Hoe ik door het ijs zakte
Vrijdag 18 December 2009 in categorie Persoonlijke notities
Soms leef ik me veel teveel in in de situatie van iemand anders.
Daarom geef ik ook zelden aan goede doelen, want dan is het eind zoek. Noem het financiële zelfbescherming.
Vanmorgen vroeg ik me af hoe ongerust de vissen in de dichtgevroren vijver zich zouden voelen met die verduisterende sneeuwlaag boven zich.
Tot mijn opluchting bedacht ik even later dat er ook twee drijvende bolletjes met een lampje op zonne-energie in het ijs vastgevroren zitten.
Ik had ze afgelopen zomer bij de Action gekocht. Misschien geven ze nog licht.
Hoewel ik de kans daarop niet al te groot inschat. Het is en blijft tenslotte goedkope rotzooi van de Action.
Ik ga het allemaal niet controleren, want ik wil natuurlijk niet door het ijs van mijn eigen vijver zakken. *)
Door de vissen denk ik onvermijdelijk ook ineens aan de reigers. Moeten wij niet landelijk gaan controleren of de reigers niet heel zielig met hun lange poten in het ijs vastgevroren staan?
Je staat als reiger zo'n beetje doezelend naar het wateroppervlak te staren. Je ziet het ineens voor je ogen dichtvriezen. Dat lijkt me wel raar. Je port nog wat ongelovig met je lange snavel in de ijsvloer. Vlak voordat die eveneens vastgevroren zit kun je nog knarsesnavelend mompelen: "It gaet oan!"
Nou ja, dat soort dingen dus.
En nu ga ik even een oude trui aan de tuinkabouter van de buren brengen.
De buren zijn op skivakantie, dus ik voel me toch een beetje verantwoordelijk.
Ik houd niet van tuinkabouters, maar in dit barre weer kun je ze toch ook niet aan hun lot overlaten.
Een uur later...
Ik ben weer terug van de tuinkabouter. Hij was blij met de trui, geloof ik. Zeker weten doe je dat nooit, want tuinkabouters lachen altijd.
Vervolgens ben ik nog even bij de sloot achter mijn tuin gaan kijken. Ik vermoed namelijk dat daarin eveneens vissen wonen. Driewerf dom genoeg ben ik daar wél op het ijs gaan staan. Ik had de afgelopen dagen al zóveel ijsmeesters onbekommerd over het ijs zien scharrelen, dat ik dacht: "It ken wol..."
Ik kan u inmiddels melden: "It ken net!"
Gelukkig slaagde ik erin zelf op de kant te krabbelen. Mij werd de vernedering van het om hulp moeten roepen bespaard. Eigenlijk viel de temperatuur van het water de modder me nog best mee. Ik had me helemaal niet druk hoeven maken over die vissen.
Naschrift:
Eigenlijk had ik heel hip in navolging van Ivo Victoria en Arjen Lubach dit stuk zo'n bespottelijk lange titel willen geven als 'Hoe ik door het ijs zakte en mijzelf de vernedering van het om hulp moeten roepen wist te besparen door zelfstandig op de kant te krabbelen', maar dat paste niet. Sorry daarvoor.
| Tweet |
