Inpakmateriaal voor baby’s

Toen de vrouw zwanger was werd ik lang voor de bevalling al door iedereen in mijn wijde omgeving gewaarschuwd voor de slapeloze nachten, de totale uitputting en de wanhoop die mij te wachten stonden. De waarschuwing ging steevast vergezeld van een grijnsje vol leedvermaak.

Inderdaad, het valt allemaal niet mee qua intensiteit. Maar waar niemand het ooit over heeft gehad, is de ellende van de babykleertjes. Helemaal niemand. Dat vind ik gek. Poepluiers, nachtelijke voedingen, buikkrampjes, luieruitslag, onverklaarbaar gehuil: al deze ongemakken vallen in het niet bij de beproevingen die ouder en kind moeten doorstaan met de babykleertjes.

Je bent een travestiet of je bent het niet

Vorige week zag ik in mijn Facebook tijdlijn een vrouw met een baard voorbij komen. Meerdere malen zelfs. Zij bleek het Songfestival te hebben gewonnen. Diverse columnisten die zich normaal niet verwaardigen ook maar een letter te wijden aan zoiets banaals als een Songfestival, schreven er in de dagen daarna gretig over. Niettemin waren zij unaniem van mening dat de baarddame, zich noemende Conchita Wurst, niet uitsteeg boven het niveau van een kermisattractie. Opmerkelijk vond ik zelf het spanningsveld tussen de chique voornaam en de banale achternaam. Ik schreef al eens eerder over dit verschijnsel, maar dit terzijde.

De vrouw met de baard bleek eigenlijk 'gewoon' een man met een baard in vrouwenkleren. Bij de Oostenrijkse belastingdienst weten ze hem te vinden onder de naam Thomas Neuwirth. Hij doet al een paar jaar een travestietenact.

De nakomeling

Via het alwetende Facebook hebt u waarschijnlijk al vernomen dat ik sinds afgelopen zondag vader ben van een blakende zoon. U denkt dan wellicht dat het schrijven op dit weblog meteen een stuk minder zal worden, maar dat probeer ik te vermijden. Enige jaren geleden heb ik namelijk met veel bravoure in een interview beweerd dat zelfs het krijgen van kinderen geen excuus was om met bloggen te stoppen, dus met deze uitspraak heb ik mij diep in de nesten gewerkt. Ik moet nu doorzetten, desnoods tussen alle poepjes, piesjes en pampers door. Ik kan dit niet op mij laten zitten.

Ajax kampioen, nu nog leuk worden

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Fijn dat Ajax voor de vierde keer op rij kampioen is geworden. Gefeliciteerd. Goed gedaan. En voor de rest geloof ik het wel. Mijn betrokkenheid bij die club is verder nihil. Ondanks mijn status van geboren en getogen Amsterdammer. Mijn toewijding aan het voetbal beperkt zich sowieso tot alleen dat uurtje kijken tussen 7 en 8 zondagavond. Een supporter van Ajax ben ik dus niet. Ik vind het hooguit fijn voor Frank de Boer, want dat is wel een sympathieke man, geloof ik.

Voor mensen zoals ik is het ook niet echt leuk om supporter van Ajax te worden. De aanhang is namelijk te verdelen in twee groepen: brave voetballiefhebbers en een gewelddadig hooliganleger met maffia-achtige hiërarchie. Die laatste groep bepaalt voor een belangrijk deel het beeld van de club. Daar wil je natuurlijk niet bij horen en ook niet mee worden geïdentificeerd. Ajax is bijkans aan te merken als een criminele organisatie, lijkt het wel.

Een onverwachte wending

Momenteel lijd ik aan een ernstig gebrek aan interesse voor de wereld in het algemeen. En ook dát interesseert me eigenlijk niet, dus het woord 'lijden' is hier overdreven. Voor het échte lijden moet je bij de EO en de RKK zijn.
Vanuit Groningen werd gisteren The Passion uitgezonden. In deze megaproductie van de evangelische omroep en de rkk wordt het lijdensverhaal van Jezus verbeeld in een moderne setting. Een horde normaal al moeilijk te verdragen Bekende Nederlanders zingt en acteert zich een slag in de rondte om het thema van Pasen ook bij het heidense volk door de strot te duwen.

De voor- en nadelen van hockey

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Ik lees in de krant dat de Amsterdamse hockeyclubs gebukt gaan onder een overgewicht aan leden en belangstelling. Er zijn wachtlijsten. Alle kindertjes willen tegenwoordig op hockey. Om aan de vraag te voldoen zouden er wel dertig extra hockeyvelden nodig zijn. Dit zou een onaanvaardbaar grote wissel trekken op de sportbegroting in de regio. Ik zie het daarom als mijn burgerplicht om mee te helpen deze buitenproportionele hockeyvraag enigszins in te dammen. Want zó leuk is hockey helemaal niet!

Een vernietigend rapport

Geschreven voor Amsterdam Centraal

Eind 2006 werd het Slotervaart Ziekenhuis in Nieuw-West overgenomen door Meromi Holding en daarmee gered van het faillissement. Meromi Holding was de investeringsmaatschappij van mevrouw Aysel Erbudak en dankzij een kapitaalverstrekking door haar zakenpartner en multimiljonair Jan Schram bleef het ziekenhuis overeind. Het werd daarmee het eerste private ziekenhuis in Nederland. Ondanks haar ietwat twijfelachtige reputatie uit het verleden, wist Erbudak in de jaren daarna het ziekenhuis tot een goed georganiseerde en winstgevende onderneming te maken. Nieuw-West behield dankzij Erbudak en Schram een uitstekend en kleinschalig ziekenhuis. Althans, zo liet het zich aanvankelijk aanzien.