Archief: artikelen van
Woensdag 07 Augustus 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Dat is het mooie van de huidige tijd: iets waarmee je vroeger totaal voor joker liep, wordt nu tot cool & trendy gemaakt.
In de tijd dat de basisschool nog gewoon lagere school heette, was naschoolse opvang nog regelrechte science fiction. Toch waren er kinderen die hun ouders na schooltijd kennelijk niet thuis troffen en zij droegen daarom de huissleutel aan een vliegertouwtje om hun nek. Zij werden 'sleutelkinderen' genoemd, een woord met de smaak van 'zielig' en ook wel iets om je ietwat voor te schamen. De maatschappij staat nu eenmaal altijd snel klaar met haar stigma's.
Tegenwoordig is dat nóg zo, maar daar wordt al rap een gat in de markt in gezien en vandaar dat er nu al een tijdje hippe bandjes verkrijgbaar zijn waaraan je geheel vrijwillig je sleutelbos om de nek draagt. De inmiddels groot geworden sleutelkinderen zullen dit verschijnsel gefrustreerd aanzien: dáár hadden ze wel eens wat eerder op kunnen komen!
Volgens mij is het begonnen bij de bermuda shorts. Al een hele tijd geleden, maar ik weet nog dat ik dacht: jeeeeezus, dat ding zou in mijn tienerjaren garant hebben gestaan voor minstens een half jaar pesterijen en een permanent imago van lulhannes!
Ik nodig u daarom van harte uit te komen met méér voorbeelden van zaken die zijn geëvolueerd van 'vreselijk fout' tot 'helemaal hip'.
Dinsdag 06 Augustus 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie, Media
Niets is irritanter dan die jongens en meisjes van radio en tv die ineens menen de klemtoon van een woord anders te moeten gaan leggen.
Maar soms kan het ook een innoverende functie hebben. Leg bijvoorbeeld de klemtoon bij paraplu op de eerste lettergreep (páraplu dus, zoals in paratrooper) en het wordt ineens weer een héél stoer ding!
Maandag 05 Augustus 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik heb me daarnet tegen mijn gewoonte in behoorlijk kwaad staan maken. Maar misschien klopt mijn soort logica niet en mag u mij in deze corrigeren. Wat is het geval?
Ik woon zes hoog in een torenflat. Beneden mij is een verkeersweg met bomen erlangs. Ik kan daardoor de verkeersweg niet zien, wèl horen.
Ik sta iets triviaals als een afwasje te doen en plotseling hoor ik op de verkeersweg, keihard accelererend motorfietsgeloei. Zandvoort, TT-Assen, dat werk. De volgende seconde klinkt een harde knal, gevolgd door een gigantische crash, waarschijnlijk de motor die nog een heel eind over het wegdek schraapt. Het lijkt mij dat iemand daar niet met een blauwe plek vanaf komt, dus bel ik als betrokken burger direct 112.
“Meldkamer 112. Wilt u politie of ambulance?”
Ai, nu moet ik ineens kiezen... Voor de zekerheid ambulance dan maar, want het zal wel niet best wezen met zo'n man.
Ik vertel de meneer van de ambulancedienst de situatie en wat ik heb gehoord.
“Dan moet u eerst even gaan kijken meneer wat er precies aan de hand is.”
Ik leg hem uit dat ik op zes hoog sta en dat het ongeluk nog wel een eindje van mijn flat af is.
“Ja, moet u toch even gaan kijken, want dan weten wij wat voor soort hulp wij kunnen bieden.”
Ik leg hem voor dat me dat toch
zijn taak lijkt of dat minstens te coördineren met de politie dan...
Nee, ik moet toch eerst gaan kijken en dan hoort ie mij later wel.
Nou, dat is weer een adequaat stukje hulpverlening van de Amsterdamse ambulancedienst. Ik ben witheet en bel even later nogmaals die ambulancedienst. Ik zeg dat ik het schandelijk vind dat
ik moet gaan kijken, op een weg die op een dijk ligt en waar ik als voetganger helemaal niet mag komen. Hij komt weer met hetzelfde praatje en zegt dat hij geen tijd heeft voor dit soort discussies. Dat snap ik wel. Ik heb eigenlijk ook geen tijd voor dat soort discussies en ik heb er al helemáál geen zin in. Ik was tenslotte lekker aan de afwas.
Ik loop er dan toch maar naartoe. De politie is er inmiddels natuurlijk al lang bij. De motor ligt werkelijk
totaal in puin. De motorrijder staat echter overeind. Dus ja, had de man van de ambulancedienst dan tóch gelijk? Waren ze bijna voor niets uitgerukt. Door
mijn schuld!
Ik leg mijn dilemma voor aan een politieagente. Die weet gelukkig hoe ze de burger vriendelijk en normaal te woord moet staan. Zij geeft mij direct volmondig gelijk. Er was tenslotte wel degelijk wat aan de hand. Ik krijg de raad voortaan maar eerst naar de politie te vragen.
Achteraf denk ik toch: moet er niet een medisch geschoold iemand
tenminste toch even kijken naar een motorrijder die weliswaar overeind staat maar met een klap op het wegdek is terecht gekomen en waarvan het motorpak van boven tot onder opengeschuurd is? Het zal niet de eerste keer zijn dat de schade pas achteraf blijkt.
Ik hoop niet dat
ik nog eens ergens in Amsterdam op het wegdek kom te liggen. Want dan heb ik dik kans dat er pas na een kwartiertje eerst de een of andere idioot met een theedoek en een afwasborstel in z'n hand zich over mij heenbuigt en informeert wat voor sóórt hulp ik precies in gedachten had...
Woensdag 31 Juli 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Vorige week zondag gaf mijn vijftien jaar oude, donkerblauwe Toyota Corolla de geest. Een blauwig wolkje ontsteeg de motorkap, bleef daar nog even hangen ten afscheid en dreef vervolgens de weilanden bij Breukelen in.
De man van de wegenwacht kon slechts de dood constateren. Tegen beter weter weten in zei hij: "Start eens even...", om vervolgens direct de motorkap met een moedeloos schouderophalen te laten dichtvallen. Ik wist meteen: da's foute boel.
Het was ook echt begrafenisweer. Loodgrijze wolken, vlagen felle regen, harde wind, schuilen in de bus van de ANWB-man.
Zoveel herinneringen worden daar ineens de bergingswagen opgesleept. Volgens het woordenboek is 'auto' mannelijk, maar deze wagen was ontegenzeglijk vrouwelijk en dus voor mij een 'zij'. Dit gevoel komt voort uit de dierbare vriendin die erbij was toen ik hem kocht.
Ik zal tegen haar iets in twijfel gemompeld hebben welk model ik nu zou nemen.
Zonder aarzelen wees zij gedecideerd naar de glanzende donkerblauwe, die met een vaas nepbloemen op het dak in de showroom stond:
"Die!"
"Maar die bloemen krijg je er niet bij als je dat soms denkt!"
Ik hoor nog haar vrolijke lach door de ietwat sombere garage kaatsen.
De auto was niet alleen maar een vervoermiddel. Zij was de vertrouwde metalen cocon die ik jaren om me heen hebt gedragen, waarin ik heb gelachen, gepiekerd, gevloekt, gejankt, nagedacht, gekust en geliefkoosd. Zij is verbonden met ex-geliefdes, vriendschappen, verre reizen en barre weersomstandigheden.
Ik heb het voertuig bediend als een verlengstuk van mijn lichaam, zonder nadenken. Ik genoot van het motorgeluid, dat spinde als een naaimachientje. Ik was trots, omdat zij vrijwel nooit iets mankeerde. Met opzet heb ik al die jaren de transparante sticker op de achterruit laten zitten die blij verkondigde: 'De nieuwe Toyota 1988', terwijl zij zelfs van '87 was.
Enkele weken geleden begon de sticker ineens los te laten, als een voorbode van onheil.
Zij hééft als nieuw gereden. Altijd. Tot die zondag de 24ste juli: koeling kapot, de vaart liep eruit en de motor sloeg onwrikbaar vast. De laatste zwenking aan het stuur om de vluchtstrook te bereiken.
Ga me niet vertellen dat dit een 'mannending'is. En wat dan nóg! Láát ons mannen in zo'n geval maar even...
Vrijdag 05 Juli 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Houdt u van complottheorieën? Zo ja, dan heb ik er hier eentje voor u. U wordt langzaam maar trefzeker om het leven gebracht door communicatiedeskundigen en PR-medewerkers.
Het complot werkt in principe als volgt: iemand zaagt moedwillig een dikke boom om teneinde u te verpletteren. Dat is echter doodslag met de botte bijl. Dat valt teveel op.
In deze moderne tijd wordt dit daarom geraffineerder aangepakt. Men maakt van die bomen eerst magazines of hoe men die blaadjes ook noemt. Pas daarna en daarmee wordt u onder deze verkapte boom bedolven.
Lees verder...
Zondag 10 Maart 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Kabelkluns UPC is technisch failliet, lees ik. Mooi zo! Dat zal ze leren! Ik hoop dat het hele management voortaan uit de vuilnisbakken moet eten.
Vanwáár die plotselinge haat, die agressie, zult u denken. Nou, vanhier:
Ik zeg mijn chello-abonnement op 21 januari schriftelijk op. Per 1 maart. Ruim op tijd dus. Eind februari nog niets gehoord. Dus ik maar bellen met de servicelijn. Nou ja, service... Ik hang twintig minuten in de wacht. Zoveel Eurocent per minuut. Er wordt opgenomen en weer neergelegd. Ik hang
weer twintig minuten in de wacht.
Ik word hysterisch van de muzak en in die toestand verkeer ik nog steeds wanneer ik eindelijk iemand aan de lijn krijg.
"Zegt u het maar."
"Nou, weet wat je aanbiedt hier! Breek me de bek niet open!"
Mood: strijdbaar.
Ik vertel hem dat ik nog steeds geen antwoord heb op mijn opzeggingsbrief.
"Ik zorg dat het abonnement per 31 maart wordt beëindigd."
"Nee, ik heb per 1 maart opgezegd."
"U heeft een maand opzegtermijn."
"Precies. Ik heb op 21 januari opgezegd. Schriftelijk."
"Dan moet u wachten tot u een reactie krijgt."
"Ik
krijg geen reactie. Daarom
bel ik juist."
"U kunt per 31 maart opzeggen. Dat kan ik nu voor u regelen. Dus zegt u het maar"
"Ik bel niet om op te zeggen. Ik bel om te vragen waarom er nog niet op mijn opzeggingsbrief is gereageerd. Ik ga niet een maand extra betalen omdat jullie administratie een chaos is."
"U moet luisteren naar wat ik zeg. Ik kan alleen zorgen dat u per 31 maart wordt afgesloten.
Dat tref ik weer: een onbeschofte kabelklootzak.
Mood: door het lint.
Ik smijt tot in de tandvullingen getergd mijn dure telefoon door de kamer. De gesprekskosten lopen door, dus ik doe fluks wat agressiedempende Yoga en ik vis het communicatiemiddel in arren moede weer achter de piano vandaan.
Mood: quasi-relaxed. Ik vervolg:
"En
dat kan ineens zomaar telefonisch?"
"Ja, dat is een nieuwe service van ons. Aan onze klanten."
Mood: cynisch schamper.
"En welk nummer kan ik dan bellen om te vragen hoe het met mijn brief staat?"
"Dat kan niet."
"Natuurlijk kan dat. Het is geen natuurverschijnsel dat u niet kunt beïnvloeden. Het betekent dat UPC de zaak niet goed heeft georganiseerd."
"U moet dan een brief schrijven."
Mood: ontoerekeningsvatbaar.
Mijn bloeddrukbrandmelder gaat af. Ik wuif mijzelf koelte toe.
"En nu moet
u luisteren naar wat ik zeg: dat
heb ik gedaan. Hebikgedaan-hebikgedaan-hebikgedaan!!!"
"Ik kan u alleen afsluiten per 31 maart. En dan moet u een brief schrijven naar
customer care om te zeggen dat u een brief heeft geschreven."
Customer
care! Wie vindt de telefoon uit waarbij je 220 volt door de lijn kunt sturen?
Gisteren kreeg ik een brief terug van UPC. Er werd in bevestigd dat ik had opgezegd per:
Inderdaad, u leest het goed: geen datum.
Mood: beschouwend.
Dit land gaat kapot aan de bureaucratie, de arrogantie van de monopolist, de minachting voor de klant en de absolute debiliteit van managers. En dan vinden ze het gek dat medewerkers agressief bejegend worden.
Mood: wraakzuchtig.
Dus voor mij is UPC failliet. Ik hoop dat Google deze zin vaak oppakt: UPC failliet.
Voor de zekerheid nog maar een keer: UPC failliet.
Hè, voelt lekker! Kenmerkend voor de machteloosheid van de klant. UPC FAILLIET!!!
Ja, een kabelklanthand is gauw gevuld.
En nu even allemáál (op de wijs van Oléhee, Olé):
"Failliehiet, failliet..., UPC failliet!"
O ja, zet het ook even tien keer op
uw site. "UPC failliet!"
Weg met die kabelklojo's. Ik kondig de kabel-jihad af.
bij u is het nu feest der herkenning, wed ik
Vrijdag 08 Maart 2002 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Beste
Odette,
Naar aanleiding van je hulpvraag omtrent je Diepe Identiteitscrisis het volgende.
Ten eerste heb je uitermate mazzel dat het vandaag Internationale Vrouwendag is en dat dit dus uitgerekend de de enige dag is waarop wij de dames der aarde geen hulp mogen weigeren.
Ten tweede moet ik altijd vragen (zoals je weet): ziekenfonds of particulier?
Ten derde wijzen de symptomen duidelijk op
post-traumatische testjesstressjes. In dit vergevorderd stadium baat helaas geen reguliere geneeskunde. Opnieuw moet ik dus de paardenmiddelentherapie inzetten. Aangezien ik echter weekend-dienst heb op de traumabromfiets zal ik je doorsturen naar een andere specialist.
Ik zal je twee verwijsbriefjes geven. Je kunt dan zelf kiezen welke kwik-, kwek-, of kwakzalver je prefereert. Dat ik deze verwijsbriefjes gisteren toevallig in mijn brievenbus aantrof mag je beschouwen als een gunstig teken van gene zijde.
Goed, hier zijn ze:
Mr. Madou
BETALING NA RESULTAAT.
Ik stel mij voor:
een echt afrikaans, zeer snelwerkend medium.
Ik bied hulp bij:
terugkeer van uw geliefde, uw carrière, examen,
kans op geluk, sexuele impotentie, onvruchtbaarheid,
zelfs bij hopeloze problemen.
Tel. 020 - 4650337
06-14937813
De categorie 'hopeloze problemen' lijkt me in dit geval wel op jou van toepassing. Ook 'examen' komt dicht in de buurt van jouw testjes.
Mocht de ouwe Madou vol zitten, dan kun je terecht bij:
Mr. Youssouf
Bekend helderziende, helpt U met het oplossen van al Uw problemen. Zoals, familie, liefde, werk, zaken, geluk, examens, terugkeer van Uw geliefde, bescherming tegen slechte, allerlei slechte geesten. Impotentie hoeft niet.
Uw probleem is mijn probleem.
Werkt snel, goed, resultaat gegarandeerd.
Neem contact op, telefoon
020 - 611 90 30
Kijk eens aan: resultaat gegarandeerd! En impotentie hoeft niet (dat wil nog wel eens een voorwaarde zijn voor behandeling blijkbaar).
Ik wens je veel succes bij je afkickproces!
Vertrouwend je hiermee van dienst te zijn geweest,
met vriendelijke groeten,
Mr. Arnoud
PS: verbaas je niet wanneer Mr. Youssouf en Mr. Madou één en dezelfde blijken te zijn. Het ontastbare heeft vele verschijningen.
hier maken wij geen gewoonte van..
