Oneerbiedig

Tijdens een plotselinge opwelling van zelfkritiek stelde ik mijzelf de vraag of ik in mijn stukjes soms niet al te oneerbiedig over politieke hoogwaardigheidsbekleders schreef. Zo vergeleek ik onlangs heel baldadig het bonkige hoofd van een minister met dat van een eland.
Gelukkig kreeg ik mijzelf al spoedig weer in de hand. Ik riep mezelf tot de orde. Immers, in cartoons worden identieke methodes toegepast. Wat ik schrijf zijn eigenlijk verbale cartoons, redeneerde ik ter geruststelling van het geweten. En zolang een minister geen moslim is, kan dat weinig kwaad.

Bovendien, bedacht ik ter verdere rechtvaardiging, hoe moeten wij als simpele burgers ánders onze gram kwijt over het gevoerde beleid?
"In het stemhokje", zullen de braafsten onder u zeggen.
Dat is wat mij betreft absoluut ontoereikend. In mij verzamelt zich gedurende een kabinetsperiode dusdanig veel onvrede, dat zelfs een totale slooppartij in het stembureau voor mij nauwelijks voldoende zou zijn om één en ander af te reageren. In plaats daarvan wordt me tegenwoordig slechts toegestaan voorzichtig mijn wijsvinger op een aanraakscherm te plaatsen. Dat schiet niet op natuurlijk.

Trouwens, welbeschouwd komen die politici over het algemeen nog best goed weg met alleen wat spotternij over hun uiterlijk. In vroeger eeuwen drong het woedend gepeupel het huis van de notabele binnen en smeet men van alle verdiepingen de kostbare huisraad op straat.
Zó kan het dus óók! Dát waren nog eens tijden!
Weliswaar werden de voornaamste relschoppers daarna gevierendeeld, geradbraakt of opgehangen, maar dat zouden wij tegenwoordig niet zo'n ramp meer vinden. Met een beetje mazzel sleep je daar zelfs nog een martelarenstatus uit.

Kortom, wat mij betreft is er geen reden tot een verbale koerswijziging. Tegen de tijd dat hier de sharia wordt ingevoerd kan ik mij altijd nog herbezinnen.

Tags:
cartoons de geus minister politiek

Geef een reactie: