Archief: artikelen van
Vrijdag 28 Januari 2005 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Arafat is tenminste niet voor niets gestorven. Want vooralsnog wekt zijn opvolger
Mahmoud Abbas meer vertrouwen bij zijn tegenspeler Ariel Sharon dan hij en ligt vrede met Israël eindelijk weer eens binnen de mogelijkheden. Dat zal tijd worden.
Van de correspondent in Israël ontving ik een filmpje dat door de soldaten daar met het nodige leedvermaak wordt bekeken. Ik zet alleen enkele snapshots daaruit online, want dat is prettiger voor het dataverkeer.
Lees verder...
Woensdag 19 Januari 2005 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De zaak is bekend: de 19-jarige Marokkaanse jongen Ali el B. grist bij een vrouw een handtas uit de auto. De vrouw zet achteruitrijdend de achtervolging in en plet na vijftig meter de tasjesrover tegen een boom. Deze drieste tegenaanval overleeft hij niet.
In een eerste opwelling denk ik: "Net goed!" Ik ben niet de enige. Hé, dat is een even verwerpelijke als interessante gedachte! Kennelijk staat voor mijn emotioneel rechtsgevoel de doodstraf op tasjesroven door Marokkaanse criminelen. Dit vraagt om een stukje zelfanalyse, want hier klopt iets niet.
Om mijn oordeel weer een beetje zuiver op de graat te krijgen stel ik mij voor hoe dit zou luiden wanneer de tasjesroof zou zijn gepleegd door een uitzonderlijk krasse bejaarde. Die heb je tegenwoordig. De vijfenzestigplusser wordt met turborollator en al gekraakt tussen boom en auto en gaat het hoekje om.
Tien tegen één dat een dergelijke dader op aanmerkelijk meer sympathie kan rekenen. De massale stille tocht door de Derde Oosterparkstraat zou inmiddels al achter de rug zijn.
Lees verder...
Dinsdag 11 Januari 2005 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De voltallige redactie van Verbal Jam ligt in de lappenmand, beste lezers. En aangezien die voltallige redactie slechts uit mijzelf bestaat, zult u begrijpen dat het hier momenteel wat moeizamer gaat met het verzinnen van nieuwe stukjes. De hele vorige week al speelde een nare hoest uw hoofdredacteur parten en floot de ademhaling onheilspellend. Zo'n beetje als een lugubere wind door het want van het spookschip
De Vliegende Hollander.
Gisteren knapte er iets. In de rug. Tijdens een hoestbui schoot een felle pijnscheut door een van de ribben aan de achterkant. Sindsdien kon er niet meer gehoest worden, want dat deed ondraaglijk pijn. Dat werd dus eventjes een vervelend dilemma voor het fysiek besturingssysteem.
Ik strompelde naar het ochtendspreekuur van de huisarts. Onderweg passeerde ik de altijd vroege bejaarden die op weg waren naar de supermarkt voor de kassakoopjes van de dag. Stuk voor stuk bleven zij nieuwsgierig staan om te zien wie die merkwaardig man was die om de tien meter een benauwd 'uche-auw' geluid voortbracht. Een enkeling maakte zelfs meewarig aanstalten om mij te helpen met oversteken.
Lees verder...
Donderdag 30 December 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
De tsunami-ramp in Azië roept in het achterhoofd stiekem de vraag op hoe veilig we zélf eigenlijk zitten. Nederland ligt namelijk voor een belangrijk deel onder zeeniveau, dus de kans op natte voeten en water aan de lippen is in principe groot.
Ik ben eerst maar eens gaan vaststellen hoe diep ik precies onder de waterspiegel woon. Dan zie ik van daaruit wel verder. De bepaling van de positie van mijn schoenzolen ten opzichte van het Normaal Amsterdams Peil (NAP) is gelukkig vrij eenvoudig. Het is een kwestie van de
postcode intikken op internet.
Hmm, zeventig centimeter beneden NAP, dat valt me mee. In aanmerking genomen dat ik op de zesde verdieping van een torenflat woon, hoef ik zo te zien het bouwen van een ark nog niet hoog op mijn prioriteitenlijstje te zetten.
Maar een mens is niet altijd thuis natuurlijk. Toeristen in Thailand hebben helaas moeten ervaren dat er bij een catastrofe plaatsen zijn waar je op zo'n moment maar beter niet kunt zijn.
Wrong time, wrong place, dat principe.
Daarom is het nuttig om alvast te weten welke plaatsen in Nederland gemeden of juist opgezocht moeten worden ingeval van een overstroming. Ik zie dat ik absoluut weg dien te blijven uit Nieuwerkerk aan den IJssel. Dat is het
laagste punt van Nederland. Het ligt 6,74 meter onder NAP. Deze plek mag ik dus wel beschouwen als het afvoerputje van Nederland. Behalve meters water boven m'n kruin loop ik ingeval van een tsunami misschien wel de kans dat de complete inventaris van ons land naar dit punt gezogen wordt.
Beter is het om het hoogste punt van Nederland op te zoeken. U raadt het al: dat is het Drielandenpunt in Vaals, op 322,20 meter boven NAP. Dan heb ik meteen mooi naar alle kanten uitzicht of de redding al in aantocht is.
Zijn onze
zeedijken eigenlijk wel hoog genoeg? Want een béétje tsunami heeft toch wel golven van een meter of zes, heb ik op het journaal gezien. Gelukkig zijn na de watersnoodramp in 1953 alle zeedijken op Deltahoogte gebracht en die bedraagt 7,65 meter boven NAP. Helaas bleken ze in de loop der jaren hier en daar wat gammel. Het duurt nog tot 2010 voordat alle dijken weer voor honderd procent betrouwbaar zijn. Nou ja, ik doe 't er maar mee...
Verder doorzoeken heeft geen zin. Het wordt als snel veel te ingewikkeld voor me, met al die golfhoogteberekeningen. Ik heb nu eenmaal geen waterhoofd. Bij gelegenheid zal ik 't allemaal wel eens aan watermanager Willem-Alexander vragen. Intussen put ik vertrouwen uit mijn zwemdiploma's A en B die ik ingelijst aan de wand heb gehangen, al hebben die bij een flinke tsunami natuurlijk slechts symbolische waarde...
Woensdag 29 December 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Grote aantallen werken vervreemdend. Je kunt je er nauwelijks iets bij voorstellen. Zeventigduizend doden (en nog steeds oplopend) bij de tsunami die op 26 december de kuststreken van Sri Lanka, Indonesië, India, Thailand en Maleisië trof, zijn eigenlijk niet goed te beschrijven in de berichtgeving. Dan krijg je surrealistisch schrille contrasten met ander nieuws als een
oliebollentest in het Algemeen Dagblad.
Ik doe een poging de getallen te bevatten. Hoeveel is zeventigduizend mensen? De nieuwste Amsterdamse tram, de
'Combino', heeft een lengte van 28,9 meter en er passen maximaal 165 passagiers in. Voor zeventigduizend mensen zouden er bijna 425 trams nodig zijn, die achter elkaar gezet een lengte van 12,28 kilometer vormen. De
langste tramlijn in Amsterdam is lijn 14 met 12,5 kilometer, tussen Sloterpark en Flevopark. Met 425 combino's staat de lijn van voor tot achter vol.
Alleen: het lukt me nog steeds niet die zeventigduizend slachtoffers in mijn brein op een rijtje te krijgen.
In mijn kindertijd hadden we nog grote klassen met vijftig leerlingen. Dat was een uitermate volle bak. Ik heb gehoord dat naar schatting de helft van de slachtoffers van de tsunami-ramp bestaat uit kinderen. Of het klopt weet ik niet. In elk geval vormen vijfendertigduizend kinderen zevenhonderd van die volle klassen. Als ze al onderwijs kregen gaan die nooit meer over. Maar ook dit getal blijft voor mij onvoorstelbaar.
Vandaar natuurlijk dat een ramp van deze omvang voor ons wordt samengevat in een simpel
gironummer: 555. Daar kunnen we tenminste wat mee.
Maandag 27 December 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Ik zit me hier toch eventjes tegen een stapel nieuwjaarskaarten aan te kijken waar je niet goed van wordt! Voornaamste pijnpunten:
- De stapel ligt in de bak 'uitgaande post', niet de inkomende.
- Ze zijn allemaal blanco.
- Ik ben degene die er iets op moet gaan zetten.
- Ze zijn nog ongefrankeerd.
- Ik heb geen postzegels in huis.
- Dit is niet de beste tijd van 't jaar om naar het postkantoor te gaan.
Zonder strafwerk schijnt men niet van een oud jaar af te komen...
Zondag 19 December 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
President
Nout Wellink van de Nederlandsche Bank vond vandaag in het programma
Buitenhof dat ons volk wat meer geld zou moeten uitgeven. Dat was beter voor de economie. Zelf gaf hij het goede voorbeeld, want hij had zijn kerstinkopen al gedaan.
Ik begrijp hieruit dat er twee verschillende economieën zijn. Eén economie van onze regering, die de zwaarste bezuinigingen doorvoert uit onze parlementaire geschiedenis. Daar is Wellink het mee eens, sterker nog: stiekem vindt hij het allemaal nog niet ver genoeg gaan. Het land moet immers ook aan de toekomst denken.
Daarnaast is er die andere economie voor de gewone mensen. Zij moeten zoveel mogelijk geld uitgeven, anders staat het bedrijfsleven zo sip te kijken. Zij moeten het natuurlijk niet in hun hoofd halen om zélf ook te gaan bezuinigen, omdat zij óók aan de toekomst willen denken. De huren gaan omhoog, de ziektekosten, de gemeentelijke belastingen, maar niet de inkomens. Een verstandig mens houdt dan de hand op de knip. Dat mag niet van meneer Wellink.
Dus een beetje meewerken mensen! Het geld moet rollen, zegt meneer Wellink. Hij bedoelt daarbij natuurlijk: van u
af, niet naar u
toe!
O ja, en wanneer u volhardt in uw zuinigheid rolt deze overheid uw geld wel...
Arafat is tenminste niet voor niets gestorven. Want vooralsnog wekt zijn opvolger Mahmoud Abbas meer vertrouwen bij zijn tegenspeler Ariel Sharon dan hij en ligt vrede met Israël eindelijk weer eens binnen de mogelijkheden. Dat zal tijd worden. 
