Het louterend effect van de papiervernietiger
Woensdag 21 April 2010 in categorie Persoonlijke notities
Omdat mijn beide ouders zijn verhuisd naar het hiernamaals, is hun aardse woning door ons ontruimd. De sleutels zijn teruggegeven aan de verhuurder. Stapels spullen zijn er naar de kringloopwinkel gegaan, de restanten naar het grofvuil. Ik heb bewaard waar we geen afscheid van wilden nemen. Het verleden is afgesloten.
Tijdens het opruimen kreeg ik er gaandeweg slag van om sneller en onverbiddelijker te beoordelen wat waardevol was en wat niet. Het was een meedogenloze triage van herinneringen: dit blijft, dat gaat naar de vergetelheid.
Nadien bleef de opruimwoede in mij woeden en dit was de ideale geestesgesteldheid om ook mijn eigen verleden eens flink uit te mesten.
Ik was verbijsterd over de hoeveelheid dingen die ik in de loop der jaren vergeten was weg te gooien. Zo vond ik een map met gebruiksaanwijzingen van spullen die reeds lang gedumpt en gerecycled zijn. En iets dieper weggestopt ook nog een doos met correspondentie van vriendinnen die eveneens reeds lang gedumpt en gerecycled waren. Het zijn de tragische verslagen van merendeels mislukte affaires waaraan je eigenlijk nooit meer herinnerd wilt worden. En dat zal vermoedelijk geheel wederzijds zijn, temeer omdat vrouwen zich deze gebeurtenissen altijd heel anders herinneren dan jij. Vooral waar het schuldvragen betreft. Maar dat is een ander verhaal. Weg ermee.
Tragisch zijn de oude apparaten waar je met weemoed en twijfel naar kijkt: ze werken nog goed, maar zijn verouderd, kunnen niet meer mee in de huidige tijd. Voorbeeld: gooi ik mijn eens zo blitse Psion Organizer weg of niet? Wat moet ik nog met dat cassettedeck uit 1985 dat weigert kapot te gaan, maar waar ik geen bandjes meer voor heb?
De samenleving is te rijk en te verwend. Zelfs de kringloopwinkel trekt z'n neus op voor artikelen die nog heel goed bruikbaar zijn, maar die ze blijkbaar aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Voorbeeld: Ivar-stellingen van Ikea. Je zou toch zeggen dat die nog volop populair zijn. Maar nee, men koopt ze liever nieuw.
Ik ontdekte dozen met administratie die ik al lang had kunnen weggooien. Ik neem tenminste niet aan dat de Belastingdienst nog gaat lopen zeuren over mijn aangifte uit 1992. Ook is het niet zinvol om mijn bankafschriften uit de jaren tachtig nog onder handbereik te hebben, evenals de loonstroken waarop ik steevast te weinig verdiende, al zijn de bedragen nog in guldens.
Het is erop uitgedraaid dat ik zo'n beetje mijn hele administratieve leven dat ouder is dan vijf jaar door de papiervernietiger heb geflikkerd.
Geeft wel een opgeruimd gevoel, moet ik zeggen.
Hier ben ik eigenlijk al jaren naar op zoek geweest. Waar anderen een nieuw leven vinden in Jezus, heb ik redding gevonden in een kwalitatief hoogwaardige papiervernietiger. Die kan tenminste later op zijn beurt ook weer bij het grofvuil.
| Tweet |
