Opnieuw zorginstelling onder toezicht

Geschreven voor Amsterdam Centraal

De inspectie voor de gezondheidszorg heeft z'n handen vol aan Amsterdam. De ene na de andere instelling wordt onder verscherpt toezicht geplaatst omdat de zorg niet voldoende op orde is.

Afgelopen week was het de beurt aan het verzorgingshuis van de Elisabeth Otter-Knoll Stichting in Buitenveldert. Typisch zo'n huis waar ik nog nooit van gehoord zou hebben als ik er zo'n vier jaar geleden niet een keertje was gaan kijken met mijn moeder. Die zocht een plaatsje in een verzorgingshuis.

Maar dat ging zomaar niet. Het huis van Elisabeth Otter-Knoll was toch vooral bedoeld voor 'een bepaald publiek', van een behoorlijk niveau. Dus geen bingo, maar lezingen. Niet klaverjassen, maar concerten. Nu was mijn moeder ook niet van de straat en zeker niet van de bingo en het klaverjassen, maar al snel kwamen wij tot de conclusie dat zij toch niet genoeg 'kak' had om op haar plaats te zijn bij Elisabeth Otter-Knoll.

Afrekenen na liquidatie

Uit mijn privé-collectie 'Baanbrekende Denkbeelden', wil ik het volgende met u delen. Ik had zo gedacht: de wapenhandel in Amsterdam floreert als nooit tevoren. Dat maak ik tenminste op uit het toegenomen tempo waarin men in het criminele circuit elkaar van de onderwereld naar de andere wereld helpt. De kogels vliegen in het rond, de opsporingsdiensten maken overuren. De hulpverleners die tegenwoordig bijna dagelijks de slachtoffers van de straat moeten rapen krijgen nauwelijks de tijd om de schokkende ervaringen te verwerken. Meestal gaat het ook nog eens om 'bekenden van de politie': 'Jezus, het is Mohammed!'
Dat lijkt me voor de betrokken dienders extra zwaar, al die sterfgevallen in je 'kennissenkring'.

De instanties die zijn belast met orde en veiligheid zullen met de handen in het haar zitten. Schietpartijen op straat geven een groot risico op onschuldige slachtoffers. Hoe valt deze trend te keren? Voorlichting binnen 'het milieu' dat niet elke ruzie met de wapens hoeft te worden beslecht? Kansloos. Ik zie de heren met de korte lontjes nu niet snel grijpen naar een modern middel als 'mediation'. Als ze het woord al kennen.

Er is een Amsterdammer omgelegd

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Er is een Amsterdammer doodgegaan. Niet spontaan, hij werd omgelegd. Vorige week, in Amstelveen. Niet zómaar een Amsterdammer, nee, een 'karakteristieke' Amsterdammer.

Zonde toch, elke 'karakteristieke Amsterdammer' die doodgaat is er één teveel wat mij betreft. Ik begon me wél ineens af te vragen wat we eigenlijk moeten verstaan onder een 'karakteristieke Amsterdammer'.

Iemand die kenmerkend is voor Amsterdam, lijkt me zo. Een fijne, joviale kerel of vrouw, praat een beetje plat, heeft humor, is goedmoedig, goudeerlijk en gul. Hij/zij is altijd wel in voor een praatje bij de bushalte, waarbij steevast gemopperd wordt op het weer of het nieuws. Een soort Johnny Kraaijkamp, zeg maar.

Oproer in Amstelveen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Nou, ik woon hier nog maar net, maar ik moet zeggen: in Amstelveen kunnen ze er ook wat van hoor. Qua bestuurlijke blunders, bedoel ik. Zelfs Het Parool besteedt er een 'analyse' aan, terwijl die krant normaal toch niet bijster veel interesse toont voor de buurgemeenten.

Wat is er gaande? Het grote winkelcentrum van Amstelveen, het Stadshart, moest volgens eigenaar en vastgoedmultinational Unibail-Rodamco stevig worden uitgebreid, anders zou het in de toekomst verkommeren. Er waren véél meer vierkante meters nodig voor de grote winkelketens.

Die ruimte moest natuurlijk ergens vandaan komen en dus had de vastgoedboer het begerig oog laten vallen op de woonwijk ten noorden van het winkelcentrum, de Schildersbuurt. Regeren is vooruitzien, dus in het geniep was  Unibail-Rodamco ook maar vast begonnen met het opkopen van een fikse partij huizen aldaar (38).

De stad raakt aardig vol

Afgelopen week was ik weer eens in 'de stad', zoals Amsterdammers het centrum van Amsterdam altijd aanduiden. Het was voor mij een tijdje geleden, want tegenwoordig woon ik in Amstelveen en daar heb ik het al druk genoeg mee.
Opmerkelijk: nú al keek anders tegen de dingen aan. Ik vond de stad bijvoorbeeld behoorlijk vol. Onaangenaam vol zelfs. Vooral met toeristen.

Zit er niet een grens aan het aantal mensen dat de stad dagelijks kan herbergen en verwerken? Daar moeten we toch rekening mee houden, anders zit de stad in de toekomst dagelijks net zo dichtgeslibd met mensen als op een zonnige koningsdag.

Dat wordt weer ouderwets verpauperen

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Als je langdurige zorg nodig hebt, kon je tot op heden een beroep doen op de AWBZ. Maar de AWBZ wordt uitgekleed en wordt ook nog eens overgeheveld naar de gemeenten. Die draaien voor de kosten op. De gemeenten vrezen dat ze al die zorg niet kunnen betalen en daarom moeten wat hen betreft de mensen eerst maar eens een beroep doen op hun sociale omgeving: familie, vrienden, buren. Op de mantelzorg dus. De gemeenten willen de macht om dit eventueel te kunnen afdwingen.

Dat wordt in de toekomst dus weer ouderwets verpauperen voor de hulpbehoevenden die de pech hebben niet aan de juiste regeltjes te voldoen. Kennelijk hebben beleidsmakers helemaal niet in de gaten hoeveel mantelzorg er in Nederland al wordt verleend en hoe groot de druk op die mantelzorgers al is. Wanneer je bijvoorbeeld hoogbejaarde ouders hebt, doe je het uiterste om ze zo lang mogelijk thuis te laten wonen.

De koning is beklagenswaardig

Ja, nog even over de koning. Sorry. Want ik heb mijn mening herzien. Tijdens dat Bevrijdingsconcert. Aanvankelijk dacht ik dat staatshoofd zijn een luizenbaan was, met vele privileges en grote rijkdom. Immers, je hoeft nooit ergens voor in de rij te staan, je zit altijd vooraan, je wordt gehaald en gebracht, je stoel is gereserveerd, het is steevast gratis, voor je natje en je droogje wordt gezorgd.
Nooit midden in de nacht op je fiets door wind en regen naar huis terug hoeven zwoegen, met je vrouw achterop. Of met de nachtbus moeten van het GVB, de ultieme gruwel in het Amsterdamse uitgaansleven. Je krijgt het allemaal erfelijk op een presenteerblad. Het bedje is gespreid, de tafel gedekt.