Archief: artikelen van
Woensdag 31 December 2003 in categorie Politiek & Maatschappij, Lijf en ledematen, Opinie
De discussie rond het roken laait op het eind van het jaar nog even lekker fel op. Want morgen is het 1 januari 2004 en dan heeft iedereen recht op een rookvrije werkplek. Ook als je dat helemaal niet wilt: je hebt een verplicht recht. Opvallend is het fanatisme waarmee de strijd wordt gevoerd, vooral van de zijde van organisaties voor niet-rokers als Stivoro en Clean Air Now. Ik ben zelf al enige tijd gestopt met roken, maar als ik dan dat verbeten hoofd zie van mevrouw Geertruida (Trudy) Prins, directeur van Stivoro, dan denk ik: hier wil ik eigenlijk niet bij horen.
De anti-rooklobby staat mij tegen. Ik vind het prima wanneer niet-rokers worden gevrijwaard van tabaksrook. Je hoeft tenslotte de zooi van een ander niet in te ademen als je dat niet wilt. Maar de anti-rokers stralen een type onverdraagzaamheid uit die verder gaat dan het anti-roken. Je krijgt de indruk dat zelfs wanneer héél Nederland morgen stopt met paffen, zij zich dan wel weer op iets anders werpen om hun medemens het leven zuur te maken.
We hoeven helemaal geen discussie te houden over de ongezondheid van roken en de noodzaak tot stoppen. Van mij mogen ze doorgaan met hun pogingen mensen over te halen van de sigaretten af te blijven en de belangen van niet-rokers te verdedigen. Maar moet dit gebeuren met de onsympathieke methoden die uit de Verenigde Staten worden geïmporteerd? Want het is natuurlijk te dol voor woorden dat mensen die ervoor kiezen om wèl te blijven roken, direct naar koude en tochtige hangplekken worden verbannen. Wanneer je niet rokende werknemers recht geeft op een rookvrije werkplek, kun je toch minstens het fatsoen opbrengen om wèl rokende medewerkers een behoorlijke gebruikersruimte te geven.
“Café's zijn feitelijk gebruikersruimten voor verslaafden aan alcohol, nicotine en cafeïne”
Over gebruikersruimten gesproken: café's zijn feitelijk gebruikersruimten voor verslaafden aan alcohol, nicotine en cafeïne. Daar moet je dus niet het roken willen verbieden. Wie niet geconfronteerd wil worden met de bijverschijnselen van drugs (alcohol, nicotine, marihuana) moet wegblijven uit de gebruikersruimten (café's en coffeeshops). Maar zelfs hier willen Stivoro en Clean Air Now hun zin doordrammen. Heel sluw wordt hiervoor de Arbo-wet misbruikt: de werknemer in een gebruikersruimte heeft recht op een rookvrije werkplek.
Volgens mij moet dit niet de manier zijn waarop wij in dit land met elkaar om willen gaan, namelijk de methode van repressie en stigmatisering. Dat wil niet zeggen dat we weer op de toer moeten gaan zitten van 'we komen er samen wel uit', want die blijkt in de praktijk toch te weinig bescherming te bieden aan mensen met luchtwegaandoeningen. Regels zijn nodig, maar laat daarbij beide partijen in hun waarde.
Momenteel gaat men teveel voorbij aan de kern van het probleem: roken is feitelijk een nicotineverslaving. En een verslaving dient ook als zodanig te worden benaderd. Mevrouw Trudy Prins van Stivoro gaat hier te makkelijk aan voorbij. In een column somt zij eerst de extreem verslavende eigenschappen van nicotine op, om daarna te beweren dat nicotine niet zo'n schadelijke stof is. Met dergelijke redeneringen schieten we weinig op natuurlijk. Het zou beter zijn om het beestje gewoon bij de naam te noemen en met nadruk te spreken van een nicotineverslaving. Op die verslaving moet je vervolgens je beleid en je voorlichting heel gericht afstemmen. In dit licht is het bijvoorbeeld helemaal fout om stoppers aan te raden nicotinepleisters of -kauwgom te gebruiken, want daarmee houd je de verslaving in stand.
Er moeten veel betere programma's komen om mensen te helpen bij het afkicken van een nicotineverslaving. Dit gaat verder dan alleen maar 'stoppen met roken'. Ook het probleem van de gewichtstoename na het stoppen moet bijvoorbeeld serieus aandacht krijgen. Momenteel wordt de mensen alleen maar het volgende schuldgevoel aangepraat: je bent te dik, dus ga daar wat aan doen! Opnieuw een campagne in de verwijtende sfeer dus. Net als bij alcoholverslaafden blijft ook de nicotineverslaafde levenslang verslaafd, ook al stopt hij met gebruiken. In dit kader is het interessant nogmaals te wijzen op de veelzeggende informatie bij Noorderlicht.
Tot slot zou ik ervoor willen pleiten om nimmer ex-rokers aan te stellen als bestrijders van het roken. Velen van hen slaan zo ongelooflijk door naar het andere uiterste dat je welhaast kunt spreken van een jihad tegen rokers. Elk gevoel voor proporties wordt uit het oog verloren, vooral het feit dat rokers net zulke gewone mensen zijn als niet-rokers. Ik ben in 't geheel niet verbaasd wanneer ik lees dat mevrouw Prins in het verleden zelf twee pakjes per dag rookte...
Ik steek er nog eentje op... eh... áf vanavond!
Meer over dit onderwerp bij Verbal Jam (serieus en minder serieus):
De Trekplek
Edje krijgt zijn vetje
Nicotinisme
Vertrouwd adresje
Stoppen met roken
Geen gevaar
Andere interessante links:
How stuff works: nicotine
Forces Nederland: informatiesite voor rokers.
Nicotine Anonymous
Stichting Rokersbelangen
Je eerste sigaret
Vrijdag 05 December 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Voorzitster Erica Terpstra (VVD) riep Agnes Kant (SP) tot de orde tijdens een debat met een minister. Tijdens welk debat met welke minister weet ik even niet. Ik ving het terloops op. Doet er ook niet toe. Agnes had het gewaagd tegen de minister de zinsnede 'Kom op!' te bezigen. Volgens Terpstra, die wij gezien haar ietwat uit de hand gelopen postuur beter kunnen betitelen als De Terp, behoorde Agnes 'een minister van de Kroon' zo niet aan te spreken. Ik zeg u Terp: deze minister kwam nog heel goed weg.
Indien wij ons hart volgen, Terp, duiden wij deze hele regering voortaan aan als De Boevenbende van Balkenende. Want men is volstrekt doof voor de talloze problemen die deze schandalige bezuinigingen in de maatschappij teweeg brengen. Ondertussen worden er wel diverse dure hobbies beoefend zoals het sturen van troepen naar Irak. Dit gebeurde uiteraard alleen om Jaap de Hoop Scheffer aan zijn baantje bij de Navo te helpen, want wij hebben in dat land helemaal niets te zoeken. Nu gaat er ook nog een stelletje commando's heen. Het kan niet op. Verder staat er nog allerlei duur speelgoed op de begroting, zoals de Joint Strike Fighter.
Van het geld voor lunches en diners tijdens de recente OVSE-top in Maastricht hadden alle bijstandsgerechtigden uit een middelgrote gemeente minstens een jaar lang kunnen eten. Voorzitter Jaap is niet eventjes langs de Febo gegaan omdat wij een probleempje met onze begroting hadden. Dat zult u dan allemaal wel weer flauwe opmerkingen vinden, Terp. Maar wat moeten wij anders?
“Het liefst zouden wij die incompetente club eens lekker ordinair uitkafferen”
Kamerleden, journalisten, cartoonisten en columnisten moeten het toch altijd een beetje fatsoenlijk houden. Wij mogen niet een gigantische scheldkanonnade ten beste geven, hoewel wij graag ons hart op die manier eens zouden luchten. Deze regering verdient nu eenmaal niet beter. Men huichelt, men liegt, men pakt de armen en zieken en bevoordeelt de rijken. Maar dat is natuurlijk weer heel 'links' als ik dat zeg, hè Terp?
Dus mevrouw Terpstra, het liefst zouden wij die hele incompetente club eens lekker ordinair, recht van de straat uitkafferen. Deze Ministers van de Kroon verdienen niet beter. Daarom wil ik dat zij toch minstens de geschiedenis in gaan als De Boevenbende van Balkenende. Dat is nog eens wat anders dan de puinhopen van paars.
Zegt het voort: De Boevenbende van Balkenende!
Laatste wijziging: 05122003-20:15
Zondag 16 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Ze zit rillend en ineengedoken op een bankje met uitzicht over het meer, maar zij houdt haar ogen gesloten. Rondom haar liggen haar bezittingen in vele plastic tassen. Haar kleding is te dun voor de herfstwind, zij is van top tot teen slechts gewikkeld in wat vervuilde Indiase doeken en wrijft zichzelf daaronder aan één stuk door warm. Haar voeten in korstige sokken houdt zij kouwelijk over elkaar gevouwen. Opvallend is het paar veel te grote nieuwe witte sportschoenen dat voor haar op de grond staat. Haar oude afgetrapte schoenen staan er nog naast. Daar zit aan de oever van het meer, in de buitenwijken van de stad, een ritmisch schuddend wezen dat zich met de ogen dicht thermisch en sociaal probeert af te schermen van de buitenwereld.
Daar lopen wij dan langs en in eerste instantie aan voorbij, de vriendin en ik. Meteen al met moeite, want de vraag of hier hulp geboden moet worden dringt zich op. De volgende vijftig meter vertragen gevoelens van onmacht, verantwoordelijk en zelfs schuld steeds verder onze passen. Totdat wij uiteindelijk stilstaan en omkijken. We overleggen en keren terug op onze schreden. Ik ga pal voor haar staan en spreek haar aan. Zij schrikt op uit haar afzondering, opent haar ogen en kijkt wat waterig maar helder onder haar blauwe hoofddoek vandaan. Het is zo te zien een vrouw van ruim boven de vijftig, centimeters lange grijze haren groeien vlassig uit haar kin, haar bruine tanden staan afzichtelijk schots en scheef in haar welwillende glimlach.
Ik stel haar concrete vragen: of het wel goed met haar gaat, of zij hulp nodig heeft, of zij het koud heeft, of zij onderdak heeft. Zij geeft op vriendelijke toon duidelijke, maar afwerende antwoorden. Ja, het gaat goed met haar, zij heeft het niet koud en zij heeft geen hulp nodig. Wij mogen gerust doorlopen. En dus lopen wij door, maar gerust, nee...
Onze stemming zwalkt tussen gelaten en kwaad. Je kunt niets doen voor mensen die niet geholpen willen worden. Je kunt ook maar beperkt iets doen voor mensen die wèl geholpen willen worden, want ons ontbreekt de deskundigheid. Eigenlijk willen wij deze mensen helemaal niet in deze ellendige toestand op straat tegenkomen. Zij horen daar niet te zijn. Niet omdat zij ons zouden ergeren, maar omdat wij pretenderen een verzorgingsstaat te zijn. Wij betalen belasting om ondermeer goed en deskundig voor deze mensen te kunnen laten zorgen. Velen van hen hebben namelijk een psychisch of een verslavingsprobleem. We voelen ons in zekere zin opgelicht, alsof we betalen voor kinderopvang en op een kwade dag ons kind zwervend op straat aantreffen.
“Als Christelijk geïnspireerde partij stelt het CDA totaal niets voor en is zij al jaren volstrekt overbodig.”
Al sinds de tachtiger jaren is er bezuinigd op de zorg voor mensen met psychische problemen. Vooral door kabinetten met CDA en VVD erin. Allerlei instellingen voor psychiatrische patiënten zijn gesloten of verkleind. Die zorg moest allemaal maar 'ambulant'. En ambulant zijn ze geworden: ze zwerven nu deels over straat.
En al net zolang zwetst het CDA, de partij waarvan je toch Christelijk meededogen als topprioriteit mag verwachten, over dingen als 'ethisch reveil', 'samenleven doe je niet alleen', over 'normen en waarden'. Maar in werkelijkheid verkwist men mijn belastingcenten liever aan volkomen overbodige kruisraketten en JSF-straaljagers. Toegegeven, het is altijd wat tendentieus om het over 'mijn belastingcenten' te hebben. Maar een feit blijft dat wanneer een Christelijk gedomineerde regering de keuze heeft tussen investeren in welzijn of investeren in miljardenverslindend oorlogstuig, men voornamelijk kiest voor het laatste. Voor één JSF minder helpt men waarschijnlijk de complete daklozenproblematiek uit Nederland. Als Christelijk geïnspireerde partij stelt het CDA dus totaal niets voor en is zij al jaren volstrekt overbodig.
Bij Buitenhof vandaag vertelde
Andrée van Es, voorzitster van
GGZ Nederland dat in de geestelijke gezondheidszorg de afgelopen twintig jaar een stille revolutie heeft plaatsgevonden. Je zult het misschien niet altijd direct zien op straat, maar er wordt goed aan dit soort problemen gewerkt, vindt zij. Dat wil ik best van haar aannemen, maar feit blijft dat je dertig jaar geleden geen zwervers op straat zag en geen arme sloebers uit de vuilnisbakken zag vreten.
Uitleg voor Balkenende: dit was géén satire.
Woensdag 12 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Wanneer u die hele satirediscussie zat bent moet u gewoon gaan terugbladeren door de krantenstapel. Of kijken of er nog journaals van een paar weken geleden op een verdwaalde videoband staan. Dat is pas echt lachen! Dan ziet u bijvoorbeeld onze Haagse hopman bij het NOS-journaal Ferry Mingelen laatdunkend gniffelen over de Antilliaanse premier Mirna Godett.
Weet u het nog ongeveer? Nederland had
gedreigd de landingsrechten in te trekken van de Antilliaanse luchtvaartmaatschappij DCA wanneer ze niet meehielpen dat gedonder met die bolletjesslikkers in te perken. Zoiets was het. Mevrouw Godett liet dit niet op zich zitten en dreigde op haar beurt spontaan de landingsrechten aan de KLM te ontnemen.
Hahaha! De Nederlandse ministers lagen natuurlijk in een deuk! En Nieuwspoortlakei Mingelen met hen. Dat kòn immers helemaal niet,
hahaha! Dan zouden de Antillen meteen onbereikbaar zijn,
hahaha! Je zag ze denken: wat een dom volk toch, die negertjes daarzo!
Lees verder...
Zondag 09 November 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
Dat is nu weer jammer voor Gretta Duisenberg! Is zij er net in geslaagd de aandacht op zich te vestigen middels een rechtszaak tegen de satire van Luuk Koelman, gooit premier Balkenende weer roet in het eten! Onze nationale normen en waarden specialist verlegt namelijk de focus van de satire-discussie naar het Koninklijk Huis. Tja, en dan heeft Gretta dus het nakijken.
Bij Buitenhof komt het grootste feestnummer uit het Balkkabinet, Piet Hein Donner, nog eens uitleggen waarom het toch echt de spuigaten uitloopt met die satires. Het zijn er teveel, ze zijn smakeloos en ze gaan allemaal veel te ver. Donner sluit zijn sketchje prachtig af met een regelrechte dijenkletser: wanneer iedereen telkens het Koninklijk Huis te grazen neemt loopt ons land het gevaar dat ditzelfde Koninklijk Huis straks niet meer als een samenbindende factor wordt ervaren.
Lees verder...
Woensdag 22 Oktober 2003 in categorie Politiek & Maatschappij
<%image(henk kamp.jpg|68|111|minister van defensie henk kamp (vvd))%>
De oude schoolmeester vertelde mij: "Vroeger kwam ik nog wel eens bij de mensen thuis. Ik kwam daar dan binnen bij heel aardige mensen in een kleine huiskamer. Ik mocht gaan zitten op de zwartlederen bank. De grootbeeldtelevisie stond aan. Bij heel veel mensen staat de televisie altijd aan, heb ik trouwens gemerkt. Dan moest ik vragen of hij even uit kon, want dat praat wat makkelijker. Maar dat was geen enkel probleem. En trots lieten ze dan de nieuwe stereo-installatie zien die ze net hadden gekocht. Ik beaamde dat hij heel mooi was en vertelde vervolgens waarvoor ik kwam. Voorzichtig legde ik hen uit dat zij hun prioriteiten een beetje door de war haalden. Natuurlijk niet in die woorden, maar daar kwam het dan op neer. Ik had namelijk gemerkt dat de kindertjes uit dat gezin heel vaak ongewassen, slecht gekleed en zonder ontbijt te hebben gehad op school kwamen. En dat ze dus eerst kleren en eten moesten kopen en daarna pas een stereo. Deskundigen noemden zo'n gezin indertijd 'sociaal gedepriveerd' geloof ik. Hoe dan ook, voor die lieve kindertjes was het heel zielig, want zij stonken nogal eens nadrukkelijk naar pis. Bij gebrek aan een schone onderbroek, snap je?
En weet je, je zult het niet geloven, ik had gisteren toch zo'n raar déjà vu! Ik zag ik die
Henk Kamp op de televisie. Die minister van dat land dat zo weinig geld heeft en die graag die kruisraketten wil kopen. En toen kreeg ik ineens weer diezelfde pislucht in mijn neus! Gek hè?"
Kan dat óók, een sociaal gedepriveerde regering?
Vrijdag 17 Oktober 2003 in categorie Lijf en ledematen, Politiek & Maatschappij
Die overheid van ons, dat is me er toch eentje. Herhaaldelijk worden wij op onze 'eigen verantwoordelijkheid' gewezen, maar die moeten we voornamelijk nemen als dat goed is voor de rijksbegroting. Voor het overige bemoeit men zich graag overal mee en is die 'terugtredende overheid' een wassen neus.
De overheid zal ons bijvoorbeeld wel eens krachtdadig van het roken afhelpen. En dus is roken op steeds meer plaatsen waar mensen samenkomen verboden. Behalve in de horeca voorlopig, want rokende bewindspersonen zoals Zalm voelen er niets voor om met de winter in zicht op de stoep van café Dudok te moeten blijven staan. Voor de rest gaat men er flink tegenaan. "Edje houdt wel van een sigaretje," vernemen wij op de radio. Maar vanaf 1 januari 2004 heeft zijn collega Piet wettelijk recht op een rookvrije werkplek. Dat komt er in de praktijk op neer dat Edje straks letterlijk in de kou staat, op het balkon of op het dakterras.
Geen nood, ook Edje dwingt men nog wel tot stoppen. Afgelopen week was er zelfs een pleidooi om afkickmiddelen te vergoeden. Dat is mooi. Een soort methadonproject voor rokers. Alles voor de volksgezondheid!
Dan ben je weliswaar fijn van het roken af, maar nog niet van de bemoeizieke overheid. Van stoppen met roken wordt je namelijk dikker. En ja hoor, daar zijn ze weer met hun vermanend voorlichtingsvingertje: Nederland moet meer bewegen, wat er niet aankomt hoeft er ook niet af, maak je niet dik.
Lees verder...
