Zaterdag 09 Oktober 2004 in categorie Flashback verhalen, Klein Proza
Op de volkstuin brachten wij de zomers door. Dat spaarde weer een vakantiereis uit en we genoten evengoed. Wij sliepen in het door mijn vader zelf gebouwde huisje, aten door mijn vader zelf geteelde groenten en ik speelde met het door mijn vader zelf geconstrueerde karretje. Als klein jongetje bofte ik toch maar. Op mijn beste vriendje na had niemand een karretje.
De ruggengraat van het voertuig bestond uit een dikke balk. Daaraan zaten twee dwarsbalken waaronder de wielen waren gemonteerd. Deze wielen waren de enige restanten van de kinderwagen waarin ik zelf nog had gelegen. Op de balken was een primitief platform gespijkerd waarop ik kon zitten en verder ook van alles kon vervoeren. De voorste balk was draaibaar om te kunnen sturen.
Lees verder...
Zondag 01 Augustus 2004 in categorie Flashback verhalen
Hier en
daar toont men vol trots een nieuwe camera-aanwinst op de website. Hoog tijd om de mijne ook weer eens tevoorschijn te halen. Dit kan ik tenslotte niet op mij laten zitten! Een meesterstukje van vakmanschap. En géén flits nodig, hooguit enig magnesium. Of was het nou carbid? Nou ja, dat merk ik straks vanzelf wel...
Lees verder...
Donderdag 20 Mei 2004 in categorie Flashback verhalen
Back to the fifties, the sixties, the seventies. Retro is trendy, retro is in, vooral bij degenen die deze tijden hebben gemist. Meubilair, mode, muziek en allerlei bric-à-brac die de overlevenden uit deze perioden inmiddels te gênant voor woorden vinden is weer helemaal hip. Origineeltjes brengen af en toe goed geld op. Daarom wil ik als oudere jongere graag het een en ander aan voorlichting doen, opdat de jeugd van tegenwoordig niet in dezelfde valkuilen dondert als eerdere generaties. Anderzijds is het natuurlijk leuk om ook te wijzen op sommige aardige dingetjes uit het nabije en zelfs verre verleden. Want nou net de verkéérde dingen weggooien van al die zolderzooi is nou ook weer zonde...
Object 1: het dressoir.
Voor het eerst van mijn leven wandelde ik onlangs over een meubelboulevard. Ik moest tot mijn ontzetting vaststellen dat
het dressoir weer helemaal terug is!
Dus voordat jullie zoiets kopen, jongelui, bedenk dan het volgende: een dressoir is een grote, vrijwel nutteloze kast van enkele meters breed die slechts reikt tot heuphoogte. Je kunt er walgelijke fotolijstjes, porceleinen beeldjes of een schemerlamp op zetten. Je moet altijd bukken om er iets in te doen of eruit te halen. Nu is dat misschien nog geen probleem, maar over vijftig jaar wèl!
De ruimte boven een dressoir is bij voorbaat verspilde ruimte. Met een boekenkast kun je de hoogte in, met een dressoir niet. Een dressoir is een beruchte sta-in-de-weg in elk interieur en gek genoeg kom je er ook nooit meer vanaf. Kijk maar bij hoogbejaarden in huis: ook al wonen ze nòg zo krap, het dressoir staat er nog.
Dit absolute depri-meubel staat symbool voor de zielsbeklemmende dufheid der jaren veertig en vijftig. Het was dusdanig solide dat het pas werkelijk verdreven kon worden door de krachtige revolutionaire geest van late jaren zestig. Pas dáárna kwam er ruimte voor de Lundia-stelling.
VJ's retro-advies: Liever niet opnieuw aan beginnen, aan zo'n dressoir. Het is te weerbarstig, te goed bestand tegen de tand des tijds. Het is eigenlijk al grofvuil op het moment dat je het koopt.
Maandag 09 Februari 2004 in categorie Flashback verhalen
Ome Herman werkte bij de Heineken Brouwerij aan de Amsterdamse Stadhouderskade. Op 12 maart 1945 zag hij vanaf het dak machteloos toe hoe in het tegenovergelegen Weteringplantsoen zesendertig verzetsmensen werden gefusilleerd.
Ik heb Ome Herman nooit gekend. Hij was de zwager van mijn grootmoeder en hij overleed voordat ik geboren was. Ome Herman is geschiedenis. Familiegeschiedenis. Ik ken alleen dit verhaal over hem en dat het een vrolijke gezellige man was. Natuurlijk met uitzondering van de dag dat hij de fusillade zag.
Maar verder weet ik niets van hem. Eigenlijk is het verbijsterend hoe snel zelfs je eigen familie kan wegzakken in de vergetelheid. Van de groten der aarde worden complete stambomen en biografieën bijgehouden, terwijl we in veel gevallen juist hún daden maar het liefst zo snel mogelijk willen vergeten.
En ook al worden ze wel belangrijk geacht, de oorlogsverhalen van Koningin Wilhelmina zijn niet per se interessanter dan die van de ome Hermannen uit die tijd. Deze dame zat in Engeland en stond niet op het dak van de Heineken Brouwerij. Ome Herman wél. Die zag het allemaal gebeuren en kwam volledig overstuur thuis.
Eigenlijk zouden we dat dus een beetje moeten bijhouden, die familie van ons. Of ze nu leuk zijn of niet, het kan nuttig zijn om te weten wie er allemaal deel van uitmaakten. Wie waar wanneer geboren is. Wie waar wanneer gestorven is en ook waaráán. Soms is een verre neef geïnteresseerd in genealogie en heeft die de zaken op een rijtje. Maar meestal is die neef toch net te ver om hem met goed fatsoen eens op te kunnen bellen. Je kent hem alleen van horen zeggen.
Er is een
gratis Nederlands programma om de privé-stamboom eens op simpele wijze in kaart te brengen. Het heet
Adfaer (Fries voor: voorouders) en het confronteert je tijdens het invullen van de gegevens genadeloos met alles dat je
niet (meer) weet over je familie.
Links:
Het verhaal van
Werner Blok, een andere getuige.
Genealogie startpagina.
Het weer op een bepaalde dag in de geschiedenis.
This day in history
Zondag 25 Januari 2004 in categorie Flashback verhalen
Geweld op school blijkt geen recent onderwerp. De proportie van het geweld is ontegenzeglijk toegenomen, maar decennia geleden was het eveneens een ernstig punt van discussie in de onderwijswereld. Dit blijkt uit één van de keuzeonderwerpen bij het Onderwijzersstaatsexamen 1975, onderdeel Opstel bij Nederlandse Taal en Letterkunde, zoals hieronder afgebeeld. Misschien geeft de tekst ook wel een aardig inzicht in waar het fout is gegaan... Zijn de kinderen sindsdien te 'soft' opgevoed?
Déjà vue, maar dan in bloederige kleuren.
Maandag 19 Januari 2004 in categorie Klein Proza, Flashback verhalen
Mijn grootvader was in de vorige eeuw een bewonderenswaardig artistiek meubelmaker. Tussen de bedrijven van het grote meubelmaken door creëerde hij ook allerlei kleine gebruiks- en siervoorwerpen van hout, zoals geraffineerd ingedeelde kistjes en sieradendoosjes. Stuk voor stuk waren het kleine kunstwerken, prachtig gepolitoerd, ingelegd met de mooiste houtsoorten of voorzien van fijnzinnig houtsnijwerk. Ik bezit ook nog een kastje van hem met ingewikkelde handgezaagde zwaluwstaart verbindingen. Dat is nog eens wat anders dan de pennen en schroeven van Ikea.
Ik doe het hem niet na, ik heb zijn talenten niet geërfd. Integendeel, reeds op de eerste handenarbeidles die ik ooit op school kreeg werd genadeloos duidelijk dat ik in dit opzicht een schande was voor de nagedachtenis van mijn grootvader.
Lees verder...
