Zeurterreur

Ik stond voor de balie in het ziekenhuis om een vervolgafspraak te maken. Elk halfjaar wil de dokter namelijk weten of mijn cholesterol zich nog wel houdt aan de limieten die Becel heeft gesteld.
Voor mij was een hoogzwangere vrouw aan de beurt, met bij haar nog een dochtertje van een jaar of drie/vier. Ik kan dat nooit zo goed schatten, maar laat ik zeggen: het kon al lopen, praten en jengelen.

Toegegeven, het duurde allemaal nogal lang wat haar moeder te bespreken had, maar dit kind kon geen maat houden in het zaniken.
Het krullenbolmeisje had iets in haar hand, een vrucht, een pruim, weet ik het, maar ze eiste van haar moeder dat die het voorwerp zou 'openmaken'. Nu! Moeder had geen tijd voor haar, was in gesprek, weerde haar af, zei dat ze moest wachten.

Hier nam het krengetje geen genoegen mee. Ze begon met een terreur van herhaling: "Mama, kun je dit openmaken? Mama, openmaken!"
En dat in één stuk achter elkaar door, minstens zeven minuten lang. Ik overdrijf niet. Alle andere wachtenden sloegen het gade met in verbijstering opgetrokken wenkbrouwen. Ik zag hoe een oude man demonstratief zijn gehoorapparaat uitzette.
De moeder bleef het gedrein negeren. Waarschijnlijk had ze dit van een Supernanny op televisie geleerd. Want tegenwoordig is televisie onmisbaar bij de opvoeding.

Ik zou vroeger van mijn moeder al bij de derde keer een een kordate pets voor de ongetwijfeld goed gevulde luier hebben gekregen, waarbij mij de eigen poep uit de oren spoot.

Maar een dergelijke pedagogische benadering wordt in deze tijd als kindermishandeling beschouwd. Bij een iets te assertieve peuter loop je dan al gauw het risico dat hij naar z'n mobieltje grijpt en direct de Kindertelefoon belt. Waarna er twintig hulpverleningsinstanties in actie komen om honderd rapporten te schrijven over jou en het kind. 
Maar goed, dat is dan eigenlijk alles. Was het nou maar zo dat ze het zeurkind uit huis plaatsten, dan had je tenminste eindelijk rust. Maar nee, ze blijven de zaak hooguit 'monitoren'. Ook hier schiet je dus niet mee op.

Eindelijk vertrok de moeder met haar jengelkind, het geluid van de zeurterreur verwijderde zich door de lange gang en werd uiteindelijk afgekapt door de dichtslaande klapdeuren.
Rond de receptie werd een collectieve zucht van verlichting geslaakt. Sommige patiënten zag ik opgelucht onderuit zakken en weer ontspannen.

Ik maak me nog wel enige zorgen over de ongeboren baby van de vrouw. Het gejengel vond precies plaats ter hoogte van de bolle buik. Ze zeggen dat de foetus al van alles kan horen daarbinnen.
Geboren worden lijkt me in zijn of haar geval geen prettig vooruitzicht.

Tags:
balie jengelen kind opvoeden wachten zeuren ziekenhuis

Geef een reactie: