Een waarschuwing bij Sint Maarten
Dinsdag 11 November 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Het is al vele jaren geleden, maar ik weet het nog als de dag van vandaag.
In de vooravond zat ik mijzelve na een zware dag eens net lekker en uitgebreid te ontlasten op het toilet, toen er werd aangebeld.
Ik dacht: ja hoor eens, jullie bekijken het maar, ik ben hier nog lang niet klaar!
Maar het bellen hield aan, langdurig en uiterst dringend.
Het klonk als een ernstige crisis, waarschijnlijk verkeerde een van de buren in gevaar! Was er brand, was er iemand onwel geworden?
Acuut stelde ik enige noodprocedures in werking om het productieproces tussentijds stil te leggen. U zult met mij mee kunnen voelen hoe ingewikkeld dat nog kan zijn. Tijdens deze 'shutdown' hield het alarmbellen continu aan.
Er waren reeds enkele kostbare minuten verstreken toen ik mij, onderwijl struikelend mijn broek opsjorrend, door de gang richting voordeur spoedde. Ik rukte hem haastig open. Was ik nog op tijd?
Ja hoor, zeker wel!
Door twee pukkelige jongeheren van een jaar of veertien werd mij het volgende slome gezang in het verbijsterde gelaat geslingerd: "Sinte sinte Maarten, de koeien hebben staarten..."
Ik moet bekennen dat ik toen even mijn anders zo legendarische zelfbeheersing verloor. Met woedende woeste kracht knalde ik de deur weer dicht.
Met bedrukte gezichten dropen de pubers af, want het naambordje op de deur stond nu in spiegelbeeld in hun voorhoofd geïmpregneerd.
Sindsdien zijn er steeds meer klachten dat kinderen niet meer veilig langs de deuren kunnen.
Een schande is het!
| Tweet |
