Een loyaliteitsconflict
Woensdag 30 Juli 2014 in categorie Israël en het Midden-Oosten
Een regerings- of rebellenleider uit Afrika of Oost-Europa die tijdens zijn carrière de mensenrechten op grove wijze aan zijn laars heeft gelapt en duizenden doden op zijn geweten heeft, loopt de kans vroeg of laat voor een tribunaal of strafhof te worden gesleept. Er moet immers recht worden gedaan.
Het zal de Israëlische premier Netanyahu niet overkomen. Onder zijn verantwoordelijkheid gebruikt het Israëlische leger buitenproportioneel geweld tegen burgers (men spreekt zelfs van oorlogsmisdaden), maar op een of andere manier zit het internationale rechtssysteem zodanig in elkaar dat westerse leiders weinig te vrezen hebben.
Ik weet eigenlijk niet hoe mijn schoonfamilie en mijn vrienden in Israël precies denken over de bombardementen op Gaza. Heel verschillend vermoedelijk, maar ik vraag er niet naar. Terwille van een gezonde bloeddruk vermijd ik meestal gesprekken waarin de woorden 'Israël' en 'Palestijnen' tegelijk voorkomen.
Die discussie is niet te winnen. Volgens hen begrijpt de rest van de wereld Israël gewoon niet. En ik dus ook niet.
Mijn Israëlische Facebookvrienden spammen mijn tijdlijn vol met allerlei propagandistische video’s in de trant van 'wat zouden jullie doen als ze raketten op je burgers afschieten?'. En: 'Kijk eens welke wapenopslagplaatsen van Hamas we hebben aangetroffen, midden in de woonwijk! Kijk eens hoe Hamas kinderen gebruikt als menselijk schild! Kijk eens hoe bouwmaterialen voor huizenbouw door Hamas is gebruikt voor tunnels!'
Het is waarschijnlijk allemaal waar, maar wat zij dan weer niet begrijpen is dat zoiets nooit een rechtvaardiging kan zijn om de burgerbevolking in Gaza plat te bombarderen met het meest geavanceerde wapentuig. Je creëert alleen maar een betere voedingsbodem voor verwerpelijke organisaties als Hamas in Gaza en Hezbollah in Zuid-Libanon. Maar in Israël overheerst al jarenlang het credo: 'die Arabieren moet je echt kei- en keihard aanpakken, anders krijg je steeds meer last van ze!'
En zo zit ik toch wel met een loyaliteitsconflict ten opzichte van een land waar veel geliefde familieleden en vrienden wonen, maar waarvan ik de politiek niet kan en wil verdedigen.
Met een ongemakkelijk gevoel zie ik de pro-Palestina demonstraties voorbij trekken. Vooral ook omdat daar allerlei lieden in meelopen die duidelijk geen flauw benul hebben waar ze het over hebben en dus ook hun ogen sluiten voor het geweld dat Hamas en Hezbollah tegen burgers gebruiken. En dan niet alleen Israëlische, ook de eigen burgers. Het onbenul bij die protesten is soms te gênant om aan te zien.
De uitersten hebben altijd ongelijk, omdat ze nooit bij elkaar te brengen zijn en dus een overeenkomst in de weg staan.
Alleen een zware aardbeving kan de regio wellicht redden van een oorlog die nog honderd jaar duurt. Minstens.
[Klik voor gehele afbeelding]
Toelichting: de IDF (Israeli Defense Force) plaatst aan de lopende band dit soort 'promotiemateriaal' op Facebook om de eigen acties te rechtvaardigen. Bij de bovenstaande poster kun je natuurlijk tegenwerpen dat ook de IDF de nodige miljarden besteedt aan deze oorlog tegen Hamas. Geld dat Israël 'could have invested in the welfare of its people'. Zoals bestrijding van de toenemende armoede.
| Tweet |
