Archief: artikelen van
Zondag 28 Juli 2002 in categorie Satire
Deze titel moet u ruim zien. Er wordt heel wat afgetobt tussen de lakens en in wanhopige pogingen het allemaal wat spannender te maken waagt men zich ook wel eens voorzichtig
buiten het bed. Beweert men althans en okee, een duinpannetje of ander natuurmonumentje is nog wel geloofwaardig.
Voor de buitenwereld houdt iedereen de schijn op. Elke vrouw draagt de spannendste lingerie, doet niets liever dan pijpen en een vibratorcollectie aanleggen. Iedere man weet daar beneden vaardig zijn mondje te roeren, is vol aandacht voor zijn partner, is heel gevoelig maar kan wel-getimed toch ineens heel macho uit de hoek komen. En uiteráárd heeft iedereen heeft het op de meest bizarre plaatsen 'gedaan'.
Cliché zijn al de volgende lokaties: het aanrecht, de lift, het bureau, toiletten in treinen, vliegtuigen en cruisschepen en niet te vergeten 'de bosjes' in de breedste zin van het woord. Natuurlijk laat ik hier de meeste weg, dus ga niet bijdehand zitten doen van 'je vergeet daar en daar'... Het gaat om de strekking van het betoog.
De borstkloppers verzinnen daar dan nog bij: de luchtballon, de barbeque, de lopende band, de vorkheftruck in de hoogste stand, het supermarktkarretje, het reuzenrad, de Python, het imperiaal van een Fiat Punto, de penaltystip in de Arena en de klankkast van een Steinway. Bepaalde beroepsgroepen willen nog wel eens met iets specifieks op de proppen komen, zoals het laadruim van een ruimteveer, een lege giertank, een cockpit of het loket van de sociale dienst. Die honen we hier ter plekke weg.
Er zullen positieve uitzonderingen zijn, maar waarom geloven wij dit alles in zijn algemeenheid niet? Omdat de amoureuze werkelijkheid wordt gedwarsboomd door de
dagelijkse werkelijkheid. Terwijl de één zich naar een hoogtepunt zwoegt betrapt de ander zich op de gedachte dat er nog kreukgevoelig wasgoed in de machine zit. Dàt soort dingen. Hersenen hebben de eigenschap het bloed aan de erogene zones te onttrekken. Je kop moet dus niet te vol zitten zogezegd, anders wordt het allemaal niks. Dan ben je blij als je het überhaupt een keertje in
bed mag doen, laat staan daarbuiten.
Zet maar eens een glas tegen de muur en beluister de buren. Als het even meezit kun je horen hoe het bij
hun tegenzit:
"Als jij nou op je handen en voeten gaat staan, dan neem ik je van achteren!"
"O, gaat dat zó! Dan weet ik het goed gemaakt: als
jij nou op je kop gaat staan, dan neem
ik de benen!"
Maar gelukkig komen bij
ons dat soort scènes natuurlijk nooit voor. Dat zou wel héél triest worden allemaal...
al die pornosites lopen niet voor niets heel slecht tenslotte!
Dinsdag 16 Juli 2002 in categorie Satire
Gáát
u hier maar eens
Tijdloos Lezen! Ik zal u vertellen waarom.
Het is weer komkommertijd! Dat betekent dat menig medium slechts door één redacteur wordt bemenst. Die neemt de honneurs waar voor de collega's, de vakantielijders. Hijzelf gaat toch niet, omdat hij net in scheiding ligt. Of iets anders onbenulligs...
U merkt het zelf: véél komt er in de zomerperiode niet uit de redactielokalen. De televisie is het ergst. Die gaat
herhalen!.
Al die detective-series waarbij we dader allang kennen en waarvan de inspecteur zélf inmiddels al in z'n graf ligt. U weet welke morsige figuur ik nu bedoel.
En dan ook nog eens stug volharden in dat irritante patroon van meerdere vervolg-delen. Wéér een week wachten!
Wat doet zo'n inspecteur trouwens de rest van de week? Een beetje uit z'n speurneus zitten vreten? Geen wonder dat de criminaliteit...
Ik leef me weer teveel in geloof ik. In elk geval is het knap ouderwets in deze tijd van snelle media om te moeten wachten op het vervolg.
Films zijn ook een uitkomst in tv-komkommerland. Films die we zó zat zijn dat zelfs de videotheek ze niet meer heeft. Nooit gedacht dat zelfs Eddy Murphy me zaggerijnig kon krijgen.
Wat ik helemáál niet snap is dat iedereen telkens weer naar die Tour de France gaat zitten kijken! Die herhalen ze nou al meer dan honderd jaar geloof ik! Wimbledon idem dito.
Er klopt iets niet aan deze observatie, maar 'k zie zo gauw niet wat. Laat maar zitten. Het goede nieuws is dat ze de Tour de France dit jaar voor het laatst herhalen, want Mart Smeets heeft nu eindelijk zelf een fiets.
De krant herhaalt nooit. Die verzint desnoods letterlijk elke dag wat nieuws. Want dàt zou u niet pikken, elke dag dezelfde krant in de bus. Waarom doet u dat dan wèl bij de tv? Jahaaa, dit zet u ineens aan het denken, hè? Geef maar toe!
Laat ik dus ook maar eens lamlendig doen en hier eveneens komkommertijd instellen. Ik maak het niet te gek, eerst maar eens een komkommerdagje op proef. Gaat u maar een herhaling lezen. Er staat hier genoeg om de hele tv-, radio- en krantenkomkommertijd door te komen!
Verbal Jam: de voordeligste manier van vakantie houden!
Woensdag 10 Juli 2002 in categorie Satire
Hij was natuurlijk een complete idioot om daar voor paal te gaan zitten, maar er zijn van die dagen dat ik hem wel begrijp, die Simon.
Hij leefde pakweg vier eeuwen voor Christus in Syrië. Op een dag ging hij nabij de plaats Aleppo op een hoge paal zitten en kwam daar niet meer vanaf. Het Guinness Book of Records bestond nog niet, dus er is bij mijn weten niet gedocumenteerd of, en zo ja wanneer, hij er weer afkwam. Het waarschijnlijkst lijkt mij dat hij op zekere dag gewoon als een dood vogeltje naarbeneden kwakte.
Maar ook zonder Guinness is hij beroemd geworden, want hij ging de geschiedenis in als Simon de Styliet, ook wel Simeon Stylitus genoemd, de pilaarheilige.
Vanaf zijn paal bezag hij de mensheid en haar kleine onbeduidendheid. En zoiets geeft je toch een andere kijk op de dingen. Dus verplaats ik mij wel eens in zijn positie, figuurlijk dan en niet te lang, want ik heb hoogtevrees.
Dan zie ik iemand voor de vraag komen te staan: Wat is beter? Miskend of ongetalenteerd? Normaal kan een mens dan behoorlijk aan het dubben slaan, maar vanuit het standpunt van Simon wordt alles eenvoudig betrekkelijk, of betrekkelijk eenvoudig.
De vraag impliceert de hang naar erkenning, beroemdheid wellicht. Beroemdheid is gerelateerd aan hetgeen maatschappelijk belangrijk wordt gevonden. Prachtig componeren en pianospelen is algemeen erkend als belangrijke reden tot beroemdheid. Prachtig paleizen bouwen van luciferhoutjes al een stuk minder, hoewel daar wellicht net zoveel talent voor nodig is als voor pianospelen of behendig tegen een balletje trappen. Of voor paalzitten, om nog iets anders willekeurigs te noemen...
Beroemdheid zijn niet degenen die op listige wijze beroemd zijn gemáákt. Laat daarover geen verwarring ontstaan. Menige televisie-'beroemdheid' heeft het hoog in de bol, maar over honderd jaar kent niemand hem of haar meer.
Al die opgehemelde voetbalsterren zullen eveneens nimmer de Simon-status bereiken. Zelfs de keepers niet, al zouden ze hun hele leven tussen twee palen blijven staan. D'r óp moet je, Grim, niet d'r tussen!
Met Simon wordt alles simpel. Net zo simpel als hij zelf was. Iemand klaagde tegenslag te hebben bij het bedenken van de eerste zin voor een verhaal. Geen probleem voor de kluizenaar op de paal. Hij kent er vele, maar kwam tot de slotsom dat, in tegenstelling tot hetgeen literaire redacteuren beweren, een eerste zin totaal niet belangrijk is. Daar wordt je toch niks wijzer van. De tweede zin, die bepaalt of je een boek naar je zin hebt.
Let bijvoorbeeld op de volgende twee zinnen aan het begin van een verhaal en zie welke er nu werkelijk toe doet:
"Zijn adem stokte toen hij met trillende vingers in de vochtige gleuf tastte, welke een ongekende zachtheid verborg."
Dan nu de tweede:
"Misnoegd moest hij constateren dat de een of andere idioot de brievenbus vol water had gegoten en dat de laatste lichting als een papperige brei bovenin dreef."
Zeg nu zelf: daar ga je toch je boekenbon niet aan besteden?
Mijzelf nog steeds als Simon op de paal verbeeldend hoor ik iemand van beneden roepen: "Hoe weet ik wie mijn vrienden zijn?"
Op zo'n paal heb je weinig vertier, behalve de kraaien van je af te slaan, dus liet Simon de vragenstellers nog wel eens wat uitweiden omtrent de context van de vraag. Daarom tetterde hij naar beneden: "Hoezo dat, mijn vriend?"
De man antwoordde met een zekere wanhoop in zijn stem dat hij altijd voor iedereen klaarstond, dat hij hen overlaadde met aandacht en cadeaus, maar dat hij uiteindelijk toch altijd weer alleen stond.
Nou wordt het oppassen, dacht Simon, want dergelijke lieden had hij wel vaker bij de hand gehad. De hunkering naar erkenning deed hen soms maanden onderaan zijn paal rondhangen. Zelfs het feit dat het daar een drabbige beerput was van Simons uitwerpselen, fluimen en neusvuil schrikte hen niet af. Lijdzaam en gedwee ondergingen zij deze biologisch gekweekte zegeningen die Simon noodgedwongen over hen uitstortte. Hij was immers een pilaarheilige?
Enfin, terug naar de vraag.
Simon antwoordde: "Uw vrienden herkent u wanneer u eerst de vijand in uzelf tot vriend hebt gemaakt!"
"Wablief???"
Shit, deze was niet al te snugger! Snel iets anders bedenken!
"Uw ware vrienden zijn in de nood nabij, maar doorgaans op gepaste afstand!"
De arme man bleef echter glazig omhoog staren...
Simon vloekte binnensmonds iets van 'godgloeiende tering... enzovoort', maar hernam zichzelf tot op zekere hoogte.
"Dat wil zeggen: Niet te klef worden dus, lul!!"
Peinzend sjokte de man terug de woestijn in en begon daar te roepen. Om zijn moeder hoogstwaarschijnlijk.
Die is inderdaad ver heen, concludeerde Simon. Echter, het volgende moment kastijdde de heilige Styliet zijn rug met het lijk van een raaf, omdat hij inzag dat er feitelijk weinig verschil was tussen een verknipte paalzitter en een roepende in de woestijn. Bestraffend sprak Simon zichzelf daarom toe: "Ga je nu niet teveel boven iedereen verheven voelen, want zelf kun je ook geen kant uit. Behalve naar beneden dan. De stront in..."
Ongetwijfeld ziet u al de moraal van dit verhaal: de dwaasheid kan ons nog veel wijsheid leren, zolang men zijn evenwicht weet te bewaren althans.
Maandag 08 Juli 2002 in categorie Satire
Wellicht komt onderstaand thema u bekend voor. Het is mooi weer en dan informeert de vrouw onvermijdelijk bij haar man:
"Ga je mee een eindje fietsen?"
"Dan mis ik de Tour de France!"
"Je houdt helemaal niet van de Tour de France!"
"Dat doet er niet toe."
"Dus dan kunnen we best een eindje gaan fietsen."
"Waarom denk jij nou dat ik niet van de Tour de France houd?"
"Omdat je niet op mannenbenen valt?"
"Dat ook. Maar 't doet me teveel denken aan jouw fietstochtjes. Qua afstand."
"Mijn fietstochtjes zijn leuk."
"Waar wil je heen dan?"
"Dat zien we wel..."
"Je gaat toch niet zomaar wat fietsen?"
"Moet jij dan altijd een doel hebben?"
"Anders kan ik net zo goed de hometrainer in de tuin zetten!"
"Dat is niet recreatief."
"Waarom willen vrouwen toch altijd meteen fietsen, wandelen of naar het strand als het maar even mooi weer is?"
"Waarom hebben wij altijd dit soort discussies?"
"Waarom ga JIJ eigenlijk geen Tour de France kijken?"
"Ik zou niet weten waarom!"
"Je houdt toch zo van fietsen?"
"Volgens mij doet dit soort leukigheden onze relatie geen goed, weet je dat?"
"Ok, jij je zin. Ga jij fietsen, ga ik wel bij je achterop!"
"Maar dan wel in het kinderzitje!"
"O, gaan we weer op de toer van 'mannen zijn net kinderen'?"
"Ik bedenk zojuist dat het voor de Tour ook wel leuk zou zijn: al die renners met een kinderzitje plus kind achterop."
"Tjeee-zusss! WAT een wijvenidee!"
"Zullen we dan toch maar een stukje gaan fietsen?
Schat??"
"Dat lijkt me nu onontkoombaar."
"Hoezo?"
"De ervaring leert dat ik hiermee jouw volgende hoofdpijn voorkom. Nou goed?"
Vrijdag 28 Juni 2002 in categorie Satire
"Tante Piet en Ome Nel gingen eens..."
"Dat lijkt me niet goed, pappa..."
"Moet je die snotwijsneus nou horen: 'Dat lijkt me niet goed!'. Zeg iets van: 'Nee, fout!', zoals een normáál kind van 6 jaar!"
"Incorrect dan?"
"Vind je het erg als pappa nu even zucht? Dat betekent niet dat pappa niet van je houdt hoor! Alleen dat hij het even moeilijk heeft..."
"Maar ik mag toch wel interrumperen als ik de juistheid van het voorgelezene in twijfel trek, pappa?"
"Niet als je 6 bent. Dán is het nog gewoon: kop dicht en luisteren! En daarna braaf slapen!"
"In weerwil daarvan acht ik het onwaarschijnlijk dat er een tante bestaat die 'Piet' heet en een oom die wordt aangeduid als 'Nel'."
"In wéérwil???"
"Ondanks."
"O."
"Waar denk je nu over na, pappa?"
"Over de toekomst. Het gaat niet goed met jou aflopen. Jij wordt vast ambtenaar. Of kabinetsformateur..."
"Ik stel voor dat je je vooralsnog beperkt tot mijn verhaaltje voor het slapen gaan, pappa."
"Goed. Tante Piet en Ome Nel gingen dus..."
"Nu zeg je het wéér!"
"Wat is daar nou mis mee? 'Pietje' is in het noorden van Nederland een gewone vrouwennaam. En 'Nel' is mijn afkorting voor 'Nelis'.
"Met dat soort complicerende factoren in een verhaal ga je een kind van 6 toch niet opzadelen, pappa?"
"Je hebt gelijk. Dat was héél dom van mij."
"Om niet te zeggen onpedagogisch. Doe maar wat anders. Over de wolf en de zeven geitjes of zo. Dat is tenminste goed te volgen..."
"Vooruit dan maar. 'Er was eens een lupus en die..."
Donderdag 23 Mei 2002 in categorie Satire
Palestijnen willen een eigen staat en blazen zichzelf op temidden van de vijand. Zij worden de martelaren van Allah, de helden van het volk. Daar spreken wij in het Westen schande van. Terecht. Onschuldige burgers opblazen is een laffe oorlogsmisdaad. Wij kunnen daar geen enkel begrip voor opbrengen en kunnen ons niet in hun gedachtengang verplaatsen. Althans niet zonder mentale hulpmiddelen.
Zo'n mentaal hulpmiddel zou het volgende kunnen zijn:
de opstand der Belgen tegen de Nederlanders. Een soort Vlaamse intifada, zeg maar.
Vijf februari 1831. Marinecommandant
Jan van Speijk ligt met zijn kanonneerboot in de haven van Antwerpen en dreigt te worden overmeesterd door opstandige Belgen.
"Dan liever de lucht in!" roept hij onversaagd en dit stuk onbenul steekt zijn brandende pijp in het kruitvat.
En hemelwaarts ging hij, met vriend en vijand in zijn slipstream. Sindsdien is hij een held in de Nederlandse geschiedenisboekjes en zijn er vele straten naar hem genoemd.
Kortom, hoe een heel volk de sukkel Jan van Speijk tot held verklaart. En die andere sukkels in Palestina zitten voorlopig ook niet verlegen om straatnamen. Dat blijkt het enige dat een natie eraan overhoudt...
de wereld is hardleers
Zaterdag 18 Mei 2002 in categorie Satire
De rechter-commissaris heeft de personen die professor Fortuyn enige taarten naar het hoofd smeten in vrijheid gesteld. Het Openbaar Ministerie reageerde teleurgesteld. Liever had men deze taartterroristen nog tien dagen vastgehouden, teneinde eventuele banden met
Volkert van der G. en andere staatsgevaarlijke elementen te kunnen aantonen.
Anonieme bronnen bij het OM melden dat het vervolg-onderzoek door deze uitspraak bijzonder wordt bemoeilijkt. Men had met name nog verder willen rechercheren op wat al wordt aangeduid als
'the American Pie Connection'.
Naar verluidt heeft Justitie de Amerikaanse regering om uitlevering gevraagd van de beruchte
Stan L. en
Oliver H.
Volgens de FBI is het tweetal echter al lange tijd onder-gedoken. Dit maakt een spoedige uitlevering onwaar-schijnlijk.
Het Federaal bureau heeft te kennen gegeven het verdrag op grond waarvan onderdanen van beide landen aan elkaar kunnen worden uitgeleverd zeer serieus te nemen. Als blijk van goede wil heeft men, vooruitlopend op de uitlevering van
Stan L. en
Oliver H., grote hoeveelheden beeldmateriaal ter beschikking gesteld.
Ambtenaren van het ministerie zijn inmiddels bezig dit te analyseren.
het werkt dus wel degelijk twee kanten op, dat verdrag
