De Paardenstotteraar (3)

Mijn derde ervaring met het wezen Paard bleek uiteindelijk van het niveau dat het beste paste bij mijn hippisch temperament: zachtjes aan, dan breekt het lijntje niet. Geen fratsen als draven, springen, steigeren, bokken of galopperen, nee, gewoon een bezadigde tred. Voor mij geen vliegende galop over lommerrijke bospaden, waarbij de opgeworpen kluiten aarde meters verderop achter mij in de struiken vliegen. Ook geen  dolzinnige ritten zoals je die leest in historische romans, over vergeten landwegen, waarbij de hoefijzers de vonken uit de kasseien geselen. Voor mij geen 'Wer reitet so schnell durch Nacht und Wind', dat is me allemaal veel te heftig.

Ik reed met de auto langs de grens met Libanon. Gewoon er even lekker tussenuit, ergens een stukje wandelen of zo.
"We zien wel waar we uitkomen," had mijn vrouw, die naast me zat, gezegd.
Omdat ik geen trek had in een lange autorit, besloot ik op zeker moment maar de eerste de beste zijweg naar rechts in te slaan, amper in staat om te zien wat er op de borden stond.
Maar we zagen waar we uitkwamen: in Goren.

De Paardenstotteraar (2)

Mijn tweede avontuur met een paard speelde zich af in het Druzische dorp Yanukh, in westelijk Galilea. Ik zat met mijn vriend Hussein in het laatste avondlicht op zijn veranda. De atmosfeer werd iets killer en vochtiger, de planten en struiken begonnen nadrukkelijker hun zoete en kruidige geuren af te geven. Tegen de hellingen van de heuvels om ons heen ontstaken steeds meer kleine lichtjes van straten en huizen. De zon in het westen, waar je nog net een streep van de zee kon zien, schilderde z'n laatste oranje-rode kleuren langs de nevels aan de horizon. Tussen alles door hing de stilte.

We dronken na'ana-thee en onder het excuus dat het hielp tegen de muggen, rookten we sigaretten. Zoals bij elk bezoek vroeg Hussein mij een sigaret voor hem te rollen van mijn zware Van Nelle. Ik draaide de tabak in het vloeitje, vroeg hem zijn tong uit te steken en haalde de gomrand erlangs. Hij grijnsde samenzweerderig, alsof we stiekem wiet gingen roken.

De Paardenstotteraar (1)

De afgelopen week zat ik voor de derde keer in mijn leven op een paard. Paarden en ik, we zijn geen vijanden, maar liefde op het eerste gezicht is het ook niet. De twee eerdere gelegenheden waren in mijn beleving geen succes.

Mijn 'maiden trip' was lang geleden in een manege in het Amsterdamse Bos. Mijn toenmalige vriendin leek het zo gezellig om een gezamenlijke hobby te hebben. Zij zag ons al samen galopperen langs vloedlijn en bosrand. Haar blonde haren zouden wapperen in de wind en zij zou opgetogen achterom kijken met een uitdagende blik van 'pak me dan'. De hele scène liefst in slow-motion met romantische violen eronder, vermoed ik.

Tromsø, Noorwegen

Ik verbleef een aantal dagen in Tromsø, Noorwegen, zo'n 300 kilometer boven de poolcirkel.
Eindelijk eens winter, eindelijk eens sneeuw!
In februari is het daar het grootste deel van de dag nogal donker.
Niets voor mensen met aanleg voor winterdepressies dus, maar verder bijzonder mooi, ruig en indrukwekkend.

Klik 'Lees verder' om de diashow te bekijken.

Amsterdam, winter rond de Sloterplas

Zoveel winter hebben we hier niet, dus ik heb maar wat foto's samengevat in een diapresentatie. Ik wilde toch al wat experimenteren met de juiste programma's om zoiets te maken en met de online videodiensten die een dergelijk stukje huisvlijt vriendelijk hosten en zonder stotteren afspelen. De voorlopige uitkomst: MemoriesOnTV is het beste programma, Viddler de vlotste hoster.

Maasmeisje

Vanmorgen onder de douche dacht ik (want daar denk je dat soort dingen soms): wat mag ik toch van geluk spreken dat mijn vader niet van het type was dat zijn kind om zeep helpt en de afzonderlijke onderdelen in sporttassen het ruime sop laat kiezen in de Maashaven. Sommige kinderen zijn helaas gedwongen te leven en te sterven in een totaal andere wereld. Een wereld waar wij geen weet van hebben. Een wereld waar wij ook geen weet van willen hebben, getuige de oplettendheid van de onderwijs- en hulpverleningsinstanties.

Dwarse dromen

Het is al erg genoeg als je in het dagelijks leven héél veel dingen te doen hebt. Maar dan moet het brein ook niet nog eens 's nachts gaan dwarsliggen met dromen waarin je een deadline niet haalt, te laat op een afspraak komt die toch al met veel moeite tot stand was gekomen en je voor de zoveelste keer je auto niet meer kunt terugvinden omdat je bent vergeten waar je hem had geparkeerd. Natuurlijk staat zo'n auto steevast in een gebied met betaald parkeren, zodat hij net zo goed inmiddels weggesleept kan zijn. Loop je toch mooi voor janlul te zoeken in je slaap!
En denk maar niet dat die dromen nog de moeite nemen om even te laten weten of het allemaal uiteindelijk nog goed komt. Nee, in opperste staat van verwarring word je bij het ontwaken de realiteit van de nieuwe dag in geschopt.
Daarom heb ik besloten om in 't vervolg net zo lang door te slapen tot alles keurig is afgehandeld. Dat zou mooi worden zeg, 's nachts een puinhoop maken van je gedachten en dan de rotzooi niet even netjes achter je opruimen!