elektrisch altaar

Maandag 12 Juli 2004 in categorie Klein Proza

Er is er één jarig hoera en we zijn uitgenodigd om te komen eten. Dat is gezellig en het scheelt weer een keertje koken. Hoewel, feitelijk moeten we het tòch zelf klaarmaken, want we gaan gourmetten. De familie waar wij eten heeft een geavanceerde gourmetset, geheel elektrisch met kleine pannetjes die zijn voorzien van antiaanbaklaag. Wij worden daarom vooraf beleefd verzocht niet met de vork in de gourmetpannetjes te harken, maar het bijgeleverde houten spateltje te gebruiken.
De gourmetset is feitelijk de volwassenen vorm van het kinderfornuisje met spiritusblokjes. Wij krijgen kleine stukjes vlees van diverse dieren, een rauw ei om een spiegeleitje te maken en allerlei brokjes verse groente. Het eindeloze bakken van het minivlees stelt het geduld zwaar op de proef. Er zit niets anders op dan intussen de honger te stillen met het overvloedig aanwezige stokbrood en de huzarensalade.

In een land waar het voedsel overdadig voorradig is, verzinnen wij de vreemdste manieren om het tot ons te nemen. Jezelf gewoon volproppen wordt op den duur ook zo saai en dus zijn er alternatieve manieren bedacht op het ‘gezellig’ te maken.

Sinds jaar en dag kennen wij al het fonduen. Eerst kwam de kaasfondue. Toen dat ons zo’n beetje in lange slierten de neus uitkwam deden we vleesfondue, visfondue, bouillonfondue en zelfs chocoladefondue. Het fondueritueel vergt een speciale pan met bijbehorende enge lange vorken. Immens populair is inmiddels ook de barbecue. Alweer gaat het om gezelligheid in combinatie met het verbranden van dierenvlees. De slager levert speciale barbecuepakketten en Blokker het apparaat voor de brandstapel.

Ik weet niet of het aan al dat vlees ligt, maar ongemerkt zijn wij kuddedieren geworden. Wij laten ons telkens weer gewillig meesleuren in de volgende vreettrend. Kijk maar eens in de keukenkastjes welke alternatieve kookhulpmiddelen u inmiddels heeft verzameld. Grote kans dat er een frituurpan staat, een tosti-ijzer, een mini-oventje, een wokpan, een steengrilletje, een wafelijzer. Allemaal elektrisch natuurlijk.

Aan tafel met Tefal, de voornaamste leverancier van dit soort apparatuur. Tefal denkt aan alles, en dus hebben ze ook een woord bedacht voor dit gezelschapskoken: funcooking. Maar Tefal kan me wat. Het technisch meest uitgekiende apparaat op het gebied van ‘funcooking’ dat ik in huis heb is van de firma Kroon en het is draadloos. Eens behoorde het toe aan mijn grootmoeder. Op dit lichtblauw geëmailleerd driepits oliestelletje kun je fijn sudderlapjes pruttelen. Ik herinner mij nog precies de plek waar mijn grootmoeder het ding op het aanrecht had staan. Er zit een kijkglaasje in. Als peuter staarde ik dikwijls geruime tijd naar de knus flakkerende vlammetjes.

Wanneer een rund dan tòch het slachtoffer moet worden van onze carnivore behoeften kan het maar beter worden klaargesudderd op zo’n huiselijk oliestelletje. Wij zetten het driepittertje dan gezellig midden op tafel en wachten tot het draadjesvlees gaar is. Dat duurt vele uren, maar dat beetje respect moeten we maar overhebben voor het opgeofferde dier. En ach, alles bij elkaar ben je met dat gourmetten toch net zoveel tijd kwijt.

[Aantal woorden: 553 - Aantal keer gelezen: 9]

Tweet

 

 

 

Geef een reactie: