien de persbureaus in handen zijn van commerciële mediagiganten. Zij houden uiteraard in de gaten of bepaald nieuws hun belangen niet zal schaden. De persbureaus bepalen in grote mate wat nieuws is en wat niet. Hierdoor valt op de functie van de pers als 'geweten van onze samenleving' misschien hier en daar nog wel wat af te dingen.
Wanneer het 'nieuwsvoer' eenmaal in hapklare brokken op de redactieburelen van onze media ligt, vindt er opnieuw een schifting plaats. U merkte het zelf al, want direct na het uitbreken van de oorlog in Irak konden al die kippen ook in figuurlijke zin verder de pest krijgen en is er blijkbaar vrede op de Westelijke Jordaanoever.
Grappig, maar ook wel wat irritant, is het om te zien hoe kranten en tijdschriften dikwijls letterlijk dezelfde berichtjes hebben doordat deze klakkeloos als snelle bladvulling worden overgenomen van het ANP. Men doet niet eens de moeite om het stukje te herschrijven en eventueel aan te vullen met informatie uit andere bronnen.
Ondertussen zitten we heerlijk te schamperen wanneer we Saddam Hussein en zijn kliek het Irakese volk de grootste onzin zien wijsmaken. Terecht natuurlijk, maar ondertussen mogen we maar wát blij zijn dat we tegenwoordig ook nog internet hebben om zelf op zoek te gaan naar informatie. Helaas echter opnieuw een voorziening die de Derde Wereld grotendeels ontbeert.
Paranoia: is er eigenlijk wel oorlog in Irak?
Dinsdag 25 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
De US/UK coalitietroepen naderen Bagdad. Men ligt op schema, meldt generaal Tommy Franks geruststellend. Dus daarna Bagdad innemen en de klus is geklaard. Wanneer ik me daar een voorstelling van probeer te maken, wordt ik toch behoorlijk ongerust over de vele levens van soldaten en burgers die dat waarschijnlijk gaat kosten. Nou ja, voorstelling... Bij wie nooit in een dergelijke situatie heeft verkeerd schiet elk voorstellingsvermogen op dit gebied uiteraard tekort.
private Ryan
Steven Spielberg werd indertijd geprezen vanwege het hoge realiteitsgehalte van zijn film Saving Private Ryan. Wanneer we bij gebrek aan beter de huis-tot-huis en man-tot-man gevechten uit die film nu eens als uitgangspunt nemen voor hetgeen wij ons bij de verovering van Bagdad voor de geest moeten halen, staan de soldaten heel wat verschikkingen te wachten. En waarschijnlijk nog tien keer zo erg, want Bagdad is een voornamelijk uit laagbouw bestaande stad met een oppervlakte van ruim 5000 vierkante kilometer en vijf à zes miljoen inwoners. Ter vergelijking: Amsterdam heeft een oppervlakte van nog geen 220 vierkante kilometer. Laten we ons dus maar voorbereiden op een drama van grote omvang.
cadeautje van Tito
En dan nog Saddam Hussein en zijn kliek te pakken zien te krijgen. Vorige week konden wij op de kijkbuis zien hoe de dictator al sinds 1990 over een iets kleinere versie van de bunker beschikt die de toenmalige Joegoslavische president Tito voor zichzelf had laten maken. Joegoslavische ingenieurs zijn in de jaren tachtig naar Irak afgereisd om deze bunker ergens in de nabijheid van het Republikeins Paleis en de 'Brug van de 14e juli' diep onder het centrum van Bagdad te construeren. Dit onderkomen wordt geacht weerstand te kunnen bieden aan een directe treffer van 2000 kilo TNT of een atoombom die op twee kilometer afstand ontploft. Het enige 'zwakke punt' schijnt het aantal nooduitgangen te zijn: de bunker van Tito had er vijf, die van Saddam Hussein heeft er maar twee. Een paar keer goed mikken en hij wordt levend begraven. Wie is geïnteresseerd in een gedetailleerder beschrijving kan terecht bij ABC-News.
Europees enthousiasme
Er is in diverse media ook nog sprake van andere bunkers, hoewel niet uit te sluiten valt dat het af en toe om hetzelfde bunkercomplex gaat. Zo zou volgens de New York Post het Duitse constructiebedrijf Boswau und Knauer in 1982 een luxe bunker hebben gebouwd onder het presidentieel paleis. Dit bedrijf was indertijd op het gebied van schuilkelders al 'hofleverancier' van Hitler.
Het Zwitserse Online Reports openbaart dat ook Zwitserse ingenieurs in de jaren tachtig enthousiast hebben meegewerkt aan de constructie van hele bunkercomplexen onder het park bij de regeringsgebouwen in Bagdad, waaronder een commandobunker die werd aangeduid met 'Projectcode 359'. Volgens de Zwitsers valt uit de plannen op te maken dat zich aangrenzend aan dit project ondermeer zelfs complete ondergrondse tunnelstelsels bevinden waar bijvoorbeeld limousines, vrachtwagens en pantservoertuigen doorheen kunnen.
bunkerbusters
De Amerikanen zullen hun speciale bommen om bunkers te doorboren, de zogeheten bunkerbusters, dus hard nodig hebben. Zo te zien dient er een fikse ondergrondse slooppartij te worden uitgevoerd. Maar voordat dit karwei is geklaard zullen er waarschijnlijk vele onschuldige slachtoffers te betreuren zijn.
Er blijkt nog weinig veranderd in de oorlogs-branche: het moreel besef bepaalde bedrijven is nog even belabberd als ruim een halve eeuw geleden en Jan-soldaat betaalt uiteindelijk de hoogste prijs. Maar de laatste opmerking valt uiteraard binnen onze Westerse 'beschaving' in de categorie 'extreem-linkse ongenuanceerde stemmingmakerij'...
Als dát maar goed afloopt...
Vrijdag 21 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Laat ik eens doen of ik vóór de oorlog ben. Immers, men moet zich óók kunnen inleven in het standpunt van andersdenkenden. Dan vind ik wél dat ik ook de uiterste consequentie moet trekken en niet een beetje gemakzuchtig gaan zitten genieten van CNN. Nee, dan ga ik ook direct ramen en deuren afplakken. Netjes de kleinste kiertjes dicht en een kruis van duct-tape over elke ruit, anders komt het dubbelglas bij een bombardement naarbinnen waaien. Aandachtspunt: kattenluikje.
Goed, de vriezer dus flink volstouwen voor de eerste dagen en zoveel mogelijk blikvoer hamsteren bij de supermarkt. O ja, ook een stapel kratten bronwater inslaan, want als de elektriciteit uitvalt zitten we hier op de zesde verdieping zonder waterdruk. De badkamer zet ik vast vol met emmers water om het toilet te kunnen doorspoelen en mezelf af en toe te achter de oren te reinigen. Kaarsen, lucifers, zaklantaarns plus batterijen! Tankjes camping-gas. Tuinderijen in de omgeving in kaart brengen voor de hongertochten. De huisdieren laat ik een donor-codicil tekenen dat zij in geval van voedseltekort verorberd mogen worden.
Lees verder...
Donderdag 20 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Dit weekend is er weer een vredesdemonstratie. Wouter Bos mag niet meer komen omdat hij inmiddels heeft verklaard de oorlog tegen Irak in politieke zin te ondersteunen. Afgezien van het tamelijk truttige woordenspel dat tussen CDA en PvdA wordt gespeeld rondom het verschil 'politieke ondersteuning' en 'praktische ondersteuning', is het een beetje flauw om hem nu direct de toegang te ontzeggen. Iedereen heeft z'n eigen beweegredenen. Bij de vorige demonstratie liepen Palestijnen mee die om het hardst schreeuwden dat Bush, Blair en Sharon terroristen waren, maar voor het gemak Arafat, Saddam Hussein en Bin Laden buiten beschouwing lieten. Zo blijkt maar weer dat het toch belangrijk is dat er verschillende meningen meelopen om het totaalbeeld compleet te houden.
kopkrabben
Nu de oorlog daadwerkelijk is uitgebroken krabben velen zich nog steeds ietwat vertwijfeld op de kop of ze nu
voor of
tegen deze oorlog moeten zijn. Immers, Saddam Hussein is een misdadiger van het ergste soort en het zou toch wel zeer wenselijk zijn dat hij en zijn zonen binnen de korste keren dit ondermaanse verlaten. Aan de andere kant staat een breed scala van argumenten die tégen de oorlog pleiten, voornamelijk omdat het een schending is van de internationale rechtsorde en omdat volgens velen nog niet alle vreedzame middelen waren uitgeput.
menselijk visvoer
Ann Clwyd verklaart zich in de Britse
Times Online vóór een oorlog tegen Saddam Hussein (link via
Steen der Eigenwijzen). Zij is voorzitter van Indict, een organisatie die juridisch bewijs verzamelt tegen Irakezen die zich schuldig maken aan oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide. De voorbeelden die zij aandraagt zijn op z'n zachts gezegd indringend. Zo vertellen getuigen hoe de jongste zoon van Saddam zijn slachtoffers levend in een machine voor het versnipperen van plastic liet werpen. Hun resten werden gebruikt als visvoer.
spraakverwarring
Hoe verschrikkelijk de aangehaalde voorbeelden ook zijn, hier begint nu juist de spraakverwarring bij het afwegen van argumenten pro en contra. Het feit dat je tegen de oorlog bent, wil natuurlijk niet zeggen dat er niets tegen het moorddadige regime van Saddam Hussein moet gebeuren. Wanneer een inval in Irak puur zou worden uitgevoerd als humanitaire missie om Saddam Hussein en zonen voor een internationaal tribunaal te brengen, hadden de kaarten heel anders gelegen en zou er zeer waarschijnlijk veel meer internationale steun voor zijn geweest.
Maar de werkelijke motieven worden achtergehouden. Wanneer er te weinig informatie is over de beweegredenen, is het per definitie verstandig geen groen licht te gegeven voor een oorlog.
opstand
De Verenigde Staten hebben er in het verleden juist bij herhaling blijk van gegeven zich niets gelegen te laten liggen aan het lot van de Irakese bevolking. Zij hebben Saddam Hussein in het zadel gehouden zolang het hen uitkwam, hem wapens en materiaal voor zijn chemische laboratoria geleverd. Tijdens de Golfoorlog hebben zij zelfs bewust gekozen voor het niet ondersteunen van de opstand tegen Saddam Hussein. Integendeel, zij hebben het luchtruim weer opengesteld voor Saddams helicopters, met als gevolg vele duizenden doden na een neergeslagen opstand.
massamoordenaar
Bij de huidige oorlog komt het humanitaire aspect maar terloops ter sprake. In de oorlogsrethoriek wordt het er feitelijk met de haren bijgesleept en in de opmaat naar de vijandelijkheden is het dan ook pas de afgelopen week nadrukkelijker genoemd.
We doen er dus beter aan twee zaken goed gescheiden te houden in onze oordeelsvorming: enerzijds de nog steeds onduidelijke politieke motieven op grond waarvan deze oorlog zonodig juist nú gevoerd moet worden en anderzijds de noodzaak om Saddam en consorten voor een tribunaal te brengen wegens misdaden tegen de menselijkheid. Want over dat laatste zijn nog geen concrete plannen vernomen. Integendeel, Saddam & Zonen werd de gelegenheid geboden het land te verlaten en ongestraft in ballingschap te gaan. Ook nu de oorlog is begonnen dient een eventuele eliminatie van de dictator voornamelijk een strategisch doel: demoralisering van het Iraakse leger en het wegslaan van de belangrijkste pijler onder het Baath regime.
Het is dus zonneklaar: deze oorlog wordt
niet gevoerd om humanitaire redenen en om een massamoordernaar te straffen. Voor Bush en de zijnen zijn de verschrikkelijke feiten die
Ann Clwyd aanlevert blijkbaar niet of nauwelijks een overweging.
Niettemin valt het standpunt van Ann Clwyde alleszins te begrijpen. De motieven voor haar keuze zijn namelijk wél even van een andere orde dan die pietluttige Bos-Balkenende discussie in dit kleinzompige polderland over politieke versus praktische ondersteuning van de oorlog.
Gá toch formeren!
