Archief: artikelen van
Vrijdag 07 Maart 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Temidden van de hectiek rond kwesties als Irak, het Koninklijke Nichtje en het Midden-Oosten, dreigen andere problemen volledig ondergeschikt te raken. Zoals die van het onderzettertje.
Onderzettertjes zijn er in vele verschijningsvormen, van het traditionele bierviltje tot exemplaren van metaal, plastic, kurk tot zelfs gepunnikt of gehaakt. Zij hebben echter één ding gemeen: ze zijn een uitwas van onze welvaartsmaatschappij. Want wij willen geen kringen of ingebrande plekken op onze dure designtafels. Daartoe accepteren wij het ongemak van het onderzettertje. Wij staan vloekend met een gloeiend hete kop thee onze klauwen te verbranden terwijl wij de onderzettertjes zoeken. Want die zijn nooit te vinden als je ze nodig hebt.
Onderzettertjes blijven ook dikwijls aan je glas of beker plakken en dat heb je zelf meestal later in de gaten dan je omgeving. Je vroeg je al af waarom iedereen ineens geamuseerd jouw kant uit keek. En dan valt het onderzettertje ineens naar beneden. In je bord eten of in je kruis. Dát was het moment waarop de omstanders zaten te wachten!
Je komt bij anderen op visite. Je krijgt iets te drinken. En ja hoor: een onderzettertje eronder. Je durft je drankje al nauwelijks meer aan te vatten, want stel je voor dat je je glas in je zenuwen op die ongetwijfeld superdure salontafel in scherven laat vallen.
Neem nou toch gewoon een ruwhouten tafel! Of zo'n jaren-50 formica ding, kunt u meteen weer eens lekker 'retro' doen! In hongerend Afrika hebben ze toch óók geen onderzettertjes? Het is weer typisch zo'n artikel dat ons door Blokker door de strot is geduwd. Wat heb je nu aan een tafel waarop je niet
rechtstreeks iets kunt neerzetten? Gewoon niet moeilijk doen. Want kringen op een te dure tafel leiden maar af van de échte problemen in de wereld, zoals Irak, het Koninklijke Nichtje en het Midden-Oosten.
Is het Nichtje eigenlijk wel een groter probleem dan een onderzettertje?
Zaterdag 01 Maart 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Wanneer is het eigenlijk Pasen? Moeten we al eieren gaan hamsteren? Want dat gaat niet goed natuurlijk met al die
dooie kippen door de klassieke vogelpest. Dat wordt straks vijf euro per ei op de zwarte markt.
Het journaal is nú al van de leg...
Vrijdag 31 Januari 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Eventjes moralistisch, want ik ben behoorlijk pissig. Dan ga ik anderen in de hoogste boom de les lezen. Eigen schuld, dan moeten ze maar niet zo dommig doen. Controleer dus eerst of u zich zodanig heeft gedragen. Anders mag u dit overslaan.
Wat zit mij dwars? Nederlanders nemen in het algemeen gesproken hun eigen grondwet te weinig serieus. Daarmee houd je je rechtsstaat op de lange duur niet overeind. Neem als voorbeeld de vrijheid van meningsuiting.
Lees verder...
Maandag 27 Januari 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Even afreageren
Niets kan zo diep ingrijpen op het doorsnee-dagelijkse mentale welzijn van de mens als het fenomeen van 'de eigen stommiteit'. Zo'n geval van dikkebultschuld kan leiden tot acute depri, redeloze razernij, of bijkans moordlustige agressie. Denkt u nu niet dat ik iemand ben die u beter niet in Venlo op de brommer kunt tegenkomen. U moet het klein blijven zien, dan herkent u het ook bij uzelf.
Vroeger had ik een auto met een achterklep, een vijfde deur, zo'n auto die in de folder een 'hatchback' wordt genoemd. Wanneer die klep openstond bestond er een theoretisch gevaar dat ik mijn hoofd gemeen kon stoten aan een uitstekende pal, een soort haak, waarmee het ding in het slot werd vergrendeld. Theoretisch, want ik was gelukkig nét niet lang genoeg om er tegenaan te kunnen lopen wanneer ik iets achter uit de auto pakte.
Theoretisch, tót de keer dat ik, ergens diep in Duitsland, bij een Raststätte op het gezellige idee kwam de campingstoeltjes achter uit de auto te halen om onder het genot van een drankje mijn welverdiende 'twee uur rijden, kwart uur rust' te nemen.
Echter, de auto stond met de achterzijde naar een stoepje geparkeerd. U ziet hem al aankomen: dan sta je al gauw een decimeter hoger bij je auto.
Wanneer ik zeer ongenadig mijn kop stoot kan ik echt woest worden. De eerste keer weet ik mijzelf dan nog met moeite te bedwingen, maar wanneer ik de ezel overtref en voor een tweede en zelfs derde maal venijnig en fors in aanraking kom met de slothaak, slaan bij mij de stoppen he-le-maal door. Zo ook toen.
Diep gefrustreerd door zo'n onmetelijke dosis eigen stommiteit, aangevuurd door die vuile, scherpe pijn aan mijn schedel, schopte ik in redeloze drift de kampeerstoelen dwars over de Raststätte, onderwijl verbijsterd gadegeslagen door de omringende Germanen.
Vele monden zakten ontzet open, in sommige ogen zag ik angst, bij de wat ouderen zelfs enige weifelende aanstalten om de arm weer gestrekt te heffen. Kennelijk spelen bij het zien van zoveel uitzinnig geweld weer een paar oude reflexen op.
Gisteravond moest ik weer aan dit voorval denken. Twintig jaar staren naar een beeldscherm hebben mij aan de leesbril gebracht. Bij het naar bed gaan liet ik mijn kekke brilletje in het pikkedonker op de grond vallen. Terwijl ik een stap achteruit deed dacht ik: "Kijk uit dat je er niet op gaat staan."
Inderdaad.
Ik deed het licht aan. Ik kan u thans zeggen: bijna niets ziet er zo ellendig zielig en tragisch uit als een leesbrilletje dat net wreed onder de voet is gelopen. Ongeveer als een fiets onder de tram, maar dan eigenlijk nog veel kwetsbaarder. Want de uit het verkreukeld montuur gesprongen kunsstof glazen staren je achteraf ook nog eens hevig verwijtend aan.
Iedereen met een béétje inlevingsvermogen zal begrijpen: ik schoot direct in een zelfmedelijdende neerslachtigheid en ik ben er nóg niet overheen.
Gelieve tijdens uw leedvermaak niet over typefouten alhier te zeuren.
Zondag 19 Januari 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Dan trek je zo'n aluminium lipje voorzichtig van zo'n pak sinaasappelsap. Toch schiet het plotseling los en
dus ejaculeert het pak direct over je goeie goed. Je maakt alles schoon.
Je denkt daarna eindelijk voor jezelf een lekker glas sinaasappelsap in te kunnen schenken. Want dat heb je ondertussen wel verdiend. Ondanks het extra gaatje komt het pak lucht te kort en boert meteen een kwart van de inhoud náást het glas.
Het is natuurlijk
peanuts vergeleken bij het leed van de rest van de wereld, maar wat
zou ik op dat moment de uitvinder van dit stuk ongemak als taakstraf duizend waterputten willen laten graven in de Sahel. Met de hand uiteraard. En zónder sinaasappelsap bij de hand. Dan lijd ik tenminste nog voor een goed doel.
Sappelt u ook met dit soort kwesties door het leven?
Zaterdag 18 Januari 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Er is al ontzettend veel over geklaagd en ik had zelf deze week ook weer zoiets aan het handje: het dure 0900-nummer.
U kent het wel: je hebt alles goed geïnstalleerd, maar toch doet je ADSL-lijn of je kabelmodem het niet. Een bank stuurt je een renteoverzicht van waardepapieren die je niet bezit en je hebt ook geen rekening bij die bank. Leg dát maar eens uit aan de Belastingdienst.
Of je hebt een afspraak met een servicedienst gemaakt, maar er komt niemand opdagen. Je hebt netjes je electriciteitsrekening betaald, maar toch krijg je aanmaningen. Van die dingen.
U kunt geen kant uit, behalve de kant van dat gehate 0900-nummer. Er zijn er (vooral helpdesks) die 45 Eurocent per minuut durven vragen! Voor dat geld krijg je eerst minstens drie menu's met uitgebreide uitleg over de keuzemogelijkheden, daarna een melig Mantovani-muziekje, dan altijd weer diezelfde slijmtreitertelefoontrut die zegt dat alle medewerkers momenteel in gesprek zijn, vervolgens weer een zenuwslopende Burt Bacharac-deun die krakend wordt afgekapt door een signaal dat zogenaamd ergens de telefoon overgaat. Ha, eindelijk! Niks daarvan, dat had u gedacht! Dit was alleen om u hoop te geven, om te voorkomen dat u ontmoedigd afhaakt. Het enige dat u aan de lijn krijgt is het zeikstrijkersorkest van Victor Sylvester.
U schat de meterstand inmiddels op 6 Euro. En daar komt die teletroela ook weer eens langs, de medewerkers zijn nog steeds in gesprek, nog even geduld alstublieft.
Mocht u zo masochistisch zijn om de hele marteling uit te zitten, dan krijgt u een fortuin later een medewerker aan de lijn die alles nog eens met u gaat doornemen wat u allang weet, u onnozele vragen gaat stellen, u gaat zeggen dat u een ander nummer had moeten bellen, u opbiecht dat hij er zelf niks van begrijpt, u gaat schofferen, u gaat vertellen dat u een brief moet schrijven, u gaat aanpraten dat het uw eigen schuld is, u uitgebreid naar uw klantgegevens gaat vragen, kortom: u rijp maakt voor acute crisisopvang. Twintig Euro later bent u nog niet veel wijzer dan twintig Euro geleden. Bellen naar een 0900-nummer heeft slechts in zéér uitzonderlijke gevallen nut.
Het hebben van een 0900-nummer zou strafbaar moeten zijn, want het is zonder meer te kwalificeren als tele-beroving. Bedrijven die zich voordoen als degelijk en deugdzaam blijken door het hebben van een dergelijk nummer gewoon criminele zakkenvullers, oplichters, ladenlichters, afpersers en geldgraaiers. Zij brengen de gezondheid ernstige schade toe, veroorzaken hartklachten, beroertes, impotentie, zijn tijdens de zwangerschap slecht voor de baby en belemmeren het stoppen met roken.
KPN pakt van al die gesprekken een lekker graantje mee. Geen wonder dat KPN weer lekker uit het dal van de miljardenschulden kruipt. Dat is niet de de verdienste van Scheephouwer, maar de uwe! Die kutKPN-ertjes beschouwen u kennelijk als de goud kakkende ezel, de argeloze klant die zich nietsvermoedend de zakken laat rollen.
Tijd voor de 0900-revolutie dus! Consumenten zouden het principieel en en masse moeten verdommen om een 0900-nummer te bellen. Altijd, zonder enige uitzondering. Schrijf maar een briefje.
Van de politiek hoeft u niets te verwachten. Politieke partijen hoor je nooit over normen en waarden ten aanzien van dit soort praktijken, over de veiligheid op het telefoonnet, waar iedereen op grote schaal z'n geld afhandig wordt gemaakt, over doodgewoon fatsoen. Want als je er éven over nadenkt, besef je dat je zoiets gewoon niet kunt maken als helpdesk van HetNet, als Fortisbank, als Nuon, als UPC, als... vult u zelf maar aan.
En dus: houd u zich vooral niet in! Reageer met uw ervaringen, nagel die bedrijven met naam en toenaam alhier aan de schandpaal! Trouwe lezers weten: Google onthoudt alles!
Zo, dat was een lang gesprek...
Donderdag 19 December 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Er is zoiets als de kunst van het liegen. Sommige mensen zijn daar niet bedreven in en kunnen daarom maar beter eerlijk zijn. Een goede leugen moet de plaats van de waarheid kunnen innemen. Zolang de leugen even solide is als de waarheid is er niets aan de hand en is iedereen happy.
Gisteren ging het nog vreselijk mis bij iemand.
Eerste acte. Ik werd gebeld door de laptop-oplapservice. Of ik een bepaalde reparatie die buiten de garantie viel toch uitgevoerd wilde hebben.
Ok, doe maar. Wanneer is ie klaar?
De techneut verklaarde dat hij er juist aan zou beginnen en dat hij die middag wel klaar zou zijn. Goed, dan haal ik hem morgen wel op.
Tweede acte. Ik kom bij de reparatieservice om mijn herstelde schootcomputertje weer blij in ontvangst te nemen. Hé, dat is gek, de kapotte harddisk is niet vervangen. De harddisk was goed volgens de balietechneut.
Ik wierp tegen dat hij
niet goed was: de schijf tikte onrustbarend en was indertijd gecrashed. Dat hij het nu weer even deed was natuurlijk weer het verraderlijk toeval dat een consument immer parten speelt.
Vanachter de balie dacht men de beslissende treffer te scoren: wij zetten de computer altijd twee dagen 'in test' en de harde schijf was helemaal in orde gebleken.
Derde acte. Dit had de bluffende baliemedewerker beter niet kunnen zeggen. Want, nogmaals, er is zoiets als de kunst van het liegen. En zo verloor de baliebluffer alsnog de wedstrijd in blessuretijd. Met een snelle en beslissende counter kwam ik over de counter, zogezegd.
a. De batterij van het schootcomputertje is op dit moment leeg. Hij was vol toen ik hem bracht. Maar zelfs een volle batterij houdt het geen twee dagen uit. En dus zou u dan een netstroomadapter hebben moeten gebruiken. Echter, in dát geval was de batterij inmiddels opgeladen geweest. Niks getest dus.
b. Ik ben gistermiddag gebeld door uw techneut. Toen moest hij nog aan mijn computertje beginnen. Ik ben geen rekenwonder, maar sinds gistermiddag zijn er nog géén twee dagen verstreken om te kunnen testen. Twee nul dus.
Vierde acte. Knus zit mijn computertje weer bij mij op schoot. Gelukkig had ik zelf nog een tweede harddisk, anders was de knuffelcomputer wéér twee weken uithuizig geweest. Of ik de oorspronkelijke harddisk nog vervangen krijg hangt af van de strenge tests waaraan ze hem alsnog gaan onderwerpen. Arme harddisk, dat overleeft ie nooit.
Moraal: altijd waarheidsgetrouw tegen mij liegen.
