Ondertussen in Den Haag...
Vrijdag 28 Maart 2008 in categorie Waargebeurde verzinsels
Ergens in Den Haag zit een ambtenaartje hevig te zweten. Niet van het harde werken natuurlijk, want hij mag het zorgvuldig opgebouwde ambtenarenimago geen geweld aandoen. Nee, hij zweet van angst.Niemand weet op dit moment nog dat hij degene was die juffrouw Eveline Herfkens van staatswege een kleine bijdrage in de woonkosten toekende. Ach, had een in het vak vergrijsde collega gezegd, het is een oud-minister, dus we moeten niet moeilijk gaan doen. Als we gaan dwarsliggen krijgen we daar gezeik mee. Je weet hoe ze zijn, daarboven bij het Directoraat Generaal.
En dus had het ambtenaartje destijds zijn paraafje en zijn stempeltje gezet, in het volste vertrouwen dat het allemaal netjes was zoals het hoorde. Overheidsgeld stroomde wel vaker naar boven en dus gewoon tegen de zwaartekracht in. Daar was eigenlijk niets bijzonders aan.
Nu was er ineens heisa van gekomen!
Maar nu was er ineens heisa van gekomen. Een opgedoken memo, een kamerdebat, scherpe vragen aan de minister, vage antwoorden van de minister. En die arme juffrouw Eveline wordt straks gesommeerd de centjes terug te geven! De minister van BuZa was woest, nee erger nog, hij was 'er zeer geïrriteerd' over! En als ambtenaar weet je dan: dit is helemaal foute boel!
En ja hoor, er komt een onderzoek. Want parlement en minister willen wel eens weten van wie het initiatief is uitgegaan: van het ministerie of van juffrouw Eveline!
En dán gaat het allemaal uitkomen natuurlijk. Dat hij dat ambtenaartje was dat z'n paraafje en z'n stempeltje zette! Hij had zelfs hoogstpersoonlijk de envelop dicht gelikt! Op eigen initiatief! Want anders had die kleine juffrouw Eveline helemaal in haar eentje in dat grote Amerika op een slonzig kamertje in een pensionnetje moeten zitten. En natuurlijk 's avonds ook nog eens moeten bijklussen als serveerster om de huur te kunnen betalen.
Dat had hij zielig voor haar gevonden. Heel zielig. Maar nu vond hij zichzélf nog zieliger. Want ze zouden erachter komen dat hij het was geweest. Ze zouden z'n paraafje herkennen en het stempeltje. En zijn DNA van de envelop schrapen.
Hij kijkt schichtig naar de deur of ze hem al komen arresteren. Of misschien wordt het allemaal nog veel erger, misschien moet hij straks wel voor een parlementaire enquêtecommissie verschijnen! Helemaal in z'n eentje! Onder ede! Met de televisiecamera's erbij. Heel Nederland zit aan de buis gekluisterd en schimpt op die zakkenvullers in Den Haag.
Hij zag zichzelf stamelend uitvluchten zoeken: dat hij 'zich niet meer kon herinneren' van wie het initiatief was uitgegaan, dat 'het in zijn beleving' allemaal volgens de regels was gelopen.
Als hij 's avonds zijn nood klaagt bij zijn echtgenote is het bitse antwoord: "Dat krijg je als je centjes geeft aan vreemde vrouwen. Eigen schuld!"
"Maar het was ambtshalve!" werpt hij tegen.
"Je bent een ambtshalvegare! Mij geef je nooit wat!" kijft zijn wederhelft en verdwijnt gepikeerd naar de keuken.
Het was niet eerlijk...
Gebeurde er nou maar eens iets heftigs, iets dat de maatschappelijke aandacht van deze hele kwestie afleidde. Maar zelfs dát was hem waarschijnlijk niet gegund...
| Tweet |
