Kenniskloof

Tussen mijn lieve echtgenote en mij bevindt zich een kenniskloof.
Die is onlangs zelfs weer een flink stuk breder geworden.
Dat hoeft natuurlijk geen bezwaar te zijn in een relatie, maar ik moet er toch voor waken dat ik geen minderwaardigheidscomplexen creëer. Misschien kan het op den duur problemen geven als de één altijd de moeilijke dingen doet en de ander de makkelijke.
Zo vul ik altijd het digitale belastingformulier in, doe ik het systeembeheer van haar computer en plak ik haar fietsband als die lek is.
Echt gelijkwaardig kun je dat niet noemen.

Het louterend effect van de papiervernietiger

Omdat mijn beide ouders zijn verhuisd naar het hiernamaals, is hun aardse woning door ons ontruimd. De sleutels zijn teruggegeven aan de verhuurder. Stapels spullen zijn er naar de kringloopwinkel gegaan, de restanten naar het grofvuil. Ik heb bewaard waar we geen afscheid van wilden nemen. Het verleden is afgesloten.
Tijdens het opruimen kreeg ik er gaandeweg slag van om sneller en onverbiddelijker te beoordelen wat waardevol was en wat niet. Het was een meedogenloze triage van herinneringen: dit blijft, dat gaat naar de vergetelheid.

Een zachte held

U moet mij weer eventjes excuseren. Ik kan hier niet voldoende aanwezig zijn. Vanmorgen vroeg om tien voor twee is namelijk mijn oude vader overleden. Dat is ook maar beter zo, het lichaam was op. Zijn benauwde longen klonken de afgelopen dag als een oude percolator. Gelukkig is hij tot vrijwel op het laatst helder genoeg gebleven om zich van onze aanwezigheid bewust te zijn.

Je wilt dan eigenlijk tegen hem zeggen hoe waardevol hij voor je in het leven is geweest, je wilt hem bedanken. Maar je kunt dat niet goed zeggen, je wilt hem immers niet zo direct confronteren met zijn naderende einde. Je verwacht dan elk moment dat hij zal zeggen: "Hoezo bedankt, ga ik dood dan?"
Hoewel je weet dat hij voor dergelijke spitsvondigheden al te ver heen is.

Morfine en kalmerende middelen hebben hem op het laatst 'comfortabel' gehouden. Hij is slapend de eeuwigheid in gegleden.
Ik heb er vrede mee, zonder mijn verdriet tekort te willen doen.

Vreemd genoeg is alles in de laatste dagen tot een definitieve afronding gekomen. De huur van zijn woning was opgezegd per 1 april, maandag is de kringloopwinkel de laatste spullen komen halen, in de nacht van dinsdag op woensdag heeft mijn vader zijn stoffelijke resten in handen gesteld van de Grote Vuilnisman.

Mij bleef niets anders over dan bij het ochtendkrieken de tekst voor zijn rouwkaart te schrijven:

Onder de oppervlakte

Toen mijn moeder op 10 januari overleed, was mijn vader een moment zeer geschrokken en verdrietig. Daarna leek de gebeurtenis weer weg te zakken in de duisternis van zijn dementie. Hij kwam er niet meer op terug.
We hadden getwijfeld of we het hem überhaupt zouden vertellen. Had zoiets zin bij iemand waarvan het kortetermijngeheugen niet meer functioneert, die na een paar minuten is vergeten wat hem daarvoor is overkomen?

Voor het personeel in het verpleeghuis was het moeilijk om de schijn op te houden. En voor jezelf voelt het ook niet lekker. Daarom besloten we het hem toch te vertellen.
In de maanden daarna bleek het gebeurde toch een rol te blijven spelen. Onder de oppervlakte. Hij was regelmatig verdrietig, maar wist niet waardoor. Daar is moeilijk mee om te gaan. Want wat is wijsheid in zo'n geval? Je kunt het verdriet ook niet telkens oprakelen en concreet maken door opnieuw te vertellen dat zijn vrouw dood is. Dan wordt het verdriet waarschijnlijk versterkt, terwijl hij steeds vergeet waarover hij verdriet heeft.

Blunders en crashes

Mijn bioritme is behoorlijk verstoord de laatste dagen, want ik moet natuurlijk naar de Olympische Winterspelen in Vancouver kijken. Niet dat ik nu iemand ben die daar met alle geweld voor op wil blijven, maar telkens als ik op het punt sta om de televisie uit te schakelen laten ze iets sensationeels zien. En dan doel ik niet op de prestaties van de sporters, want die interesseren mij eigenlijk geen of nauwelijks bal.
Nee, het zijn de vele organisatorische blunders die mij aan het beeld gekluisterd houden.

De toon werd gezet toen al voor het officiële begin van de spelen een jonge rodelaar met zijn sleetje crashte en daarbij tragisch het leven liet. Daar zal ik natuurlijk geen grappen over maken. Anderzijds is het misschien niet echt verstandig het noodlot te tarten door met 140 kilometer per uur ruggelings op een gemodificeerde strijkplank naar beneden te scheuren.

De onbalans van Ghislaine en mij

In de zaterdagkrant van het Parool las ik dat Ghislaine Plag het discussieprogramma Rondom 10 gaat presenteren. Nou zoeken ze dat maar lekker uit bij de NCRV, ik kijk toch niet.
Maar wat me wél opviel was het grote spanningsveld tussen de voor- en achternaam van Ghislaine Plag. Het voelt niet lekker. Het is de climax en de anticlimax pal achter elkaar.

Nu zal Ghislaine het wellicht flauw van me vinden om een verhandeling te schrijven over haar naam, maar in het kader van het nieuwe fenomeen 'personal branding' ontkom je daar tegenwoordig gewoon niet aan, Ghislaine. Het is voor je eigen bestwil. Vraag maar aan het marketingvolkje.

Even niet

Ik ben hier even niet. Ik moet voor mijn moeder zorgen. Voor het laatst, want zondagavond 10 januari is ze uiteindelijk toch overleden. Het lichtje is kalm en zachtjes uitgegaan. Haar geest was al eerder vertrokken is mijn vaste overtuiging. Haar leven leek op 't laatst niet meer dan een prachtig zandkasteel dat aan de vloedlijn staat en geleidelijk maar gestaag wegspoelt in de oneindigheid van de zee.
Bij elk verdriet dat telkens opwelt denk ik maar: ze is er nog, ze zit nog in mijn DNA. Ik weet nog niet of dat een troost zal blijken op de lange duur.

Later kom ik er vast nog wel op terug. Intussen staat het u natuurlijk vrij om in de reacties de boel nog een beetje gaande te houden hier.