Geplette dieren
Maandag 24 Juni 2013 in categorie Milieu, flora, fauna
Ik reed met mij auto op de ringweg A10, ergens ter hoogte van het stadse natuurgebied De Oeverlanden.
In de verte voor mij waaide een zwart sliertje over het asfalt. Een seconde later kon ik zien dat het sliertje niet waaide, maar liep. Een meter of wat rennen, dan kennelijk even uithijgen en meteen weer verder. Dat sliertje had geen schijn van kans op de tamelijk drukke snelweg. En zeker niet omdat het zich inmiddels vlak voor mijn auto bevond. Het leek mij een mol.
Ik probeerde nog ietsje bij te sturen, maar vergeefs. Ik voelde een klein bonkje. Blijkbaar heeft mijn auto dusdanig sensitieve wielen dat ik binnenin kan waarnemen dat ik een molletje tot twee dimensies reduceer.
De eerstvolgende kilometers was ik bezig mij ietwat schuldig te voelen, hoewel ik weinig had kunnen doen om de mol te redden. Ook had ik niet kunnen voorzien dat een beest dat ondergronds hoort, ineens bovengronds mijn pad zou kruisen. Het betrof hier blijkbaar een jonge mol die op zoek was naar een nieuw territorium. Dat was dus nu mislukt helaas.
Ter hoogte van de nieuwe Coentunnel was ik erin geslaagd mijn geweten enigszins te sussen. Immers, voor hetzelfde geld had ik het milieu een dienst bewezen door een heel vervelende mol dood te rijden. Want onder mollen zul je ongetwijfeld ook wel leuke en minder leuke types hebben, net als bij mensen.
Sterker nog, tegen de tijd dat ik onder het Noordzeekanaal door was (de oplettende lezer ziet hier een analogie met de mol), was ik ervan overtuigd dat ik uitgerekend de Ratko Mladić onder de mollen had doodgereden.
En zo kun je een dergelijk aangrijpend incident toch weer een beetje positief afsluiten voor jezelf.
| Tweet |
