Bloed

Deze morgen weer een bloedige bomaanslag op een bus in Jeruzalem. Negentien doden, waaronder zes schoolkinderen. Men telde de lege plaatsen in de klassen, om te zien wie er niet op school verscheen.
De Palestijnse Autoriteit veroordeelt routinematig de aanslag en een Hamas-leider zegt dat ze ermee doorgaan tot ze hun land terug hebben. Hij voert ter verdediging ook het aantal Palestijnse kinderen en burgers aan dat tot dusver is omgekomen. De logica daarvan ontgaat mij.

Ik erken het recht op een eigen Palestijnse staat. Ik vind eveneens dat de nederzettingen weg moeten. De meeste Israëlische burgers zijn dezelfde mening toegedaan. Nog wel. Er komt een moment waarop zelfs de meest vredelievende inwoners van dit land geen interesse meer hebben voor het lot van de Palestijnen. Dat is het effect van bomaanslagen op onschuldigen.

Bomaanslagen zijn het meest laffe en misdadige strijdmiddel dat je kunt gebruiken. Welk conflict je ook hebt, je laat de burgers erbuiten. In de eerste plaats de kinderen.
Geen mens, en dus ook geen Palestijn, zal ooit intelligent genoeg zijn om mij te kunnen uitleggen welke strategische waarde dit heeft. Wanneer ze denken de Israëlische burger daarmee murw te maken kan ik ze alvast vertellen dat het contraproductief werkt. Zelfs linkse Israëlis zie ik hierdoor rechtser worden en degenen die al rechts waren voelen zich gelegitimeerd om steeds minder consideratie voor de Palestijnen op te brengen. Met als gevolg dat men met een schoon geweten steeds harder terugslaat.

Doordat het conflict tegenwoordig voornamelijk wordt bepaald door de extremisten van beide zijden, kunnen de Palestijnen een eigen staat voorlopig wel vergeten.
Ik heb te doen met de gewone burger. In beide landen. Want die wil gewoon rust, werken en z'n kostje verdienen. Gisteren hoorde ik dat in de Gaza-strip grote armoede heerst en honger wordt geleden.
De economie van Israël holt achteruit, de werkloosheid neemt sterk toe en schoolverlaters en afgestudeerden schrijven zich bij gebrek aan beter maar in voor de volgende opleiding. Je moet toch wàt doen.

Heeft u in dit stukje al iemand langs zien komen die van deze ellende beter werd? En waar hebben we het hier eigenlijk over: een grote bak zand en rotsen met wat 'heilige plaatsen' waar ooit een profeet heeft staan pissen. Grow up and get real.

Ik kan de verleiding niet weerstaan een demagogisch adviesje aan mevrouw Duisenberg in Amsterdam te richten: Tijd om de vlag eens te wassen. Er zit weer bloed aan.

Tot slot een teken van hoop. Ik draag een zilveren ketting om mijn nek, met daaraan enkele hangertjes. Gisteren waren twee van die hangertjes tijdens mijn slaap onwrikbaar in de knoop geraakt. Ik deed de ketting af en probeerde vergeefs de zaak te ontwarren. Alles zat muurvast. Ik liet het erbij.
Vanmorgen ontdekte ik dat de hangertjes, die gisteren nog met geen mogelijkheid uit de knoop te peuteren waren, vanzelf weer waren losgeraakt.
De mechanismen van chaos en toeval blijken ook weer orde te kunnen scheppen...

Tags:
aanslag israël jeruzalem

Geef een reactie: