bladafval
Zaterdag 06 December 2003 in categorie Klein Proza
Bezorgd zie ik toe hoe mijn huishouden bedolven raakt onder bladafval. Niet alleen in de herfst, maar het hele jaar door. Het wordt een serieus probleem.
In mijn argeloosheid nam ik een kortingsabonnement voor op het spoor. Ik kreeg er een blad bij. Gratis regelmatig in mijn brievenbus. In dat blad laat de NS mij zogezegd alle hoeken van Nederland zien. Liefst met de trein natuurlijk. Uit protest neem ik de auto. Want ik hoef geen blad, ik hoef alleen korting.
Over de auto gesproken... Ik kocht een auto, want de vorige was stuk. Een bescheiden tweedehandsje, maar toch... Ik kreeg er een blad bij. Eveneens gratis en eveneens regelmatig. Daarin staan steeds de nieuwste modellen van dat merk die ik niet kan betalen en die ik niet hoef. Want ik hèb immers net een andere auto? Wrijft de dealer mij hier de beperkingen van mijn modale inkomen in? Ik hoef geen blad, ik wilde alleen die fijne tweedehands auto.
In mijn grootheidswaan voorzag ik mijzelf van een creditcard. Van de Postbank. Ik kreeg er een blad bij. Daarin denkt de Postbank dat ik in de Quote 500 sta. Men vertelt mij dat ik de overwaarde van mijn huis kan gebruiken om een luxe badkamer te bouwen. Er staan foto’s naast. Als ik zo'n badkamer had zou ik hem niet eens nat durven maken, zo duur lijkt hij.
Een gratis bladzij verder roept de bank enthousiast dat ik honderden euro's korting kan krijgen op een woningtaxatie. Mag ik er even tussenkomen, Postbank? Deze armoedzaaier woont in een huurhuis. Dus ik wil geen blad, ik wil alleen een creditcard.
Je kunt het tegenwoordig zo gek niet verzinnen of je krijgt er een blad bij opgedrongen. Je bent lid van het ziekenfonds, maar je ontvangt tevens een 'magazine' dat je vertelt hoe ongezond je leeft. Je geeft je op voor de uitvaartcoöperatie en zowaar, er valt periodiek een bescheiden tijdschriftje in de bus waarin men in wisselende bewoordingen het memento mori aan de orde stelt, een onderwerp dat ik nu juist het liefst verdring.
O, kijk, da's toevallig, dat zul je altijd zien. Ik krijg zojuist het maandelijkse blad van de woningbouwvereniging binnen! Hup jongens, huizen bouwen! Bladen hebben we genoeg, huizen te weinig!
Op straat informeerde iemand beleefd of ik drie weken gratis een dagblad wilde. En na die drie weken? Ja, dan werd het betalen. Ik heb hem op mijn beurt beleefd doch vierkant in zijn gezicht uitgelachen. Betalen? Voor een blad??? En krijg ik er niet eens een creditcard bij? Of op zijn minst een auto?
De tragiek is dat we straks letterlijk door de bladen het bos niet meer zien.
verschenen in nieuwsbrief nr 134 van het literair tijdschrift OpSpraak
№ 11
| Tweet |
