De moord op Michael Jackson

Geschreven voor weblogmagazine about:blank

Vorige week ging Michael Jackson plotseling dood. Het meest teleurstellende daaraan was nog, dat een medium als Twitter het daarbij behoorlijk liet afweten. Ik moest het nieuws nota bene vernemen via de reguliere media.

Ja, achteraf zal er wel een hoop over getwitterd zijn natuurlijk, maar daar hebben we niets aan. Dat is nakaarten. Nee, Twitter is inmiddels dusdanig opgehemeld, dat ik als gebruiker mag verwachten nog dezelfde minuut te worden ingelicht. Liefst nog van te voren! Anders kunnen we net zo goed weer ansichtkaarten naar elkaar gaan sturen.

Kijk, er waren op het fatale moment andere mensen bij Michael, want ze hebben geprobeerd hem te reanimeren. Er is ook met 911 gebeld, de opname daarvan zwerft al op internet. Eén van de aanwezigen had dus óók best even kunnen twitteren wat er aan de hand was.

Voorheen klopte Twitter zich op de borst dat het als eerste een vliegtuig in de Hudson zag plonsen. En het neerstorten van vlucht 1951 van Turkish Airlines werd direct vanuit de kijkersfile van foto's voorzien.
Maar bij het hartfalen van de King of Pop was Twitter de grote afwezige! Zelfs de sappige details over zijn overmatige medicijngebruik moest ik uit de Telegraaf vernemen.

De mus

Mussen zijn fascinerend. Ik ga de laatste weken vaak met ze om. Er ontstaat zelfs een zekere band.
Toen ze hun nest hadden onder de dakpannen bij de buren, was ik wel zo goed om af en toe een boterham neer te leggen of ze kruimels toe te werpen.

De mus is een standvogel. Dat betekent dat hij zomer en winter op dezelfde plek blijft wonen. Daarom heb ik besloten om onze eigen huismussen een naam te geven.
Ik noem de mannetjesmus Joop. Dat lijkt me wel een goede naam voor een mus. Het is tenslotte van oudsher echt een proletarische vogel. Die ga je geen Bernhard-Floris noemen of iets dergelijks.

Nieuwshypes

Dat er niets onoorbaars te vinden zou zijn bij de declaraties van dit kabinet had ik de Telegraaf wel van tevoren kunnen vertellen. Het declaratiesysteem van de regering zit namelijk heel listig in elkaar.

Neem nu de declaraties van de premier. Nul euro. Kijk, dat is natuurlijk meteen al verdacht. Dat had de Telegraaf aan het denken moeten zetten. Weliswaar is Balkenende een Zeeuw en dus zuinig, nul euro is volstrekt ongeloofwaardig. Bij een normale burger zou de FIOD meteen een diepgravend onderzoek instellen.

In werkelijkheid lopen de geldstromen heel anders.
In werkelijkheid worden de declaraties gedaan door de schaduwministers in het schaduwkabinet. Pas ná de ambtstermijn van de ministers boeken de schaduwministers de declaratievergoedingen over naar de bankrekeningen van de echte ministers. Geen haan die er dan nog naar kraait en zeker geen Telegraaf.
Dat wist u niet hè? Van dat schaduwkabinet.

Rolstoelduwen

De laatste tijd ben ik erg druk met het rolstoelduwen. Goed voor de conditie, ik kan niet anders zeggen.
Mijn vader zit tegenwoordig in het verpleeghuis en daar moet ik mijn moeder dan naartoe duwen in de rolstoel. En weer terug natuurlijk.
Bij elkaar is dat toch wel een uurtje duwen.

Mijn moeder is heel erg slecht ter been. Veel mensen staan daar niet bij stil, maar het is nog een hele logistieke operatie om iemand per rolstoel op de plaats van bestemming te krijgen.
Het begint thuis.
Ja, moeder, ga maar even staan, dan trek ik je jas aan.
Dat opstaan gaat uiterst moeizaam.
Als ze al één arm in de mouw van haar jas heeft, bedenkt ze dat ze eerst nog naar de wc moet.

Het komt erop aan je geduld dan niet op de proef te laten stellen.
Je weet: dit gaat een tijdje duren. Nestel je op de bank met een krant, maak het je gemakkelijk.
Met een beetje mazzel is ze binnen tien minuten klaar.

Nadat de sanitaire zaken zijn afgehandeld kunnen we opnieuw de vertrekprocedure in gang zetten.
Jas aan, rolstoel zodanig positioneren dat ze er makkelijk in kan gaan zitten.
Nee, nog een beetje draaien, zo ja, laat jezelf maar zakken.
Ja, hij staat op de rem, er kan niets gebeuren.
Als ze zit moeten de voetjes nog van de vloer om op de voetsteunen gezet te kunnen worden.

Hedendaagse man loopt gevaar

In dit stukje richt ik mij even op de hedendaagse man. En dan met name op de hedendaagse man van laten we zeggen rond de veertig. Want veertig is een tamelijk riskante leeftijd voor een man. Dan kijkt hij wat extra nadrukkelijk in de spiegel, merkt hij dat er haren uit zijn neus en oren beginnen te groeien en neemt hij met toenemende onrust een uitzakkend buikje waar.

Om die reden zijn opbeurende teksten verzonnen als 'Het leven begint bij veertig' en 'Mannen worden knapper naarmate ze ouder worden'.
In elke giftshop zijn er wel bekers met een dergelijke opdruk te koop.

Het is ook de leeftijd van de midlife-crisis, waarop de man als een gek gaat rondneuken om zichzelf te bewijzen dat hij nog meetelt. Hele legers verbitterde ex-echtgenotes kunnen hiervan getuigen. Zij hebben met lede ogen moeten toezien hoe zij werden ingeruild voor een 'jonger ding' (die hoer ja) en dat de rotzak nog 'een tweede nestje' met haar begon.
Cliché's schieten te kort om de mentale zwakheden van de man rond de veertig te beschrijven.

Netwerken voor wie?

Ik ben totaal verstrikt geraakt in het netwerken. Ik doe weinig anders meer. Overigens kom ik juist daardoor steeds minder buiten de deur, want het voltrekt zich allemaal virtueel. Twitteren, Hyven, Facebooken, LinkedInnen, Plaxoën, het is toch allemaal erg tijdrovend. Ik heb ternauwernood nog even een momentje gevonden om dit stukje te tikken.
Je kunt trouwens nauwelijks meer een activiteit op internet ondernemen of er wordt van je verwacht dat je er meteen een heel netwerk omheen bouwt. Binnenkort gaat waarschijnlijk ook je bank bij het internetbankieren voorstellen om vrienden toe te voegen: 'Misschien kent u de volgende Rabobankrekeninghouders... Voeg ze toe als vriend!' En dan komt er een lijstje.

Spookachtig spinsel

De spinselmot slaat weer toe en pakt de bomen bijna geheel in. Het kan geen kwaad, maar vroeger zag ik die verschijnselen hier niet. Waar ligt dat aan?

Klik voor vergroting