Archief: artikelen van
Maandag 26 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Tijdens mijn laatste politieke zelfanalyse vroeg ik mij enigszins ongerust af: "Ben ik nu naar rechts opgeschoven of hoe zit dat?" Of misschien heeft zich een modern moralisme van mij meester gemaakt. Ik weiger namelijk bepaalde dingen normaal te vinden die in de maatschappij rondom mij volledig ingeburgerd lijken te zijn. Laat ik daarom het volgende discussiestukje aan u voorleggen.
Nederland gaat zwaar gebukt onder een nieuw soort kleine burgerlijkheid: Nederland verpubert. Wij zien massa's fysiek volwassenen die de puberale fase maar niet willen ontgroeien. Kijk maar of u het herkent.
De leukste vorm van vermaak is een ander publiekelijk voor lul te zetten. Daar zijn zelfs tv-programma's voor. En natuurlijk internet. Plaats iemands seksvideootje online dat strikt privé had moeten blijven en
lachuuuhh jongens! Dondert niet of het slachtoffer zich misschien van schaamte voor de trein stort. Tjonge, wát een
loser, zeg!
Het hoogste niveau van sociale betrokkenheid is het jatten van een invalidenparkeerkaart, zodat je zelf altijd gratis kunt parkeren.
De verzamelnaam voor billen, borsten en een kut is 'vrouw', kortom de fijnzinnigste vorm van erotiek.
De meest krachtdadige aanpak in de sociale zorg is het in elkaar slaan en beroven van bejaarden of gehandicapten. Dan hoeven die arme mensen tenminste niet met al die centjes te sjouwen.
Het intelligentste politiek beleid is het telkens wegsturen van de zwakste schakel in de maatschappij. Daarna klaag je onthutst over het gebrek aan normen en waarden.
Nederland gaat dus eigenlijk
nergens meer over. Geen wonder dat nieuwkomers moeite hebben met integreren. De naam 'Nederland' is hooguit een geografische aanduiding, niet meer de gemeenschappelijke noemer waaraan alle inwoners een bepaalde identiteit ontlenen zonder ál te nationalistisch te worden.
Zo kan ik nog een tijdje doorgaan. Dat doe ik niet. Zegt
u het maar...
Straks krijg ik nog een aanzoek van de LPF...
Vrijdag 23 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Dit is toch wel een volk dat zich van alles door de strot laat duwen óók! En dan doel ik nu eens niet op het nieuwe kabinet, ok, dát óók, maar op van die simpele dingen uit het dagelijks leven. Dode pixels bijvoorbeeld...
Wanneer u niet zo bent ingevoerd in het computerjargon zult u nu gaan zeggen: noem dát maar simpel, wat zijn nu weer dode pixels?! Wees gerust, u gaat dan nu letterlijk het licht zien. Want pixels zijn de duizenden kleine lichtgevende puntjes die in gezamenlijke gezelligheid het beeld op zo'n lekker hip en plat TFT-computerscherm opbouwen. In feite zijn zijn het minuscule transistortjes. En
dode pixels zijn beeldpuntjes die géén licht geven, nooit meer, die overleden of domweg doodgeboren zijn.
Wanneer u voor veel geld een dergelijk mooi scherm heeft aangeschaft en er zit een dood pixeltje in, is dat héél irritant. Soms blijft het niet bij één pixeltje, maar zijn het er wel meer!
Stelt u zich voor: u zet handenwrijvend uw nieuwverworven beeldscherm aan, start Word op en midden op dat lege witte blad staat één klein zwart puntje. En dat zwarte puntje gaat nooit meer weg! U raakt erop gefixeerd, u moet er de hele tijd naar kijken. Niet naar die duizenden puntjes die het allemaal wél doen, nee, uw blik trekt telkens naar dat ene vermaledijde, piepkleine puntje dat provocerend als een hinderlijk zwart meeëtertje op uw scherm blijft staan.
Wás het trouwens maar een meeëtertje of een pukkeltje! Dan ging het tenminste vanzelf over of kon u het uitknijpen. Maar het is een pixeltje, een dóód pixeltje, en dood is ongeneeslijk.
U doet nog een mentale poging het zwarte puntje als kunst te zien. Immers, een groot wit schilderij met slechts één zwarte punt in het midden is ook wel eens kunst genoemd. Maar ik garandeer u: dat is teveel gevraagd van het menselijk incasseringsvermogen.
TFT-schermen zijn lastig te produceren. Na fabricage blijken er al een heleboel stuk. Teveel dode pixeltjes. Daarom hebben de fabrikanten met elkaar afgesproken dat een paar dode pixeltjes nog wel acceptabel is en dat ze die schermen dus best kunnen verkopen. Ze hebben dat zelfs tot norm verheven.
En nu komt het vreemde. Deze norm betekent voor u als koper dat u dat maar moet accepteren. Dat u volgens hen niet mag gaan zeuren over een paar dode pixeltjes, die enkele rottige uitgedoofde puntjes. De rest doet het toch?
De producenten hebben er geen boodschap aan dat zij uw plezier in uw prijzige nieuwe aankoop volledig vergallen, dat zij u tot waanzin drijven elke keer dat u uw scherm aanzet. U heeft het maar te pikken, want dit soort kleine gebreken vallen binnen 'de norm'.
Kijk, en dat er kennelijk consumenten zijn die dit maar doodleuk accepteren, vind ik domweg verbijsterend! Dat er computerboeren zijn die zo'n verhaal met een stalen gezicht tegen hun klanten durven ophangen is een regelrechte belediging voor de intelligentie, of die nu wel of niet aanwezig is! Dit is toch werkelijk de wereld op z'n kop!
Toen ik onlangs zo'n computersjacheraar voorhield dat
mijn norm nul, zero, nada dode pixels was, omdat
ik de klant ben, omdat
ik betaal en dus bepaal, stond hij mij met zo'n uitgemolken uierkop aan te kijken alsof ik een mix van majesteitschennis en godslastering over de toonbank uitbraakte. Ik probeerde hem nog op Nijntje-niveau aan het verstand te peuteren dat hijzelf toch óók op hoge poten naar de winkel zou teruggaan met een doos eieren die enkele rotte exemplaren bevatte, maar niks hoor! Zelfs díe simpele metafoor was voor hem te hoog gegrepen. Hij hield zich aan 'de norm'.
Gelukkig voor mij bestaat er nog zoiets als 'de uitgekookte computerhandelaar'. Die denkt praktisch: O, een kritische consument, geen zin in gezeik, die krijgt een goeie, de mismaakte zooi slijt ik dan wel aan een watje. Kijk, met
zo'n man kun je zaken doen!
En dus hebben wij nu een héél kek en levendig schermpje thuis...
Elk volk krijgt het beeldscherm dat het verdient.
Woensdag 21 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Twee losse flarden uit de nieuwsberichten die ik terloops opvang:
- WAO-plannen kabinet.
- Terreuralarm oranje.
Het zijn twee afzonderlijke nieuwsfeiten, maar toch heb ik de neiging ze aan elkaar te koppelen. Ik ben namelijk behept met een groot rechtvaardigheidsgevoel en als ik binnen deze site eens zoek op de term 'wao' zie ik dat ik mij daarover al talloze malen heb opgewonden. Met name omdat de mensen die voor hun bestaanszekerheid geheel of gedeeltelijk van de WAO afhankelijk zijn telkens weer te grazen worden genomen. Ik ga dus niet in herhaling vervallen, u moet het (nog) maar eens lezen als het u interesseert. Het is misschien een hele zit, maar toch een aanrader, want ik ben zo onbescheiden om te pretenderen dan het uw visie op het zogenaamde wao-probleem kan verhelderen. Zoek dus alhier op WAO en u krijgt alles op een rijtje. Ben benieuwd wie het aandurft...
Voor WAO-ers gaat dus het terreur-alarm op oranje of beter nog op rood. Ze liggen weer in de vuurlinie. Voorstanders van de harde aanpak in het publiek komen dan altijd met dat sleetse voorbeeld van de frauderende buurman die in een Mercedes rijdt en vrolijk bijklust. Ik zou zeggen: doe aangifte, want fraude mag niet. Fraude is zoals wij weten een fenomeen dat in alle sectoren van de maatschappij voorkomt en geen argument om eens flink de WAO in z'n geheel aan te pakken.
Je zou bijna gaan denken aan pure kwaadwilligheid bij sommige politieke stromingen in dit land, gezien de regelmaat waarmee telkens weer de WAO ter discussie wordt gesteld. Maar wanneer iemand ook maar slechts de
suggestie doet om de hypotheekrente-aftrek voor louter de
hoogste inkomens te beperken is dit land te klein. Nee, dáár moet je afblijven, dán breng je teveel mensen in
onzekerheid!
Zelfs met een van nature uitgestreken CDA- of VVD-gezicht kun je natuurlijk niet met goed fatsoen altijd en alleen dezelfde groep blijven terroriseren. En dus verzint men een omweggetje: voor de bühne knijp je eerst de mensen met overwaarde op hun huis plus tweede hypotheek een beetje af en daarná kun je dan weer onbekommerd tekeer gaan tegen de mensen in de WAO. Dit aankomend kabinet heeft nu immers laten zien dat iederéén een stapje terug moet doen en dat dus 'de pijn eerlijk wordt verdeeld'?
En die Zalm is ook geen snip voor z'n neus waard.
Vrijdag 09 Mei 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
(Oftewel: de geneugten van het thuisschilderen)
Pakweg een half jaar geleden hoorde ik dat het Rijksmuseum een hele tijd dicht zou gaan. Dus ik nam mijn maatregelen en sloeg alvast schildermaterialen in. Want wanneer het Rijk verzuimt de burger vijf jaar lang te voorzien van de aanbevolen dosis schilderkunst, word ik teruggeworpen op mijzelf.
Toen kwam plotsklaps de onheilstijding dat er asbest in het gebouw was aangetroffen, waardoor het Rijksmuseum onmiddellijk werd gesloten. Saillant detail: doorgaans betrouwbare bronnen meldden mij bovendien dat vele oudhollandse meesters lood- en cadmiumhoudende materialen bevatten, maar dat hebben ze stilgehouden. De cultuurschok was zó al groot genoeg. Maar goed, in elk geval maakte deze jongste ontwikkeling het acuut dat ik daadwerkelijk zélf de kwast ter hand nam.
Dit viel nog geenszins mee. Mijn ambitieniveau bleek bij nader inzien te hoog. Ik had het plan opgevat om op de blinde muur waarvoor normaal de piano staat de Nachtwacht na te schilderen. Het rammelend klavier zette ik zolang wel in de keuken, dan kon ik spelenderwijs de afwas doen. Het pianokrukje kon ik gebruiken om bewonderend voor mijn eigen Nachtwacht te gaan zitten. Tevens leek mij het idee aanlokkelijk om allerlei liederlijkheden onder het oog van Frans Banninck Cocq uit te halen die in het museum helemaal niet mogen.
Echter, nog vóór ik een kwast in de verfpot had geplant, realiseerde ik mij dat ik enigszins kleurenblind was, qua tekenvaardigheid het niveau van de zogeheten 'koppoter' ternauwernood was ontgroeid en bovendien feitelijk een pesthekel had aan schilderen. Creatief als ik ben schakelde ik soepel over op plan B en schreef in grote stakerige letters op het behang:
DE NACHTWACHT
Tja, komt op hetzelfde neer toch? Mijn vriendin kon deze van culturele armoede getuigende flauwiteit niet waarderen en sleurde mij resoluut mee naar de dichtstbijzijnde Deco Home. Daar hebben wij urenlang staan bekvechten over de juiste kleurstelling voor ons interieur. Zoals gezegd, ik ben lichtelijk kleurenblind, dus alles wat zij voorstelde zag ik duidelijk anders. Gelukkig ontdekte ik vlak voor sluitingstijd dat de kleuren niet alleen kleuren hadden, maar ook
namen. Dat schoot beter op! Kleuraanduidingen als 'gerst', 'streelzacht', 'verfijnd', 'stilte', 'rijp' en vooral 'ronding', dáár kon ik wel wat mee! Toen de muurverf ook nog 'latex' bleek te heten was ik niet meer te houden en sloeg direct een fikse voorraad in.
Dát heb ik geweten! De afgelopen twee weken heb ik mij met vrijwel niets anders beziggehouden dan stompzinnig een rollertje op en neer bewegen. Wat een ellende! Verf gaat altijd zitten waar je het niet wilt hebben. Het is niet alleen Deco Home, maar onbedoeld ook Deco Body. Ik ben bijkans verslaafd geraakt aan terpentine snuiven. Ik vind het helemaal niks, dat schilderen. Niet voor je 'home' en niet voor de kunst. Ik begrijp die mensen niet die dat ook nog eens voor hun lol gaan zitten doen. Ik schrijf liever. Ja, maar een plaatje zegt meer dan duizend woorden, werpt men mij dan tegen. O,
is dat zo? Ik zou zeggen: schildert u dit stukkie dan maar eens na!
Afijn, genoeg geklaagd en gejammerd: het wc-raampje is nu tenminste bijna af...
Volgende keer organiseer ik gewoon een paintball party bij mij thuis.
Zondag 20 April 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vannacht heeft een onverlaat beide kentekenplaten van mijn rode Mazda 626 gejat. Mijn auto verkeert nu in een identiteitscrisis. Ikzelf vrees dat ik de nummerborden hooguit nog een keertje in
Opsporing Verzocht zal terugzien.
Mocht u toevallig de komende tijd een andere auto dan de mijne met dit kenteken zien rondrijden: wat mij betreft heeft u een 'license to kill'!
Zou het helpen als iedereen in Nederland dit bericht op z'n website zet?
Zondag 13 April 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik ben te breedsprakig, beweert mijn
hosting-provider. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar volgens mij probeert hij mij wél iets in die richting duidelijk te maken. Hij schrijft mij dat mijn site een groot succes is, omdat ik vorige maand meer dan 5 Gigabyte aan dataverkeer heb gegenereerd. Hij zal het dit keer kosteloos door de vingers zien, maar als het nog een keer gebeurt wordt het extra dokken. Volgens de
'fair-use policy' mag ik namelijk hooguit 3 Gigabyte per maand consumeren.
Nou, daar ben ik dan mooi klaar mee. Ik krijg hier op hoogtijdagen hooguit tweehonderd unieke bezoekers per etmaal. Dat lijkt me toch niet overdreven
unfair. En er komen hier merendeels nette mensen, helemaal niet van die uitvreters die direct de koelkast plunderen en zich volproppen met gigabytes. Dus waar ligt dat aan?
Blijkbaar moet ik dus toch op mijn woorden gaan passen. Of een wat luchtiger toon aanslaan, niet altijd van die zware woorden gebruiken. Zouden serieuze onderwerpen meer bandbreedte kosten dan een permanente stroom van slap geouwehoer? Wat moet ik doen, waarde lezer? Ik ben ten einde raad! Ik kan u toch moeilijk gaan verzoeken hier niet meer te komen! Ik voel mij financieel beknot in mijn vrijheid van meningsuiting. Straks moet ik letterlijk elk woord op een goudschaaltje gaan zitten wegen!
Maar goed, ik heb alweer teveel gezegd, vrees ik. Misschien kunt u af en toe een fooitje achterlaten...
Mijn gironummer is 4534870 o.v.v. Hulpbehoevend Verbal Jam.
Maandag 24 Maart 2003 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Gooooooood Morning Irak!!!
...dacht ik ineens...
Oude tijden herleven wellicht.
