het kantoorratje
Dinsdag 13 Juli 2004 in categorie Ergernis, Woede of Frustratie
Van oudsher worden de kantoren in de wereld bevolkt door kantoorratjes. Natuurlijk is niet iedereen die op een kantoor werkt een kantoorratje. Stel je voor zeg! Nee, gelukkig niet! Integendeel, de meeste mensen op een kantoor zijn heel normaal en heel aardig. Maar tussen hen in vind je her en der zo'n kantoorratje. Vanonder een grote berg saaie administratie loert hij vals om zich heen. Het kantoorratje heeft een bureau, een telefoon en een stoel met een doorgesleten zitting. Tien tegen één dat hij ook een stempelmolentje heeft staan. Vanaf die plek teistert hij de buitenwereld met zijn rattigheden.
Het kantoorratje lijkt op het eerste gezicht op een oude grijze muis. Maar dat is het dus niet. Het is een ratje, een vals ratje. Een belangrijk kenmerk van het kantoorratje is dat hij altijd dingetjes mag beslissen. Niet teveel dingetjes en niet te grote dingetjes, want daarvoor hebben we de baas. Maar de kleine dingetjes waarover het kantoorratje beslist zijn altijd nèt die dingetjes waar andere mensen van afhankelijk zijn. Het kantoorratje is bijvoorbeeld dat mannetje dat over vergunningen gaat, dat bepaalt of een mankement aan je woning al over acht maanden wordt verholpen, of je bezwaar ontvankelijk is, of je subsidieaanvraag wordt doorgestuurd, of je geld terugkrijgt of slechts een tegoedbon, of het huis aan jou wordt verhuurd of aan een ander, of de verzekering in dat twijfelgeval wèl of niet betaalt, of je eigenlijk wel recht hebt op die uitkering, of een brief in een bureaula belandt of niet.
"Maar daar zijn toch dikwijls gewoon regels voor?" zult u zeggen. Dan onderschat u de macht van het kantoorratje. Want tussen de regels door valt er nog heel wat te traineren, te treiteren en te manipuleren. De mensen zijn van hem afhankelijk en bij dat idee wrijft hij telkens vergenoegd in zijn rattenhandjes. Bovendien heeft het kantoorratje óók nog zijn eigen regeltjes, zijn eigen bureaucratietje.
Je belt bijvoorbeeld op dat er een verwarmingsbuis is gesprongen en dat je huis onder water loopt. Dan zegt hij dat je dat niet telefonisch, maar schriftelijk moet melden. Want zò is nu eenmaal de procedure. Vervolgens gaat het kantoorratje vreselijk onbeschoft worden als je dat onzinnig vindt.
Hiermee komen wij meteen aan de meest smerige eigenschap van het kantoorratje. Want doordat hij over de kleine, maar cruciale dingen beslist, zijn de mensen aan hem overgeleverd. Hij heeft ze in zijn macht. En dan vindt hij dat hij daarmee óók meteen het recht heeft om ze te schofferen. Dan gaat hij beledigen, kleineren, zuigen, bot doen, niet thuis geven, zich met zaken bemoeien die hem niet aangaan. Zij kleine rattenhersentjes zijn sluw, maar te beperkt om te kunnen invoelen, meeleven of meedenken.
Het kantoorratje is niet te pakken. Hij zit veilig verscholen achter zijn dossiers en zijn kaartenbakje. Je kunt niet over hem klagen bij de baas, want die is juist blij met een kantoorratje dat voor hem de vieze werkjes opknapt. Je kunt hem ook niet over zijn bureau trekken, want dan belt hij de politie. Wedden dat die in zo'n geval ineens wèl direct ter plaatse is? Je kunt niets doen. Helemaal niets. En dat weet hij, dat kantoorratje.
Je kunt hooguit fantaseren dat hij nog eens aan jouw genade zal zijn overgeleverd en wat je dan met hem zult doen. De ergste martelmethoden malen door je geest. Dat zijn geen frisse taferelen, met veel spuitend kantoorrattenbloed, vinnig knappende kantoorrattenbotjes, exploderende kantoorrattendarmpjes, twee spattende kantoorrattenhersencelletjes, onder de hak vertrapte en vermalen kantoorrattenklootjes...
Laat maar weer. Dat slechtste in jezelf is veel te confronterend en je roeit dat ongedierte toch nooit uit...
| Tweet |
