Onder de oppervlakte

Toen mijn moeder op 10 januari overleed, was mijn vader een moment zeer geschrokken en verdrietig. Daarna leek de gebeurtenis weer weg te zakken in de duisternis van zijn dementie. Hij kwam er niet meer op terug.
We hadden getwijfeld of we het hem überhaupt zouden vertellen. Had zoiets zin bij iemand waarvan het kortetermijngeheugen niet meer functioneert, die na een paar minuten is vergeten wat hem daarvoor is overkomen?

Voor het personeel in het verpleeghuis was het moeilijk om de schijn op te houden. En voor jezelf voelt het ook niet lekker. Daarom besloten we het hem toch te vertellen.
In de maanden daarna bleek het gebeurde toch een rol te blijven spelen. Onder de oppervlakte. Hij was regelmatig verdrietig, maar wist niet waardoor. Daar is moeilijk mee om te gaan. Want wat is wijsheid in zo'n geval? Je kunt het verdriet ook niet telkens oprakelen en concreet maken door opnieuw te vertellen dat zijn vrouw dood is. Dan wordt het verdriet waarschijnlijk versterkt, terwijl hij steeds vergeet waarover hij verdriet heeft.

Ik zie nu dat hij wegkwijnt. Het laat letterlijk het koppie hangen. Hij wil niet meer eten en drinken. Terwijl we nog bezig zijn het ouderlijk huis leeg te ruimen, moet ik me erop voorbereiden binnenkort weer een begrafenis te regelen.
Wat begrijpen we toch weinig van de menselijke geest, vooral wanneer deze door ouderdom is aangetast. Wat beleeft en voelt iemand nog? Welke verbanden worden nog gelegd?
Mijn vader is bijna honderd. Als hij geen zin meer heeft is het goed zo. De laatste dagen zat hij met het hoofd op zijn armen rustend aan tafel. Hij wilde alleen nog maar slapen. In een haring of een gevulde koek had hij geen trek meer. Waaruit bestaat het leven dan nog?

Tags:
dementie vader verdriet

Geef een reactie: