De plastic-shredder

Donderdag 20 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Dit weekend is er weer een vredesdemonstratie. Wouter Bos mag niet meer komen omdat hij inmiddels heeft verklaard de oorlog tegen Irak in politieke zin te ondersteunen. Afgezien van het tamelijk truttige woordenspel dat tussen CDA en PvdA wordt gespeeld rondom het verschil 'politieke ondersteuning' en 'praktische ondersteuning', is het een beetje flauw om hem nu direct de toegang te ontzeggen. Iedereen heeft z'n eigen beweegredenen. Bij de vorige demonstratie liepen Palestijnen mee die om het hardst schreeuwden dat Bush, Blair en Sharon terroristen waren, maar voor het gemak Arafat, Saddam Hussein en Bin Laden buiten beschouwing lieten. Zo blijkt maar weer dat het toch belangrijk is dat er verschillende meningen meelopen om het totaalbeeld compleet te houden.

kopkrabben
Nu de oorlog daadwerkelijk is uitgebroken krabben velen zich nog steeds ietwat vertwijfeld op de kop of ze nu voor of tegen deze oorlog moeten zijn. Immers, Saddam Hussein is een misdadiger van het ergste soort en het zou toch wel zeer wenselijk zijn dat hij en zijn zonen binnen de korste keren dit ondermaanse verlaten. Aan de andere kant staat een breed scala van argumenten die tégen de oorlog pleiten, voornamelijk omdat het een schending is van de internationale rechtsorde en omdat volgens velen nog niet alle vreedzame middelen waren uitgeput.

menselijk visvoer
Ann Clwyd verklaart zich in de Britse Times Online vóór een oorlog tegen Saddam Hussein (link via Steen der Eigenwijzen). Zij is voorzitter van Indict, een organisatie die juridisch bewijs verzamelt tegen Irakezen die zich schuldig maken aan oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide. De voorbeelden die zij aandraagt zijn op z'n zachts gezegd indringend. Zo vertellen getuigen hoe de jongste zoon van Saddam zijn slachtoffers levend in een machine voor het versnipperen van plastic liet werpen. Hun resten werden gebruikt als visvoer.

spraakverwarring
Hoe verschrikkelijk de aangehaalde voorbeelden ook zijn, hier begint nu juist de spraakverwarring bij het afwegen van argumenten pro en contra. Het feit dat je tegen de oorlog bent, wil natuurlijk niet zeggen dat er niets tegen het moorddadige regime van Saddam Hussein moet gebeuren. Wanneer een inval in Irak puur zou worden uitgevoerd als humanitaire missie om Saddam Hussein en zonen voor een internationaal tribunaal te brengen, hadden de kaarten heel anders gelegen en zou er zeer waarschijnlijk veel meer internationale steun voor zijn geweest.
Maar de werkelijke motieven worden achtergehouden. Wanneer er te weinig informatie is over de beweegredenen, is het per definitie verstandig geen groen licht te gegeven voor een oorlog.

opstand
De Verenigde Staten hebben er in het verleden juist bij herhaling blijk van gegeven zich niets gelegen te laten liggen aan het lot van de Irakese bevolking. Zij hebben Saddam Hussein in het zadel gehouden zolang het hen uitkwam, hem wapens en materiaal voor zijn chemische laboratoria geleverd. Tijdens de Golfoorlog hebben zij zelfs bewust gekozen voor het niet ondersteunen van de opstand tegen Saddam Hussein. Integendeel, zij hebben het luchtruim weer opengesteld voor Saddams helicopters, met als gevolg vele duizenden doden na een neergeslagen opstand.

massamoordenaar
Bij de huidige oorlog komt het humanitaire aspect maar terloops ter sprake. In de oorlogsrethoriek wordt het er feitelijk met de haren bijgesleept en in de opmaat naar de vijandelijkheden is het dan ook pas de afgelopen week nadrukkelijker genoemd.
We doen er dus beter aan twee zaken goed gescheiden te houden in onze oordeelsvorming: enerzijds de nog steeds onduidelijke politieke motieven op grond waarvan deze oorlog zonodig juist nú gevoerd moet worden en anderzijds de noodzaak om Saddam en consorten voor een tribunaal te brengen wegens misdaden tegen de menselijkheid. Want over dat laatste zijn nog geen concrete plannen vernomen. Integendeel, Saddam & Zonen werd de gelegenheid geboden het land te verlaten en ongestraft in ballingschap te gaan. Ook nu de oorlog is begonnen dient een eventuele eliminatie van de dictator voornamelijk een strategisch doel: demoralisering van het Iraakse leger en het wegslaan van de belangrijkste pijler onder het Baath regime.
Het is dus zonneklaar: deze oorlog wordt niet gevoerd om humanitaire redenen en om een massamoordernaar te straffen. Voor Bush en de zijnen zijn de verschrikkelijke feiten die Ann Clwyd aanlevert blijkbaar niet of nauwelijks een overweging.

Niettemin valt het standpunt van Ann Clyde alleszins te begrijpen. De motieven voor haar keuze zijn namelijk wél even van een andere orde dan die pietluttige Bos-Balkenende discussie in dit kleinzompige polderland over politieke versus praktische ondersteuning van de oorlog.

De plastic-shredder

demissionaire oen

Woensdag 19 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

De meest in het oog springende functie die onze demissionaire minister van Buitenlandse Zaken Jakob Gijsbert de Hoop Scheffer ooit heeft bekleed, was die van 'lid beheerscommissie praktijkschool voor de veehouderij te Oenkerk'. Dat deed hij van 1987 tot 1994. En ik zeg u: dat had hij gewoon moeten blijven doen! Deze oenige man móet je gewoon niet onaangelijnd en zonder muilkorfje buiten onze grenzen laten rondlopen.

Want laten we eerlijk zijn: hij is altijd iemand van het tweede garnituur of lager geweest. De eerste keer dat hij fractievoorzitter wilde worden van het CDA legde hij het af tegen Heerma. En toen hij het uiteindelijk bij gebrek aan beter wél werd, werd hij weggepest door de partijvoorzitter.
Broeder Jakob is dus typisch zo'n tiep dat uit wanhopig verlangen naar erkenning zelfs zijn ziel aan de duivel verkoopt, in dit geval de ultra-rechtse Bush-clan. Bijkans klaarkomend op het gevoel van eindelijk Belangrijk te zijn heeft hij zich onmiddellijk slaafs achter het oorlogsstreven van de Verenigde Staten gesteld.

En nu zitten we mede door toedoen van deze demissionaire minister van Buitenlandse Zaken Jaap de Oen Keffer met een binnenlands probleem, te weten de binnen de formatie op scherp gezette contraire standpunten van CDA en PvdA rond de kwestie Irak. Deze voormalige ambassade-klerk had gewoon zijn demissionaire mond moeten houden, niet luidruchtig op zijn broodtrommeltje rossend voor de troepen moeten uitlopen!
Dan hadden Bos en Balkenende er nu gewoon de gebruikelijke vage Haagse punt aan kunnen lullen wat betreft dat Nederlandse standpunt. Iets in de trant van: zodra er een nieuwe regering is voelen wij ons pas gemachtigd in deze kwestie onze positie te bepalen. Lekker gedeisd houden zou ik zeggen. Tegen de tijd dat de formatie rond is, is die oorlog allang weer voorbij en komen wij er internationaal mooi mee weg. In dit soort situaties kun je je als klein land met slechts een halve regering beter even een onnozel gezicht opzetten. Ze missen onze mening tóch niet.

demissionaire oen

de uitdaging

Zondag 16 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Laat ik beginnen met te benadrukken dat dit een satirisch bedoeld stuk is, anders krijg ik straks misschien de hele Gehandicaptenraad over me heen. Ja, je moet oppassen tegenwoordig met wat je allemaal uitkraamt. Voor je het weet breng je weer een demissionair premier in verlegenheid...

"De Uitdaging voor Nederland stimuleert ontmoetingen tussen mensen met en zonder handicap of chronische ziekte," wordt er op de website van deze sympathieke actie uitgelegd. Een in het oog springend onderdeel is dat ook bekende Nederlanders een keertje een Uitdaging aangaan. Het budget voor de actie is maar zeer beperkt heb ik uit betrouwbare bron vernomen, dus is dit een slimme manier om zoveel mogelijk media-exposure te krijgen.
Maar voor de bekende Nederlanders is het natuurlijk niet écht een Uitdaging. Zo hebben wij bij RTL-Boulevard kunnen zien en bij Tussenpozen kunnen lezen hoe Neerlands 'ideale schoonzoon'-prototype Beau van Erven Dorens een keertje gezellig met Marloes naar de film ging. Ik heb zo'n stiekem vermoeden dat Beau dit onder werktijd deed en dus keurig netjes betaald kreeg voor deze Uitdaging. Maar goed, een kniesoor die daarop let.

De andere kant van de medaille is de dagelijkse omgang met gehandicapten en chronisch zieken. Dát is pas een Uitdaging! Want ze kunnen lastig zijn hoor, die gehandicapten! Vooral degenen die er niet van jongsaf mee zijn opgegroeid, degenen die er door ongeval of ziekte op latere leeftijd mee zijn geconfronteerd. Zodra ze een beetje gewend zijn aan hun nieuwe status worden ze zo eigengereid als wat! Die gasten gaan iets uitstralen van 'ik heb al genoeg ellende, dus de rest van de wereld krijgt de klere maar, ze houden maar rekening met me!'

In het revalidatiecentrum worden de patiënten aangeduid met de nogal idiote term 'revalidanten'. Nou, ik ben ze al snel 'de recalcitranten' gaan noemen. Er wordt met elektrische rolstoelen plankgas door de gangen gescheurd en je zorgt als valide voetganger maar dat je aan de kant springt, anders zit je er voor je het weet zélf in.
Ik stond eens bij het barretje wat drankjes voor een paar mensen te halen, ik draai me om teneinde met volgeladen dienblad weg te lopen, staat er zo'n rolstoel-troel in de rij achter me strak op m'n hielen te bumperkleven. Kortom, bier over de vloer en ik bijkans bij haar op schoot. En denk maar niet dat ze sorry zegt. Normaal pik je zoiets natuurlijk niet, maar ja, nú moet je je mond houden, want een rolstoelrijder uitkafferen is not done.

En dan de 'beleefde' omgangsvormen van de patiënten onderling. Hieronder een sappig dialoogje dat mijn broer, die tot voor kort in het revalidatiecentrum verbleef, optekende. De namen zijn uiteraard veranderd, mijn broer laat ik even Henk spelen...
de uitdaging Lees verder...

fluitend naar de tandarts

Zaterdag 15 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Mijn tandarts heeft het in zijn rug. En dus neemt een pas afgestudeerde jongedame een deel van zijn werkzaamheden over. Dat doet zij heel goed, maar er is één nadeel: zij introduceert meteen weer allerlei nieuwe dingen. Technieken en hulpmiddelen waarvan ik dan altijd vrees dat zij een voor mij ongunstig effect op de hoogte van de rekening zullen hebben.
Nu is mijn 'echte' tandarts al een behoorlijke gadget-freak die er niet voor terugdeinst een computergestuurde freesmachine van een paar ton aan te schaffen om zelf porseleinen kronen te kunnen maken.
Ik mocht er eens getuige van zijn dat hij met een minuscuul cameraatje ongegeneerd mijn afgebroken kies ging filmen. Ik zeg: "Werk jij tegenwoordig voor AT5 ofzo? Die duwen ook altijd meteen een camera in je smoel wanneer je hulpeloos op het wegdek ligt te lijden."
De gekwetste kies verscheen op een beeldscherm en vervolgens begon mijn tandenkunstenaar doodleuk met een of ander Wacom tekentabletje een nieuwe kroon rond de restanten te Photoshoppen. In een zijkamertje startte daarna een soort automatische draaibank. Een half uurtje later wandelde ik met een nieuwe kroon in mijn mond en je reinste Kwikfit-gevoel de deur uit. Klaar terwijl u wacht.

Kortgeleden verhuisde hij naar een ander pand. Er moet dan blijkbaar onvermijdelijk een fonkelnieuw tandheelkundig interieur in. Het oude mini-Kärcher hogedrukreinigertje, dat vroeger simpel maar doeltreffend je kiezen schoonspoot, schijnt dan ineens niet meer te voldoen. Nee, dan heeft hij plots een apparaat dat met een gesloten watercircuit werkt. Geen gewoon leidingwater, maar speciáál water. Een soort 'ingestraald' Jomanda-water, voor zover ik het begrepen heb. Het is in elk geval veel sterieler en veiliger allemaal. Dat moet ik dan maar geloven, want wie weet wordt ik getild bij het leven natuurlijk. Net als bij Jomanda zelf.

Gisteren had ik kiespijn en de plaatsvervangende tandartsjongedame had gelukkig nog wel een uurtje om mijn opstandige kies even flink onderhanden te nemen. Komt ze wéér met iets nieuws aanzetten! Zoals een chirurg alles rondom de operatieplek afdekt, werd er tot mijn verbijstering ineens een lichtblauw rubberen vliesje rond de kies gespannen. Ik dacht meteen: wat een geinig beflapje! Ik verkeerde gelukkig niet in de positie om deze associatie er spontaan uit te flappen. Ik was al blij dat ik lucht kreeg met dat condoom in m'n mond.
Tja, en vervolgens is er tijdens zo'n behandeling tijd zat om voor jezelf eens een paar zaken op een rijtje te zetten. Ineens vallen de dingen op hun plaats. Want het is vast een nieuwe psychologische benadering om de patiënt af te leiden van het werkelijk leed dat hem fysiek en financieel wordt aangedaan.

Het kán toch zo langzamerhand geen toeval meer zijn dat er allerlei erotisch getinte technieken worden ingezet om je bange gedachten op een ander spoor te zetten. Ga maar na: het eerste dat je moet doen is op je rug gaan liggen, zwoel muziekje op de achtergrond, afzuigapparaatjes, krachtig spuitende Kärcher-kraantjes, spiegeltjes, cameraatjes, tissues, een soort infrarood vibrator, diverse maten raggertjes die lustig op en neer bewogen worden in je wortelkanalen en nu dus ook dat spannende stuk rubber... Wat er allemaal niet je mond ingaat... En last but not least is daar natuurlijk de tandartsjongedame zélf, die intiem met haar boezem vlak boven je gezicht hangt.

Er zat op het eind nog een beetje een ruw randje aan mijn kies, heel miniem, alleen maar met de tong te voelen. Toen zij niets kon vinden kreeg ik de neiging om te zeggen: hier, probeert u zelf maar! Nog net op tijd schoot mij te binnen dat er tegenwoordig een behoorlijk tekort is aan tandartsen, dus heb ik die opmerking maar ingeslikt. Bovendien was mijn mond behoorlijk verdoofd, dus ik had er toch niet echt van kunnen genieten...

fluitend naar de tandarts

de vierde macht

Donderdag 13 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

Uit de affaire rond het echtpaar De Roy van Zuydewijn blijkt weer eens hoe 'de vierde macht' bij tijd en wijle onbekommerd en ongecontroleerd z'n gang kan gaan. Voor wie heeft zitten snurken tijdens de staatsinrichtingsles: met de vierde macht wordt het ambtenarenapparaat aangeduid. In onze rechtsstaat bestaan er drie officiële machten, te weten de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht. Ambtenaren zijn officieel ondergeschikt en verantwoording schuldig aan die drie machten. Zij zijn de werkbijen, koken plannen voor en regelen vrijwel alles dat op overheidsgebied geregeld moet worden. Zij zijn een officieuze machtsfactor van formaat en daarmee dus die 'vierde macht'. Wanneer de politieke bazen de zaken onvoldoende controleren ontstaan er nogal eens affaires, zoals nu ook met het Kabinet der Koningin en de AIVD. Maar ook bij diverse parlementaire enquêtes heeft het volk met toenemende verbijstering kunnen waarnemen hoe de ene na de andere hoge ambtenaar onbekommerd z'n eigen koers had gevaren.

arrogantie
Natuurlijk gaat het meestal ook wel gewoon zoals het hoort. Ambtenaren die hun werk integer doen zullen rekening houden met wat de politieke baas ervan vindt en zijn/haar kennis in dienst stellen van de maatschappij. Er is daarentegen ook nog steeds een grote groep ambtenaren die zich een bepaald air van gewichtigheid aanmeet. Het gedrag doet zich op alle niveaus voor. De walm van arrogantie hangt te vaak boven commissies en loketten. Deze ambtenaren voelen zich verheven boven de gewone burger, stellen zich paternalistisch en soms zelfs regelrecht autoritair op.

ronkende namen
Het begint al met de naamgeving van functies en afdelingen. Het kan niet anders of deze namen zijn domweg bedoeld om de burger te intimideren en zijn plaats te wijzen. Neem de ambtelijke baas van een ministerie. Waarom moet hij of zij zo nodig 'Directeur Generaal' worden genoemd wanneer er gewoon 'algemeen directeur' wordt bedoeld? Waarom moeten bepaalde afdelingen van een ministerie ronkend van gewichtigheid 'Directoraat Generaal' heten? Wij hebben geen flauw idee wat het betekent, maar het klinkt wel héél belangrijk en hoog. Wij kruipen als nederige onderdanen bij voorbaat in onze schulp. Zelfs de wc heet daar waarschijnlijk zoiets als 'Directoraat Generaal Sanitaire Voorzieningen'...

kerkhof
Bent u wel eens gehoord door een of andere commissie? De huurcommissie bijvoorbeeld? Soms houdt deze zitting op een wat sjofele locatie, maar op de deur staat wel 'Directoraat Generaal Volkshuisvesting'. U mag plaatsnemen achter een heel klein tafeltje met een lullig stoeltje. Op meer dan twintig meter afstand zit vóór u een soort bloedraad, liefst nog op een verhoging, achter een lange tafel. U wordt uit de hoogte en van verre streng toegesproken.
In Amsterdam heb ik het een waarnemend voorzitter van een huurcommissie, een zekere heer P. van de Kerkhof, wel bijzonder bont zien maken. Wat deze man zich veroorloofde aan intimiderend en autoritair gedrag tegenover klagende huurders tart elke beschrijving. Deze ambtenaar wist zonder de minste moeite alle schijn van onpartijdigheid te vermijden en liet welhaast onverbloemd blijken aan de kant van de verhuurders te staan. Menig door hem geschoffeerde huurder zal in gedachten hebben gewenst dat deze bruut zijn eigen naam eens eer aan zou gaan doen. Een duidelijk geval van een ambtenaar die op z'n zachts gezegd uit het oog was verloren voor wie hij werkte en wie uiteindelijk zijn salaris betaalde.

zwaar voorwerp
En zo kent iedereen waarschijnlijk wel eigen voorbeelden. Zoals een bevoogdende houding bij de Sociale Dienst. Een knulletje of grietje, amper droog achter de oren, verliest de juiste verhoudingen uit het oog en permitteert zich om een oudere bijstandstrekker de les te lezen op een toon waar de honden geen brood van lusten. Nog heel scherp staat mij in dit verband de prachtige en onthullende documentaire uit 1986 op het netvlies, over de Gemeentelijke Sociale Dienst te Leiden, van Maarten Schmidt en Thomas Doebele. Hopelijk is er sinds die tijd wat verbeterd, maar ik vrees van niet. Hevig ontsteld en verbijsterd constateert men bij de Sociale Dienst dat er af en toe een zwaar voorwerp door het loket vliegt. Nooit goed te praten, maar let dan óók even op het bloed onder de nagels van de cliënt.

afschaffen
Vanuit dit soort arrogantie van de macht, met name de niet al te nauwgezet gecontroleerde macht, is het dus allerminst verwonderlijk dat de kwestie De Roy van Zuydewijn inmiddels politiek verantwoordelijke bewindslieden uit heden en verleden danig in verlegenheid brengt. Kennelijk is men bij het Kabinet der Koningin letterlijk met een grote dosis hovaardij enige doopcelen gaan lichten. Dit alles in de veronderstelling dat ze hoog genoeg in de pikorde zaten om van alles op hun eigen houtaine houtje te kunnen regelen. Demissionair premier Balkenende heeft sinds het kamerdebat van gistermiddag ongetwijfeld zware kramp in de bilspieren. Want zelden heb ik een minister-president zo schaamteloos zijn kont om de waarheid heen zien manoeuvreren. Die heeft zondag nog heel wat uit te leggen aan onze lieve heer.
Hoe de zaak ook verder afloopt, laten we in elk geval die belachelijke archaïsche naam van 'Kabinet der Koningin' afschaffen. Het is maar gewoon een secretariaat tenslotte.

de vierde macht

De Vierde Macht

Donderdag 13 Maart 2003 in categorie Royalty, Politiek & Maatschappij

Uit de affaire rond het echtpaar De Roy van Zuydewijn blijkt weer eens hoe 'de vierde macht' bij tijd en wijle onbekommerd en ongecontroleerd z'n gang kan gaan. Voor wie heeft zitten snurken tijdens de staatsinrichtingsles: met de vierde macht wordt het ambtenarenapparaat aangeduid. In onze rechtsstaat bestaan er drie officiële machten, te weten de wetgevende, de uitvoerende en de rechterlijke macht. Ambtenaren zijn officieel ondergeschikt en verantwoording schuldig aan die drie machten. Zij zijn de werkbijen, koken plannen voor en regelen vrijwel alles dat op overheidsgebied geregeld moet worden. Zij zijn een officieuze machtsfactor van formaat en daarmee dus die 'vierde macht'. Wanneer de politieke bazen de zaken onvoldoende controleren ontstaan er nogal eens affaires, zoals nu ook met het Kabinet der Koningin en de AIVD. Maar ook bij diverse parlementaire enquêtes heeft het volk met toenemende verbijstering kunnen waarnemen hoe de ene na de andere hoge ambtenaar onbekommerd z'n eigen koers had gevaren.

arrogantie
Natuurlijk gaat het meestal ook wel gewoon zoals het hoort. Ambtenaren die hun werk integer doen zullen rekening houden met wat de politieke baas ervan vindt en zijn/haar kennis in dienst stellen van de maatschappij. Er is daarentegen ook nog steeds een grote groep ambtenaren die zich een bepaald air van gewichtigheid aanmeet. Het gedrag doet zich op alle niveaus voor. De walm van arrogantie hangt te vaak boven commissies en loketten. Deze ambtenaren voelen zich verheven boven de gewone burger, stellen zich paternalistisch en soms zelfs regelrecht autoritair op.

ronkende namen
Het begint al met de naamgeving van functies en afdelingen. Het kan niet anders of deze namen zijn domweg bedoeld om de burger te intimideren en zijn plaats te wijzen. Neem de ambtelijke baas van een ministerie. Waarom moet hij of zij zo nodig 'Directeur Generaal' worden genoemd wanneer er gewoon 'algemeen directeur' wordt bedoeld? Waarom moeten bepaalde afdelingen van een ministerie ronkend van gewichtigheid 'Directoraat Generaal' heten? Wij hebben geen flauw idee wat het betekent, maar het klinkt wel héél belangrijk en hoog. Wij kruipen als nederige onderdanen bij voorbaat in onze schulp. Zelfs de wc heet daar waarschijnlijk zoiets als 'Directoraat Generaal Sanitaire Voorzieningen'...

kerkhof
Bent u wel eens gehoord door een of andere commissie? De huurcommissie bijvoorbeeld? Soms houdt deze zitting op een wat sjofele locatie, maar op de deur staat wel 'Directoraat Generaal Volkshuisvesting'. U mag plaatsnemen achter een heel klein tafeltje met een lullig stoeltje. Op meer dan twintig meter afstand zit vóór u een soort bloedraad, liefst nog op een verhoging, achter een lange tafel. U wordt uit de hoogte en van verre streng toegesproken.
In Amsterdam heb ik het een waarnemend voorzitter van een huurcommissie, een zekere heer P. van de Kerkhof, wel bijzonder bont zien maken. Wat deze man zich veroorloofde aan intimiderend en autoritair gedrag tegenover klagende huurders tart elke beschrijving. Deze ambtenaar wist zonder de minste moeite alle schijn van onpartijdigheid te vermijden en liet welhaast onverbloemd blijken aan de kant van de verhuurders te staan. Menig door hem geschoffeerde huurder zal in gedachten hebben gewenst dat deze bruut zijn eigen naam eens eer aan zou gaan doen. Een duidelijk geval van een ambtenaar die op z'n zachts gezegd uit het oog was verloren voor wie hij werkte en wie uiteindelijk zijn salaris betaalde.

zwaar voorwerp
En zo kent iedereen waarschijnlijk wel eigen voorbeelden. Zoals een bevoogdende houding bij de Sociale Dienst. Een knulletje of grietje, amper droog achter de oren, verliest de juiste verhoudingen uit het oog en permitteert zich om een oudere bijstandstrekker de les te lezen op een toon waar de honden geen brood van lusten. Nog heel scherp staat mij in dit verband de prachtige en onthullende documentaire uit 1986 op het netvlies, over de Gemeentelijke Sociale Dienst te Leiden, van Maarten Schmidt en Thomas Doebele. Hopelijk is er sinds die tijd wat verbeterd, maar ik vrees van niet. Hevig ontsteld en verbijsterd constateert men bij de Sociale Dienst dat er af en toe een zwaar voorwerp door het loket vliegt. Nooit goed te praten, maar let dan óók even op het bloed onder de nagels van de cliënt.

afschaffen
Vanuit dit soort arrogantie van de macht, met name de niet al te nauwgezet gecontroleerde macht, is het dus allerminst verwonderlijk dat de kwestie De Roy van Zuydewijn inmiddels politiek verantwoordelijke bewindslieden uit heden en verleden danig in verlegenheid brengt. Kennelijk is men bij het Kabinet der Koningin letterlijk met een grote dosis hovaardij enige doopcelen gaan lichten. Dit alles in de veronderstelling dat ze hoog genoeg in de pikorde zaten om van alles op hun eigen houtaine houtje te kunnen regelen. Demissionair premier Balkenende heeft sinds het kamerdebat van gistermiddag ongetwijfeld zware kramp in de bilspieren. Want zelden heb ik een minister-president zo schaamteloos zijn kont om de waarheid heen zien manoeuvreren. Die heeft zondag nog heel wat uit te leggen aan onze lieve heer.
Hoe de zaak ook verder afloopt, laten we in elk geval die belachelijke archaïsche naam van 'Kabinet der Koningin' afschaffen. Het is maar gewoon een secretariaat tenslotte.

De Vierde Macht

je plicht als bondgenoot

Donderdag 06 Maart 2003 in categorie Politiek & Maatschappij

<%image(hpdetijd.jpg|100|135|)%>
Ik heb het allemaal nauwelijks gevolgd, de hele affaire rond de Koninklijke Familieruzie. Wat ik er af en toe van oppik doet mij denken aan vroeger. Dan keek ik als jongetje op zekere dag omhoog naar het gezicht van mijn moeder en zag ik een onweerswolk in haar ogen. Met permanent opeengeklemde lippen liep zij door het huis. Gaandeweg werd mij duidelijk: wij verkeren weer in staat van ruzie met de buren. Of met de familie. Met ome Gerrit en tante Dien. En dan met name met tante Dien. Zoiets kon wel weken duren.
Ingeval van burenruzie werd ik geacht niet bij de buurjongen te gaan spelen, de buurvrouw niet te groeten en haar op de schemerduistere trap zoveel mogelijk te mijden. Tante Dien was makkelijker: die kwám gewoon niet.

Het waren ook altijd de moeders die ruzie hadden. De vaders zaten op hun werk. Die hadden daar hun eigen conflicten. Met de chef. Maar dat was normaal. Die litanie over 'die klootzak van een Oltmans' hoorde standaard bij ons avondeten. Anderen hadden Bijbellezen en bidden, wij hadden Oltmans.
Maar voor een kind waren de ruzies met tantes en buurvrouwen toch het meest dichtbij. Daar werd je ongewild in meegetrokken, er werd van mij een actieve, solidaire houding verwacht. Dat was mijn plicht als bondgenoot. Ik had dus dan óók ruzie met de buurvrouw of tante Dien. Maar waar het allemaal over ging weet ik nu nóg niet.

En altijd was het dan inééns weer over! Zomaar. Dan hadden ze het kennelijk bijgelegd. Maar daar wist ik dan nog niks van! Daar moest ik een paar dagen later zélf achterkomen. Dan kreeg ik ineens op mijn donder dat ik de buurvrouw niet netjes goeiedag had gezegd.

Bij de Koninklijke Familieruzie weet ik eveneens nog steeds niet waar het precies over gaat. Want de HP is consequent uitverkocht. Het is weer net als vroeger. Heerlijk nostalgies eigenlijk. Waar ik toentertijd hooguit flarden opving in de trant van 'dat rotmens van beneden' en 'tante Dien is gek', hoor ik nu alleen de kreten 'Margarita' en 'De Roy van Zuydewijn' in mijn oren kwaken.

Roy is toch het Franse woord voor koning? Heeft De Koning van Zuydewijn nu dus ruzie met De Koningin der Nederlanden? En krijgen we nu oorlog? Waar ligt Zuydewijn eigenlijk? Dat land zit vast niet in de Navo! Van wie moeten we dit keer bondgenoot zijn? Ik dacht trouwens dat we een oorlog zouden doen met Irak! Niet met Zuydewijn! Zie je, ze houden me weer overal buiten! Moeder Beatrix zegt ook weer niks! Die loopt alleen maar met stijf opeengeklemde lippen door haar paleis. Met een Koninklijke Donderwolk op haar gezicht.

Nou ja, dit zal ook wel weer inééns over zijn zonder dat ik het op tijd in de gaten heb. Krijg ik straks natuurlijk weer op m'n sodemieter dat ik verstek heb laten gaan op Koninginnedag! Van die gefluisterde, net binnen gehoorsafstand gemaakte verwijten dat ik, als Onderdaan, er niet was, in Deventer en Wijhe.

je plicht als bondgenoot