Een zachte held

U moet mij weer eventjes excuseren. Ik kan hier niet voldoende aanwezig zijn. Vanmorgen vroeg om tien voor twee is namelijk mijn oude vader overleden. Dat is ook maar beter zo, het lichaam was op. Zijn benauwde longen klonken de afgelopen dag als een oude percolator. Gelukkig is hij tot vrijwel op het laatst helder genoeg gebleven om zich van onze aanwezigheid bewust te zijn.

Je wilt dan eigenlijk tegen hem zeggen hoe waardevol hij voor je in het leven is geweest, je wilt hem bedanken. Maar je kunt dat niet goed zeggen, je wilt hem immers niet zo direct confronteren met zijn naderende einde. Je verwacht dan elk moment dat hij zal zeggen: "Hoezo bedankt, ga ik dood dan?"
Hoewel je weet dat hij voor dergelijke spitsvondigheden al te ver heen is.

Morfine en kalmerende middelen hebben hem op het laatst 'comfortabel' gehouden. Hij is slapend de eeuwigheid in gegleden.
Ik heb er vrede mee, zonder mijn verdriet tekort te willen doen.

Vreemd genoeg is alles in de laatste dagen tot een definitieve afronding gekomen. De huur van zijn woning was opgezegd per 1 april, maandag is de kringloopwinkel de laatste spullen komen halen, in de nacht van dinsdag op woensdag heeft mijn vader zijn stoffelijke resten in handen gesteld van de Grote Vuilnisman.

Mij bleef niets anders over dan bij het ochtendkrieken de tekst voor zijn rouwkaart te schrijven:

Mijn vader was een held
Geen stoere bink van brandweer of politie
Geen ruige zeebonk op de wereldzeeën
En ook niet de sterkste man van de straat.

Ik heb dat wel eens betreurd,
moet ik zeggen als ik eerlijk ben...
Tot ik later leerde dat er verschillende soorten vaders
en dus ook verschillende soorten helden zijn.

Mijn vader was een zachte held
Hij was een tekenaar van fantasie
Een schilder van onze jeugdportretten.
Welk kind kan dat zeggen, dat hij een schilderij heeft van zichzelf?
Hij was een schrijver van de mooiste letters,
zo statig in hun sierlijkheid.

Hij zaaide boontjes in rechte regels in de aarde van zijn tuintje
En ik mocht helpen, wij zaten op ons hurken naast elkaar:
de kleine kleuter naast de grote man op houten klompen.
Ik zat op zijn arm en hij liet mij de wereld zien.
Ik voel zijn vaste hand nog in mijn nek bij het fietsen leren.

Mijn vader was een zachte held,
een held die zoveel wist en er altijd voor ons was.
Een geweldige en lieve vader,
de held die nu een standbeeld heeft
in de herinnering en in ons hart.

Tags:
held overleden vader

Geef een reactie: